*
Ανασυγκρότηση
***
*
Αν ζούσαν σήμερα ο Χρήστος Λαμπράκης, ο Νάσος Μπότσης, ο Τζώρτζης Αθανασιάδης, η Ελένη Βλάχου, ο Κίτσος Τεγόπουλος, αλλά και οι «αθλητικοί» Γιώργος Γεωργαλάς, Κλεομένης Γεωργαλάς και Θανάσης Σέμπος, θα ξαναπέθαιναν από τη στενοχώρια τους. Οι λόγοι πολλοί. Για τα χάλια τών εφημερίδων που περιγράφαμε χθες. Για τις χαμηλές κυκλοφορίες. Για την περιορισμένη ποιότητά τους. Για τους αλεξιπτωτιστές τού Τύπου. Για το αβέβαιο μέλλον. Για τις εκπτώσεις στη δημοσιογραφική δεοντολογία. Για τα καταχρεωμένα εκδοτικά μαγαζιά. Για τα ολιγάριθμα δημοσιογραφικά επιτελεία που, αριθμητικά, δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνα των παλιών ημερών.
Θυμόμαστε τις συνθήκες δουλειάς στις εφημερίδες περασμένων εποχών σαν να βρισκόμασταν σε άλλον πλανήτη. Τότε τα φύλλα έβγαιναν με πολυπρόσωπες δημοσιογραφικές ομάδες –είναι αλήθεια σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβολικά μεγάλες και υπερβολικά σπάταλες. Τώρα οι συνθέσεις των επιτελείων μοιάζουν με προσωπικό ασφαλείας.
Στον ΔΟΛ ο Ψυχάρης τα τελευταία χρόνια κούρευε συνεχώς το προσωπικό, υψηλόβαθμο και μη. Έφτασε στο σημείο να κόψει και πένες-σύμβολα για το Συγκρότημα. Όπως τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Γεωργουσόπουλο, τον Δανίκα. Παρόλα αυτά, η νέα ιδιοκτησία χρειάστηκε να κόψει και άλλους απ' όσους είχαν επιζήσει από τα ψυχαρικά πογκρόμ.
Κάτι ανάλογο φαίνεται ότι γίνεται και με τις δύο επανεκδόσεις τού Πήγασου, το Έθνος και την Ημερησία, που ετοιμάζονται για να βγουν στα περίπτερα. Δυστυχώς δεν γίνεται το ίδιο –όπως λέγαμε και χθες – με το Goal. Γιατί; «Γιατί με αυτό ο νέος ιδιοκτήτης δεν μπορεί να κάνει πολιτική» μου απάντησε έμπειρος περί τα εκδοτικά συνάδελφος. Ενώ τι; Με την Ημερησία των τετρακοσίων φύλλων τις καθημερινές μπορεί να ρίξει κυβερνήσεις;
Τέλος πάντων, άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων τού Τύπου. Κάποιοι από τους οποίους λες και νομίζουν ότι η ποιότητα και η πληρότητα είναι αρρώστια και κοστίζει πολύ.
*
Η ποιότητα δεν είναι αρρώστια
Θυμόμαστε τις συνθήκες δουλειάς στις εφημερίδες περασμένων εποχών σαν να βρισκόμασταν σε άλλον πλανήτη. Τότε τα φύλλα έβγαιναν με πολυπρόσωπες δημοσιογραφικές ομάδες –είναι αλήθεια σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβολικά μεγάλες και υπερβολικά σπάταλες. Τώρα οι συνθέσεις των επιτελείων μοιάζουν με προσωπικό ασφαλείας.
Στον ΔΟΛ ο Ψυχάρης τα τελευταία χρόνια κούρευε συνεχώς το προσωπικό, υψηλόβαθμο και μη. Έφτασε στο σημείο να κόψει και πένες-σύμβολα για το Συγκρότημα. Όπως τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Γεωργουσόπουλο, τον Δανίκα. Παρόλα αυτά, η νέα ιδιοκτησία χρειάστηκε να κόψει και άλλους απ' όσους είχαν επιζήσει από τα ψυχαρικά πογκρόμ.
Κάτι ανάλογο φαίνεται ότι γίνεται και με τις δύο επανεκδόσεις τού Πήγασου, το Έθνος και την Ημερησία, που ετοιμάζονται για να βγουν στα περίπτερα. Δυστυχώς δεν γίνεται το ίδιο –όπως λέγαμε και χθες – με το Goal. Γιατί; «Γιατί με αυτό ο νέος ιδιοκτήτης δεν μπορεί να κάνει πολιτική» μου απάντησε έμπειρος περί τα εκδοτικά συνάδελφος. Ενώ τι; Με την Ημερησία των τετρακοσίων φύλλων τις καθημερινές μπορεί να ρίξει κυβερνήσεις;
Τέλος πάντων, άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων τού Τύπου. Κάποιοι από τους οποίους λες και νομίζουν ότι η ποιότητα και η πληρότητα είναι αρρώστια και κοστίζει πολύ.
---
---
*
Βάλε πόσο, ποιοτικά, χαμηλά είναι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων. Πρόσθεσε και ότι αυτοί οι ίδιοι άχρηστοι έχουν αναλάβει τη διοίκηση-διαχείριση των ΜΜΕ, επιλέγοντας πάντα υποτακτικούς συντάκες, διοικητικούς, τεχνικούς για να στελεχώσουν τις πιχειρήσεις, αφήνοντας έξω τους ικανούς. Επίσης όμοιοί τους, σε αξία πάντα, κατέχουν τις συνδικαλιστικές καρέκλες, οπότε η κατάντια των εκδοτικών-τηλεοπτικών επιχειρήσεων είναι αυτή που τους αξίζει και πάει ακόμη χαμηλότερα όσο περνάει ο καιρός.
ΑπάντησηΔιαγραφή