... Από Μένα, Τον Βασίλη ...

*

Cosmina Furchi Gliatas

***
*

Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει

Βράδυ Σαββάτου, Τα Φώτα Ανάβουν στη Σκηνή και ο Κουρσάρος, με τη Σφεντόνα του, πάνω σε Ένα Καράβι Παλιό Σαπιοκάραβο, με Ένα Νέγρο Θερμαστή από το Τζιμπουτί, στέλνει Χαιρετίσματα στην Εξουσία, λέει Όχι Σε Όλα, ενώ έξω, στους Δρόμους της Πόλης, Ερημιά, Ερινύα, Πάλι Βρέχει και Φυσάει, Μπουρίνι, Άρρωστος Καιρός και εγώ κοιτώ Το Δελτίο των Οκτώ.

Το Πάρτι Αρχίζει! S.O.S, ορίστε Τα Χάλια Μου… μας!! Χάσαμε την Ταυτότητα, Το Μέτρο. Ακούγεται Το Τραγούδι της Πλατείας. Μιλάνε για τις Μέρες που Δικάζουν. Λοιπόν, Τι Κάνουμε Εδώ; Το Παιχνίδι Παίζεται, ο δημοσιογράφος, ο Λεγεωνάριος, φοράει Μάσκες και, Ελεύθερος και Μόνος, λες και κάνει Μονόλογο Στο Μπαρ, λέει το Μελόδραμα, μιλάει για Απεργία, για Δημόσιους Υπάλληλους, για το “Παράπονο Του Ιούδα”, αλλά όχι για Δικαιοσύνη, λες και μιλάει για Εχθρό Λαού. Όλα τα Έχει ο Μπαξές! Μάλιστα κύριε δημοσιογράφε, Χτύπα Χτύπα, Το πας φιρί φιρί, Δεν Σε Γουστάρω, Όλα για ένα κουστούμ. Πάρε Τα Δώρα από το Πανηγύρι Σου, Βαρέθηκα τα Χωρατά και το God Bless America και αυτό που Ειπώθηκε. Φταις. Γι Αυτό Κρύψου, Τώρα Τώρα! Ενώ Το Ηλεκτρικό Πρόβατο Κοιμάται, δεν ξυπνά ούτε με τον ήχο του Ακορντεόν, ούτε Όταν Μπήκαν στην Πόλη οι Εχθροί. Καλά Να πάθει, Δεν είναι Ώριμος.

Να Δεις Τι Σου Έχω Για Μετά. Κράτα λίγο ακόμα. Φίλοι Καλοί Μου Κι Αδερφοί! Το Σίριαλ μιλάει για το Ματωμένο Λάβαρο και Μπουμ, μια Στροφή και το Τρένο φτάνει στην Αφετηρία. Κλείνω. Η κατάσταση Δεν Σηκώνει, Δεν Πάει Άλλο. Μίλησέ Μου, Που είναι η Έξοδος; Χρόνια Φορτώνω με το Ψέμα σου, και τώρα Καταρρέω, με Μια Απλή Αλήθεια, αισθάνομαι Σαν Ξεκουρδισμένο Πιάνο, σαν Ξένος … ‘Όλοι Στο Ίδιο Έργο Θεατές, όλα σκορπισμένα Στους Πέντε Ανέμους, και Αυτούς Τους έχω Βαρεθεί. Ξύπνα Λαέ, ακόμα με Το Σταυρόλεξο; Αν Είσαι Μάγκας, Πες Του Να Πάει να να να να, δεν είναι η Πραγματικότητα αυτή. Όχι δεν Πουλάμε, Πώς Να Στο Πω; Σπάνε Οι Χορδές Μου, Να Καούν όλα! Σου λένε ότι είσαι Ένοχος Χωρίς Αιτία, τι περιμένεις; Τον Τρίτο Παγκόσμιο;

Έχω Αυταπάτες και σε βλέπω, σαν Στρατιώτης με Καμπαρτίνα που πηγαίνεις προς την Πρέβεζα, με Ένα Μαχαίρι στα χέρια. Εν Δυο Κάτω Εν Δυο Κάτω και τραγουδάς Μια Μπαλάντα Για Το Γιάννη όταν κάνεις Σκοπιά … Στην Οθόνη της Ψυχής μου, φαίνονται Όλα Από Χέρι Καμένα, Στο Γήπεδο Αυτό, Χάθηκα, και εγώ σαν Ατλαντίδα. Χαμένες Αγάπες, Χάρτινα Δεσμά, και εγώ, αν και Προσέχω, Δυστυχώς, Φοβάμαι, Αγάπη Μου, αλλά Αντέχω, και ξέρω ότι κι εσύ θα μου έλεγες “Κράτα Ρε Φίλε Γερά, Δεν Θα Πεθάνουμε ποτέ Κουφάλα Νεκροθάφτη”. Αρνούμαι Να Πεθάνω, Μπρος Γκρεμός και Πίσω Γκόμενες. (Όταν Γυρίσω Θα Τους Γ@μ#σω!!)

Θα Περιμένω να Έρθεις. Μη Νυχτωθείς, θα σε κοιτάζω και, Αχ Τα Μάτια Σου, Όλα Για Πάρτη Σου, Πες Μου Ένα Ψέμα Για Να Αποκοιμηθώ, Να Κοιμηθούμε Αγκαλιά, για μια Καληνύχτα… Πριν Το Τέλος. Έλα, Μη Μιλάς, Σε Ακολουθώ, Να Μ’ Αγαπάς. Ευτυχώς, Ονειρεύομαι, Σε ένα Μαξιλάρι Φεγγαράκι, Ουράνια Τόξα Κυνηγώ, και τρώω Βατόμουρα δίπλα σε Μια Θάλασσα στη Σκάλα. Χρωματίζω Πουλιά πάνω σε μια Τσουλήθρα ενώ ρίχνει Φρέσκο Χιόνι εκεί στο Πόρτο Ρίκο. Το Ποντίκι κι ο Αετός, Μια Πεταλούδα, Ένα το Χελιδόνι και μια Γοργόνα είναι πάνω σε μια Κάντιλακ. Βλέπω Κάτι Διάφανες Ψυχές, Κι αν Τα Μάτια Σου Μου Λένε Γέλα μου, να ακούνε οι Ψυχές και οι Αγάπες θα το κάνω … Μίλα μου, πες μου για μας, δεν με ενδιαφέρει Η Ζωή Των Άλλων, εγώ Αγαπάω και Αδιαφορώ … αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς Μικρές Νοθείες.

Αλλά Τα Βράδια, Αλλάζεις και μου λες, Βασίλισσά μου, κι εγώ σου λέω κάνε μου Ένα Αλλιώτικο Νανούρισμα, Δώσε μου Μια Αγκαλιά, γιατί Νιώθω Μεγάλη Μοναξιά και τότε είναι σαν Άνοιξη Μπαίνει και γλυκάνει το Πιο Σκληρό Γαλάζιο, Σε Θέλω … Πού Είσαι; Να Με Φωνάξεις. Πόσες Φορές να σου το πω … Έχω Ανάγκη, Κάψε με, Σ’ Αγαπάω Ακόμα. Απόγευμα της Κυριακής, Βρέξε Θεέ Μου Όσο Μπορείς. Η Αγάπη Πάει Μονάχη και Σαν Να Μη Σε Έχασα Ποτέ Μου λες Άνοιξέ Μου Να Κρυφτώ. Φρόνιμα Κούκλα Μου, Μη Με Αλλάζεις, Πάρε Mε, Να Mε Κρατάς, Πιο Ψηλά, Σαν Tων Ματιών Σου Τις Βαφές. Κοιμήσου Εσύ, Μη Φύγεις γιατί εγώ, άλλη Μια Καινούρια Μέρα αισθάνομαι Σαν Ναυαγός και όχι Σαν Πρωταθλητής, Δεν Υπάρχω …

Θα Έρθουν Στιγμές που Θέλω Οξυγόνο, σου λέω, Συγγνώμη, αλλά Άσε Με να Κάνω Λάθος. Ο.Κ.; να πιω Αλκοόλ Και Βροχή με τα Δυο Χείλη Κατακόκκινα και με ένα Μπολερό, Ευκαιρία να βρω το δρόμο για τον Παράδεισο, γιατί Χρειάζομαι Αγάπη, δώσε μου Πέντε Λεπτά να πω “Εγώ Είμαι Εγώ”, Θυμός και Χαραυγή, και εσύ, αν θες, Να γράφεις να Τηλεφωνείς ή Στείλε μου Μήνυμα …

Αχ Μπαγάσα, Πόσο Μου Λείπεις… Κάθε Πρωί Θυμάσαι Για τη Ζωή Σου Μου Έλεγες. Ίσως μια μέρα θα παίζουμε Τυφλόμυγα με τη Στέλλα, την Ελένη, την Αλίκη, την Άρτεμη, τον Ορέστη, τον Σεμπάστιαν, την Μελίνα, με τον Κουμπάρο. Ο Τρελός κι ένας Πιτσιρικάς που κάνει Παράπονο στη Λίνα, όλοι μαζί σαν Έφηβα Γεράκια, Έλα να κυνηγάμε ένα Μαύρο Γάτο, Στο Πεζοδρόμιο, εκεί, στη Βικτόρια ή στην Οδό Ελλήνων ενώ, σε Κάθε Βήμα η Μαμά μας φωνάζει, Στο Καλό Να Πας …

Αχ, φίλε, Δεν Έχω Άλλη Υπομονή, Έφτασες Αργά, Φεύγουν Καράβια κι εγώ Αρνιέμαι να πάρω Φάρμακα και Βιταμίνες, λέω Υπάρχει Θεός και ζητώ Άσυλο, γιατί Εδώ δεν Προσκυνήσαμε και θα πούμε Για Και Χαρά Σας Βρε Πατριώτες, σας στέλνω Μια Καλησπέρα και … Άιντε Μια, Είμαι Εντάξει! Σε Είδα και Αναστήθηκα, Για Μένα Τραγουδώ, Για Σένα, Είμαστε Δυο Γίναμε Τρεις, Κι αν Είμαι Ροκ Δεν μου Αρέσουν τα Τραγούδια Σας, θα παίζω εγώ, Τα Πιο Καλά Τραγούδια Μας, Σαν Κιθαρίστας του Θεού, Ένα Μπλουζ, Ένα Διδυμότειχο Μπλουζ ή ένα Ρεμπετομπλούζ, Πρώτη Μαΐου, Παραμονή Πρωτοχρονιάς, Το Χειμώνα ή Το Καλοκαίρι, εκεί στο Καραϊσκάκη, Με Τον Μπομπ Ντίλαν και θα Χορεύω, Το Χορό της Πέτρας, γιατί Δεν Χρωστάω σε Κανένα, Δώσαμε και Κάτι Μένει, οπότε, Έλα Να Με Βρεις και στο κάτω κάτω, Γιατί Να Μην Κεράσω αφού Venceremos, έτσι λένε Δυο Φίλοι μου και θα τραγουδάμε Τα Πουλιά της Αγάπης και θα χορεύουμε Ζεϊμπέκικο της Φυλακής.

Έτσι Μου Αρέσει, Έτσι Είναι Ο Έλληνας! Για Σένα Ελλάς, Με την Αγάπη μας, Χρόνια Πολλά να έχεις. Σ’ Αγαπώ, Να Προσέχεις, Ζήτω, Ζήτω! …

κι όση αγάπη σου έχω στείλει είναι Από Μένα Τον Βασίλη.

---

* Αφιερωμένο στη γλυκιά Νικολέτα, το κορίτσι του Βασίλη.

---

πηγή: aixmi.gr

---

*