*
Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος
REDnotebook
***
*
Κατά πάσα πιθανότητα φταίει η παντοδυναμία του λαϊκισμού· ειδάλλως δεν εξηγείται γιατί ακόμα και οι φανατικότεροι αντιλαϊκιστές υιοθετούν, για να τον ξεμπροστιάσουν, το “αντικαθεστωτικό” στυλ των αντιπάλων τους – άλλο αν συνήθως πρόκειται για ιεροκήρυκες του πιο κομφορμιστικού και κυνικού ατομικισμού.
Ο λόγος για την πρόσφατη – και εντελώς αναπάντεχη – ανάδειξη του Πάσχου Μανδραβέλη σε αντιστασιακό, ηρωικό θύμα της καθεστηκυίας …σταλινικής Αριστεράς – και ειδικότερα του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, που ως γνωστόν, στις 10 Ιουλίου αποφάσισε την τρίμηνη διαγραφή του γνωστού δημοσιογράφου για περσινό του άρθρο κατά της απεργίας της ΠΟΣΠΕΡΤ (“Μια αδιάφορη απώλεια”, Καθημερινή 10.12.2011).
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή:
Στις 10 Δεκεμβρίου, και ενώ η απεργία στην ΕΡΤ που στήριζε η ΕΣΗΕΑ συμπλήρωνε μια εβδομάδα, ο κ. Μανδραβέλης έγραφε στη στήλη του ότι “η ΄δημόσια΄ τηλεόραση δεν λείπει σε κανέναν”, συμπληρώνοντας ότι, όπως επί Μητσοτάκη “οι πολίτες είχαν σιχαθεί τα καπρίτσια (ενν.: των συνδικαλιστών στις αστικές συγκοινωνίες)”, “το ίδιο θα πάθει λίαν συντόμως και το συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολό του”. Όπως, λοιπόν, στις χρυσές εποχές της ιδιωτικοποίησης των συγκοινωνιών, έτσι και με αφορμή την απεργία στην ΕΡΤ, οι πολίτες θα πουν “καλύτερα ιδιωτικές συγκοινωνίες και χωρίς συνδικαλιστές παρά να μην μπορούμε εμείς να πάμε στη δουλειά μας επειδή αυτοί πλακώνονται για τα τιμάριά τους”.
Κατόπιν τούτων, δύο συνδικαλιστές δημοσιογράφοι, μία εκ των οποίων υποψήφια της ΔΗΜΑΡ (προσοχή εδώ: ο Στάλιν, όπως ο διάβολος, κρύβεται στις λεπτομέρειες…) [1], προσέφυγαν στο Πειθαρχικό κατά του κ. Μανδραβέλη, υποστηρίζοντας ότι ο συνάδελεφός τους έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Καταστατικό και τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, που εννοούν να περιφρουρούν τη συναδελφική αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό των δημοσιογράφων, διότι αυτά “συμβάλλουν θετικά στις συλλογικές επαγγελματικές επιδιώξεις και στην κοινωνική εικόνα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος”. Προφανώς αυτό παραήταν συντεχνιακό για τις πεποιθήσεις του κ. Μανδραβέλη, και κάπως έτσι, το άρθρο (πρώτα) και η προσφυγή (στη συνέχεια) πήραν το δρόμο τους.
Εφτά μήνες μετά την έγκληση, λοιπόν, στις 10 Ιουλίου, ελήφθη κατά πλειοψηφία η απόφαση για προσωρινή διαγραφή τριών μηνών του κ. Μανδραβέλη σπό την Ένωση Συντακτών: “Δεν είναι η κριτική που άσκησε ο συν. Μανδραβέλης για τον κρατικό φορέα ενημέρωσης, που δημιουργεί ζήτημα”, αναφέρει το σκεπτικό της απόφασης του Πειθαρχικού [εδώ]. “Είναι ο χρόνος που επέλεξε για την δημοσιοποίηση των απόψεών του αυτών, επιχειρώντας ουσιαστικά με απαράδεκτο ύφος να υπονομεύσει τις κινητοποιήσεις της ΕΣΗΕΑ, στην οποία ανήκει, και να ευτελίσει το έργο και τον αγώνα των συναδέλφων του”. Σε ελεύθερη απόδοση, ο κάθε κ. Μανδραβέλης μπορεί να φρίττει ελεύθερα με τις συντεχνίες των εργαζομένων, αλλά πώς να το κάνουμε, η υπεράσπιση των συντεχνιών των εργοδοτών εναντίον εργαζομένων τη στιγμή της αντιπαράθεσης παραμένει ακόμα στις μέρες μας επιλήψιμη.
Όμως, ενώ τα προαναφερθέντα είναι εντελώς αυτονόητα (πλην για την υπεράσπιση του κ. Μανδραβέλη “αντισυνταγματικά”…), η ενεργοποίηση του “θεμελιώδους νόμου” μιας οργάνωσης ή ενός σωματείου συνιστά πολιτική πράξη. Με αυτή την έννοια, το ίδιο το γεγονός της προσφυγής στο Πειθαρχικό, και της επιβολής ποινής σε κάποιον σαν τον κ. Μανδραβέλη, μου φαίνεται απλώς …εκτός χρόνου και τόπου.
Μου φαίνεται εκτός χρόνου, γιατί λόγω του ρόλου που έχει αναθέσει στον κόλουμνιστ της Καθημερινής το συγκρότημα Αλαφούζου και …ο ίδιος στον εαυτό του (του ρόλου του οργανωτή της “κερκίδας” – ένα είδος ιντελεκτουέλ Ατίλιο, για όσους θυμούνται τον συμπαθή τρομπετίστα στις εξέδρες του Φαλήρου), τα τελευταία χρόνια ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί συστηματικά τον πειθαρχικό έλεγχο – ο οποίος όμως ουδέποτε έρχεται. Μένοντας, εντελώς ενδεικτικά, στην τελευταία διετία, θυμίζω τη διαστρέβλωση των γεγονότων όσον αφορά την παραβίαση του ασύλου στο Πάντειο από ειδικό φρουρό [2], το δήθεν μάθημα από την Ισλανδία για τη δήθεν ανυποληψία της κορόνας με το οποίο γελούσαν οι ισλανδοί [3], τον ψευδή ισχυρισμό ότι η Ελλάδα έχει τις υψηλότερες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ για την ανώτατη εκπαίδευση και εντούτοις αποτυγχάνει [4], και άλλα παρόμοια, όπως η “μέθοδος Newsweek”, τα οποία, ενώ σκοντάφτουν σε άρθρα του Κώδικα Δεοντολογίας, ωστόσο δεν κινητοποίησαν καμιά Ένωση, παρά μόνο μερικούς μπλόγκερ.
Το κυριότερο: στην περίπτωση του κ. Μανδραβέλη, η ενεργοποίηση του Κώδικα Δεοντολογίας ενός συνδικαλιστικού σωματείου μου φαίνεται εντελώς άτοπη, στο βαθμό που η σχέση του συγκεκριμένου δημοσιογράφου με το συνδικαλισμό είναι όση και η σχέση του Θέμου Αναστασιάδη με το φεμινιστική θεωρία. Από αυτή την άποψη, ο Δημήτρης Τρίμης, προέδρος της ΕΣΗΕΑ και μάρτυρας τόσο των εγκαλούντων όσο και του κ. Μανδραβέλη, δεν είπε παρά αυτό που θα 'πρεπε να είναι προφανές: “[Ο συν. Μανδραβέλης] έχει δικαίωμα να λοιδορεί την ΕΣΗΕΑ και τους αγωνιζόμενους συναδέλφους του στην ΕΡΤ. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί παραμένει στο Σωματείο”.
________________________________
[1] Την πληροφορία αυτή, η κρισιμότητα της οποίας είναι πασίδηλη, καθ΄ ότι αποκαλυπτική της διαβρωτικής επίδρασης του σταλινο-λαϊκισμού, την οφείλουμε στο εντιτόριαλ του αλληλέγγυου Ηλία Κανέλλη, στο τρέχον books΄ journal. Πρόκειται για ένα από τα πολλά άρθρα συμπαράστασης στο ηρωικό θύμα μιας, ούτε λίγο ούτε πολύ, νέας (συνδικαλιστικής αυτή τη φορά) Δίκης της Μόσχας…
[2] Πάσχος Μανδραβέλης, “Χώρα δέσμια της αριστερής παραφροσύνης”, Καθημερινή 17.2.2012 και Ειρήνη Δαφέρμου-Θωμαϊς Στασινοπούλου, “Για την παραβίαση του ασύλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: Απάντηση στον Πάσχο Μανδραβέλη”, Red Notebook 21.12.2012
[3] Πάσχος Μανδραβέλης, “Το άλλο μάθημα της Ισλανδίας”, Καθημερινή 27.5.2012 και “Η αμετροέπεια του προπαγανδιστή”, Πολύφημος 4.6.2012
[4] Πάσχος Μανδραβέλης, “Η καθολική αποτυχία των ελληνικών ΑΕΙ”, Καθημερινή 17.7.2011 και “Πάσχο, στην ελεύθερη αγορά ούτε καφέδες δε θα φερνες”, Clopy 20.7.2011
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος
REDnotebook
***
*
Για την προσωρινή διαγραφή
του Πάσχου Μανδραβέλη
από την Ένωση Συντακτών
Κατά πάσα πιθανότητα φταίει η παντοδυναμία του λαϊκισμού· ειδάλλως δεν εξηγείται γιατί ακόμα και οι φανατικότεροι αντιλαϊκιστές υιοθετούν, για να τον ξεμπροστιάσουν, το “αντικαθεστωτικό” στυλ των αντιπάλων τους – άλλο αν συνήθως πρόκειται για ιεροκήρυκες του πιο κομφορμιστικού και κυνικού ατομικισμού.
Ο λόγος για την πρόσφατη – και εντελώς αναπάντεχη – ανάδειξη του Πάσχου Μανδραβέλη σε αντιστασιακό, ηρωικό θύμα της καθεστηκυίας …σταλινικής Αριστεράς – και ειδικότερα του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, που ως γνωστόν, στις 10 Ιουλίου αποφάσισε την τρίμηνη διαγραφή του γνωστού δημοσιογράφου για περσινό του άρθρο κατά της απεργίας της ΠΟΣΠΕΡΤ (“Μια αδιάφορη απώλεια”, Καθημερινή 10.12.2011).
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή:
Στις 10 Δεκεμβρίου, και ενώ η απεργία στην ΕΡΤ που στήριζε η ΕΣΗΕΑ συμπλήρωνε μια εβδομάδα, ο κ. Μανδραβέλης έγραφε στη στήλη του ότι “η ΄δημόσια΄ τηλεόραση δεν λείπει σε κανέναν”, συμπληρώνοντας ότι, όπως επί Μητσοτάκη “οι πολίτες είχαν σιχαθεί τα καπρίτσια (ενν.: των συνδικαλιστών στις αστικές συγκοινωνίες)”, “το ίδιο θα πάθει λίαν συντόμως και το συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολό του”. Όπως, λοιπόν, στις χρυσές εποχές της ιδιωτικοποίησης των συγκοινωνιών, έτσι και με αφορμή την απεργία στην ΕΡΤ, οι πολίτες θα πουν “καλύτερα ιδιωτικές συγκοινωνίες και χωρίς συνδικαλιστές παρά να μην μπορούμε εμείς να πάμε στη δουλειά μας επειδή αυτοί πλακώνονται για τα τιμάριά τους”.
Κατόπιν τούτων, δύο συνδικαλιστές δημοσιογράφοι, μία εκ των οποίων υποψήφια της ΔΗΜΑΡ (προσοχή εδώ: ο Στάλιν, όπως ο διάβολος, κρύβεται στις λεπτομέρειες…) [1], προσέφυγαν στο Πειθαρχικό κατά του κ. Μανδραβέλη, υποστηρίζοντας ότι ο συνάδελεφός τους έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Καταστατικό και τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, που εννοούν να περιφρουρούν τη συναδελφική αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό των δημοσιογράφων, διότι αυτά “συμβάλλουν θετικά στις συλλογικές επαγγελματικές επιδιώξεις και στην κοινωνική εικόνα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος”. Προφανώς αυτό παραήταν συντεχνιακό για τις πεποιθήσεις του κ. Μανδραβέλη, και κάπως έτσι, το άρθρο (πρώτα) και η προσφυγή (στη συνέχεια) πήραν το δρόμο τους.
Εφτά μήνες μετά την έγκληση, λοιπόν, στις 10 Ιουλίου, ελήφθη κατά πλειοψηφία η απόφαση για προσωρινή διαγραφή τριών μηνών του κ. Μανδραβέλη σπό την Ένωση Συντακτών: “Δεν είναι η κριτική που άσκησε ο συν. Μανδραβέλης για τον κρατικό φορέα ενημέρωσης, που δημιουργεί ζήτημα”, αναφέρει το σκεπτικό της απόφασης του Πειθαρχικού [εδώ]. “Είναι ο χρόνος που επέλεξε για την δημοσιοποίηση των απόψεών του αυτών, επιχειρώντας ουσιαστικά με απαράδεκτο ύφος να υπονομεύσει τις κινητοποιήσεις της ΕΣΗΕΑ, στην οποία ανήκει, και να ευτελίσει το έργο και τον αγώνα των συναδέλφων του”. Σε ελεύθερη απόδοση, ο κάθε κ. Μανδραβέλης μπορεί να φρίττει ελεύθερα με τις συντεχνίες των εργαζομένων, αλλά πώς να το κάνουμε, η υπεράσπιση των συντεχνιών των εργοδοτών εναντίον εργαζομένων τη στιγμή της αντιπαράθεσης παραμένει ακόμα στις μέρες μας επιλήψιμη.
***
Το σκεπτικό της έγκλησης και η λογική της απόφασης του πειθαρχικού οργάνου της ΕΣΗΕΑ είναι απολύτως προφανή για όποιον έχει βρεθεί έστω και για δύο μήνες σε κάποιο σωματείο ή πολιτική οργάνωση: η ένταξη σε μια τέτοια συλλογικότητα είναι εθελοντική, ακριβώς γι΄ αυτό όμως όλα τα μέλη της (αυτο)δεσμεύονται στους κανονισμούς της, και δεν μπορεί παρά να ελέγχονται με βάση τους κανονισμούς αυτούς, όταν τους παραβαίνουν.Όμως, ενώ τα προαναφερθέντα είναι εντελώς αυτονόητα (πλην για την υπεράσπιση του κ. Μανδραβέλη “αντισυνταγματικά”…), η ενεργοποίηση του “θεμελιώδους νόμου” μιας οργάνωσης ή ενός σωματείου συνιστά πολιτική πράξη. Με αυτή την έννοια, το ίδιο το γεγονός της προσφυγής στο Πειθαρχικό, και της επιβολής ποινής σε κάποιον σαν τον κ. Μανδραβέλη, μου φαίνεται απλώς …εκτός χρόνου και τόπου.
Μου φαίνεται εκτός χρόνου, γιατί λόγω του ρόλου που έχει αναθέσει στον κόλουμνιστ της Καθημερινής το συγκρότημα Αλαφούζου και …ο ίδιος στον εαυτό του (του ρόλου του οργανωτή της “κερκίδας” – ένα είδος ιντελεκτουέλ Ατίλιο, για όσους θυμούνται τον συμπαθή τρομπετίστα στις εξέδρες του Φαλήρου), τα τελευταία χρόνια ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί συστηματικά τον πειθαρχικό έλεγχο – ο οποίος όμως ουδέποτε έρχεται. Μένοντας, εντελώς ενδεικτικά, στην τελευταία διετία, θυμίζω τη διαστρέβλωση των γεγονότων όσον αφορά την παραβίαση του ασύλου στο Πάντειο από ειδικό φρουρό [2], το δήθεν μάθημα από την Ισλανδία για τη δήθεν ανυποληψία της κορόνας με το οποίο γελούσαν οι ισλανδοί [3], τον ψευδή ισχυρισμό ότι η Ελλάδα έχει τις υψηλότερες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ για την ανώτατη εκπαίδευση και εντούτοις αποτυγχάνει [4], και άλλα παρόμοια, όπως η “μέθοδος Newsweek”, τα οποία, ενώ σκοντάφτουν σε άρθρα του Κώδικα Δεοντολογίας, ωστόσο δεν κινητοποίησαν καμιά Ένωση, παρά μόνο μερικούς μπλόγκερ.
Το κυριότερο: στην περίπτωση του κ. Μανδραβέλη, η ενεργοποίηση του Κώδικα Δεοντολογίας ενός συνδικαλιστικού σωματείου μου φαίνεται εντελώς άτοπη, στο βαθμό που η σχέση του συγκεκριμένου δημοσιογράφου με το συνδικαλισμό είναι όση και η σχέση του Θέμου Αναστασιάδη με το φεμινιστική θεωρία. Από αυτή την άποψη, ο Δημήτρης Τρίμης, προέδρος της ΕΣΗΕΑ και μάρτυρας τόσο των εγκαλούντων όσο και του κ. Μανδραβέλη, δεν είπε παρά αυτό που θα 'πρεπε να είναι προφανές: “[Ο συν. Μανδραβέλης] έχει δικαίωμα να λοιδορεί την ΕΣΗΕΑ και τους αγωνιζόμενους συναδέλφους του στην ΕΡΤ. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί παραμένει στο Σωματείο”.
________________________________
[1] Την πληροφορία αυτή, η κρισιμότητα της οποίας είναι πασίδηλη, καθ΄ ότι αποκαλυπτική της διαβρωτικής επίδρασης του σταλινο-λαϊκισμού, την οφείλουμε στο εντιτόριαλ του αλληλέγγυου Ηλία Κανέλλη, στο τρέχον books΄ journal. Πρόκειται για ένα από τα πολλά άρθρα συμπαράστασης στο ηρωικό θύμα μιας, ούτε λίγο ούτε πολύ, νέας (συνδικαλιστικής αυτή τη φορά) Δίκης της Μόσχας…
[2] Πάσχος Μανδραβέλης, “Χώρα δέσμια της αριστερής παραφροσύνης”, Καθημερινή 17.2.2012 και Ειρήνη Δαφέρμου-Θωμαϊς Στασινοπούλου, “Για την παραβίαση του ασύλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: Απάντηση στον Πάσχο Μανδραβέλη”, Red Notebook 21.12.2012
[3] Πάσχος Μανδραβέλης, “Το άλλο μάθημα της Ισλανδίας”, Καθημερινή 27.5.2012 και “Η αμετροέπεια του προπαγανδιστή”, Πολύφημος 4.6.2012
[4] Πάσχος Μανδραβέλης, “Η καθολική αποτυχία των ελληνικών ΑΕΙ”, Καθημερινή 17.7.2011 και “Πάσχο, στην ελεύθερη αγορά ούτε καφέδες δε θα φερνες”, Clopy 20.7.2011
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
............... Συνδικάτο Τύπου Τώρα !!! ................
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου