*
Ανασυγκρότηση
***
*
ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
Όσοι γεννήθηκαν μετά το 2000, ή εκεί γύρω, δεν μπορούν να καταλάβουν τη δυναμική που είχε άλλοτε η εφημερίδα. Η ενημέρωση από το ίντερνετ, που από χρόνο σε χρόνο εξαπλώνεται (στρεβλή ενημέρωση σε πολλές περιπτώσεις)
έχει σβήσει τις παλιές εικόνες και έχει κάνει ξεπερασμένες τις συνήθειες άλλων καιρών. Εκείνα τα «προϊστορικά» χρόνια, οι εφημερίδες έμπαιναν στα περισσότερα σπίτια και τα μέλη της οικογένειας, τουλάχιστον τα ενήλικα, την έπαιρναν από χέρι σε χέρι. Τότε τα έντυπα ήταν μοναδική ουσιαστική πηγή πληροφόρησης (ακόμα και για το τι παίζουν τα σινεμά), τα ρεπορτάζ είχαν σφαιρικότητα και υπήρχαν κείμενα που, κατά τη λαϊκή έκφραση, τα «ρουφούσαμε».
Το θυμηθήκαμε αυτό (το φρεσκάραμε στη μνήμη μας για να ακριβολογούμε) διαβάζοντας από την «πηγή» του, δηλαδή από σκαναναρισμένο απόκομμα και όχι πληκτρολογημένο, ένα κείμενο του σπουδαίου Κώστα Σταματίου στα Νέα του 1963 που έφερε στην επικαιρότητα αυτές τις ημέρες μιας δραματικής επετείου το μπλογκ «Πασατέμπος» («Ιστορίες για να περνά η ώρα»). Τότε τα ρεπορτάζ ήταν μεγάλα, ιδωμένα από πολλές πλευρές και βγαλμένα από πολλές πηγές. Το συγκεκριμένο δεν είναι ακριβώς ρεπορτάζ ή μόνο ρεπορτάζ. Είναι αναδρομή, μια σύνοψη γεγονότων, αλλά με πολλές λεπτομέρειες, με μικρές στιγμές βγαλμένες από ρεπορτάζ πολλών ημερών που είχαν προηγηθεί. Στιγμές-θραύσματα γεγονότων που συνέθεταν το μεγάλο παζλ μιας δολοφονίας από το παρακράτος.
Το κείμενο του Κώστα Σταματίου πιάνει το νήμα της τραγωδίας από το πρωινό της 22ης Μαΐου, όταν ο ένας από τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο μεταφορέας και ιδιοκτήτης τρικύκλου Σπύρος Γκοτζαμάνης, πρώην καραγωγέας και «επαγγελματίας παλικαράς», όπως τον χαρακτηρίζει ο δημοσιογράφος, απαντάει στην πρόσκληση τού επιπλοποιού Γιώργου Σωτηρχόπουλου για αγώι το βράδυ, ότι δεν μπορεί να μεταφέρει και να παραδώσει ένα έπιπλο που τότε θα ήταν έτοιμο: «Δυστυχώς, κυρ’ Γιώργη, δεν γίνεται απόψε. Απόψε θα έχουμε γλέντι τρανό. Μέχρι που θα σκοτώσω άνθρωπο», του είπε, όπως κατέθεσε ο Γ. Σωτηρχόπουλος. (Αργότερα ο επιπλοποιός γι αυτήν την αποκάλυψη δέχτηκε επίθεση, μέχρι αναισθησίας, από «αγνώστους» που παρέμειναν άγνωστοι!)
Το κείμενο του Σταματίου, λοιπόν, «ρουφιέται»! Μεγάλο σε έκταση, αλλά δεν κουράζει στο ελάχιστο. Προσωπικά το διαβάσαμε, έτσι σκαναναρισμένο, με ελαφρά μεγέθυνση στο τάμπλετ, και νιώσαμε την παλιά μυρωδιά τού τυπωμένου χαρτιού. Το θέμα του Κώστα Σταματίου εξηγεί έμπρακτα έναν από τους λόγους για τους οποίους διαβάζαμε μαζικά, σε μεγάλη έκταση, τις εφημερίδες που είχαν κυκλοφορία δεκάδων χιλιάδων και κάποιες εκατοντάδων χιλιάδων φύλλων.
Μάθετε οι νεότεροι και θυμηθείτε το οι παλαιότεροι, διαβάζοντας εδώ, στο pasatempo.wordpress, το θέμα του Κώστα Σταματίου. Αξίζει τον κόπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κόπος…
*
Ανασυγκρότηση
***
*
ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
Όσοι γεννήθηκαν μετά το 2000, ή εκεί γύρω, δεν μπορούν να καταλάβουν τη δυναμική που είχε άλλοτε η εφημερίδα. Η ενημέρωση από το ίντερνετ, που από χρόνο σε χρόνο εξαπλώνεται (στρεβλή ενημέρωση σε πολλές περιπτώσεις)
έχει σβήσει τις παλιές εικόνες και έχει κάνει ξεπερασμένες τις συνήθειες άλλων καιρών. Εκείνα τα «προϊστορικά» χρόνια, οι εφημερίδες έμπαιναν στα περισσότερα σπίτια και τα μέλη της οικογένειας, τουλάχιστον τα ενήλικα, την έπαιρναν από χέρι σε χέρι. Τότε τα έντυπα ήταν μοναδική ουσιαστική πηγή πληροφόρησης (ακόμα και για το τι παίζουν τα σινεμά), τα ρεπορτάζ είχαν σφαιρικότητα και υπήρχαν κείμενα που, κατά τη λαϊκή έκφραση, τα «ρουφούσαμε».
Το θυμηθήκαμε αυτό (το φρεσκάραμε στη μνήμη μας για να ακριβολογούμε) διαβάζοντας από την «πηγή» του, δηλαδή από σκαναναρισμένο απόκομμα και όχι πληκτρολογημένο, ένα κείμενο του σπουδαίου Κώστα Σταματίου στα Νέα του 1963 που έφερε στην επικαιρότητα αυτές τις ημέρες μιας δραματικής επετείου το μπλογκ «Πασατέμπος» («Ιστορίες για να περνά η ώρα»). Τότε τα ρεπορτάζ ήταν μεγάλα, ιδωμένα από πολλές πλευρές και βγαλμένα από πολλές πηγές. Το συγκεκριμένο δεν είναι ακριβώς ρεπορτάζ ή μόνο ρεπορτάζ. Είναι αναδρομή, μια σύνοψη γεγονότων, αλλά με πολλές λεπτομέρειες, με μικρές στιγμές βγαλμένες από ρεπορτάζ πολλών ημερών που είχαν προηγηθεί. Στιγμές-θραύσματα γεγονότων που συνέθεταν το μεγάλο παζλ μιας δολοφονίας από το παρακράτος.
Το κείμενο του Κώστα Σταματίου πιάνει το νήμα της τραγωδίας από το πρωινό της 22ης Μαΐου, όταν ο ένας από τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο μεταφορέας και ιδιοκτήτης τρικύκλου Σπύρος Γκοτζαμάνης, πρώην καραγωγέας και «επαγγελματίας παλικαράς», όπως τον χαρακτηρίζει ο δημοσιογράφος, απαντάει στην πρόσκληση τού επιπλοποιού Γιώργου Σωτηρχόπουλου για αγώι το βράδυ, ότι δεν μπορεί να μεταφέρει και να παραδώσει ένα έπιπλο που τότε θα ήταν έτοιμο: «Δυστυχώς, κυρ’ Γιώργη, δεν γίνεται απόψε. Απόψε θα έχουμε γλέντι τρανό. Μέχρι που θα σκοτώσω άνθρωπο», του είπε, όπως κατέθεσε ο Γ. Σωτηρχόπουλος. (Αργότερα ο επιπλοποιός γι αυτήν την αποκάλυψη δέχτηκε επίθεση, μέχρι αναισθησίας, από «αγνώστους» που παρέμειναν άγνωστοι!)
Το κείμενο του Σταματίου, λοιπόν, «ρουφιέται»! Μεγάλο σε έκταση, αλλά δεν κουράζει στο ελάχιστο. Προσωπικά το διαβάσαμε, έτσι σκαναναρισμένο, με ελαφρά μεγέθυνση στο τάμπλετ, και νιώσαμε την παλιά μυρωδιά τού τυπωμένου χαρτιού. Το θέμα του Κώστα Σταματίου εξηγεί έμπρακτα έναν από τους λόγους για τους οποίους διαβάζαμε μαζικά, σε μεγάλη έκταση, τις εφημερίδες που είχαν κυκλοφορία δεκάδων χιλιάδων και κάποιες εκατοντάδων χιλιάδων φύλλων.
Μάθετε οι νεότεροι και θυμηθείτε το οι παλαιότεροι, διαβάζοντας εδώ, στο pasatempo.wordpress, το θέμα του Κώστα Σταματίου. Αξίζει τον κόπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κόπος…
---
---*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου