*
The media project
***
*
Αύριο, Μεγάλη Τετάρτη, στις 3.00 το μεσημέρι δίνεται συνέντευξη Τύπου για την απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Ε.Φ.Ε Μάριου Λώλου στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Το σωματείο των δημοσιογράφων "λυπάται" αλλά δεν μπορεί να συνδράμει πιο δυναμικά εναντίον της κυβέρνησης. Κωλύεται γιατί κάποια μέλη του ΔΣ δεν ενοχλούνται ούτε από απόπειρες δολοφονίες εναντίον ανθρώπων, εναντίον των εργαζομένων της ενημέρωσης.
Ο Μάριος Λώλος βρίσκεται ήδη σπίτι του μετά από μια πετυχημένη παρέμβαση στο κεφάλι. Το χτύπημα από γκλόμπ, γράφει η διάγνωση των γιατρών, ζούληξε το κρανίο του κατά ενάμιση εκατοστό. Αν ήταν ένα χιλιοστό ακόμη, ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ε. θα έχανε τη ζωή του ή θα έμενε ανάπηρος. Προς το παρόν έχασε την αφή του. Δεν μπορεί να κρατήσει, όχι φωτογραφική μηχανή, ούτε στυλό...
Η επίθεση εναντίον του, όπως και εναντίον άλλων έξι δημοσιογράφων το βράδυ της 5ης Απριλίου, η καταφανής απόπειρα φόνου του από άνδρα των ΜΑΤ, φαίνεται πως για ορισμένα συνδικαλιστικά στελέχη είναι ήδη μακρινό παρελθόν που θέλουν να ξεχάσουν. Και ουδόλως ενδιαφέρονται-πέρα από μια συνηθισμένη ανακοίνωση καταγγελίας- να ζητηθούν ευθύνες. Πολιτικές έναντι του ηθικού αυτουργού της επίθεσης. Ποινικές έναντι του φυσικού αυτουργού.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν κατάφερε(!) να αποφασίσει την κήρυξη 24ωρης απεργίας σε όλα τα ΜΜΕ. Απεργία που όχι μόνο θα καταδίκαζε ξεκάθαρα την πολιτική που οπλίζει εγκληματικά τα κλόμπ στους δρόμους των διαδηλώσεων αλλά θα αναδείκνυε την απαίτηση των επαγγελματιών της ενημέρωσης πως, επιτέλους, πρέπει να μπει φραγμός. Πως υπάρχουν όρια. Πως ο υπαίτιος πρέπει να βρεθεί, να ονοματιστεί και να τιμωρηθεί. Για να μην θρηνήσουν σε λίγο τα ΜΜΕ νεκρό στους δρόμους. Παίρνουν τους μισθούς, επιβάλλουν τον εργασιακό θάνατο καθημερινά και μαζικά. Ε, όχι και να σκοτώνουν ατιμώρητα, να αφαιρούν ζωές με πισώπλατα χτυπήματα.
Κι όμως και αυτό το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διαλύθηκε. Πως συνέβη αυτό; Ντροπή να γραφτεί: "με τον σύνηθες τρόπο". Αλλά αυτό συνέβη. Στη σημερινή συνεδρίαση από τα 11 μέλη του διοικητικού συμβουλίου, έλειπε ο Γιώργος Φιλιππάκης. ( Δικαιολογημένα, έλειπε εκτός Αθηνών ). Θέμα της συνεδρίασης η πρόταση για 24ωρη απεργία, η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς εναντίον κάθε ηθικού και φυσικού αυτουργού, η συνδιοργάνωση με τα άλλα σωματεία συνέντευξης Τύπου.
Το ζήτημα προφανώς δεν ενδιέφερε ορισμένους και έτσι αποχώρησαν (όπως πολλές φορές συμβαίνει στα σημαντικά) οι: Δ. Τσαλαπάτης, Μ. Γκίκα και Ηλ. Κανέλης. Τους προκαλεί γενικώς αλλεργία η συζήτηση για κάθε είδους απεργία, "τυφλές" της ανεβοκατεβάζουν, όποτε δεν τις θέλουν τα αφεντικά(τους). Και μόλις έφθασε το κρίσιμο ζήτημα της ψηφοφορίας - αφού ξεπεράστηκαν οι διαφωνίες - σε όσους είχαν απομείνει στην αίθουσα του 5ου ορόφου, έγινε η επόμενη αποχώρηση. Εγκατέλειψαν τη συνεδρίαση ο Χρ. Κυρίτσης και η Μ. Αντωνιάδου. Κι αυτοί το έχουν κάνει σύστημα να αποχωρούν σε κρίσιμα ζητήματα.
Ντροπή και πάλι ντροπή. Πίσω έμειναν με σκυμμένο κεφάλι για το επίπεδο "σωματείου" οι Δ. Τρίμης, Στ. Νικολόπουλος, Γ. Αγγέλης, Π. Ράμμος και Ν. Νταουντάκη. Η απεργία ήταν αδύνατον να αποφασισθεί. Και στο Διασωματειακό όπου ο καθένας μπορεί να κρύβεται πίσω από τις ευθύνες του άλλου, ανέμεναν την ΕΣΗΕΑ να πρωτοστατήσει...
Σε αυτή την κενή καρέκλα του Διασωματειακού καθόταν έως πρόσφατα ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ε. Να φωνάζει για τα δίκαια κάθε εργαζόμενου από όποιον κλάδο κι αν προερχόταν. Κι όμως όχι μόνο δεν αποφάσισαν απεργία για τον Μάριο Λώλο. Αλλά αρνήθηκαν να καλύψουν και να αντιδράσουν δυναμικά για να κόψουν την επόμενη επίθεση εναντίον ανθρώπων της ενημέρωσης.
Η μη απόφαση αυτής της πρότασης για απεργία, δείχνει το "πως" και εξηγεί το "γιατί" το σωματείο της ΕΣΗΕΑ σφυρίζει αδιάφορα στον καθημερινό ανελέητο πόλεμο της εργοδοσίας στα ΜΜΕ εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων όλων. Είναι απλό τελικά. Η υπόσταση και λειτουργία αυτού του οργάνου είναι φτιαγμένη να εξυπηρετεί άλλους στόχους. Όχι πάντως να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους του.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
The media project
***
*
Χωρίς απόφαση απεργίας για τον Μάριο Λώλο
*"Σκοτώνουν" πια ανθρώπους
αλλά και πάλι
η ΕΣΗΕΑ απουσιάζει
* 
Ο Μάριος Λώλος βρίσκεται ήδη σπίτι του μετά από μια πετυχημένη παρέμβαση στο κεφάλι. Το χτύπημα από γκλόμπ, γράφει η διάγνωση των γιατρών, ζούληξε το κρανίο του κατά ενάμιση εκατοστό. Αν ήταν ένα χιλιοστό ακόμη, ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ε. θα έχανε τη ζωή του ή θα έμενε ανάπηρος. Προς το παρόν έχασε την αφή του. Δεν μπορεί να κρατήσει, όχι φωτογραφική μηχανή, ούτε στυλό...
Η επίθεση εναντίον του, όπως και εναντίον άλλων έξι δημοσιογράφων το βράδυ της 5ης Απριλίου, η καταφανής απόπειρα φόνου του από άνδρα των ΜΑΤ, φαίνεται πως για ορισμένα συνδικαλιστικά στελέχη είναι ήδη μακρινό παρελθόν που θέλουν να ξεχάσουν. Και ουδόλως ενδιαφέρονται-πέρα από μια συνηθισμένη ανακοίνωση καταγγελίας- να ζητηθούν ευθύνες. Πολιτικές έναντι του ηθικού αυτουργού της επίθεσης. Ποινικές έναντι του φυσικού αυτουργού.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν κατάφερε(!) να αποφασίσει την κήρυξη 24ωρης απεργίας σε όλα τα ΜΜΕ. Απεργία που όχι μόνο θα καταδίκαζε ξεκάθαρα την πολιτική που οπλίζει εγκληματικά τα κλόμπ στους δρόμους των διαδηλώσεων αλλά θα αναδείκνυε την απαίτηση των επαγγελματιών της ενημέρωσης πως, επιτέλους, πρέπει να μπει φραγμός. Πως υπάρχουν όρια. Πως ο υπαίτιος πρέπει να βρεθεί, να ονοματιστεί και να τιμωρηθεί. Για να μην θρηνήσουν σε λίγο τα ΜΜΕ νεκρό στους δρόμους. Παίρνουν τους μισθούς, επιβάλλουν τον εργασιακό θάνατο καθημερινά και μαζικά. Ε, όχι και να σκοτώνουν ατιμώρητα, να αφαιρούν ζωές με πισώπλατα χτυπήματα.
Κι όμως και αυτό το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διαλύθηκε. Πως συνέβη αυτό; Ντροπή να γραφτεί: "με τον σύνηθες τρόπο". Αλλά αυτό συνέβη. Στη σημερινή συνεδρίαση από τα 11 μέλη του διοικητικού συμβουλίου, έλειπε ο Γιώργος Φιλιππάκης. ( Δικαιολογημένα, έλειπε εκτός Αθηνών ). Θέμα της συνεδρίασης η πρόταση για 24ωρη απεργία, η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς εναντίον κάθε ηθικού και φυσικού αυτουργού, η συνδιοργάνωση με τα άλλα σωματεία συνέντευξης Τύπου.
Το ζήτημα προφανώς δεν ενδιέφερε ορισμένους και έτσι αποχώρησαν (όπως πολλές φορές συμβαίνει στα σημαντικά) οι: Δ. Τσαλαπάτης, Μ. Γκίκα και Ηλ. Κανέλης. Τους προκαλεί γενικώς αλλεργία η συζήτηση για κάθε είδους απεργία, "τυφλές" της ανεβοκατεβάζουν, όποτε δεν τις θέλουν τα αφεντικά(τους). Και μόλις έφθασε το κρίσιμο ζήτημα της ψηφοφορίας - αφού ξεπεράστηκαν οι διαφωνίες - σε όσους είχαν απομείνει στην αίθουσα του 5ου ορόφου, έγινε η επόμενη αποχώρηση. Εγκατέλειψαν τη συνεδρίαση ο Χρ. Κυρίτσης και η Μ. Αντωνιάδου. Κι αυτοί το έχουν κάνει σύστημα να αποχωρούν σε κρίσιμα ζητήματα.
Ντροπή και πάλι ντροπή. Πίσω έμειναν με σκυμμένο κεφάλι για το επίπεδο "σωματείου" οι Δ. Τρίμης, Στ. Νικολόπουλος, Γ. Αγγέλης, Π. Ράμμος και Ν. Νταουντάκη. Η απεργία ήταν αδύνατον να αποφασισθεί. Και στο Διασωματειακό όπου ο καθένας μπορεί να κρύβεται πίσω από τις ευθύνες του άλλου, ανέμεναν την ΕΣΗΕΑ να πρωτοστατήσει...
Σε αυτή την κενή καρέκλα του Διασωματειακού καθόταν έως πρόσφατα ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ε. Να φωνάζει για τα δίκαια κάθε εργαζόμενου από όποιον κλάδο κι αν προερχόταν. Κι όμως όχι μόνο δεν αποφάσισαν απεργία για τον Μάριο Λώλο. Αλλά αρνήθηκαν να καλύψουν και να αντιδράσουν δυναμικά για να κόψουν την επόμενη επίθεση εναντίον ανθρώπων της ενημέρωσης.
Η μη απόφαση αυτής της πρότασης για απεργία, δείχνει το "πως" και εξηγεί το "γιατί" το σωματείο της ΕΣΗΕΑ σφυρίζει αδιάφορα στον καθημερινό ανελέητο πόλεμο της εργοδοσίας στα ΜΜΕ εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων όλων. Είναι απλό τελικά. Η υπόσταση και λειτουργία αυτού του οργάνου είναι φτιαγμένη να εξυπηρετεί άλλους στόχους. Όχι πάντως να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους του.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου