*
Ανασυγκρότηση
***
*
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Η πρώτη μου «κανονική» δουλειά στη δημοσιογραφία ήταν στον ΔΟΛ. Στον ραδιοσταθμό Top FM του συγκροτήματος, που λειτούργησε την άνοιξη του ’88. Σε ένα διώροφο της Φιλοθέης, εκεί στα Σίδερα, ακόμη θυμάμαι τον Χρήστο Λαμπράκη να ανεβαίνει τα σκαλιά για να κάνει εκπομπή κλασσικής μουσικής υπό το ψευδώνυμο Αντώνης Καστελάνος. Το είχα πει τότε στον συγχωρεμένο τον πατέρα μου ότι θα δούλευα στον ΔΟΛ, κόντεψε να χάσει το φως του. «Το δικό μου το παιδί, τα κατάφερε τόσο καλά;», αναρωτήθηκε ο βασανισμένος Επονίτης και φανατικός αναγνώστης των «Νέων» σε όλη του τη ζωή. Γιατί αυτή ήταν η εκτίμηση της ελληνικής κοινωνίας στο Λαμπρακέικο. Ή μάλλον, για να το πω καλύτερα, αυτή ήταν κάποτε η εκτίμηση της ελληνικής κοινωνίας στο Λαμπρακέικο. Από τότε ως τώρα, άλλαξαν πολλά…
Με βασική και ουσιαστικότερη μεταβολή την αποχώρηση του Χρήστου Λαμπράκη πρώτα από το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας και ακολούθως από τη ζωή. Ας μη γελιόμαστε, ο πραγματικός εκδότης, όσο κι αν δεν τον βόλευε ο ρόλος, ήταν ο εκλιπών. Κι αυτός ήταν που τηρούσε πρώτος απ’ όλους τα προσχήματα, μια βασική και ουσιαστική προϋπόθεση επιβίωσης οποιουδήποτε Μέσου Μαζικής Επικοινωνίας. Γιατί μπορεί ο ΔΟΛ να είχε πάντοτε συγκεκριμένη «γραμμή», αλλά φρόντιζε να αφήνει περιθώρια και στην αντίθετη άποψη, φρόντιζε να μην το τραβάει το σκοινί ώσπου να σπάσει. Έχει μια σημασία κι αυτό, μια σημασία διόλου μικρή.
Ας μην γελιόμαστε κι ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Όλα τα media έχουνε «γραμμή», ανάλογα με τα κέφια της ιδιοκτησίας τους. Όλα ανεξαιρέτως κι όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο δεν έχουν ποτέ τους επισκεφθεί τον πλανήτη Γη. Άλλο όμως να περνάει «γραμμή» με έναν έξυπνο τρόπο το αφεντικό και άλλο να την επιβάλλει με τσαμπουκά όπως ταΐζουν τα χηνάρια για να βγάλουν φουά γκρα. Στην πρώτη περίπτωση το μαγαζί λειτουργεί και υπηρετεί τον αναγνώστη, τον ακροατή, τον θεατή, στην δεύτερη είναι απλώς παπαγάλος σκοτεινών θέσεων και συμφερόντων.
Ως εκ τούτου; Ως εκ τούτου ο Χρήστος Λαμπράκης εγκατέλειψε τα εγκόσμια τέτοιες μέρες το 2009 και μαζί του πήραν την άγουσα και τα προσχήματα του ΔΟΛ. Φάνηκε από νωρίς ότι η θέση του εκδότη δεν ταίριαζε στον ικανότατο και παμπόνηρο αλλά εντελώς μονολιθικό και τσεκουράτο Σταύρο Ψυχάρη, έκατσε και η κρίση στη μέση με όλα τα συμπαρομαρτούντα, κατέρρευσε και ο παραδοσιακός δικομματισμός που πάντοτε βόλευε τον ΔΟΛ, έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες. Από εκεί που ο ΔΟΛ καθόριζε τις εξελίξεις, βρέθηκαν οι εξελίξεις να καθορίζουν τον ΔΟΛ. Και να αμαυρώνουν τα επιτεύγματα και τις επιτυχίες άλλων εποχών…
Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν δουλεύουν στην Μιχαλακοπούλου δημοσιογράφοι ευσυνείδητοι που κάνουν άψογα τη δουλειά τους. Και μάλιστα δεν είναι λίγοι, οι περισσότεροι είναι. Όταν όμως ένα μαύρο πέπλο σκεπάζει όλο το συγκρότημα, λογικό είναι να σκοτεινιάζει και η δικιά τους η δουλειά. Να μη φαίνεται, να μην ξεχωρίζει, να μην την συνειδητοποιεί ο αναγνώστης στην πραγματική της διάσταση. Και να αρχίζει τις κατάρες. Ένα λάθος ακόμη, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά λαθών και παραλογισμών γύρω από τα media. Στο τσουνάμι της μούντζας που απειλεί εν τέλει να μας πνίξει όλους και όλες. Ας κάνουμε, παρακαλώ, έναν κόπο να υπερβούμε τα πάθη μας, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής άπαντες υποψήφιοι άνεργοι είμαστε. Και ο πόνος του αλλουνού δεν θα γιάνει ποτέ τον πόνο τον δικό μας.
Y.Γ.: Ας ενημερώσει κάποιος τον Παύλο Τσίμα ότι όλες αυτές τις φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις του ιταλικού Τύπου που ανακάλυψε, τις ισοπέδωσε ο Μόντι πριν από μια τετραετία…
*
Όταν χάθηκαν
τα προσχήματα
στην Μιχαλακοπούλου
Η πρώτη μου «κανονική» δουλειά στη δημοσιογραφία ήταν στον ΔΟΛ. Στον ραδιοσταθμό Top FM του συγκροτήματος, που λειτούργησε την άνοιξη του ’88. Σε ένα διώροφο της Φιλοθέης, εκεί στα Σίδερα, ακόμη θυμάμαι τον Χρήστο Λαμπράκη να ανεβαίνει τα σκαλιά για να κάνει εκπομπή κλασσικής μουσικής υπό το ψευδώνυμο Αντώνης Καστελάνος. Το είχα πει τότε στον συγχωρεμένο τον πατέρα μου ότι θα δούλευα στον ΔΟΛ, κόντεψε να χάσει το φως του. «Το δικό μου το παιδί, τα κατάφερε τόσο καλά;», αναρωτήθηκε ο βασανισμένος Επονίτης και φανατικός αναγνώστης των «Νέων» σε όλη του τη ζωή. Γιατί αυτή ήταν η εκτίμηση της ελληνικής κοινωνίας στο Λαμπρακέικο. Ή μάλλον, για να το πω καλύτερα, αυτή ήταν κάποτε η εκτίμηση της ελληνικής κοινωνίας στο Λαμπρακέικο. Από τότε ως τώρα, άλλαξαν πολλά…
Με βασική και ουσιαστικότερη μεταβολή την αποχώρηση του Χρήστου Λαμπράκη πρώτα από το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας και ακολούθως από τη ζωή. Ας μη γελιόμαστε, ο πραγματικός εκδότης, όσο κι αν δεν τον βόλευε ο ρόλος, ήταν ο εκλιπών. Κι αυτός ήταν που τηρούσε πρώτος απ’ όλους τα προσχήματα, μια βασική και ουσιαστική προϋπόθεση επιβίωσης οποιουδήποτε Μέσου Μαζικής Επικοινωνίας. Γιατί μπορεί ο ΔΟΛ να είχε πάντοτε συγκεκριμένη «γραμμή», αλλά φρόντιζε να αφήνει περιθώρια και στην αντίθετη άποψη, φρόντιζε να μην το τραβάει το σκοινί ώσπου να σπάσει. Έχει μια σημασία κι αυτό, μια σημασία διόλου μικρή.
Ας μην γελιόμαστε κι ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Όλα τα media έχουνε «γραμμή», ανάλογα με τα κέφια της ιδιοκτησίας τους. Όλα ανεξαιρέτως κι όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο δεν έχουν ποτέ τους επισκεφθεί τον πλανήτη Γη. Άλλο όμως να περνάει «γραμμή» με έναν έξυπνο τρόπο το αφεντικό και άλλο να την επιβάλλει με τσαμπουκά όπως ταΐζουν τα χηνάρια για να βγάλουν φουά γκρα. Στην πρώτη περίπτωση το μαγαζί λειτουργεί και υπηρετεί τον αναγνώστη, τον ακροατή, τον θεατή, στην δεύτερη είναι απλώς παπαγάλος σκοτεινών θέσεων και συμφερόντων.
Ως εκ τούτου; Ως εκ τούτου ο Χρήστος Λαμπράκης εγκατέλειψε τα εγκόσμια τέτοιες μέρες το 2009 και μαζί του πήραν την άγουσα και τα προσχήματα του ΔΟΛ. Φάνηκε από νωρίς ότι η θέση του εκδότη δεν ταίριαζε στον ικανότατο και παμπόνηρο αλλά εντελώς μονολιθικό και τσεκουράτο Σταύρο Ψυχάρη, έκατσε και η κρίση στη μέση με όλα τα συμπαρομαρτούντα, κατέρρευσε και ο παραδοσιακός δικομματισμός που πάντοτε βόλευε τον ΔΟΛ, έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες. Από εκεί που ο ΔΟΛ καθόριζε τις εξελίξεις, βρέθηκαν οι εξελίξεις να καθορίζουν τον ΔΟΛ. Και να αμαυρώνουν τα επιτεύγματα και τις επιτυχίες άλλων εποχών…
Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν δουλεύουν στην Μιχαλακοπούλου δημοσιογράφοι ευσυνείδητοι που κάνουν άψογα τη δουλειά τους. Και μάλιστα δεν είναι λίγοι, οι περισσότεροι είναι. Όταν όμως ένα μαύρο πέπλο σκεπάζει όλο το συγκρότημα, λογικό είναι να σκοτεινιάζει και η δικιά τους η δουλειά. Να μη φαίνεται, να μην ξεχωρίζει, να μην την συνειδητοποιεί ο αναγνώστης στην πραγματική της διάσταση. Και να αρχίζει τις κατάρες. Ένα λάθος ακόμη, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά λαθών και παραλογισμών γύρω από τα media. Στο τσουνάμι της μούντζας που απειλεί εν τέλει να μας πνίξει όλους και όλες. Ας κάνουμε, παρακαλώ, έναν κόπο να υπερβούμε τα πάθη μας, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής άπαντες υποψήφιοι άνεργοι είμαστε. Και ο πόνος του αλλουνού δεν θα γιάνει ποτέ τον πόνο τον δικό μας.
Y.Γ.: Ας ενημερώσει κάποιος τον Παύλο Τσίμα ότι όλες αυτές τις φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις του ιταλικού Τύπου που ανακάλυψε, τις ισοπέδωσε ο Μόντι πριν από μια τετραετία…
---
πηγή: http://newpost.gr/
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου