*
*
Απαντώντας σε κείμενο της Αφροδίτης Πολίτη σχετικά με την Ελευθεροτυπία, ο μέχρι πρότινος διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας κ. Παπαδόπουλος Τετράδης, ξεσπάει σε έναν απίστευτο οχετό λάσπης εναντίον της δημοσιογραφικής ομάδας Ιός και ειδικά εναντίον μου, επικαλούμενος σημεία και τέρατα και συκοφαντώντας ανοιχτά όχι μόνο εμάς, αλλά και ολόκληρο τον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων της Χ.Κ. Τεγόπουλος, υπαινισσόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η απεργία μας που αποφασίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των εργαζομένων της εταιρείας υπήρξε σωτήρια για την …εργοδοσία.
Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν θίγομαι από τη βαθιά απέχθεια και το ξέχειλο μίσος που αποπνέει το γραπτό του κ. τέως διευθυντή. Είναι αλήθεια ότι μας χωρίζει ένα πολιτικό και δημοσιογραφικό χάος και μπορώ να αντιληφθώ την ανήμπορη λύσσα που θα αισθάνθηκε κάποιες φορές όταν έβλεπε να δημοσιεύονται οι έρευνές μας, τις οποίες με τέτοια βδελυγμία αποτάσσεται. Αλλά αυτό ήταν η συνταγή της παλιάς καλής Ελευθεροτυπίας. Η δυνατότητα συνύπαρξης τόσο αντίθετων απόψεων όσο οι δικές μας και του κ. τέως διευθυντή. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει από πρώτο χέρι αυτή τη διαφορά, συγκρίνοντας τα δικά μας κείμενα (που είναι αναρτημένα στον ιστότοπο του Ιού, www.iospress.gr) και τα δικά του που βρίσκονται στον ιστότοπο της Ελευθεροτυπίας (www.enet.gr).
Αρκούμαι σε ένα παράδειγμα. Για να αντικρούσουμε τη λογική του μνημονίου αφιερώσαμε ως Ιός μια μεγάλη έρευνα στο «Μύθο του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19.9.2010). Την ίδια περίοδο, ο τέως κ. διευθυντής αφιέρωνε το ένα κείμενο πάνω στο άλλο για να υπερασπιστεί ακριβώς αυτό τον μύθο. Σταχυολογούμε πρόχειρα:
«Ο διεφθαρμένος μηχανισμός του Δημοσίου δεν παράγει τίποτε, εκτός από ελλείμματα και την ανηθικότητα να πληρώνεται για να μην εργάζεται πραγματικά» (18.4.2011). «Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να θρέφει έναν μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Έναν μηχανισμό, που αντιθέτως επιβαρύνει με την αντιπαραγωγικότητά του» (11.2.2010).
Την ίδια περίοδο υμνούσε τις Τράπεζες που επρόκειτο να συγχωνευτούν: «Η μοναδική θετική είδηση εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου τυχαία. Ο αργοκίνητος και απολύτως διεφθαρμένος δημόσιος είναι αφερέγγυος σε εγχώριους και ξένους επενδυτές και στελεχώνεται, στη συντριπτική του πλειονότητα, από αργοκίνητο προσωπικό, που ο στόχος του δεν είναι η εργασία, αλλά η άκοπη και απρόσκοπτη αμοιβή. […] Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστραφεί, πληρώνοντας ένα απολύτως διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο. Το οποίο παραμένει αλώβητο χάρη στη σοβιετικού τύπου δομή και προστασία, που του παρέχει το πολιτικό κομματικό σύστημα, που κυβερνά. Αν υπάρχει μια ελπίδα να βγει ο τόπος από τη δεινή θέση, που βρίσκεται, και που τα χειρότερά της δεν έχουν έρθει ακόμα, αυτή είναι η ευελιξία των ιδιωτών» (30.8.2011).
Αλλά τι παραπάνω λέει η Τρόικα και το Μνημόνιο;
Όσο για τον όψιμο αντιπασοκισμό που επικαλείται ο κ. τέως διευθυντής ασφαλώς ξέχασε πώς υποδέχτηκε η στήλη του την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου: «Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ενός φαύλου κομματισμού τουλάχιστον τριών δεκαετιών. Ο μεγάλος εχθρός του Γ. Παπανδρέου δεν είναι και δεν θα είναι ούτε η Ν.Δ. ούτε η Αριστερά. Θα είναι οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί της διοίκησης» (8.10.2009).
.
Εκεί που το πράγμα καταντά γελοίο είναι στο σημείο που ο κ. τέως διευθυντής μάς καταλογίζει υπερβολική ενασχόληση με «ακροδεξιά γκρουπούσκουλα». Για όποιον δεν κατάλαβε, πρόκειται για τις αποκαλυπτικές έρευνές μας για τη ναζιστική συμμορία Χρυσή Αυγή, παρά τον εφησυχασμό της τότε διεύθυνσης ότι «δεν έχει κανένα μέλλον το θέμα». Δεν είναι ανάγκη να έχει τιμηθεί κανείς με το Πούλιτζερ για να αντιληφθεί ποιος δικαιώθηκε από τα πράγματα.
Μπορεί καθένας να διαβάσει και να κρίνει. Εμείς τουλάχιστον δεν τον ψέγουμε για τις απόψεις του. Καλά κάνει και τις έχει. Αλλά πάει πολύ να μας εγκαλεί για τις δικές μας.
Είναι ακόμα δικαίωμά του να θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αλέκου Φιλιππόπουλου και του Σπύρου Μελά. Ποτέ δεν είναι αργά να αποδείξει αυτές του τις ικανότητες. Εμείς θα περιμένουμε.
Η αντιπαράθεση είναι άχαρη. Γιατί αντίθετα από το έργο άλλων εργαζομένων, το έργο των δημοσιογράφων είναι ορατό και πάντα προσβάσιμο, κατά συνέπεια μπορεί καθένας να κρίνει. Δεν θα έμπαινα, λοιπόν, στον κόπο να σχολιάσω το κείμενο του κ. τέως διευθυντή, αν δεν περιέχονταν σ’ αυτό ορισμένες καθαρά συκοφαντικές αναφορές, τις οποίες ο κ. τέως διευθυντής παραθέτει αν και γνωρίζει ότι είναι απολύτως ψευδείς.
Η πιο ακραία απ’ αυτές τις συκοφαντίες είναι ότι δήθεν εμείς (εγώ προσωπικά σε συνεργασία με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ!) «πιέσαμε αφόρητα» να απολυθεί! Το ψέμα είναι ολοφάνερο, γιατί βέβαια είναι αστειότητα ότι εμείς είχαμε τη δύναμη να «πιέσουμε» οποιονδήποτε, όντας οι ίδιοι υπό δίωξη μέσα στην εφημερίδα μας. Αλλά η συκοφαντία περιλαμβάνει και μια πονηριά. Γιατί ο κ. τέως διευθυντής δεν «απολύθηκε» ποτέ. Συνταξιοδοτήθηκε κανονικά, πήρε την αποζημίωση συνταξιοδότησης και παρέμεινε στην εφημερίδα, δημιουργώντας μια μονοπρόσωπη ΕΠΕ, η οποία υπέγραψε σύμβαση συνεργασίας με την εταιρεία Χ.Κ. Τεγόπουλος. Αυτή η φάμπρικα, η οποία ισχύει και για τα τρία διευθυντικά στελέχη της τελευταίας περιόδου της εταιρείας είναι βέβαια απαράδεκτη. Το νόμιμο και το ηθικό που λέει κι ο άλλος. Δεν απολύθηκε λοιπόν ο κ. τέως διευθυντής: λύθηκε η σύμβαση μεταξύ των δύο εταιρειών, για λόγους που γνωρίζουν μόνο αυτές οι εταιρείες. Και βέβαια είναι αστείο να μιλά για εσμούς και βόθρους ή για κολλητηλίκια με την ιδιοκτησία, εφόσον αυτός είναι που διορίστηκε στη διεύθυνση από αυτή ακριβώς την ιδιοκτησία. Το πώς και γιατί τα χάλασαν ας μας το πει ο ίδιος.
Παρόμοιας ποιότητας είναι και οι άλλες κατηγορίες που μας απευθύνει ο κ. τέως διευθυντής. Όπως η «κατηγορία» ότι δεν μετείχαμε στη σύσκεψη. Αλλά σ’ αυτή μετέχουν τα διευθυντικά στελέχη και οι αρχισυντάκτες. Εμείς ούτε ποτέ διοριστήκαμε σε διευθυντικές θέσεις ούτε βέβαια κληθήκαμε σε καμιά σύσκεψη. Και είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι δεν κόπηκε η στήλη του Ιού, αλλά απλά έγινε οικονομία στο χαρτί του Σαββατικάτικου φύλλου. Και του Κυριακάτικου; Όχι μόνο «κόπηκε» ο Ιός, αλλά –πράγμα πρωτοφανές- απαγορεύτηκε να δημοσιευτούν και οι επιστολές διαμαρτυρίας αναγνωστών (πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών, βουλευτών, κ.α.), με αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν 2.000 υπογραφές για το πρωτοφανές (για την Ελευθεροτυπία) κρούσμα λογοκρισίας.
Όσο για τη στάση του απέναντι στις απεργίες ο κ. τέως διευθυντής είχε κάθε δικαίωμα να ψηφίζει υπέρ ή κατά (όσο και αν είναι ελαφρά καταχρηστική η παρουσία διορισμένων διευθυντών σε παρόμοιες συνελεύσεις). Αυτό που δεν είχε δικαίωμα είναι να παραβεί την απόφαση της συνέλευσης που ζήτησε να δημοσιευτεί ένα από τα πρώτα ψηφίσματά μας στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας (6.9.2011). Ο κ. τέως διευθυντής το δημοσίευσε στη σελίδα 50, επικαλούμενος το διευθυντικό του δικαίωμα επειδή, όπως είχε δηλώσει, το ζήτημα της Ελευθεροτυπίας δεν ενδιέφερε τον κόσμο!
Αντίθετα από τον κ. τέως διευθυντή, ο οποίος εντόπισε το πρόβλημα της Ελευθεροτυπίας στο μακρινό 2002, εγώ θεωρώ ότι η κρίση στην εφημερίδα άρχισε να εκδηλώνεται όταν η ιδιοκτησία και η διεύθυνση απομακρύνθηκαν από τις αρχές του πλουραλισμού και της ελευθερίας των συντακτών που χαρακτήρισαν το δημοσιογραφικό αυτό εγχείρημα από το ξεκίνημά του και αρκέστηκαν στις προσωπικές τους αυλές. Σ’ αυτά έχει ευθύνη και ο ίδιος ο κ. τέως διευθυντής. Και επειδή πολύ όψιμα θυμήθηκε την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα του θυμίσω το κείμενό μου για την απόρριψη της αγωγής Βγενόπουλου κατά Τσίπρα, το οποίο ο ίδιος σε συνεργασία με τη διευθύντρια αποφάσισαν να περιορίσουν σε 200 (από 800) λέξεις, παρά το γεγονός ότι το θέμα ήταν αποκλειστικό και η δικαστική απόφαση ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική για τον επιχειρηματία-τραπεζίτη. Μήπως έχει ξεχάσει ότι ήταν ο ίδιος που έγραφε ότι «το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ ξοδεύει τον χρόνο του και τον χρόνο των πολιτών σε πετροπόλεμο λυκειακής ηλικίας, αυτοϊκανοποιούμενος με τις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα συγκρούσεις δρόμου και χωραφιών» (18.4.2011);
Τώρα από τη σελίδα του στο facebook υπόσχεται «ξεκαθάρισμα» και στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι γνωρίζει, λέει, «ποιοι προωθούν μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτούς τους τύπους» (σ.σ. δηλαδή εμάς!). «Οι οποίοι είναι και στελέχη γύρω από τον πρόεδρο», αλλά «δεν θα τους ονομάσω τώρα».
Αυτό είναι το δημοσιογραφικό και πολιτικό ποιόν του ανθρώπου. Αφού έσωσε την Ελευθεροτυπία, ο κ. τέως διευθυντής θα σώσει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ίδια μέθοδο.
---
Σκίτσο: Θανάσης Πέτρου
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δημήτρης Ψαρράς
****
Ο καιρός των συκοφαντών
*
"... Αφού έσωσε την Ελευθεροτυπία, ο κ. τέως διευθυντής
θα σώσει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ίδια μέθοδο ..."
.
Απαντώντας σε κείμενο της Αφροδίτης Πολίτη σχετικά με την Ελευθεροτυπία, ο μέχρι πρότινος διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας κ. Παπαδόπουλος Τετράδης, ξεσπάει σε έναν απίστευτο οχετό λάσπης εναντίον της δημοσιογραφικής ομάδας Ιός και ειδικά εναντίον μου, επικαλούμενος σημεία και τέρατα και συκοφαντώντας ανοιχτά όχι μόνο εμάς, αλλά και ολόκληρο τον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων της Χ.Κ. Τεγόπουλος, υπαινισσόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η απεργία μας που αποφασίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των εργαζομένων της εταιρείας υπήρξε σωτήρια για την …εργοδοσία.Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν θίγομαι από τη βαθιά απέχθεια και το ξέχειλο μίσος που αποπνέει το γραπτό του κ. τέως διευθυντή. Είναι αλήθεια ότι μας χωρίζει ένα πολιτικό και δημοσιογραφικό χάος και μπορώ να αντιληφθώ την ανήμπορη λύσσα που θα αισθάνθηκε κάποιες φορές όταν έβλεπε να δημοσιεύονται οι έρευνές μας, τις οποίες με τέτοια βδελυγμία αποτάσσεται. Αλλά αυτό ήταν η συνταγή της παλιάς καλής Ελευθεροτυπίας. Η δυνατότητα συνύπαρξης τόσο αντίθετων απόψεων όσο οι δικές μας και του κ. τέως διευθυντή. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει από πρώτο χέρι αυτή τη διαφορά, συγκρίνοντας τα δικά μας κείμενα (που είναι αναρτημένα στον ιστότοπο του Ιού, www.iospress.gr) και τα δικά του που βρίσκονται στον ιστότοπο της Ελευθεροτυπίας (www.enet.gr).
Αρκούμαι σε ένα παράδειγμα. Για να αντικρούσουμε τη λογική του μνημονίου αφιερώσαμε ως Ιός μια μεγάλη έρευνα στο «Μύθο του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19.9.2010). Την ίδια περίοδο, ο τέως κ. διευθυντής αφιέρωνε το ένα κείμενο πάνω στο άλλο για να υπερασπιστεί ακριβώς αυτό τον μύθο. Σταχυολογούμε πρόχειρα:
«Ο διεφθαρμένος μηχανισμός του Δημοσίου δεν παράγει τίποτε, εκτός από ελλείμματα και την ανηθικότητα να πληρώνεται για να μην εργάζεται πραγματικά» (18.4.2011). «Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να θρέφει έναν μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Έναν μηχανισμό, που αντιθέτως επιβαρύνει με την αντιπαραγωγικότητά του» (11.2.2010).
Την ίδια περίοδο υμνούσε τις Τράπεζες που επρόκειτο να συγχωνευτούν: «Η μοναδική θετική είδηση εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου τυχαία. Ο αργοκίνητος και απολύτως διεφθαρμένος δημόσιος είναι αφερέγγυος σε εγχώριους και ξένους επενδυτές και στελεχώνεται, στη συντριπτική του πλειονότητα, από αργοκίνητο προσωπικό, που ο στόχος του δεν είναι η εργασία, αλλά η άκοπη και απρόσκοπτη αμοιβή. […] Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστραφεί, πληρώνοντας ένα απολύτως διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο. Το οποίο παραμένει αλώβητο χάρη στη σοβιετικού τύπου δομή και προστασία, που του παρέχει το πολιτικό κομματικό σύστημα, που κυβερνά. Αν υπάρχει μια ελπίδα να βγει ο τόπος από τη δεινή θέση, που βρίσκεται, και που τα χειρότερά της δεν έχουν έρθει ακόμα, αυτή είναι η ευελιξία των ιδιωτών» (30.8.2011).
Αλλά τι παραπάνω λέει η Τρόικα και το Μνημόνιο;
Όσο για τον όψιμο αντιπασοκισμό που επικαλείται ο κ. τέως διευθυντής ασφαλώς ξέχασε πώς υποδέχτηκε η στήλη του την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου: «Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ενός φαύλου κομματισμού τουλάχιστον τριών δεκαετιών. Ο μεγάλος εχθρός του Γ. Παπανδρέου δεν είναι και δεν θα είναι ούτε η Ν.Δ. ούτε η Αριστερά. Θα είναι οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί της διοίκησης» (8.10.2009).
.
Εκεί που το πράγμα καταντά γελοίο είναι στο σημείο που ο κ. τέως διευθυντής μάς καταλογίζει υπερβολική ενασχόληση με «ακροδεξιά γκρουπούσκουλα». Για όποιον δεν κατάλαβε, πρόκειται για τις αποκαλυπτικές έρευνές μας για τη ναζιστική συμμορία Χρυσή Αυγή, παρά τον εφησυχασμό της τότε διεύθυνσης ότι «δεν έχει κανένα μέλλον το θέμα». Δεν είναι ανάγκη να έχει τιμηθεί κανείς με το Πούλιτζερ για να αντιληφθεί ποιος δικαιώθηκε από τα πράγματα.
Μπορεί καθένας να διαβάσει και να κρίνει. Εμείς τουλάχιστον δεν τον ψέγουμε για τις απόψεις του. Καλά κάνει και τις έχει. Αλλά πάει πολύ να μας εγκαλεί για τις δικές μας.
Είναι ακόμα δικαίωμά του να θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αλέκου Φιλιππόπουλου και του Σπύρου Μελά. Ποτέ δεν είναι αργά να αποδείξει αυτές του τις ικανότητες. Εμείς θα περιμένουμε.
Η αντιπαράθεση είναι άχαρη. Γιατί αντίθετα από το έργο άλλων εργαζομένων, το έργο των δημοσιογράφων είναι ορατό και πάντα προσβάσιμο, κατά συνέπεια μπορεί καθένας να κρίνει. Δεν θα έμπαινα, λοιπόν, στον κόπο να σχολιάσω το κείμενο του κ. τέως διευθυντή, αν δεν περιέχονταν σ’ αυτό ορισμένες καθαρά συκοφαντικές αναφορές, τις οποίες ο κ. τέως διευθυντής παραθέτει αν και γνωρίζει ότι είναι απολύτως ψευδείς.
Η πιο ακραία απ’ αυτές τις συκοφαντίες είναι ότι δήθεν εμείς (εγώ προσωπικά σε συνεργασία με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ!) «πιέσαμε αφόρητα» να απολυθεί! Το ψέμα είναι ολοφάνερο, γιατί βέβαια είναι αστειότητα ότι εμείς είχαμε τη δύναμη να «πιέσουμε» οποιονδήποτε, όντας οι ίδιοι υπό δίωξη μέσα στην εφημερίδα μας. Αλλά η συκοφαντία περιλαμβάνει και μια πονηριά. Γιατί ο κ. τέως διευθυντής δεν «απολύθηκε» ποτέ. Συνταξιοδοτήθηκε κανονικά, πήρε την αποζημίωση συνταξιοδότησης και παρέμεινε στην εφημερίδα, δημιουργώντας μια μονοπρόσωπη ΕΠΕ, η οποία υπέγραψε σύμβαση συνεργασίας με την εταιρεία Χ.Κ. Τεγόπουλος. Αυτή η φάμπρικα, η οποία ισχύει και για τα τρία διευθυντικά στελέχη της τελευταίας περιόδου της εταιρείας είναι βέβαια απαράδεκτη. Το νόμιμο και το ηθικό που λέει κι ο άλλος. Δεν απολύθηκε λοιπόν ο κ. τέως διευθυντής: λύθηκε η σύμβαση μεταξύ των δύο εταιρειών, για λόγους που γνωρίζουν μόνο αυτές οι εταιρείες. Και βέβαια είναι αστείο να μιλά για εσμούς και βόθρους ή για κολλητηλίκια με την ιδιοκτησία, εφόσον αυτός είναι που διορίστηκε στη διεύθυνση από αυτή ακριβώς την ιδιοκτησία. Το πώς και γιατί τα χάλασαν ας μας το πει ο ίδιος.
Παρόμοιας ποιότητας είναι και οι άλλες κατηγορίες που μας απευθύνει ο κ. τέως διευθυντής. Όπως η «κατηγορία» ότι δεν μετείχαμε στη σύσκεψη. Αλλά σ’ αυτή μετέχουν τα διευθυντικά στελέχη και οι αρχισυντάκτες. Εμείς ούτε ποτέ διοριστήκαμε σε διευθυντικές θέσεις ούτε βέβαια κληθήκαμε σε καμιά σύσκεψη. Και είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι δεν κόπηκε η στήλη του Ιού, αλλά απλά έγινε οικονομία στο χαρτί του Σαββατικάτικου φύλλου. Και του Κυριακάτικου; Όχι μόνο «κόπηκε» ο Ιός, αλλά –πράγμα πρωτοφανές- απαγορεύτηκε να δημοσιευτούν και οι επιστολές διαμαρτυρίας αναγνωστών (πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών, βουλευτών, κ.α.), με αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν 2.000 υπογραφές για το πρωτοφανές (για την Ελευθεροτυπία) κρούσμα λογοκρισίας.
Όσο για τη στάση του απέναντι στις απεργίες ο κ. τέως διευθυντής είχε κάθε δικαίωμα να ψηφίζει υπέρ ή κατά (όσο και αν είναι ελαφρά καταχρηστική η παρουσία διορισμένων διευθυντών σε παρόμοιες συνελεύσεις). Αυτό που δεν είχε δικαίωμα είναι να παραβεί την απόφαση της συνέλευσης που ζήτησε να δημοσιευτεί ένα από τα πρώτα ψηφίσματά μας στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας (6.9.2011). Ο κ. τέως διευθυντής το δημοσίευσε στη σελίδα 50, επικαλούμενος το διευθυντικό του δικαίωμα επειδή, όπως είχε δηλώσει, το ζήτημα της Ελευθεροτυπίας δεν ενδιέφερε τον κόσμο!
Αντίθετα από τον κ. τέως διευθυντή, ο οποίος εντόπισε το πρόβλημα της Ελευθεροτυπίας στο μακρινό 2002, εγώ θεωρώ ότι η κρίση στην εφημερίδα άρχισε να εκδηλώνεται όταν η ιδιοκτησία και η διεύθυνση απομακρύνθηκαν από τις αρχές του πλουραλισμού και της ελευθερίας των συντακτών που χαρακτήρισαν το δημοσιογραφικό αυτό εγχείρημα από το ξεκίνημά του και αρκέστηκαν στις προσωπικές τους αυλές. Σ’ αυτά έχει ευθύνη και ο ίδιος ο κ. τέως διευθυντής. Και επειδή πολύ όψιμα θυμήθηκε την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα του θυμίσω το κείμενό μου για την απόρριψη της αγωγής Βγενόπουλου κατά Τσίπρα, το οποίο ο ίδιος σε συνεργασία με τη διευθύντρια αποφάσισαν να περιορίσουν σε 200 (από 800) λέξεις, παρά το γεγονός ότι το θέμα ήταν αποκλειστικό και η δικαστική απόφαση ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική για τον επιχειρηματία-τραπεζίτη. Μήπως έχει ξεχάσει ότι ήταν ο ίδιος που έγραφε ότι «το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ ξοδεύει τον χρόνο του και τον χρόνο των πολιτών σε πετροπόλεμο λυκειακής ηλικίας, αυτοϊκανοποιούμενος με τις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα συγκρούσεις δρόμου και χωραφιών» (18.4.2011);
Τώρα από τη σελίδα του στο facebook υπόσχεται «ξεκαθάρισμα» και στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι γνωρίζει, λέει, «ποιοι προωθούν μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτούς τους τύπους» (σ.σ. δηλαδή εμάς!). «Οι οποίοι είναι και στελέχη γύρω από τον πρόεδρο», αλλά «δεν θα τους ονομάσω τώρα».
Αυτό είναι το δημοσιογραφικό και πολιτικό ποιόν του ανθρώπου. Αφού έσωσε την Ελευθεροτυπία, ο κ. τέως διευθυντής θα σώσει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ίδια μέθοδο.
---
Σκίτσο: Θανάσης Πέτρου
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου