*
Για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια ο άλλοτε χαρισματικός εκδότης είδε τη νέα του εφημερίδα "Εξέλιξη" να κατεβάζει ρολά ένα μόλις μήνα μετά την κυκλοφορία της.
Γράφει ο Διονύσης Θανάσουλας
Στο μιντιακό μυθιστόρημα του επίμονου εκδότη Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, το τελευταίο κεφάλαιο που γράφτηκε προ ημερών, θυμίζει πολύ έντονα κάποια από τα προηγούμενα. Η οικονομική εφημερίδα «Εξέλιξη» ανέστειλε την έκδοσή της μετά από μόλις τέσσερα τεύχη στα περίπτερα και ο Κρητικός, που πριν από δύο δεκαετίες έφερε την επανάσταση στον ελληνικό τύπο με τον «Επενδυτή» και την «Sportime» βιώνει τον προσωπικό του εκδοτικό κατήφορο.
Όπως ανακοίνωσε στους εργαζόμενους, θα βγάλει άλλο φύλλο, αλλά αυτό είναι ίσως το τελευταίο που τους απασχολεί. Το εμπορικό ναυάγιο της «Εξέλιξης» ακολούθησε εκείνο της «Εξέδρας» την οποία είχε αγοράσει ο κύριος Ανδρουλιδάκης από τον ΔΟΛ, για να κλείσει και αυτή με δόξα και τιμή έξι μήνες μετά.
Η ιστορία του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη τα έχει κυριολεκτικά όλα. Γεννημένος σε ένα φτωχό χωριό του Νομού Ρεθύμνου ξεκίνησε από οικονομικός συντάκτης της τότε ΕΡΤ και κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να χτίσει έναν αξιοζήλευτο δημοσιογραφικό όμιλο.
Ο «Επενδυτής» ήταν μια εφημερίδα που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Είχε το ένθετο «Symbol» με προχωρημένο γράψιμο, «ψαγμένα» κομμάτια και αποτελούσε την must επιλογή του Σαββάτου, ενώ η ταμπλόιντ «Sportime» με πρωτοποριακό lay out εκτινάχθηκε κυκλοφοριακά από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας της.
Η εφημερίδα «Εξουσία» ήταν το κερασάκι στην τούρτα του εκδοτικού του ομίλου, ειδικά από την στιγμή που άρχισε να προσφέρει κατοικίες στους αναγνώστες της, στις 15 Απριλίου του 1997. Η κυκλοφορία της έφτασε να απειλεί την πρωτιά των «Νέων» και της «Ελευθεροτυπίας», σε μια εποχή που ο Έλληνας ήθελε να αποχτήσει το δικό του σπίτι.
Μόνο που το όνειρο ήταν πολύ καλό για είναι αληθινό και παρά τις ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου της οικοδομικής εταιρίας συμφερόντων Ανδρουλιδάκη, Stabilton, ότι αγοράστηκαν τα οικόπεδα ή ότι τα πρώτα σπίτια αποπερατώθηκαν, δύο χρόνια αργότερα ήρθε η ώρα της κρίσης. Όταν αποκαλύφθηκε ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν ίσχυε, ήρθε και η πρώτη από τις πολλές καταδίκες που έμελλε να κυνηγούν τον κ. Ανδρουλιδάκη στα χρόνια που έρχονταν.
Η κυκλοφορία της «Εξουσίας» έπεσε κατακόρυφα, διευθυντές και στελέχη έρχονται και φεύγουν ανά μήνα και τελικά κλείνει το 2001, μια χρονιά που θα αποδειχθεί μοιραία για την μετέπειτα πορεία του εκδότη που ήθελε να χτίσει μια μιντιακή αυτοκρατορία. Μοιραία, γιατί αποφασίζει να μπει στον χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, που μπορούσε να καταστρέψει σε λίγους μήνες, ότι πετυχημένο είχε δημιουργήσει.
Η αγορά του New Channel από τον Φώτη Μανούση ανακοινώνεται με τυμπανοκρουσίες στα στελέχη των εφημερίδων του συμπληρώνεται δε με την φράση του καναλάρχη πλέον Ανδρουλιδάκη «πάμε να φτιάξουμε τον νέο ΔΟΛ». Στο κανάλι καταφτάνουν ο κουμπάρος του Νίκος Ευαγγελάτος που αφήνει τον Alpha, η Τατιάνα Στεφανίδου και μια πολυπληθής δημοσιογραφική ομάδα, με πολύ καλούς μισθούς που εκτοξεύουν ακόμη πιο πολύ τα έξοδα. Το New Channel τελειώνει σαν όνομα και το Tempo έρχεται, ενώ στην διαφημιστική καμπάνια εκατομμυρίων το motto είναι το ερώτημα «Ποιο κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;».
Όπως θα αποδειχθεί περίτρανα και παρά τις προσπάθειες, το Tempo δεν έγινε ποτέ όχι το κανάλι που βλέπει ο πρωθυπουργός, αλλά ούτε καν το κανάλι που θα κέρδιζε το πολυπόθητο 7% τηλεθέασης, που προσδοκούσε ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης. Δεν πέρασε ποτέ το 3% και σταδιακά παρέσυρε όλο το οικοδόμημα του Ρεθυμνιώτη που ήθελε να γίνει ο νέος Χρήστος Λαμπράκης.
Το κανάλι απασχολούσε εφτακόσια άτομα, την ίδια στιγμή που σε MEGA και ANT-1 δεν ξεπερνούσαν τα τετρακόσια και το αναπόφευκτο τέλος του ήταν κοντά. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2002 οι εργαζόμενοι που ήταν απλήρωτοι έξι μήνες κυνήγησαν τον καναλάρχη, που έφυγε από την πίσω πόρτα του σταθμού και τον εγκλώβισαν στην αυλή ενός σπιτιού, μέχρι να έρθει η αστυνομία που τον οδήγησε στον εισαγγελέα με την κατηγορία της μη καταβολής δεδουλευμένων.
Η συνέχεια τα επόμενα χρόνια είναι θλιβερή για έναν άνθρωπο που άγγιξε για λίγο στην κορυφή, μεσουράνησε και γκρεμίστηκε ηχηρά, θύμα της απατηλής λάμψης που έχει η ανθρώπινη ματαιοδοξία...
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Μιχάλης Ανδρουλιδάκης:
Ο άνθρωπος που έβλεπε
τις εφημερίδες του να κλείνουν
Γράφει ο Διονύσης Θανάσουλας
Στο μιντιακό μυθιστόρημα του επίμονου εκδότη Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, το τελευταίο κεφάλαιο που γράφτηκε προ ημερών, θυμίζει πολύ έντονα κάποια από τα προηγούμενα. Η οικονομική εφημερίδα «Εξέλιξη» ανέστειλε την έκδοσή της μετά από μόλις τέσσερα τεύχη στα περίπτερα και ο Κρητικός, που πριν από δύο δεκαετίες έφερε την επανάσταση στον ελληνικό τύπο με τον «Επενδυτή» και την «Sportime» βιώνει τον προσωπικό του εκδοτικό κατήφορο.
Όπως ανακοίνωσε στους εργαζόμενους, θα βγάλει άλλο φύλλο, αλλά αυτό είναι ίσως το τελευταίο που τους απασχολεί. Το εμπορικό ναυάγιο της «Εξέλιξης» ακολούθησε εκείνο της «Εξέδρας» την οποία είχε αγοράσει ο κύριος Ανδρουλιδάκης από τον ΔΟΛ, για να κλείσει και αυτή με δόξα και τιμή έξι μήνες μετά.
Η ιστορία του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη τα έχει κυριολεκτικά όλα. Γεννημένος σε ένα φτωχό χωριό του Νομού Ρεθύμνου ξεκίνησε από οικονομικός συντάκτης της τότε ΕΡΤ και κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να χτίσει έναν αξιοζήλευτο δημοσιογραφικό όμιλο.
Ο «Επενδυτής» ήταν μια εφημερίδα που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Είχε το ένθετο «Symbol» με προχωρημένο γράψιμο, «ψαγμένα» κομμάτια και αποτελούσε την must επιλογή του Σαββάτου, ενώ η ταμπλόιντ «Sportime» με πρωτοποριακό lay out εκτινάχθηκε κυκλοφοριακά από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας της.
Η εφημερίδα «Εξουσία» ήταν το κερασάκι στην τούρτα του εκδοτικού του ομίλου, ειδικά από την στιγμή που άρχισε να προσφέρει κατοικίες στους αναγνώστες της, στις 15 Απριλίου του 1997. Η κυκλοφορία της έφτασε να απειλεί την πρωτιά των «Νέων» και της «Ελευθεροτυπίας», σε μια εποχή που ο Έλληνας ήθελε να αποχτήσει το δικό του σπίτι.
Μόνο που το όνειρο ήταν πολύ καλό για είναι αληθινό και παρά τις ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου της οικοδομικής εταιρίας συμφερόντων Ανδρουλιδάκη, Stabilton, ότι αγοράστηκαν τα οικόπεδα ή ότι τα πρώτα σπίτια αποπερατώθηκαν, δύο χρόνια αργότερα ήρθε η ώρα της κρίσης. Όταν αποκαλύφθηκε ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν ίσχυε, ήρθε και η πρώτη από τις πολλές καταδίκες που έμελλε να κυνηγούν τον κ. Ανδρουλιδάκη στα χρόνια που έρχονταν.
Η κυκλοφορία της «Εξουσίας» έπεσε κατακόρυφα, διευθυντές και στελέχη έρχονται και φεύγουν ανά μήνα και τελικά κλείνει το 2001, μια χρονιά που θα αποδειχθεί μοιραία για την μετέπειτα πορεία του εκδότη που ήθελε να χτίσει μια μιντιακή αυτοκρατορία. Μοιραία, γιατί αποφασίζει να μπει στον χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, που μπορούσε να καταστρέψει σε λίγους μήνες, ότι πετυχημένο είχε δημιουργήσει.
Η αγορά του New Channel από τον Φώτη Μανούση ανακοινώνεται με τυμπανοκρουσίες στα στελέχη των εφημερίδων του συμπληρώνεται δε με την φράση του καναλάρχη πλέον Ανδρουλιδάκη «πάμε να φτιάξουμε τον νέο ΔΟΛ». Στο κανάλι καταφτάνουν ο κουμπάρος του Νίκος Ευαγγελάτος που αφήνει τον Alpha, η Τατιάνα Στεφανίδου και μια πολυπληθής δημοσιογραφική ομάδα, με πολύ καλούς μισθούς που εκτοξεύουν ακόμη πιο πολύ τα έξοδα. Το New Channel τελειώνει σαν όνομα και το Tempo έρχεται, ενώ στην διαφημιστική καμπάνια εκατομμυρίων το motto είναι το ερώτημα «Ποιο κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;».
Όπως θα αποδειχθεί περίτρανα και παρά τις προσπάθειες, το Tempo δεν έγινε ποτέ όχι το κανάλι που βλέπει ο πρωθυπουργός, αλλά ούτε καν το κανάλι που θα κέρδιζε το πολυπόθητο 7% τηλεθέασης, που προσδοκούσε ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης. Δεν πέρασε ποτέ το 3% και σταδιακά παρέσυρε όλο το οικοδόμημα του Ρεθυμνιώτη που ήθελε να γίνει ο νέος Χρήστος Λαμπράκης.
Το κανάλι απασχολούσε εφτακόσια άτομα, την ίδια στιγμή που σε MEGA και ANT-1 δεν ξεπερνούσαν τα τετρακόσια και το αναπόφευκτο τέλος του ήταν κοντά. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2002 οι εργαζόμενοι που ήταν απλήρωτοι έξι μήνες κυνήγησαν τον καναλάρχη, που έφυγε από την πίσω πόρτα του σταθμού και τον εγκλώβισαν στην αυλή ενός σπιτιού, μέχρι να έρθει η αστυνομία που τον οδήγησε στον εισαγγελέα με την κατηγορία της μη καταβολής δεδουλευμένων.
Η συνέχεια τα επόμενα χρόνια είναι θλιβερή για έναν άνθρωπο που άγγιξε για λίγο στην κορυφή, μεσουράνησε και γκρεμίστηκε ηχηρά, θύμα της απατηλής λάμψης που έχει η ανθρώπινη ματαιοδοξία...
---
πηγή: http://provocateur.gr/
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου