*
Το γεγονός είναι ότι κόσμος της ενημέρωσης έστρεψε τα νώτα του στα σωματεία αλλά και στις παρατάξεις του κλάδου. Αυτό μετράει αρνητικά για τη συνέχεια. Πρέπει να προβληματίσει και συζητηθεί στη βάση και όχι με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που είναι είτε πρόθυμες και συμβιβασμένες, είτε δογματικά εγκλωβισμένες, είτε ζουν το… επαναστατικό όνειρο. Χωρίς ενότητα και μαζικότητα δεν αποκρούονται επιθέσεις. Ο πόλεμος θέλει και στρατιώτες, όχι μόνο στρατηγούς και επιτελεία. Και ο κλάδος της ενημέρωσης όπως φαίνεται έχει επιλέξει ως στρατηγική τον συμβιβασμό και την αδράνεια ή την ιδεολογική περιχαράκωση και τις ιδεοληψίες ή ακόμα χειρότερα την αποχή και τον ατομισμό.
Όχι μόνο ανίκανοι αλλά και επικίνδυνοι
Βέβαια η φιλεργοδοτική και φιλοκυβερνητική προθυμία των συμβιβασμένων ηγεσιών αλλά και η ανικανότητα και η ανυπαρξία των «ριζοσπαστικών» πρωτοποριών του κλάδου, φάνηκε στις απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν: κανάλια και ραδιόφωνα λειτούργησαν κανονικά σε κέντρο και περιφέρεια, οι κυριακάτικες εκδόσεις κυκλοφόρησαν όλες χωρίς καμία απώλεια για τους εκδότες ενώ έγινε πάρτι στις ιστοσελίδες. Την ίδια ώρα οι απεργοί εργαζόμενοι έχασαν μεροκάματα και στον ιδιωτικό τομέα, δέχθηκαν απειλές και εκβιασμούς και υποχρεώθηκαν να εργασθούν υπερωριακά ή κανονικά χωρίς καμία μέριμνα συνδικαλιστικής στήριξης και προστασίας. Αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά δηλαδή πως συνδικαλισμός με διαγγέλματα, συνθήματα και ανακοινώσεις δεν γίνεται. Οι Ενώσεις παραμένουν υποχείρια των διευθυντών, των κομμάτων και των εργοδοτών…
Γι αυτό η κίνηση των δήθεν «ανησυχούντων δημοσιογράφων» (όλοι τους νεοφιλελέδες ναιναικοι, σαμαροβενιζελοποταμίσιοι και μερκελιστές) δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Αυτοί δείχνουν ότι είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι και ταυτισμένοι με τα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Και οι… ρουφιάνοι που πανηγύριζαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ ή δεν κούνησαν ούτε βλέφαρο όταν οι βαρόνοι του Τύπου έβαλαν λουκέτο σε μεγάλα ΜΜΕ για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους, θα χαίρονται και θα επικρατούν, αν δεν υπάρξει απάντηση από τον κόσμο της εργασίας στον κλάδο της ενημέρωσης. Την συντριπτική πλειοψηφία που δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, αλλά δημοσιογράφοι που σέβονται και παλεύουν για το κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα της ενημέρωσης, όσο μπορούν και αντέχουν. Χωρίς μίζες και διπλοτριπλοθεσίες, χωρίς παραγοντιλίκια, χωρίς διαπλοκές και… συμβόλαια. Που πλέον εργάζονται κάτω από σκληρές συνθήκες, χωρίς ΣΣΕ, με εξευτελιστικούς μισθούς ατομικών συμβάσεων ή με το κομμάτι, πολλές φορές σε καθεστώς μαύρης εργασίας, με μεταμεσονύχτια ωράρια και χωρίς αμοιβή για αργίες και νυχτερινά ή και για μήνες απλήρωτοι με τον φόβο της πτώχευσης και της ανεργίας.
Ολοι αυτοί σήμερα επί της ουσίας, δεν εκπροσωπούνται από τις διοικήσεις της ΠΟΕΣΥ και των Ενώσεων που περίμεναν τον κόμπο να φτάσει στο χτένι για να κινητοποιηθούν για το ασφαλιστικό. Τα συμφέροντά τους δεν εκπροσωπούνται από την ΠΟΕΣΥ και τις Ενώσεις που δεν κάνουν τίποτα για τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα απλήρωτα μεροκάματα, τις θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα του Τύπου. Δεν εκπροσωπούνται από τους συνδικαλιστές και τις παρατάξεις που αρνούνται χρόνια τώρα να εντάξουν στις Ενώσεις εργαζόμενους στο διαδικτύο ή γιατί δεν πληρώνονται με τις συμβάσεις του… 2009 και αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενους Β’ κατηγορίας όσους έχουν υπογράψει ατομικές συμβάσεις, που επίσης ως… κολίγοι δεν μπορούν να εκλέγονται, αλλά μόνο να εκλέγουν τους… εκλεκτούς της συνδικαλιστικής σκέψης.
Αυτή είναι η συνδικαλιστική και πολιτική κατάντια του κλάδου και των σωματείων του, που όταν θα κοπεί το αγγελιόσημο να δούμε πόσο θα αντέξουν. Ούτε το ασφαλιστικό ούτε το εργασιακό, θα βρουν απαντήσεις αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί και κυρίως δεν υπάρξει πραγματική συμμετοχή. Όλοι οι εργολάβοι, άλλωστε, δουλεύουνε για τα εργολαβικά τους ποσοστά και ένσημα…
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Για γέλια και για κλάματα
και οι συγκεντρώσεις των δημοσιογράφων
σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα
 |
| ... στο ΕΚΘ ήταν "τρεις και ο... κούκος", χώρια ... |
Σίγουρα «τίποτα δεν πάει χαμένο» και «οι αγώνες που οριστικά απέτυχαν είναι αυτοί που δεν έγιναν», αλλά όλη αυτή η προσπάθεια, της τελευταίας περιόδου, να ξεσηκωθεί ο κλάδος και να αποκρούσει την επίθεση κατά των ασφαλιστικών του κεκτημένων, τελικά αποδείχθηκε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μία φούσκα συνδικαλιστικής ρητορικής, μία μαξιμαλιστική φασαρία, με μόνο αποτέλεσμα την… τρίμηνη παράταση για το αγγελιόσημο, για χάρη όμως των εργολάβων του Τύπου.
Τρανή απόδειξη αυτής της «συνδικαλιστικής φούσκας» που σίγουρα κατά κύριο λόγο βαραίνει τις διοικήσεις της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ, της ΕΣΗΕΜΘ, το Διασωματειακό αλλά και τις διάφορες παρατάξεις που σαλπίζουν… την ανατροπή και τη λαϊκή αλλά κομματική εξουσία, είναι η μη συμμετοχή των δημοσιογράφων και γενικότερα η απουσία των εργαζομένων του κλάδου, από τις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες που πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή. Και αυτή η μη συμμετοχή αποτελεί σαφές και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της συνδικαλιστικής αδυναμίας και ανυπαρξίας του κλάδου. Διότι ήταν η κορύφωση και πιθανά η κατάληξη, όλων όσων προηγήθηκαν, με πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συνεδριάσεις με πανελλαδική συμμετοχή, εντάσεις και απεργοσπασίες, διαβουλεύσεις και διεργασίες, «παραγοντιλίκια» αλλά και αγωνιστικές ανακοινώσεις και μαχητικά διαγγέλματα με μπόλικη σάλτσα επαναστατικής συνθηματολογίας.
Το έβαλαν στα πόδια, οι ανύπαρκτοι…
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι βέβαια της Θεσσαλονίκης. Στη συγκέντρωση που πραγματοποίησε η ΕΣΗΕΜΘ στις 11 το πρωί της Κυριακής, μπροστά στο ΕΚΘ στο πλαίσιο των συγκεντρώσεων που διοργάνωσαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, συγκεντρώθηκαν «μαχητικά» περί τα…10 – 15 άτομα. Η ΕΣΗΕΜΘ να σημειωθεί έχει γύρω στα 900 εγγεγραμμένα μέλη.
Το έβαλαν στα πόδια, οι ανύπαρκτοι…
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι βέβαια της Θεσσαλονίκης. Στη συγκέντρωση που πραγματοποίησε η ΕΣΗΕΜΘ στις 11 το πρωί της Κυριακής, μπροστά στο ΕΚΘ στο πλαίσιο των συγκεντρώσεων που διοργάνωσαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, συγκεντρώθηκαν «μαχητικά» περί τα…10 – 15 άτομα. Η ΕΣΗΕΜΘ να σημειωθεί έχει γύρω στα 900 εγγεγραμμένα μέλη.
Η μεγάλη ξεφτίλα, διότι περί μεγάλης ξεφτίλας πρόκειται, είναι ότι η πορεία του ΕΚΘ και των διαφόρων «συστημικών» σωματείων, όπως η ΕΣΗΕΜΘ, τελικά δεν έγινε λόγω μη απαρτίας. Δηλαδή αποφασίσθηκε να μη γίνει πορεία, διότι οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στη συγκέντρωση ήταν λίγοι, μόλις μερικές δεκάδες. Και μιλάμε για την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΕΚΘ που θα τιμούσε και τα 80 χρόνια από το Μάη του ’36! Χωρίς καμιά ιδιαίτερη δυναμική ήταν και η συγκέντρωση που διοργάνωσε η παράταξη του «Μετώπου» στις 10.30 το πρωί στη Τσιμισκή και Αριστοτέλους, όπου διάφορα σωματεία και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο πλαίσιο του «Συντονισμού Δράσης Ενάντια στην Κυριακάτικη Εργασία».
Ανάλογα…. καλά πήγε και η συγκέντρωση της Αθήνας. Την διοργάνωσαν ΕΣΗΕΑ, ΠΟΕΣΥ και ΕΣΠΗΤ μπροστά στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ με τη μαζική συμμετοχή… 400 ατόμων, αν ήταν τόσα.
Ανάλογα…. καλά πήγε και η συγκέντρωση της Αθήνας. Την διοργάνωσαν ΕΣΗΕΑ, ΠΟΕΣΥ και ΕΣΠΗΤ μπροστά στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ με τη μαζική συμμετοχή… 400 ατόμων, αν ήταν τόσα.
 |
| ... στην ΕΣΗΕΑ το κλίμα ήταν "αραία - αραία να φαινόμαστε καμιά κατοσταραία" και χωρίς την Παναγιωταρέα!.. |
Όμως μερικές κατοσταριές δεν εκπροσωπούν ένα κλάδο που χάνει το ταμείο περίθαλψής του, τον ΕΔΟΕΑΠ με 18.500 μέλη, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία βρίσκεται στην Αθήνα.
Το γεγονός είναι ότι κόσμος της ενημέρωσης έστρεψε τα νώτα του στα σωματεία αλλά και στις παρατάξεις του κλάδου. Αυτό μετράει αρνητικά για τη συνέχεια. Πρέπει να προβληματίσει και συζητηθεί στη βάση και όχι με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που είναι είτε πρόθυμες και συμβιβασμένες, είτε δογματικά εγκλωβισμένες, είτε ζουν το… επαναστατικό όνειρο. Χωρίς ενότητα και μαζικότητα δεν αποκρούονται επιθέσεις. Ο πόλεμος θέλει και στρατιώτες, όχι μόνο στρατηγούς και επιτελεία. Και ο κλάδος της ενημέρωσης όπως φαίνεται έχει επιλέξει ως στρατηγική τον συμβιβασμό και την αδράνεια ή την ιδεολογική περιχαράκωση και τις ιδεοληψίες ή ακόμα χειρότερα την αποχή και τον ατομισμό.
Όχι μόνο ανίκανοι αλλά και επικίνδυνοι
Βέβαια η φιλεργοδοτική και φιλοκυβερνητική προθυμία των συμβιβασμένων ηγεσιών αλλά και η ανικανότητα και η ανυπαρξία των «ριζοσπαστικών» πρωτοποριών του κλάδου, φάνηκε στις απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν: κανάλια και ραδιόφωνα λειτούργησαν κανονικά σε κέντρο και περιφέρεια, οι κυριακάτικες εκδόσεις κυκλοφόρησαν όλες χωρίς καμία απώλεια για τους εκδότες ενώ έγινε πάρτι στις ιστοσελίδες. Την ίδια ώρα οι απεργοί εργαζόμενοι έχασαν μεροκάματα και στον ιδιωτικό τομέα, δέχθηκαν απειλές και εκβιασμούς και υποχρεώθηκαν να εργασθούν υπερωριακά ή κανονικά χωρίς καμία μέριμνα συνδικαλιστικής στήριξης και προστασίας. Αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά δηλαδή πως συνδικαλισμός με διαγγέλματα, συνθήματα και ανακοινώσεις δεν γίνεται. Οι Ενώσεις παραμένουν υποχείρια των διευθυντών, των κομμάτων και των εργοδοτών…
Γι αυτό η κίνηση των δήθεν «ανησυχούντων δημοσιογράφων» (όλοι τους νεοφιλελέδες ναιναικοι, σαμαροβενιζελοποταμίσιοι και μερκελιστές) δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Αυτοί δείχνουν ότι είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι και ταυτισμένοι με τα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Και οι… ρουφιάνοι που πανηγύριζαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ ή δεν κούνησαν ούτε βλέφαρο όταν οι βαρόνοι του Τύπου έβαλαν λουκέτο σε μεγάλα ΜΜΕ για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους, θα χαίρονται και θα επικρατούν, αν δεν υπάρξει απάντηση από τον κόσμο της εργασίας στον κλάδο της ενημέρωσης. Την συντριπτική πλειοψηφία που δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, αλλά δημοσιογράφοι που σέβονται και παλεύουν για το κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα της ενημέρωσης, όσο μπορούν και αντέχουν. Χωρίς μίζες και διπλοτριπλοθεσίες, χωρίς παραγοντιλίκια, χωρίς διαπλοκές και… συμβόλαια. Που πλέον εργάζονται κάτω από σκληρές συνθήκες, χωρίς ΣΣΕ, με εξευτελιστικούς μισθούς ατομικών συμβάσεων ή με το κομμάτι, πολλές φορές σε καθεστώς μαύρης εργασίας, με μεταμεσονύχτια ωράρια και χωρίς αμοιβή για αργίες και νυχτερινά ή και για μήνες απλήρωτοι με τον φόβο της πτώχευσης και της ανεργίας.
Ολοι αυτοί σήμερα επί της ουσίας, δεν εκπροσωπούνται από τις διοικήσεις της ΠΟΕΣΥ και των Ενώσεων που περίμεναν τον κόμπο να φτάσει στο χτένι για να κινητοποιηθούν για το ασφαλιστικό. Τα συμφέροντά τους δεν εκπροσωπούνται από την ΠΟΕΣΥ και τις Ενώσεις που δεν κάνουν τίποτα για τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα απλήρωτα μεροκάματα, τις θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα του Τύπου. Δεν εκπροσωπούνται από τους συνδικαλιστές και τις παρατάξεις που αρνούνται χρόνια τώρα να εντάξουν στις Ενώσεις εργαζόμενους στο διαδικτύο ή γιατί δεν πληρώνονται με τις συμβάσεις του… 2009 και αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενους Β’ κατηγορίας όσους έχουν υπογράψει ατομικές συμβάσεις, που επίσης ως… κολίγοι δεν μπορούν να εκλέγονται, αλλά μόνο να εκλέγουν τους… εκλεκτούς της συνδικαλιστικής σκέψης.
Αυτή είναι η συνδικαλιστική και πολιτική κατάντια του κλάδου και των σωματείων του, που όταν θα κοπεί το αγγελιόσημο να δούμε πόσο θα αντέξουν. Ούτε το ασφαλιστικό ούτε το εργασιακό, θα βρουν απαντήσεις αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί και κυρίως δεν υπάρξει πραγματική συμμετοχή. Όλοι οι εργολάβοι, άλλωστε, δουλεύουνε για τα εργολαβικά τους ποσοστά και ένσημα…
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου