*
Μόνο με αυτήν τη γραμμή μπορεί να δημιουργηθεί κίνημα, να ζωντανέψει η ΕΣΗΕΑ, να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες μας.
Καμιά άλλη δύναμη δεν έχει αυτόν τον προσανατολισμό, αυτήν την κατεύθυνση.
Πάνω σε αυτήν τη γραμμή, επιδιώκουμε την ενότητα όλων των εργαζόμενων δημοσιογράφων, όλων των εργαζομένων γενικά, όλου του λαού, ανεξάρτητα από τις επιμέρους σήμερα ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις τους.
Ο συσχετισμός των δυνάμεων στο ΔΣ που προέκυψε από τις προηγούμενες εκλογές ήταν αρνητικός για τα πραγματικά συμφέροντα των δημοσιογράφων. Αποδείχτηκε η απάτη περί δήθεν «πλειοψηφίας των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων». Η κυριαρχία των δυνάμεων που στηρίζουν το σύστημα της ενημέρωσης έβαλε, με τις ευλογίες των μεγαλοεκδοτών, τη σφραγίδα της σε αυτήν τη διοίκηση. Συνδιοίκησαν η «Συσπείρωση» και οι «Δημοσιογράφοι», που εναλλάσσονται στο τιμόνι της ΕΣΗΕΑ τις τελευταίες δεκαετίες. Ουσιαστικό στήριγμά τους, για να εξασφαλίζουν την «εντός των ορίων» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού γενική γραμμή πλεύσης, οι τάχα «ανεξάρτητες» και «ακομμάτιστες» παρατάξεις των παραγόντων, που όμως υπηρετούν πιστά τη γενικότερη πολιτική του ευρωμονόδρομου και περιορίζονται σε κούφια αντιπολίτευση και κριτική στα δευτερεύοντα, προτάσσοντας την προσωπική «ικανότητα» και «αποτελεσματικότητα».
Αυτές είναι οι δυνάμεις που από καιρό έχουν επιλέξει να βρίσκονται στην απέναντι όχθη από τους εργαζόμενους, να στέκονται δίπλα στους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που αποπροσανατολίζουν το λαό, εξαπατούν και γενικά προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, να την περιορίσουν σε ανώδυνα για το κεφάλαιο και την εξουσία του πλαίσια.
Γι' αυτό επιβάλλουν τη σιωπή της ΕΣΗΕΑ στο πρόβλημα της ενημέρωσης. Καλύπτοντας όλο το αμαρτωλό «επικοινωνιακό» κύκλωμα, που δε διαχωρίζει τη δημοσιογραφία από τις δημόσιες σχέσεις.
Ετσι, παραβιάζοντας ακόμη και το ίδιο το καταστατικό, κρατούν στους κόλπους της ΕΣΗΕΑ εκδότες, επιχειρηματίες του Τύπου και διευθυντικά στελέχη, ενώ την ίδια ώρα κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα σε εκατοντάδες που αναγκάζονται να δουλεύουν ως μπλοκάκηδες σε εφημερίδες και σταθμούς, αλλά και στα διαδικτυακά Μέσα.
Υπό το βάρος των προβλημάτων και την πίεση «από τα κάτω», αναγκάστηκαν να κηρύξουν απεργίες. Φρόντιζαν όμως πάντα να τις απογυμνώνουν από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και προοπτική, να τις κάνουν σκόπιμα αποσπασματικές και να τις αφήνουν χωρίς ουσιαστική στήριξη, χωρίς καμία προσπάθεια γενίκευσης και ουσιαστικού συντονισμού με άλλους κλάδους. Κραυγαλέα υπονομευτική ήταν η στάση τους σε μάχες στα μεγάλα συγκροτήματα, η έκβαση των οποίων σηματοδοτούσε γενικότερες αρνητικές εξελίξεις.
Συνάδελφε, συναδέλφισσα,
Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που πρέπει:
Δεν αρκεί να αγανακτείς. Η επιλογή είναι στο χέρι σου. Εσύ θα αποφασίσεις τι ΕΣΗΕΑ και τι κίνημα θα έχουμε. Αλλαξε τα πράγματα. Ισχυροποίησε τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Είναι το μόνο κίνημα που μπορεί να πάει την υπόθεσή μας μπροστά.
ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ & ΜΜΕ
***
*
Εργαζόμενοι δημοσιογράφοι,συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Η καπιταλιστική κρίση όξυνε στο έπακρο την προϋπάρχουσα κρίση και στα ΜΜΕ. Με τη διαφημιστική δαπάνη και τις κυκλοφορίες να κατρακυλούν, το αποκύημα της κρίσης είναι:
- Η συγκέντρωση εφημερίδων και σταθμών, που θα σημάνει τη βίαιη εξώθηση μιας ακόμη μεγάλης μερίδας εργαζομένων, όχι απλά στην ανεργία, αλλά εκτός επαγγέλματος.
- Η πλήρης επικράτηση των ατομικών Συμβάσεων Εργασίας με μειωμένους μισθούς, η αντικατάσταση για τους περισσότερους της μισθωτής εργασίας με τη σχέση ελευθεροεπαγγελματία με μπλοκάκι.
Αυτή είναι η κρίση στα ΜΜΕ, για την οποία όλες οι άλλες δυνάμεις και παρατάξεις αποφεύγουν να πουν την ουσία. Η κρίση δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι αποτέλεσμα «κακών επιλογών» ή της «τρόικας» και των «μνημονίων», που προβάλλουν συμβιβασμένες δυνάμεις, προκειμένου να αποκρύψουν και να συσκοτίσουν τις πραγματικές αιτίες.
Τα αστικά ΜΜΕ, ανεξάρτητα από ανακατατάξεις μεταξύ τους (άλλα έκλεισαν και θα κλείσουν, άλλα θα διασωθούν, κάποια γιγαντωμένα, κάποια συρρικνωμένα, μαζί και με νέα που στήνονται), επιφυλάσσουν για τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων σε αυτές τις επιχειρήσεις, τη ζωή του σκλάβου του 21ου αιώνα.
Η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε να οργανώσει τον αγώνα των εργαζόμενων δημοσιογράφων. Μπορεί, στο παρελθόν, η πρακτική των «λύσεων», μέσω συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με εκδότες και κυβερνητικές και πολιτικές ηγεσίες, να είχε κάποια αποτελέσματα, αποδείχτηκε όμως τρύπιο σωσίβιο μπροστά στο τσουνάμι της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης.
Η ΕΣΗΕΑ δε βρέθηκε «αμήχανη» και «χωρίς στρατηγική», όπως την κατηγορούν κάποιοι. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν μπόρεσε να αντιδράσει γιατί «σπαράσσεται από παραταξιακές κόντρες», ότι «δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους οι 11», ότι τάχα φταίνε οι «πολιτικές και προσωπικές επιταγές», ότι «δεν έχει εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές προτάσεις» κ.λπ. κ.λπ. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δραστηριοποιούνται παρατάξεις, αλλά ότι κυριαρχεί η γραμμή του συμβιβασμού. Και η αλήθεια, που όλοι οι άλλοι επιδιώκουν να κρύψουν, βρίσκεται αλλού: Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα και πώς μπορούν να είναι αποτελεσματικοί.
Σήμερα, ακόμη και το σύνθημα «με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας» δεν είναι αρκετό, αν δεν ξεκαθαρίζεται ταυτόχρονα ποιοι αγώνες, πώς προετοιμάζονται, ποια οργάνωση και μαζικότητα, ποια κατεύθυνση, ποιος είναι ο αντίπαλος, για ποιο σκοπό. Είναι ψεύτικες και αποπροσανατολιστικές οι «λύσεις», που υπόσχονται οι άλλες παρατάξεις, ότι «θα τους ανατρέψουν από τα Μέσα» και έτσι θα υπάρξει «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», ότι θα επιβάλουν στην ΕΣΗΕΑ να διεκδικεί «ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις», είτε επειδή αυτοί είναι οι πιο ικανοί εργολάβοι επίλυσης προβλημάτων, είτε επειδή είναι «αγωνιστές διαρκείας». Το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι: Yποταγή ή αντίσταση - αντεπίθεση; Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι: `Η εμείς, ή τα μονοπώλια.
Τα περί «περιούσιου κλάδου» και «συντεχνιακής λογικής» μόνο ως ανέκδοτα ακούγονται πλέον. Σήμερα κανένας κλάδος ή ομάδα εργαζομένων δεν μπορεί να ανακόψει την εξαθλίωση, ζητώντας να εξαιρεθεί από τα γενικευμένα μέτρα.
Σήμερα έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα:
***
*
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΜΜΕ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ
Ψήφο στην «Δημοσιογραφική Συνεργασία»
ΣΤΗΝ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει, οξύνεται ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων για το ποιος θα χάσει και ποιος θα κερδίσει. Η πλειονότητα των εργαζόμενων δημοσιογράφων (μισθωτών ή με μπλοκάκι) βιώνουν ό,τι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά, ασφαλιστικά, χαράτσια, εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας, κ.λπ. Ολα θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας.
Η καπιταλιστική κρίση όξυνε στο έπακρο την προϋπάρχουσα κρίση και στα ΜΜΕ. Με τη διαφημιστική δαπάνη και τις κυκλοφορίες να κατρακυλούν, το αποκύημα της κρίσης είναι:
- Η συγκέντρωση εφημερίδων και σταθμών, που θα σημάνει τη βίαιη εξώθηση μιας ακόμη μεγάλης μερίδας εργαζομένων, όχι απλά στην ανεργία, αλλά εκτός επαγγέλματος.
- Η πλήρης επικράτηση των ατομικών Συμβάσεων Εργασίας με μειωμένους μισθούς, η αντικατάσταση για τους περισσότερους της μισθωτής εργασίας με τη σχέση ελευθεροεπαγγελματία με μπλοκάκι.
Αυτή είναι η κρίση στα ΜΜΕ, για την οποία όλες οι άλλες δυνάμεις και παρατάξεις αποφεύγουν να πουν την ουσία. Η κρίση δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι αποτέλεσμα «κακών επιλογών» ή της «τρόικας» και των «μνημονίων», που προβάλλουν συμβιβασμένες δυνάμεις, προκειμένου να αποκρύψουν και να συσκοτίσουν τις πραγματικές αιτίες.
Τα αστικά ΜΜΕ, ανεξάρτητα από ανακατατάξεις μεταξύ τους (άλλα έκλεισαν και θα κλείσουν, άλλα θα διασωθούν, κάποια γιγαντωμένα, κάποια συρρικνωμένα, μαζί και με νέα που στήνονται), επιφυλάσσουν για τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων σε αυτές τις επιχειρήσεις, τη ζωή του σκλάβου του 21ου αιώνα.
Η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε να οργανώσει τον αγώνα των εργαζόμενων δημοσιογράφων. Μπορεί, στο παρελθόν, η πρακτική των «λύσεων», μέσω συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με εκδότες και κυβερνητικές και πολιτικές ηγεσίες, να είχε κάποια αποτελέσματα, αποδείχτηκε όμως τρύπιο σωσίβιο μπροστά στο τσουνάμι της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης.
Η ΕΣΗΕΑ δε βρέθηκε «αμήχανη» και «χωρίς στρατηγική», όπως την κατηγορούν κάποιοι. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν μπόρεσε να αντιδράσει γιατί «σπαράσσεται από παραταξιακές κόντρες», ότι «δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους οι 11», ότι τάχα φταίνε οι «πολιτικές και προσωπικές επιταγές», ότι «δεν έχει εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές προτάσεις» κ.λπ. κ.λπ. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δραστηριοποιούνται παρατάξεις, αλλά ότι κυριαρχεί η γραμμή του συμβιβασμού. Και η αλήθεια, που όλοι οι άλλοι επιδιώκουν να κρύψουν, βρίσκεται αλλού: Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα και πώς μπορούν να είναι αποτελεσματικοί.
Σήμερα, ακόμη και το σύνθημα «με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας» δεν είναι αρκετό, αν δεν ξεκαθαρίζεται ταυτόχρονα ποιοι αγώνες, πώς προετοιμάζονται, ποια οργάνωση και μαζικότητα, ποια κατεύθυνση, ποιος είναι ο αντίπαλος, για ποιο σκοπό. Είναι ψεύτικες και αποπροσανατολιστικές οι «λύσεις», που υπόσχονται οι άλλες παρατάξεις, ότι «θα τους ανατρέψουν από τα Μέσα» και έτσι θα υπάρξει «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», ότι θα επιβάλουν στην ΕΣΗΕΑ να διεκδικεί «ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις», είτε επειδή αυτοί είναι οι πιο ικανοί εργολάβοι επίλυσης προβλημάτων, είτε επειδή είναι «αγωνιστές διαρκείας». Το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι: Yποταγή ή αντίσταση - αντεπίθεση; Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι: `Η εμείς, ή τα μονοπώλια.
Τα περί «περιούσιου κλάδου» και «συντεχνιακής λογικής» μόνο ως ανέκδοτα ακούγονται πλέον. Σήμερα κανένας κλάδος ή ομάδα εργαζομένων δεν μπορεί να ανακόψει την εξαθλίωση, ζητώντας να εξαιρεθεί από τα γενικευμένα μέτρα.
Σήμερα έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα:
Μαζικό, οργανωμένο, καλά προετοιμασμένο στη σύγκρουση με την πλουτοκρατία, το αστικό κράτος, την κυβέρνηση, την ΕΕ και την τρόικα, δηλαδή με αυτούς που καταδυναστεύουν τη ζωή μας.
Που θα παλεύει για όλα τα προβλήματα των εργαζόμενων δημοσιογράφων, για άμεσα μέτρα ανακούφισης των οικογενειών μας και των ανέργων.
Που θα συνδέει την καθημερινή πάλη με την προοπτική της ανατροπής κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, όποιο και αν είναι το μείγμα.
Που θα συνδέει άρρηκτα τον αγώνα των εργαζόμενων δημοσιογράφων, με τον αγώνα για ολόπλευρη και ουσιαστική ενημέρωση του ελληνικού λαού, ενάντια στη χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό.
Ο προσανατολισμός του κινήματος είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα. Οποιος δε χτυπά στη ρίζα του προβλήματος είναι χαμένος από χέρι. Δεν υπάρχουν λύσεις που ικανοποιούν και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους. Ολοι όσοι το ισχυρίζονται και το καλλιεργούν, σκορπίζουν αυταπάτες, εμποδίζουν και δυσκολεύουν την ανάπτυξη κινήματος.
Μόνο με αυτήν τη γραμμή μπορεί να δημιουργηθεί κίνημα, να ζωντανέψει η ΕΣΗΕΑ, να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες μας.
Καμιά άλλη δύναμη δεν έχει αυτόν τον προσανατολισμό, αυτήν την κατεύθυνση.
Πάνω σε αυτήν τη γραμμή, επιδιώκουμε την ενότητα όλων των εργαζόμενων δημοσιογράφων, όλων των εργαζομένων γενικά, όλου του λαού, ανεξάρτητα από τις επιμέρους σήμερα ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις τους.
Ο συσχετισμός των δυνάμεων στο ΔΣ που προέκυψε από τις προηγούμενες εκλογές ήταν αρνητικός για τα πραγματικά συμφέροντα των δημοσιογράφων. Αποδείχτηκε η απάτη περί δήθεν «πλειοψηφίας των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων». Η κυριαρχία των δυνάμεων που στηρίζουν το σύστημα της ενημέρωσης έβαλε, με τις ευλογίες των μεγαλοεκδοτών, τη σφραγίδα της σε αυτήν τη διοίκηση. Συνδιοίκησαν η «Συσπείρωση» και οι «Δημοσιογράφοι», που εναλλάσσονται στο τιμόνι της ΕΣΗΕΑ τις τελευταίες δεκαετίες. Ουσιαστικό στήριγμά τους, για να εξασφαλίζουν την «εντός των ορίων» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού γενική γραμμή πλεύσης, οι τάχα «ανεξάρτητες» και «ακομμάτιστες» παρατάξεις των παραγόντων, που όμως υπηρετούν πιστά τη γενικότερη πολιτική του ευρωμονόδρομου και περιορίζονται σε κούφια αντιπολίτευση και κριτική στα δευτερεύοντα, προτάσσοντας την προσωπική «ικανότητα» και «αποτελεσματικότητα».
Αυτές είναι οι δυνάμεις που από καιρό έχουν επιλέξει να βρίσκονται στην απέναντι όχθη από τους εργαζόμενους, να στέκονται δίπλα στους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που αποπροσανατολίζουν το λαό, εξαπατούν και γενικά προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, να την περιορίσουν σε ανώδυνα για το κεφάλαιο και την εξουσία του πλαίσια.
Γι' αυτό επιβάλλουν τη σιωπή της ΕΣΗΕΑ στο πρόβλημα της ενημέρωσης. Καλύπτοντας όλο το αμαρτωλό «επικοινωνιακό» κύκλωμα, που δε διαχωρίζει τη δημοσιογραφία από τις δημόσιες σχέσεις.
Ετσι, παραβιάζοντας ακόμη και το ίδιο το καταστατικό, κρατούν στους κόλπους της ΕΣΗΕΑ εκδότες, επιχειρηματίες του Τύπου και διευθυντικά στελέχη, ενώ την ίδια ώρα κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα σε εκατοντάδες που αναγκάζονται να δουλεύουν ως μπλοκάκηδες σε εφημερίδες και σταθμούς, αλλά και στα διαδικτυακά Μέσα.
Υπό το βάρος των προβλημάτων και την πίεση «από τα κάτω», αναγκάστηκαν να κηρύξουν απεργίες. Φρόντιζαν όμως πάντα να τις απογυμνώνουν από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και προοπτική, να τις κάνουν σκόπιμα αποσπασματικές και να τις αφήνουν χωρίς ουσιαστική στήριξη, χωρίς καμία προσπάθεια γενίκευσης και ουσιαστικού συντονισμού με άλλους κλάδους. Κραυγαλέα υπονομευτική ήταν η στάση τους σε μάχες στα μεγάλα συγκροτήματα, η έκβαση των οποίων σηματοδοτούσε γενικότερες αρνητικές εξελίξεις.
Συνάδελφε, συναδέλφισσα,
Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που πρέπει:
Να κάνει μέλη της τώρα όλους όσοι εργάζονται σε εφημερίδες, σταθμούς και διαδικτυακά Μέσα, με ταυτόχρονη εκκαθάριση μητρώου κάθε χρόνο.
Να αλλάξει τάχιστα το καταστατικό και να οργανωθεί δημοκρατικά. Με Μεικτό Συμβούλιο αντιπροσωπευτικό όργανο, με αποφασιστικές αρμοδιότητες.
Να εκπροσωπεί τους εργαζόμενους δημοσιογράφους, μαχητική οργάνωση για την αντίσταση στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει η πλουτοκρατία, στο μακρύ και δύσκολο αγώνα που έχουμε μπροστά μας.
Να δίνει, ταυτόχρονα, τη μάχη για την ενημέρωση και την αξιοπρέπεια των εργαζόμενων δημοσιογράφων.
Διεκδικούμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στα ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, «παραδοσιακά» και «new media». Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων και κάθε μορφής «ελαστικής» σχέσης εργασίας. Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων. Επίδομα ανεργίας σε όλους και όσο διαρκεί η ανεργία και να υπολογίζεται ο χρόνος αυτός ως συντάξιμος. Δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε αυτούς και τις οικογένειές τους. Αναστολή πληρωμών των δανείων. Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Να καταργηθούν τα μνημόνια, να παρθούν πίσω όλα τα αντιλαϊκά μέτρα.
Δεν αρκεί να αγανακτείς. Η επιλογή είναι στο χέρι σου. Εσύ θα αποφασίσεις τι ΕΣΗΕΑ και τι κίνημα θα έχουμε. Αλλαξε τα πράγματα. Ισχυροποίησε τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Είναι το μόνο κίνημα που μπορεί να πάει την υπόθεσή μας μπροστά.
*
Ψήφισε τη «Δημοσιογραφική Συνεργασία»
*
Εδώ βρίσκεται η ελπίδα, εδώ βρίσκεται η προοπτική.
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου