*
Ανασυγκρότηση
***
*
Και αφήναμε τους Παπανδρέου, Βενιζέλους, Σαμαράδες, Στουρνάρες, Παπαδήμους, Αδώνιδες, Λοβέρδους, Τσίπρες, Κατρούγκαλους και λοιπούς «μεταρρυθμιστές», μαζί με τους Τόμσεν, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Ντουσκ και άλλους σωτήρες να χτίζουν μεθοδικά τη σαρκοφάγο – τη νεκροθήκη – για να βάλουν βαθιά μέσα την Ελλάδα. Και έτσι φτάσαμε στο χθεσινό παρανάλωμα, στη μέρα που η πυρκαγιά κατέκαψε τα τελευταία κουρέλια από τις εργασιακές και υγειονομικές φορεσιές. Εκείνες που είχε αρχίσει να ξηλώνει προ μνημονίου ως υπουργός Εργασίας ο Λοβέρδος (και να ξεσκίζει αργότερα ως υπουργός Υγείας) και έχει αποτελειώσει ένα στέλεχος – δυστυχώς – της απέναντι πλευράς, ο Κατρούγκαλος.
Φυσικά, η φωτιά έφτασε (όχι σήμερα, αλλά από το 2012) ώς το καλοραμμένο κοστούμι των δημοσιογράφων που νόμιζαν – με εξοργιστική αφέλεια – ότι ήταν πυρίμαχο και δεν αντιδρούσαν. Οι απεργίες της ΠΟΕΣΥ, την ώρα και με τον τρόπο που έγιναν, ήταν τουφεκιές στον αέρα. Τιμητικά αγήματα που συνόδευσαν τον νεκρό (τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα δηλαδή) στην τελευταία του κατοικία. Και αυτό – πάλι – μέσα στη γενική αδιαφορία του δημοσιογραφικού κόσμου που και χθες ήταν ελάχιστος στη συγκέντρωση της Ακαδημίας 20. Όπως ήταν και στις προηγούμενες. Κάθε φορά και λιγότερος. Κάθε φορά και πιο συρρικνωμένος. Καταλαμβάνοντας αρχικά πεζοδρόμια και οδόστρωμα, μετά μόνο πεζοδρόμια, κατόπιν μία από τις δύο πλευρές του δρόμου και στο τέλος (στην προηγούμενη απεργία) μόνο την αίθουσα συγκεντρώσεων του πρώτου ορόφου στο μέγαρο της ΕΣΗΕΑ. Ο απόλυτος ελληνικός ωχαδερφισμός.
---
* (Δημοσιεύεται στη Live Sport της Δευτέρας)
*
Τύπος: Απεργίες σαν τιμητικά αγήματα
Γράφει ο Διον. Βραϊμάκης
Το νερό σβήνει τη φωτιά, όχι την πυρκαγιά.
Ο Έλληνας αντιδρούσε επί έξι χρόνια με αντανακλαστικά χελώνας και κοιτούσε χαύνος τις φλόγες. Και όταν λέμε «Έλληνας» εννοούμε τον Έλληνα δημοσιογράφο, γιατρό, δικηγόρο, αγρότη, εργάτη, φοιτητή – όλην την κοινωνική κλίμακα που τώρα ισοπεδώνεται.
Από το 2010 που μας έβαλαν στην περίμετρο της Καταστροφής ώς το 2016 που μας σπρώχνουν στην καρδιά της, στον πυρήνα της, φτιάξαμε μια συμπαγή αδιαφορία και μπήκαμε μέσα. Την ώρα που η ομοιοπαθούσα Πορτογαλία (αλλά και η Ισπανία, και η Γαλλία και η Ιρλανδία) έβγαινε μαζικά στους δρόμους, εμείς βγαίναμε μαζικά για καφέ κυνηγώντας ανελέητα τις λιακάδες και όχι τις πράξεις των καταστροφέων, ημεδαπών και αλλοδαπών.
Και αφήναμε τους Παπανδρέου, Βενιζέλους, Σαμαράδες, Στουρνάρες, Παπαδήμους, Αδώνιδες, Λοβέρδους, Τσίπρες, Κατρούγκαλους και λοιπούς «μεταρρυθμιστές», μαζί με τους Τόμσεν, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Ντουσκ και άλλους σωτήρες να χτίζουν μεθοδικά τη σαρκοφάγο – τη νεκροθήκη – για να βάλουν βαθιά μέσα την Ελλάδα. Και έτσι φτάσαμε στο χθεσινό παρανάλωμα, στη μέρα που η πυρκαγιά κατέκαψε τα τελευταία κουρέλια από τις εργασιακές και υγειονομικές φορεσιές. Εκείνες που είχε αρχίσει να ξηλώνει προ μνημονίου ως υπουργός Εργασίας ο Λοβέρδος (και να ξεσκίζει αργότερα ως υπουργός Υγείας) και έχει αποτελειώσει ένα στέλεχος – δυστυχώς – της απέναντι πλευράς, ο Κατρούγκαλος.
Φυσικά, η φωτιά έφτασε (όχι σήμερα, αλλά από το 2012) ώς το καλοραμμένο κοστούμι των δημοσιογράφων που νόμιζαν – με εξοργιστική αφέλεια – ότι ήταν πυρίμαχο και δεν αντιδρούσαν. Οι απεργίες της ΠΟΕΣΥ, την ώρα και με τον τρόπο που έγιναν, ήταν τουφεκιές στον αέρα. Τιμητικά αγήματα που συνόδευσαν τον νεκρό (τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα δηλαδή) στην τελευταία του κατοικία. Και αυτό – πάλι – μέσα στη γενική αδιαφορία του δημοσιογραφικού κόσμου που και χθες ήταν ελάχιστος στη συγκέντρωση της Ακαδημίας 20. Όπως ήταν και στις προηγούμενες. Κάθε φορά και λιγότερος. Κάθε φορά και πιο συρρικνωμένος. Καταλαμβάνοντας αρχικά πεζοδρόμια και οδόστρωμα, μετά μόνο πεζοδρόμια, κατόπιν μία από τις δύο πλευρές του δρόμου και στο τέλος (στην προηγούμενη απεργία) μόνο την αίθουσα συγκεντρώσεων του πρώτου ορόφου στο μέγαρο της ΕΣΗΕΑ. Ο απόλυτος ελληνικός ωχαδερφισμός.
---
* (Δημοσιεύεται στη Live Sport της Δευτέρας)
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου