*
Όταν πριν λίγους μήνες ο «πολύς» κύριος Δένδιας δήλωνε πως «δεν θα επιτρέψει σε κανένα γαλατικό χωριό να μην εφαρμόζει το νόμο», όλοι οι Ιερισσιώτες άλλαξαν τα ονόματά τους: ο φούρναρης έγινε «φουρναρίξ», η βουλευτίνα «βουλευτίξ», ο Γιάννης «Γιαννίξ» και πάει λέγοντας. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γίνουμε κι εμείς «Ρεπορτερίξ»: αυτό σημαίνει πρωτίστως να είμαστε παρόντες, να μην αναθέτουμε, να συνδιαμορφώνουμε και να αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης (και της δουλειάς) που μας αναλογεί.
Υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια εδώ και λίγες ώρες στον δημοσιογραφικό κόσμο. Και πολλά υψωμένα δάχτυλα προς την ΕΣΗΕΑ: γιατί δεν περιφρούρησε αποτελεσματικά την απεργία μας. Γιατί δεν μπλόκαρε τα τυπογραφεία. Γιατί δεν διέγραψε αυτομάτως τους απεργοσπάστες. Όλα αυτά τα υψωμένα δάχτυλα δείχνουν πάντα τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Υπάρχει και μια ευκολία να κατακρίνουμε από απόσταση και χωρίς να μπούμε στον κόπο να ψάξουμε ποιος έκανε τι και γιατί.
Υπάρχει επίσης και μια αμηχανία να παραδεχτούμε πως η απόφαση του ΣτΕ είναι μια πρώτη νίκη. Όχι γιατί διασώζει τις θέσεις εργασίας στην ΕΡΤ (τίποτα δεν διασώζει), αλλά γιατί δίνει τον απαραίτητο χρόνο στους εργαζόμενούς της, με τον αέρα ανοιχτό, να φτιάξουν κοινωνικές συμμαχίες μέχρι την τελική νίκη. Αν οι συνάδελφοι αρθούν στο ύψος των περιστάσεων κι αν έχουν κατανοήσει τι τεράστιο ρόλο έπαιξε η αλληλεγγύη χιλιάδων πολιτών στον αγώνα τους κι αν κάνουν τη δημοσιογραφία που έχουμε ανάγκη ως κοινωνία, αυτή προσωρινή ανάσα που τους δόθηκε από την απόφαση του ΣτΕ θα γίνει αέρας που θα πάρει την Τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού και θα την σηκώσει. Η τηλεόραση είναι υπερόπλο. Τώρα ήρθε η ώρα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να το χρησιμοποιήσουν στο όνομα όλων μας.
Συνδικαλίστρια δεν είμαι, αλλά έχω κάνει συνδικαλισμό σε κρίσιμες στιγμές: στο συντονιστικό των μαθητικών καταλήψεων το 91. Και στον αγώνα της Ελευθεροτυπίας μέσα στην εργασιακή επιτροπή. Και μετά από 20 ολόκληρα χρόνια στην δημοσιογραφία για πρώτη φορά κατεβαίνω τώρα στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Παρόλο που προέρχομαι από τα κινήματα – ή ίσως ακριβώς επειδή προέρχομαι από τα κινήματα- είμαι απόλυτα πεπεισμένη για την αναγκαιότητα ενός σωματείου. Κι επειδή έχω μνήμη, θεωρώ απολύτως κρίσιμο η ΕΣΗΕΑ να μην πέσει στα χέρια της τρόικα των δημοσιογράφων. Πέρα από αυτό όμως, ονειρεύομαι ένα άλλο Σωματείο, έναν καινούργιο τρόπο να κάνουμε συνδικαλισμό: με την βάση ισχυρή, με τη γενική συνέλευση κυρίαρχη, με συνεχή λογοδοσία. Αν πιστεύετε ότι μπορούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από τα πάνω να οργανώσουν τα πάντα, κάνετε λάθος. Οι μάχες δεν μπορούν να δοθούν με στρατηγούς χωρίς στρατό. Οι μεγάλες συγκρούσεις χρειάζονται έναν κλάδο αποφασισμένο και παρόντα.
Δυο χρόνια τώρα τα αφεντικά του Τύπου μας απολύουν, μας αφήνουν απλήρωτους, μας εκβιάζουν. Δυο χρόνια τώρα – εμείς οι κάποτε περιζήτητοι- βρισκόμαστε στα αζήτητα σ’ έναν κλάδο που καταρρέει. Είμαστε οργισμένοι, είμαστε φοβισμένοι, είμαστε απογοητευμένοι και νομίζουμε ότι είμαστε άοπλοι. Η εικόνα της αίθουσας όπου έγινε πριν λίγες μέρες η γενική μας συνέλευση είναι χαρακτηριστική: συνδικαλιστές μιλούσαν μπροστά σε δεκάδες άδειες καρέκλες. Οι ελάχιστοι που παρακολούθησαν τη διαδικασία ήταν κυρίως μεγάλοι σε ηλικία συνάδελφοι.
Εντωμεταξύ, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ είναι απολύτως συντεταγμένοι στην επίθεση που εξαπολύουν προς τους εργαζόμενούς τους και σε ολόκληρη την κοινωνία. Από τον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη μέχρι τον τελευταίο εκδοτίσκο, τα αφεντικά πρέπει να μας ευγνωμονούν για την κατάθλιψη, την παραίτηση, την απομόνωσή μας. Όσο πιο ηττημένοι μέσα μας, τόσο καλύτερα παιδιά θα είμαστε όταν κι αν θα μας κάνουν τη χάρη να μας προσλαμβάνουν στα σφαγεία τους. Όσο πιο τρομοκρατημένοι, τόσο πιο υπάκουοι: θα αναμεταδίδουμε πιστά όσα μας υπαγορεύουν.
Μπορούμε να μιλάμε ατελείωτες ώρες για τα λάθη στρατηγικής και τακτικής που έκανε το Σωματείο μας, σε όλα τα πεδία αυτά τα δυο χρόνια. Μπορούμε να αυτομαστιγωνόμαστε ή να αναπολούμε περασμένα μεγαλεία. Όσο μιλάμε μόνο, είμαστε ακίνδυνοι. Τα αφεντικά - στο μαγαζί που δουλεύει ο καθένας μας και στο μεγάλο μαγαζί που λέγεται Ελλάδα - ποντάρουν στην κούρασή μας, ποντάρουν στην φτώχεια μας, ποντάρουν στην απογοήτευσή μας, ποντάρουν στην απόσυρσή μας από τις μαζικές διαδικασίες.
Η επανέκδοση της «Αδέσμευτης Γνώμης» και η διανομή των 100.000 φύλλων της μέσα από ένα δικό μας ανεξάρτητο δίκτυο σε συνεργασία με εκατοντάδες πολίτες σε όλη τη χώρα απέδειξε τι μπορούμε να πετύχουμε όταν δουλεύουμε συλλογικά. Το απεργιακό μας φύλλο είναι ενδεικτικό για το τι μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε αποφασισμένοι: εκδώσαμε μια εφημερίδα που έγινε ανάρπαστη μέσα σε μόλις 24 ώρες. Αυτοοργανωμένοι, χωρίς ιεραρχία, συνάδελφοι από κάθε κλάδο του Τύπου δούλευαν ξέφρενα και… σε κόντρα ρόλο: οι ρεπόρτερ έγιναν υπεύθυνοι διανομής, οι διεθνατζήδες φωτογράφοι, οι φωτορεπόρτερ εφημεριδοπώλες, οι ηχολήπτες συντόνιζαν τη μεταφορά στην ΕΡΤ.
Για πρώτη φορά στις 6 μέρες που κράτησε η μάχη της ΕΡΤ οι δημοσιογράφοι λειτουργήσαμε κινηματικά και συνδεθήκαμε τόσο πολύ με την κοινωνία. Έχουν πολλά ακόμα να μας διδάξουν τα κινήματα: πώς οργανώνονται οι αγώνες, πως ενεργοποιούν όλο το ανθρώπινο δυναμικό, πως θέτουν στόχους συλλογικά, πως συγκρούονται και, κυρίως, πως κερδίζουν.
Για να γίνουν όλα αυτά όμως, χρειαζόμαστε πάνω από όλα ο ένας τον άλλον. Η Συσπείρωση δεν έλειψε ποτέ από καμία μάχη, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στην κοινωνία. Αντιστάθηκε με όλες της τις δυνάμεις σε μια πρωτοφανή λαίλαπα. Στήριξε την απεργία μας και συνέβαλε αποφασιστικά στην έκδοση της Αδέσμευτης Γνώμης. Και, πάνω από όλα, έχει το έμψυχο δυναμικό - και την ψυχή - να αλλάξει το Σωματείο μας ριζικά. Αρκεί εσύ, εγώ, εμείς να σηκώσουμε τα μανίκια. Και για αρχή, να ψηφίσουμε μαζικά και αγωνιστικά.
Ντίνα Δασκαλοπούλου
***
*
***
*
Ο Ρεπορτερίξ
και η μάχη των εκλογών
Υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια εδώ και λίγες ώρες στον δημοσιογραφικό κόσμο. Και πολλά υψωμένα δάχτυλα προς την ΕΣΗΕΑ: γιατί δεν περιφρούρησε αποτελεσματικά την απεργία μας. Γιατί δεν μπλόκαρε τα τυπογραφεία. Γιατί δεν διέγραψε αυτομάτως τους απεργοσπάστες. Όλα αυτά τα υψωμένα δάχτυλα δείχνουν πάντα τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Υπάρχει και μια ευκολία να κατακρίνουμε από απόσταση και χωρίς να μπούμε στον κόπο να ψάξουμε ποιος έκανε τι και γιατί.
Υπάρχει επίσης και μια αμηχανία να παραδεχτούμε πως η απόφαση του ΣτΕ είναι μια πρώτη νίκη. Όχι γιατί διασώζει τις θέσεις εργασίας στην ΕΡΤ (τίποτα δεν διασώζει), αλλά γιατί δίνει τον απαραίτητο χρόνο στους εργαζόμενούς της, με τον αέρα ανοιχτό, να φτιάξουν κοινωνικές συμμαχίες μέχρι την τελική νίκη. Αν οι συνάδελφοι αρθούν στο ύψος των περιστάσεων κι αν έχουν κατανοήσει τι τεράστιο ρόλο έπαιξε η αλληλεγγύη χιλιάδων πολιτών στον αγώνα τους κι αν κάνουν τη δημοσιογραφία που έχουμε ανάγκη ως κοινωνία, αυτή προσωρινή ανάσα που τους δόθηκε από την απόφαση του ΣτΕ θα γίνει αέρας που θα πάρει την Τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού και θα την σηκώσει. Η τηλεόραση είναι υπερόπλο. Τώρα ήρθε η ώρα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να το χρησιμοποιήσουν στο όνομα όλων μας.
Συνδικαλίστρια δεν είμαι, αλλά έχω κάνει συνδικαλισμό σε κρίσιμες στιγμές: στο συντονιστικό των μαθητικών καταλήψεων το 91. Και στον αγώνα της Ελευθεροτυπίας μέσα στην εργασιακή επιτροπή. Και μετά από 20 ολόκληρα χρόνια στην δημοσιογραφία για πρώτη φορά κατεβαίνω τώρα στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Παρόλο που προέρχομαι από τα κινήματα – ή ίσως ακριβώς επειδή προέρχομαι από τα κινήματα- είμαι απόλυτα πεπεισμένη για την αναγκαιότητα ενός σωματείου. Κι επειδή έχω μνήμη, θεωρώ απολύτως κρίσιμο η ΕΣΗΕΑ να μην πέσει στα χέρια της τρόικα των δημοσιογράφων. Πέρα από αυτό όμως, ονειρεύομαι ένα άλλο Σωματείο, έναν καινούργιο τρόπο να κάνουμε συνδικαλισμό: με την βάση ισχυρή, με τη γενική συνέλευση κυρίαρχη, με συνεχή λογοδοσία. Αν πιστεύετε ότι μπορούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από τα πάνω να οργανώσουν τα πάντα, κάνετε λάθος. Οι μάχες δεν μπορούν να δοθούν με στρατηγούς χωρίς στρατό. Οι μεγάλες συγκρούσεις χρειάζονται έναν κλάδο αποφασισμένο και παρόντα.
Δυο χρόνια τώρα τα αφεντικά του Τύπου μας απολύουν, μας αφήνουν απλήρωτους, μας εκβιάζουν. Δυο χρόνια τώρα – εμείς οι κάποτε περιζήτητοι- βρισκόμαστε στα αζήτητα σ’ έναν κλάδο που καταρρέει. Είμαστε οργισμένοι, είμαστε φοβισμένοι, είμαστε απογοητευμένοι και νομίζουμε ότι είμαστε άοπλοι. Η εικόνα της αίθουσας όπου έγινε πριν λίγες μέρες η γενική μας συνέλευση είναι χαρακτηριστική: συνδικαλιστές μιλούσαν μπροστά σε δεκάδες άδειες καρέκλες. Οι ελάχιστοι που παρακολούθησαν τη διαδικασία ήταν κυρίως μεγάλοι σε ηλικία συνάδελφοι.
Εντωμεταξύ, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ είναι απολύτως συντεταγμένοι στην επίθεση που εξαπολύουν προς τους εργαζόμενούς τους και σε ολόκληρη την κοινωνία. Από τον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη μέχρι τον τελευταίο εκδοτίσκο, τα αφεντικά πρέπει να μας ευγνωμονούν για την κατάθλιψη, την παραίτηση, την απομόνωσή μας. Όσο πιο ηττημένοι μέσα μας, τόσο καλύτερα παιδιά θα είμαστε όταν κι αν θα μας κάνουν τη χάρη να μας προσλαμβάνουν στα σφαγεία τους. Όσο πιο τρομοκρατημένοι, τόσο πιο υπάκουοι: θα αναμεταδίδουμε πιστά όσα μας υπαγορεύουν.
Μπορούμε να μιλάμε ατελείωτες ώρες για τα λάθη στρατηγικής και τακτικής που έκανε το Σωματείο μας, σε όλα τα πεδία αυτά τα δυο χρόνια. Μπορούμε να αυτομαστιγωνόμαστε ή να αναπολούμε περασμένα μεγαλεία. Όσο μιλάμε μόνο, είμαστε ακίνδυνοι. Τα αφεντικά - στο μαγαζί που δουλεύει ο καθένας μας και στο μεγάλο μαγαζί που λέγεται Ελλάδα - ποντάρουν στην κούρασή μας, ποντάρουν στην φτώχεια μας, ποντάρουν στην απογοήτευσή μας, ποντάρουν στην απόσυρσή μας από τις μαζικές διαδικασίες.
Η επανέκδοση της «Αδέσμευτης Γνώμης» και η διανομή των 100.000 φύλλων της μέσα από ένα δικό μας ανεξάρτητο δίκτυο σε συνεργασία με εκατοντάδες πολίτες σε όλη τη χώρα απέδειξε τι μπορούμε να πετύχουμε όταν δουλεύουμε συλλογικά. Το απεργιακό μας φύλλο είναι ενδεικτικό για το τι μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε αποφασισμένοι: εκδώσαμε μια εφημερίδα που έγινε ανάρπαστη μέσα σε μόλις 24 ώρες. Αυτοοργανωμένοι, χωρίς ιεραρχία, συνάδελφοι από κάθε κλάδο του Τύπου δούλευαν ξέφρενα και… σε κόντρα ρόλο: οι ρεπόρτερ έγιναν υπεύθυνοι διανομής, οι διεθνατζήδες φωτογράφοι, οι φωτορεπόρτερ εφημεριδοπώλες, οι ηχολήπτες συντόνιζαν τη μεταφορά στην ΕΡΤ.
Για πρώτη φορά στις 6 μέρες που κράτησε η μάχη της ΕΡΤ οι δημοσιογράφοι λειτουργήσαμε κινηματικά και συνδεθήκαμε τόσο πολύ με την κοινωνία. Έχουν πολλά ακόμα να μας διδάξουν τα κινήματα: πώς οργανώνονται οι αγώνες, πως ενεργοποιούν όλο το ανθρώπινο δυναμικό, πως θέτουν στόχους συλλογικά, πως συγκρούονται και, κυρίως, πως κερδίζουν.
Για να γίνουν όλα αυτά όμως, χρειαζόμαστε πάνω από όλα ο ένας τον άλλον. Η Συσπείρωση δεν έλειψε ποτέ από καμία μάχη, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στην κοινωνία. Αντιστάθηκε με όλες της τις δυνάμεις σε μια πρωτοφανή λαίλαπα. Στήριξε την απεργία μας και συνέβαλε αποφασιστικά στην έκδοση της Αδέσμευτης Γνώμης. Και, πάνω από όλα, έχει το έμψυχο δυναμικό - και την ψυχή - να αλλάξει το Σωματείο μας ριζικά. Αρκεί εσύ, εγώ, εμείς να σηκώσουμε τα μανίκια. Και για αρχή, να ψηφίσουμε μαζικά και αγωνιστικά.
Ντίνα Δασκαλοπούλου
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου