... "Ελευθεροτυπία" - δείγμα εξαιρετικό των καιρών ...

*
Κατάληψη ΕΣΗΕΑ
***
*

Προσοχή, μην τρώτε τις εργοδοτικές φόλες

*

Ανταπόκριση από τη συνέλευση εργαζομένων στη Χ. Κ. Τεγόπουλος (28/9)

* 

Με ψηφοφορία με θέμα «ναι ή όχι στην απεργία» κατέληξε η πολύωρη συνέλευση των απλήρωτων εργαζομένων στη Χ.Κ. Τεγόπουλος και στη Φωτοεκδοτική που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη. Η πρόταση υπέρ της άμεσης κήρυξης απεργίας καταψηφίστηκε με 112 ψήφους κατά, έναντι 74 υπέρ. Το «όχι στην απεργία» βαφτίστηκε «όχι τώρα, να το ξαναδούμε λίγο αργότερα» (όταν υπογραφεί το δάνειο, που εδώ και τρεις μήνες «όπου να’ναι υπογράφεται»), ενώ υπήρξαν και ενδιάμεσες προτάσεις, όπως «να κρατήσουμε την απεργία στο τραπέζι, αλλά όποτε κρίνουν τα σωματεία» (κοινώς πετάμε το μπαλάκι στους θεσμούς) και η ακόμα πιο ρηξικέλευθη πρόταση του διευθυντή Παπαδόπουλου Τετράδη «να ψηφίσουμε χωρίς τα σωματεία» (αλλά καθ’ υπόδειξη των διευθυντών και των εργοδοτών).

Σε οξυμμένο κλίμα πραγματοποιήθηκε η συνέλευση, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος ήταν η ενημέρωση από το γενικό διευθυντή Α. Πολυκανδριώτη. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του, που έγιναν όλες σε μνημονιακό ύφος και ήθος, το δάνειο που «κατά 98% υπογράφεται την Παρασκευή» θα είναι 8 εκ. ευρώ, εκ των οποίων τα 3 θα δοθούν στη μισθοδοσία και τα 5 στην «εξυγίανση» (βλ. αποχωρήσεις-μαζικές απολύσεις ως και 400 εργαζομένων). Στόχος να μειωθεί το λειτουργικό κόστος – εννοώντας το μισθολογικό – κατά 50% και αυτό να γίνει σε πρώτο στάδιο «συναινετικά». Όσοι μείνουν θα δουλεύουν για τους επόμενους μήνες του ’11 με το 80% του μισθού, ενώ η εξόφληση των δεδουλευμένων και η επιστροφή σε κανονική μισθοδοσία αναβάλλεται για το μέλλον και εξαρτάται από ένα υποθετικό δεύτερο δάνειο αλλά και τον αριθμό των «συναινούντων» στη σφαγή.

Ενώ όλα παραμένουν στον αέρα, οι εργαζόμενοι απέρριψαν την πρόταση να αντιδράσουν άμεσα και συλλογικά με μια προειδοποιητική 24ωρη απεργία με αίτημα την αποπληρωμή των δεδουλευμένων. Η πρόταση τέθηκε από εργαζόμενους στην εφημερίδα και υποστηρίχθηκε από τους εκπροσώπους της ΕΣΗΕΑ και επίσης εργαζόμενους στην «Ε» Δ. Τρίμη και Σ. Νικολόπουλο. Ενάντια στην απεργία τοποθετήθηκε ο εκπρόσωπος της ΕΠΗΕΑ κ. Πίππας, ενώ ο εκπρόσωπος της ΕΤΗΠΤΑ απουσίαζε προκλητικά. Ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στο μικτό της ΕΣΗΕΑ Π. Σώκος είπε ότι η απεργία είναι ένα θεμιτό μέσο, αλλά δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή να χρησιμοποιηθεί. Οι τοποθετήσεις κατά της απεργίας συμπεριλάμβαναν όλη την γκάμα της εργοδοτικής επιχειρηματολογίας: Την απειλή «θα μπει λουκέτο στο μαγαζί» (απάντηση: ποτέ καμία επιχείρηση δεν την κλείνουν οι εργαζόμενοι, την κλείνουν τα αφεντικά), «θα χάσει έσοδα η επιχείρηση αν κλείσει έστω και μια μέρα το εμπορικό τυπογραφείο» (απάντηση: αυτός ακριβώς ήταν ανέκαθεν ο στόχος των απεργιών, να ασκήσουν πίεση στον εργοδότη για να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, στερώντας του έσοδα), «η απεργία θα διακινδυνεύσει την υπογραφή του δανείου» (αν η τράπεζα αλλάξει γνώμη από μια 24ωρη απεργία, μάλλον δεν είναι τόσο σίγουρη έτσι κι αλλιώς), και το ακριβώς αντίθετο που εξυπηρετεί πάλι την ίδια άποψη: «δεν τους τσούζει η απεργία πριν το δάνειο, τους τσούζει μετά» (που αναιρεί το αμέσως προηγούμενο επιχείρημα).

Επίσης ακούστηκαν υπεκφυγές όπως «όχι 24ωρη, κατευθείαν 48ωρη στο κυριακάτικο» (άνθρωποι που αποκηρύσσουν με τόσο μένος την 24ωρη, σιγά μην ψηφίσουν 48ωρη), αναβλητικά επιχειρήματα που απλώς χαρίζουν χρόνο στην εργοδοσία ώστε να διασπάσει τους εργαζόμενους σε «αυτούς που μένουν, και αυτούς που φεύγουν», μία προκλητική πρόταση για να μπει κάλπη (κάτι που δεν προβλέπεται από κανένα καταστατικό και όποτε επιχειρήθηκε σε άλλα μαγαζιά αυτό έγινε με εργοδοτικό πραξικόπημα) και άλλα παρελκυστικά παρόμοια.

Οι 112 ψήφοι ενάντια στην απεργία, ή έστω στην απεργία τώρα, δεν ξενίζουν σε μια επιχείρηση που μόλις πριν λίγους μήνες είχε ψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία το σπάσιμο της γενικής απεργίας των δημοσιογράφων, επειδή «εμείς δεν έχουμε πρόβλημα». Το πόσο απροβλημάτιστα προβληματικοί είμαστε φάνηκε τώρα, που είμαστε δυόμιση μήνες απλήρωτοι και όπως ρητά μας έχει ανακοινωθεί θα δουλεύουμε από εδώ και μπρος με έναντι και θα απολυόμαστε ομαδικά – συναινετικά. Παρ’ όλα αυτά έστω και απλήρωτοι οι εργαζόμενοι διστάζουν όχι μόνο να αντιδράσουν με το τελευταίο συνδικαλιστικό όπλο που ακόμα έχουν – την απεργία – αλλά ακόμα και να κάνουν χρήση των στοιχειωδών νομικών τους δικαιωμάτων: Μόλις 180 σε σύνολο 800 περίπου εργαζομένων κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Εστω κι αυτό το ανώδυνο μικρό βήμα, που στο κάτω-κάτω τους κατοχυρώνει νομικά, οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν το έκαναν.

Πολλοί είναι οι χαρακτηρισμοί που έρχονται στο μυαλό, και καλό είναι να αποφεύγονται σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, όπως και οι εν θερμώ αντιδράσεις. Η πρώτη σύγκριση όμως που αυθόρμητα γίνεται είναι ότι το σώμα των εργαζομένων σε αυτή τη μεγάλη εκδοτική επιχείρηση δείχνει παρόμοια χαρακτηριστικά με το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Αν πιστέψουμε, τα ούτως ή άλλως κατευθυνόμενα γκάλοπ των εταιριών δημοσκοπήσεων, οι Έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους αποκηρύσσουν τα μέτρα ως άδικα, και ενώ το 70% τα θεωρεί «μη αποτελεσματικά» το ίδιο σχεδόν ποσοστό (71%) είναι έτοιμο να υποταχθεί σε αυτά, και να ψηφίσει το χαράτσι.

Έτσι και οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας ενώ όσο ακούγαν τον Γενικό Διευθυντή να ανακοινώνει με ψυχρό τρόπο τους μνημονιακούς όρους του δανείου μουρμούριζαν και αποδοκίμαζαν, όταν έφτασε η στιγμή να κάνουν κάτι για να αποτραπεί η σφαγή, τελικά επέλεξαν άλλη μια φορά την αδράνεια και την αναβλητικότητα.

Αυτό που μπορούμε να πούμε, σε όσους εξακολουθούν να θεωρούν ότι μόνη λύση είναι η συλλογική αντίσταση, αλλά γνωρίζουν ότι αυτή η λύση δεν είναι ούτε δεδομένη ούτε εύκολη, είναι ότι ο δρόμος είναι μακρύς, έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και στροφές. Οι εργοδότες μας, όπως αντίστοιχα το κράτος και η τρόικα, μας θέλουν διασπασμένους και φοβισμένους, να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, να κοιτάμε την ατομική μας επιβίωση, συχνά εις βάρος του διπλανού μας, ακόμα κι αν η επιβίωση αυτή γίνεται με όλο και πιο δυσμενείς όρους. Προς το παρόν τους κάνουμε τη χάρη. Ως πότε;

Υ.Γ.: Όσο για τα περί «αντιμνημονιακού μαγαζιού, που δεν είναι Μπόμπολας και Λαμπράκης», τα ακούμε βερεσέ. Όταν το διακύβευμα φτάνει στο πώς να κρατά τους εργαζόμενους υποταγμένους, να δουλεύουν τζάμπα, ή στην καλύτερη περίπτωση με τα δύο τρίτα του μισθού, χωρίς να αντιδρούν, τότε μια χαρά το εφαρμόζει το Μνημόνιο, και μάλιστα με αριστερό προφίλ. Η αλλοτρίωση και η υποκρισία στο μεγαλείο της. Οι αναγνώστες της «αντιμνημονιακής εφημερίδας» τι λένε άραγε;

---

*