... ο Ρωμανός και ο ανεκδιήγητος Πετρουλάκης ...

*
Κώστας Φουρίκος
(www.toperiodiko.gr)
***
*

Επί του πιεστηρίου: Απορρίφθηκε το αίτημα...

Νίκος Ρωμανός:
Η ανέντιμη επιβολή
μιας "έντιμης συμφωνίας"

Ή πως ο ανεκδιήγητος Α. Πετρουλάκης
αποκάλυψε την ουσία της υπόθεσης Ρωμανού

Ανδρέας Πετρουλάκης,
σκιτσογράφος "Καθημερινής"

Ας το πούμε εξαρχής και χωρίς περιστροφές: Το κείμενο που έγραψε, υπέγραψε και δημοσιοποίησε ο Ανδρέας Πετρουλάκης στο protagon.gr αποτελεί μνημείο χυδαίας αναλγησίας αλλά και συνειδητής δήλωσης - παραδοχής, ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για όλους με τον ίδιο τρόπο. Ως τέτοιο θα αντιμετωπιστεί εδώ και ως τέτοιο δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ στη βάση της ουσίας που θέλει να προβάλει και του χρονικού σημείου που επιχειρεί κάτι τέτοιο.

Ο κεντρικός του ισχυρισμός, όσο και αν προσπαθεί να τον προστατεύσει ο αρθρογράφος από τους λογικούς, ιστορικούς συνειρμούς του αναγνώστη («προσοχή, δεν μιλώ για δήλωση μετανοίας, την οποία μακάρι να έκανε με ειλικρίνεια αλλά δεν το βλέπω πιθανό»), δεν είναι άλλος από αυτόν: Όσοι δηλώνουν, επαναστάτες και τάσσονται ενάντια στο κράτος και τους νόμους του, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ισότιμα με βάση αυτούς. Εκτός βέβαια και αν… με μία «έντιμη συμφωνία» (sic) μετανοήσουν και πάρουν πίσω τις δηλώσεις τους.

Αν υπάρχει κάποια αμφιβολία για τον ισχυρισμό του αρθρογράφου βέβαια, μπορούμε να ξαναδούμε με προσοχή τι λέει ο ίδιος: «Μολονότι αθωώθηκε για την κατηγορία της τρομοκρατίας, η απολογία του ήταν απολογία επαναστάτη. Αν του δοθεί η ευκαιρία θα προκαλέσει τραύματα σε αυτόν τον κόσμο που μισεί; ΄Η είναι έτοιμος για μία έντιμη συμφωνία;»

Υπάρχει όμως κάποια τέτοια πρόβλεψη σε οποιαδήποτε νομική διάταξη; Στο Σύνταγμα, στους κείμενους νόμους, σε κάποιο προεδρικό διάταγμα, έστω σε κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου – από αυτές που όλα τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να εκδίδονται πιο συχνά και από μέσα του «κύρους» και της αισθητικής αυτού, που ο εν λόγω κύριος αρθρογραφεί; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΌΧΙ. (Ακόμη τουλάχιστον – όλα μπορεί πλέον να τα περιμένει κανείς).

Είναι προφανές λοιπόν («μολονότι αθωώθηκε»), ότι το γεγονός της ετυμηγορίας -ακόμη και αυτού του αστικού δικαστηρίου- δεν φτάνει για τον αρθρογράφο. Ούτε το γεγονός ότι δεν προβλέπεται κάποια περαιτέρω ειδική διαδικασία δήλωσης – συμφωνίας για τους δεδηλωμένους επαναστάτες που πληρούν τα κριτήρια αδειών έναντι των υπόλοιπων κρατουμένων. Αυτό που μετράει είναι οι ιδέες του Ρωμανού που εκφράζονται μέσα από τις δηλώσεις του. Αυτό που μετράει είναι ότι δηλώνει αναρχικός και θέλει να ανατρέψει – καταστρέψει το κράτος και την πολιτική του. Και ακόμη παραπέρα: το μόνο που μπορεί να «σώσει» τον Ρωμανό που επιμένει στις ιδέες του, από τους δύσπιστους Πετρουλάκηδες είναι μια «έντιμη συμφωνία» που θα τις απαρνείται, αφού αυτές και μόνο αποτελούν απόδειξη ενοχής.

Αν βέβαια εισέλθουμε λίγο πιο βαθιά στο παράλληλο, ολοκληρωτικό σύμπαν που ο αρθρογράφος περιγράφει και γενικεύσουμε τις σκέψεις του, εύκολα κατανοούμε ότι μπροστά τους, όσα έχει περιγράψει καταγγελτικά για ένα φανταστικό δυστοπικό μέλλον ο Τζ. Όργουελ, φαντάζουν «λούνα παρκ». Γιατί ποιος μπορεί άραγε να μας εγγυηθεί με βεβαιότητα, σύμφωνα με ένα τέτοιο σκεπτικό, ότι οποιοσδήποτε κρατούμενος που έχει το δικαίωμα σε κάποιου τύπου άδεια, δεν μπορεί να κάνει χρήση αυτής με σκοπό να μην γυρίσει πίσω στη φυλακή;

Επιπλέον γιατί να θεωρήσουμε ότι τέτοιες «σκέψεις» χρήσης των αδειών είναι προνόμιο μόνο των αναρχικών, των αριστερών, των επαναστατών και όσων τέλος πάντων καταδικάστηκαν στη βάση πράξεων που υπηρετούσαν ένα πολιτικό σκεπτικό και μια αντίστοιχη στοχοθεσία; Οι υπόλοιποι δηλαδή όταν παίρνουν άδεια, δεν σκέφτονται ούτε μια στιγμή μήπως δεν γυρίσουν πίσω; Χρειάζεται να είναι κανείς νομικός επιστήμονας, εγκληματολόγος ή κοινωνιολόγος για να αντιληφθεί (χωρίς διάθεση ταύτισης ή δικαιολόγησης των όποιων εγκλημάτων), ότι κάθε κρατούμενος που «απολαμβάνει» αδείας είναι ανθρώπινο να μην χαίρεται καθόλου που θα γυρίσει πίσω στη φυλακή; Και ότι το κάνει τελικά στην πλειονότητα των περιπτώσεων γιατί προτιμά να μη ζήσει κυνηγημένος, φοβάται ότι θα συλληφθεί ξανά και ελπίζει στην ολοκλήρωση της ποινής του και στην ελευθερία του; Αν παρόλα αυτά, τέλος πάντων, οι Πετρουλάκηδες δεν μπορούν να είναι σίγουροι για κανέναν, γιατί να υπάρχει εν γένει ο θεσμός της ολιγοήμερης άδειας (όποιου τύπου) στους όποιους κρατουμένους;

Μπορούμε βέβαια να πάμε και πιο μακριά: Ποιος εγγυάται στον κόσμο του κ. Πετρουλάκη ότι οποιοσδήποτε έχει παρανομήσει, όταν τελειώσει την ποινή του δεν θα παρανομήσει ξανά; Αν είναι να κρίνουμε με βάση τις δηλώσεις και τις σκέψεις τους, μήπως να τους βάζουμε όλους ισόβια για να γλιτώσουμε το «ρίσκο»; Αφού ο λόγος που ο Ρωμανός δεν παίρνει άδεια είναι ότι η απολογία του, «ήταν απολογία επαναστάτη» και (άρα) «αν του δοθεί η ευκαιρία θα προκαλέσει τραύματα σε αυτόν τον κόσμο που μισεί», μήπως -λέμε τώρα εμείς, με το φτωχό μας το μυαλό και την καθοδήγηση Πετρουλάκη- ακόμη και όταν ολοκληρωθεί η ποινή του, να τον κρατήσουνε μέσα για πάντα; Έτσι ίσως οι κριτές των πάντων, ο Πετρουλάκης και όσοι με αυταρέσκεια δηλώνει σε πρώτο πληθυντικό («εμάς και τη νομιμότητα που υπερασπιζόμαστε») ότι απαιτούν μια «έντιμη συμφωνία» από τον Ρωμανό, θα κοιμούνται ήσυχοι…

Κάπως έτσι πάντως, εκατοντάδες χρόνια ιστορίας και άλλα τόσα επιτεύγματα του νομικού πολιτισμού των δυτικών, αστικών δημοκρατιών καταρρέουν μπροστά στη μνημειώδη σκέψη του αρθρογράφου, που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να γράψει και αυτός μια εξυπνάδα για ένα από τα «καυτά» θέματα της επικαιρότητας. Δεν φταίει όμως μόνο αυτός. Όπως δεν έφταιγε μόνο ο ανεκδιήγητος αντιπρύτανης του ΑΠΘ, Τζιφόπουλος, που ήθελε να «φασιστοποιηθεί» και όπως δεν είναι μόνο «προσωπικά χούγια», τα όσα πράττει ο Φορτσάκης το τελευταίο διάστημα στο ΕΚΠΑ (...) Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

---

*