*
Νίκος Αργύρης
(απλήρωτος Χ.Κ.Τ.)
***
*
Έχει αρχίσει μια άγρια κοινωνική σύγκρουση, που οι εξαθλιωμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματα τους στη ζωή εξακολουθούν να γίνονται θύματα της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής. Τα τραγικότερα όμως θύματα θα είναι πάλι τα παιδιά. Τα παιδιά των ανέργων εργατών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων βιοπαλαιστών, των οικονομικών μεταναστών και τα εργαζόμενα παιδιά.
Αυτά τα παιδιά που πάντα ήταν και είναι σε θέση μειονεκτική. Οι φτωχοί γονείς τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα τρέχοντα έξοδα του νοικοκυριού τους, ούτε τους παράλογους φόρους της τροϊκανής κυβέρνησης, ούτε μπορούν να ασχοληθούν όσο πρέπει με το μεγάλωμά τους. Έτσι δημιουργούν τον χώρο στη φασιστική Χρυσή Αυγή για τη "διάπλαση - διάβρωση των παίδων".
Η αδυναμία αντιμετώπισης του κόστους θέρμανσης σκοτώνει πλέον ανθρώπους (σκότωσε τους φοιτητές στη Λάρισα). Η πείνα ρίχνει λιπόθυμα τα παιδιά στα σχολεία. Παιδιά που βιώνουν την κατάθλιψη των γονιών τους, που βιώνουν μια ψυχική κόλαση και τη χειρότερη προλεταριακή δυστυχία, παιδιά που ίσως δεν θα γνωρίσουν την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου.
Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση σε όλη τη χώρα, η βοήθεια που δίνει η επίσημη και η ιδιωτική φιλανθρωπία δεν αρκεί. Και τα "ελατήριά" της δεν είναι πάντα καθαρά. Εκκλησία, πολιτικά κόμματα, τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ΜΚΟ και άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις, διαλαλούν πως "όλοι μαζί μπορούμε" και ότι δεν θα μείνει "κανείς μόνος του στην κρίση".
Εθίζονται οι φτωχοί με τη φτώχεια τους προσμένοντας την προσωρινή ανακούφιση από τον "φιλάνθρωπο". Προφανώς όμως, δεν λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας και της ανεργίας με τις φιλανθρωπίες τους. Οι στοιχειώδεις βασικές ανάγκες των συνανθρώπων μας είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες για να αντιμετωπίζονται με έκτακτες βοήθειες. Για να υπάρχει η φιλανθρωπία τους χρειάζεται να υπάρχουν θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός και τα παιδιά του που είναι τα θύματα, δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την απέναντι όχθη. Η φιλανθρωπία τους εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας και της αδικίας. Αυτοί οι φιλάνθρωποι δεν απαιτούσαν μαζί με την τρόικα τα μέτρα που γονάτισαν τη λαική οικογένεια? Αυτοί δεν είναι που υποστηρίζουν την δωσίλογη τροϊκανή κυβέρνηση, να αντιμετωπίζει με τόσο αυταρχισμό τους αγώνες του λαϊκού κινήματος; Δεν είναι αυτοί που και τα αιτήματα ανακούφισης του λαού τα χαρακτηρίζουν μαξιμαλιστικά;
Η οργανωμένη ενεργητική αλληλεγγύη των φτωχών εργαζόμενων, πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία για μια καινούργια δράση ενωτική.
Αλληλεγγύη και ενότητα έχουν τεράστια σημασία γιατί θα ξυπνήσουν τη συνείδηση, σε χιλιάδες χιλιάδων συμπολιτών μας.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι μια υποκατάσταση του κράτους που θα έπρεπε να έχουμε αλλά δεν έχουμε. Ένα κράτος που το κοινό όφελος για όλους θα αποφασίζεται από τους πολίτες του και όχι από τους πλούσιους κεφαλαιοκράτες μέλη των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και οργανωμένο κομμάτι του λαού, πρέπει να προχωρήσει ενωμένη, πάνω από κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση, σε ένα νέο δρόμο όπου στόχος θα είναι η συλλογική ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών και όχι μόνο η πρόσκαιρη παροχή βοήθειας.
Ένας για όλους και όλοι για έναν, όλοι να βοηθήσουμε το "ξύπνημα" και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης.
---
Νίκος Αργύρης
(απλήρωτος Χ.Κ.Τ.)
***
*
Αλληλεγγύη και υποκριτική φιλανθρωπία
Στις μέρες της οικονομικής κρίσης που ζούμε, η αθλιότητα των εξαθλιωμένων ολοένα μεγαλώνει. Βιώνουμε με αδιάκοπη αγωνία τη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων συνανθρώπων μας. Το σκιάχτρο της ανεργίας, παρέα με την πείνα, σε όσα σπίτια μπει μέσα τα ρημάζει. Πολλοί συμπολίτες μας καθημερινά, περιμένουν καρτερικά για μια μερίδα φαγητού στα συσσίτια, ή ψάχνουν στα σκουπίδια για υπολείμματα τροφής, ή μαζεύουν από αυτά οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί.
Έχει αρχίσει μια άγρια κοινωνική σύγκρουση, που οι εξαθλιωμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματα τους στη ζωή εξακολουθούν να γίνονται θύματα της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής. Τα τραγικότερα όμως θύματα θα είναι πάλι τα παιδιά. Τα παιδιά των ανέργων εργατών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων βιοπαλαιστών, των οικονομικών μεταναστών και τα εργαζόμενα παιδιά.
Αυτά τα παιδιά που πάντα ήταν και είναι σε θέση μειονεκτική. Οι φτωχοί γονείς τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα τρέχοντα έξοδα του νοικοκυριού τους, ούτε τους παράλογους φόρους της τροϊκανής κυβέρνησης, ούτε μπορούν να ασχοληθούν όσο πρέπει με το μεγάλωμά τους. Έτσι δημιουργούν τον χώρο στη φασιστική Χρυσή Αυγή για τη "διάπλαση - διάβρωση των παίδων".
Η αδυναμία αντιμετώπισης του κόστους θέρμανσης σκοτώνει πλέον ανθρώπους (σκότωσε τους φοιτητές στη Λάρισα). Η πείνα ρίχνει λιπόθυμα τα παιδιά στα σχολεία. Παιδιά που βιώνουν την κατάθλιψη των γονιών τους, που βιώνουν μια ψυχική κόλαση και τη χειρότερη προλεταριακή δυστυχία, παιδιά που ίσως δεν θα γνωρίσουν την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου.
Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση σε όλη τη χώρα, η βοήθεια που δίνει η επίσημη και η ιδιωτική φιλανθρωπία δεν αρκεί. Και τα "ελατήριά" της δεν είναι πάντα καθαρά. Εκκλησία, πολιτικά κόμματα, τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ΜΚΟ και άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις, διαλαλούν πως "όλοι μαζί μπορούμε" και ότι δεν θα μείνει "κανείς μόνος του στην κρίση".
Μπορεί κάποιοι να θέλουν να βοηθήσουν καλοπροαίρετα, αλλά πάντοτε κρύβεται και ένας άλλος σκοπός π.χ. οικονομικός (από ΜΜΕ, επιχειρήσεις), πολιτισμικός (από Εκκλησία για την αύξηση του ποιμνίου), πολιτικής επιρροής και εξάρτησης (από κόμματα και πλούσιους "φιλάνθρωπους").
Χτίζονται φιλάνθρωπα προφίλ π.χ. ο κ. Οικονομόπουλος με την υποκριτική φιλανθρωπία της διάθεσης 0,50€ από κάθε "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" στους μαθητές 5 σχολείων, με απώτερο σκοπό να κερδίσει αναγνωστικό κοινό. Φιλανθρωπία ξεπλύματος ενοχών, με τα οφειλόμενα σε 870 απλήρωτους εργαζόμενους για 18 μήνες.
Εθίζονται οι φτωχοί με τη φτώχεια τους προσμένοντας την προσωρινή ανακούφιση από τον "φιλάνθρωπο". Προφανώς όμως, δεν λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας και της ανεργίας με τις φιλανθρωπίες τους. Οι στοιχειώδεις βασικές ανάγκες των συνανθρώπων μας είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες για να αντιμετωπίζονται με έκτακτες βοήθειες. Για να υπάρχει η φιλανθρωπία τους χρειάζεται να υπάρχουν θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός και τα παιδιά του που είναι τα θύματα, δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την απέναντι όχθη. Η φιλανθρωπία τους εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας και της αδικίας. Αυτοί οι φιλάνθρωποι δεν απαιτούσαν μαζί με την τρόικα τα μέτρα που γονάτισαν τη λαική οικογένεια? Αυτοί δεν είναι που υποστηρίζουν την δωσίλογη τροϊκανή κυβέρνηση, να αντιμετωπίζει με τόσο αυταρχισμό τους αγώνες του λαϊκού κινήματος; Δεν είναι αυτοί που και τα αιτήματα ανακούφισης του λαού τα χαρακτηρίζουν μαξιμαλιστικά;
Η οργανωμένη ενεργητική αλληλεγγύη των φτωχών εργαζόμενων, πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία για μια καινούργια δράση ενωτική.
Αλληλεγγύη και ενότητα έχουν τεράστια σημασία γιατί θα ξυπνήσουν τη συνείδηση, σε χιλιάδες χιλιάδων συμπολιτών μας.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι μια υποκατάσταση του κράτους που θα έπρεπε να έχουμε αλλά δεν έχουμε. Ένα κράτος που το κοινό όφελος για όλους θα αποφασίζεται από τους πολίτες του και όχι από τους πλούσιους κεφαλαιοκράτες μέλη των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και οργανωμένο κομμάτι του λαού, πρέπει να προχωρήσει ενωμένη, πάνω από κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση, σε ένα νέο δρόμο όπου στόχος θα είναι η συλλογική ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών και όχι μόνο η πρόσκαιρη παροχή βοήθειας.
Ένας για όλους και όλοι για έναν, όλοι να βοηθήσουμε το "ξύπνημα" και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης.
---
* Καραμουρτζούνης: φιλάνθρωπος επί χούντας, παρών σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές εκδηλώσεις της εποχής εκείνης. Τα σχετικά ρεπορτάζ κατέληγαν συνήθως: « ...παραβρέθηκε και ο γνωστός φιλάνθρωπος Καραμουρτζούνης ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου