*
της Λευκής Γεωργάκη*
Εγώ, που δούλευα ασταμάτητα από τα 19 μου. Ήττα, μεγάλη ήττα, ναρκισσιστική ήττα (όπως θα έλεγε και μια φίλη ψυχολόγος), δέχομαι όλους τους χαρακτηρισμούς. Ύστερα από τρεισήμισι χρόνια αναγκαστικής ξεκούρασης, αμέτρητες ώρες με Φροιντ, Γιουνγκ, και Μπουκάι για να ερμηνεύσω (τρομάρα μου) τα αδιανόητα, πίστευα ότι πλέον μπορώ να αποδεχτώ τα πάντα. Η π… η ζωή όμως έχει τον τρόπο της να σε γ… Ε, ναι ρε παιδιά, τόσο έχω θυμώσει.
Πριν λίγα χρόνια λοιπόν για να γίνεις μέλος της Ένωσης Συντακτών έπρεπε να αποδείξεις ότι αμείβεσαι με το μίνιμουμ ποσό της συλλογικής σύμβασης. Έχω δει με τα ματάκια μου και έχω ακούσει με τα μικρά ολοστρόγγυλα αυτάκια μου (έκανα για ένα φεγγάρι εκπρόσωπος των εργαζομένων στα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα) να κόβονται αιτήσεις νεαρών συναδέλφων γιατί, άκουσον -άκουσον, δεν είχαν τα κότσια να ορθώσουν ανάστημα στα αφεντικά τους και να διεκδικήσουν έναν αξιοπρεπή μισθό. Έξαλλοι οι αξιότιμοι συνδικαλιστές μας έκοβαν τα νέα παιδιά γιατί χαρακτήριζαν την στάση τους αντισυναδελφική και πισώπλατο χτύπημα στην πλάτη του σκληρά εργαζόμενου επαγγελματία δημοσιογράφου. Η γνώμη μου ήταν ότι όλοι δικαιούνται συνδικαλιστική κάλυψη και ιδιαίτερα οι πλέον αδύναμοι. «Ας τους εντάξουμε στην Ένωση και να υποχρεώσουμε τους εργοδότες τους να δώσουν τη συλλογική σύμβαση» είπα το αυτονόητο, όπως θεωρούσα. Να μην πολυλογώ, χαρακτηρίστηκα αφελής, με επικίνδυνες ιδέες οι οποίες αν επικρατούσαν θα βούλιαζαν τα ταμεία μας.
Πίσω στην δική μου πικρή ιστορία. Ύστερα από 22 χρόνια σκληρής εργασίας και τρεισήμισι χρόνια ανεργίας έκανα τα χαρτιά μου για τις θέσεις που ανακοινώθηκαν για το δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για 8μηνες συμβάσεις έργου και προφανώς κάποιο δημοσιονομικό τερτίπι επιβάλει να αναλάβεις ραδιοφωνική εκπομπή ως εργολάβος. Σύμφωνα με το κείμενο της ανακοίνωσης έπρεπε μεταξύ άλλων να καταθέσεις ένα έγγραφο που βεβαιώνει ότι είσαι μέλος της Ενωσης Συντακτών και να κάνεις μία προσφορά η οποία δεν θα ξεπερνά τα 13.500 χιλιάδες ευρώ. Εδώ έπαθα σοκ. Το κείμενο που ακολουθούσε έλεγε ότι "... η οικονομική προσφορά θα είναι σε κλειστό φάκελο και ότι το ύψος του ποσού που θα απαιτηθεί, αποτελεί βασικό κριτήριο του διαγωνισμού".
ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ. Μας ζητούν δηλαδή να μειοδοτήσουμε την εργασία μας; Όποιος ζητήσει τα λιγότερα έχει περισσότερες πιθανότητες;
Όποιος ζητήσει λιγότερα όμως, θα έχει πλέον δικαίωμα να είναι μέλος της ΕΣΗΕΜΘ; Προσέξτε υπάρχει παγίδα εδώ, οι άνθρωποι που θα κρίνουν τις αιτήσεις κατέχουν και υψηλόβαθμες συνδικαλιστικές θέσεις στο προεδρείο της ΕΣΗΕΜΘ.
Άραγε αυτούς που θα προσλάβουν, γιατί τους «συμφέρουν», θα τους διώξουν την ίδια στιγμή από την Ενωση λόγω αντισυναδελφικής στάσης;
Εντάξει, δεν ζω με αυταπάτες, περνάμε περίοδο ισχνών αγελάδων, όλοι έχουμε κάνει μεγάλους συμβιβασμούς. Αυτό όμως είναι εξευτελισμός. Σου ζητούν να ταπεινωθείς. Όχι επειδή είναι ντροπή να ζητήσεις λιγότερα, αλλά επειδή είναι ντροπή να ζητήσεις λιγότερα για να φας λάχανο τον συνάδελφο που έχει ανάγκη να δουλέψει για να ζήσει. Γιατί μας το κάνουν αυτό ρε παιδιά, γιατί;
Ελπίζω όλο αυτό να είναι μια τεράστια παρεξήγηση και η Ένωση Συντακτών να δώσει κάποια στιγμή τις απαραίτητες εξηγήσεις.
Όσο για μένα, φυσικά και δεν πρόκειται να ομολογήσω το ποσό που προσέφερα για να καλύψω τη θέση καθώς αυτό θα με απέκλειε αυτόματα από το διαγωνισμό, ωστόσο ορκίζομαι ότι δεν παρέκκλινα ούτε σπιθαμή της επαγγελματικής μου αξιοπρέπειας, όπως εγώ τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι. Είμαι ένα θυμωμένο, άνεργο μέλος της ΕΣΗΕΜΘ, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα πληρώνω συνδρομές για να είμαι μέλος αλλά όπως λέει και ένα όμορφο κλισέ «ζωή είναι όσα δεν έχουμε ακόμα ζήσει…»
* Η Λευκή Γεωργάκη είναι δημοσιογράφος μέλος της ΕΣΗΕΜΘ
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Ενας απίστευτος διαγωνισμός
για «προσλήψεις»
στο δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης!
Είμαι πολύ θυμωμένη, διευκρινίζω, όχι όπως όλος ο κόσμος, όχι για το άδικο της κρίσης, όχι για την κατάργηση των συλλογικών μας συμβάσεων, όχι για τις «καρέτα -καρέτα» (είδος προς εξαφάνιση) θέσεις εργασίας, όχι κατηγορηματικά.
Για όλα αυτά πικράθηκα, βαλάντωσα έφαγα την καταθλιψάρα μου και έως κάποιο βαθμό νομίζω ότι συνήλθα. Ανήκω στους μακροχρόνια άνεργους.
της Λευκής Γεωργάκη*
Εγώ, που δούλευα ασταμάτητα από τα 19 μου. Ήττα, μεγάλη ήττα, ναρκισσιστική ήττα (όπως θα έλεγε και μια φίλη ψυχολόγος), δέχομαι όλους τους χαρακτηρισμούς. Ύστερα από τρεισήμισι χρόνια αναγκαστικής ξεκούρασης, αμέτρητες ώρες με Φροιντ, Γιουνγκ, και Μπουκάι για να ερμηνεύσω (τρομάρα μου) τα αδιανόητα, πίστευα ότι πλέον μπορώ να αποδεχτώ τα πάντα. Η π… η ζωή όμως έχει τον τρόπο της να σε γ… Ε, ναι ρε παιδιά, τόσο έχω θυμώσει.
Πριν λίγα χρόνια λοιπόν για να γίνεις μέλος της Ένωσης Συντακτών έπρεπε να αποδείξεις ότι αμείβεσαι με το μίνιμουμ ποσό της συλλογικής σύμβασης. Έχω δει με τα ματάκια μου και έχω ακούσει με τα μικρά ολοστρόγγυλα αυτάκια μου (έκανα για ένα φεγγάρι εκπρόσωπος των εργαζομένων στα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα) να κόβονται αιτήσεις νεαρών συναδέλφων γιατί, άκουσον -άκουσον, δεν είχαν τα κότσια να ορθώσουν ανάστημα στα αφεντικά τους και να διεκδικήσουν έναν αξιοπρεπή μισθό. Έξαλλοι οι αξιότιμοι συνδικαλιστές μας έκοβαν τα νέα παιδιά γιατί χαρακτήριζαν την στάση τους αντισυναδελφική και πισώπλατο χτύπημα στην πλάτη του σκληρά εργαζόμενου επαγγελματία δημοσιογράφου. Η γνώμη μου ήταν ότι όλοι δικαιούνται συνδικαλιστική κάλυψη και ιδιαίτερα οι πλέον αδύναμοι. «Ας τους εντάξουμε στην Ένωση και να υποχρεώσουμε τους εργοδότες τους να δώσουν τη συλλογική σύμβαση» είπα το αυτονόητο, όπως θεωρούσα. Να μην πολυλογώ, χαρακτηρίστηκα αφελής, με επικίνδυνες ιδέες οι οποίες αν επικρατούσαν θα βούλιαζαν τα ταμεία μας.
Πίσω στην δική μου πικρή ιστορία. Ύστερα από 22 χρόνια σκληρής εργασίας και τρεισήμισι χρόνια ανεργίας έκανα τα χαρτιά μου για τις θέσεις που ανακοινώθηκαν για το δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για 8μηνες συμβάσεις έργου και προφανώς κάποιο δημοσιονομικό τερτίπι επιβάλει να αναλάβεις ραδιοφωνική εκπομπή ως εργολάβος. Σύμφωνα με το κείμενο της ανακοίνωσης έπρεπε μεταξύ άλλων να καταθέσεις ένα έγγραφο που βεβαιώνει ότι είσαι μέλος της Ενωσης Συντακτών και να κάνεις μία προσφορά η οποία δεν θα ξεπερνά τα 13.500 χιλιάδες ευρώ. Εδώ έπαθα σοκ. Το κείμενο που ακολουθούσε έλεγε ότι "... η οικονομική προσφορά θα είναι σε κλειστό φάκελο και ότι το ύψος του ποσού που θα απαιτηθεί, αποτελεί βασικό κριτήριο του διαγωνισμού".
ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ. Μας ζητούν δηλαδή να μειοδοτήσουμε την εργασία μας; Όποιος ζητήσει τα λιγότερα έχει περισσότερες πιθανότητες;
Όποιος ζητήσει λιγότερα όμως, θα έχει πλέον δικαίωμα να είναι μέλος της ΕΣΗΕΜΘ; Προσέξτε υπάρχει παγίδα εδώ, οι άνθρωποι που θα κρίνουν τις αιτήσεις κατέχουν και υψηλόβαθμες συνδικαλιστικές θέσεις στο προεδρείο της ΕΣΗΕΜΘ.
Άραγε αυτούς που θα προσλάβουν, γιατί τους «συμφέρουν», θα τους διώξουν την ίδια στιγμή από την Ενωση λόγω αντισυναδελφικής στάσης;
Ο θείος Φρόιντ σηκώνει τα χέρια ψηλά …
Εντάξει, δεν ζω με αυταπάτες, περνάμε περίοδο ισχνών αγελάδων, όλοι έχουμε κάνει μεγάλους συμβιβασμούς. Αυτό όμως είναι εξευτελισμός. Σου ζητούν να ταπεινωθείς. Όχι επειδή είναι ντροπή να ζητήσεις λιγότερα, αλλά επειδή είναι ντροπή να ζητήσεις λιγότερα για να φας λάχανο τον συνάδελφο που έχει ανάγκη να δουλέψει για να ζήσει. Γιατί μας το κάνουν αυτό ρε παιδιά, γιατί;
Ελπίζω όλο αυτό να είναι μια τεράστια παρεξήγηση και η Ένωση Συντακτών να δώσει κάποια στιγμή τις απαραίτητες εξηγήσεις.
Όσο για μένα, φυσικά και δεν πρόκειται να ομολογήσω το ποσό που προσέφερα για να καλύψω τη θέση καθώς αυτό θα με απέκλειε αυτόματα από το διαγωνισμό, ωστόσο ορκίζομαι ότι δεν παρέκκλινα ούτε σπιθαμή της επαγγελματικής μου αξιοπρέπειας, όπως εγώ τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι. Είμαι ένα θυμωμένο, άνεργο μέλος της ΕΣΗΕΜΘ, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα πληρώνω συνδρομές για να είμαι μέλος αλλά όπως λέει και ένα όμορφο κλισέ «ζωή είναι όσα δεν έχουμε ακόμα ζήσει…»
* Η Λευκή Γεωργάκη είναι δημοσιογράφος μέλος της ΕΣΗΕΜΘ
---
πηγή: http://www.seleo.gr/
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου