*
Να το ξεκαθαρίσουμε από τη αρχή: στον δημοσιογραφικό κλάδο δεν κάνουμε και την πιο επικίνδυνη δουλειά στον πλανήτη. Ο δημοσιογράφος δουλεύει σε ασφαλέστερο περιβάλλον από τον εναερίτη της ΔΕΗ, τον εργάτη απορριμματοφόρου, τον ναυτικό, τον μεταλλωρύχο, τον Ζητά αστυνομικό, τον πιλότο της πολεμικής αεροπορίας, τον εργάτη στην ναυπηγοεπισκευαστική τού Περάματος – γενικά από εργαζόμενους σε έναν σωρό άλλους κλάδους που βγάζουν πικρό ψωμί. Άλλωστε, η αείμνηστη Αριστέα Μπουγάτσου, μια αυθεντία της δημοσιογραφικής έρευνας και ένα βομβαρδιστικό των αποκαλύψεων που πονούσαν πολύ κόσμο – ενίοτε και πανίσχυρους –, όταν ρωτήθηκε αν είναι επικίνδυνο το είδος τού ρεπορτάζ που υπηρετεί, απάντησε «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο».
Παρόλα αυτά, η δημοσιογραφία είναι ψυχοφθόρα και απρόβλεπτη. Όπως απρόβλεπτη ήταν η επίθεση που δέχτηκε την περασμένη Δευτέρα στο «Ελ. Βενιζέλος» ο Θανάσης Ασπρούλιας γιατί δεν αρέσουν κάποια από όσα γράφει, αυτός και το Μέσον που εργάζεται.
Στη δημοσιογραφία – δυστυχώς περισσότερο στην αθλητική– το βίβερε περικολοζαμέντε, το ζην επικινδύνως δηλαδή, αποτελεί καθημερινή υπόθεση. Ίσως επειδή εκεί η βλακεία είναι αυτοφυής και βγαίνει σαν αγριόχορτο σε χωράφι με κοπριά. Αλλά και σπαρμένη από οργανωμένα συμφέροντα..
Στην αθλητική δημοσιογραφία χρειάζεται τόλμη για να γράψεις, θάρρος για να πας σε όποιο γήπεδο δεν αρέσει η φάτσα σου και θράσος για να αγνοήσεις τις απειλές που αιωρούνται. Είναι αυτό το θάρρος/θράσος που είχε ο εξαίρετος συνάδελφος Χρήστος Κοντός (εξαίρετος με όλη τη σημασία του χαρακτηρισμού). Πήγε σε αποδυτήρια γηπέδου και τον απείλησαν γιατί, του είπαν, «προκαλείς και μόνο με την παρουσία του». Ο Κοντός είχε το σθένος να καταγγείλει γραπτώς το περιστατικό στην ΕΣΗΕΑ, στον ΠΣΑΤ και στον εισαγγελέα. Δεν άκουσα - δεν έμαθα τουλάχιστον - να έγινε τίποτα. Όπως γενικά δεν γίνεται τίποτα.
Πριν από χρόνια εισέβαλαν στα γραφεία αθλητικής εφημερίδας κρανοφόροι με λοστούς και ισοπέδωσαν έναν όροφο. Δεν έγινε τίποτα. Έχουν χτυπήσει τον Άρη Ασβεστά, τον Περικλή Στέλλα, τον Σωτήρη Βετάκη - αλύπητα μπροστά στο παιδί του! -, παλιότερα τον Φίλιππο Συρίγο, πολλούς άλλους, και δεν έγινε τίποτα.
Ναι, «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο». Αλλά και αυτή η χαβούζα του φανατισμού γύρω και μέσα στη δουλειά μας είναι άκρως ανθυγιεινή και επικίνδυνα τοξική.
Ανασυγκρότηση
***
*
Γράφει ο Διον. Βραϊμάκης
*
Όταν ο Τύπος τρώει ξύλο
Να το ξεκαθαρίσουμε από τη αρχή: στον δημοσιογραφικό κλάδο δεν κάνουμε και την πιο επικίνδυνη δουλειά στον πλανήτη. Ο δημοσιογράφος δουλεύει σε ασφαλέστερο περιβάλλον από τον εναερίτη της ΔΕΗ, τον εργάτη απορριμματοφόρου, τον ναυτικό, τον μεταλλωρύχο, τον Ζητά αστυνομικό, τον πιλότο της πολεμικής αεροπορίας, τον εργάτη στην ναυπηγοεπισκευαστική τού Περάματος – γενικά από εργαζόμενους σε έναν σωρό άλλους κλάδους που βγάζουν πικρό ψωμί. Άλλωστε, η αείμνηστη Αριστέα Μπουγάτσου, μια αυθεντία της δημοσιογραφικής έρευνας και ένα βομβαρδιστικό των αποκαλύψεων που πονούσαν πολύ κόσμο – ενίοτε και πανίσχυρους –, όταν ρωτήθηκε αν είναι επικίνδυνο το είδος τού ρεπορτάζ που υπηρετεί, απάντησε «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο».
Παρόλα αυτά, η δημοσιογραφία είναι ψυχοφθόρα και απρόβλεπτη. Όπως απρόβλεπτη ήταν η επίθεση που δέχτηκε την περασμένη Δευτέρα στο «Ελ. Βενιζέλος» ο Θανάσης Ασπρούλιας γιατί δεν αρέσουν κάποια από όσα γράφει, αυτός και το Μέσον που εργάζεται.
Στη δημοσιογραφία – δυστυχώς περισσότερο στην αθλητική– το βίβερε περικολοζαμέντε, το ζην επικινδύνως δηλαδή, αποτελεί καθημερινή υπόθεση. Ίσως επειδή εκεί η βλακεία είναι αυτοφυής και βγαίνει σαν αγριόχορτο σε χωράφι με κοπριά. Αλλά και σπαρμένη από οργανωμένα συμφέροντα..
Στην αθλητική δημοσιογραφία χρειάζεται τόλμη για να γράψεις, θάρρος για να πας σε όποιο γήπεδο δεν αρέσει η φάτσα σου και θράσος για να αγνοήσεις τις απειλές που αιωρούνται. Είναι αυτό το θάρρος/θράσος που είχε ο εξαίρετος συνάδελφος Χρήστος Κοντός (εξαίρετος με όλη τη σημασία του χαρακτηρισμού). Πήγε σε αποδυτήρια γηπέδου και τον απείλησαν γιατί, του είπαν, «προκαλείς και μόνο με την παρουσία του». Ο Κοντός είχε το σθένος να καταγγείλει γραπτώς το περιστατικό στην ΕΣΗΕΑ, στον ΠΣΑΤ και στον εισαγγελέα. Δεν άκουσα - δεν έμαθα τουλάχιστον - να έγινε τίποτα. Όπως γενικά δεν γίνεται τίποτα.
Πριν από χρόνια εισέβαλαν στα γραφεία αθλητικής εφημερίδας κρανοφόροι με λοστούς και ισοπέδωσαν έναν όροφο. Δεν έγινε τίποτα. Έχουν χτυπήσει τον Άρη Ασβεστά, τον Περικλή Στέλλα, τον Σωτήρη Βετάκη - αλύπητα μπροστά στο παιδί του! -, παλιότερα τον Φίλιππο Συρίγο, πολλούς άλλους, και δεν έγινε τίποτα.
Ναι, «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο». Αλλά και αυτή η χαβούζα του φανατισμού γύρω και μέσα στη δουλειά μας είναι άκρως ανθυγιεινή και επικίνδυνα τοξική.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου