Εις το επανιδείν, Κεμάλ...

*

Ανασυγκρότηση

***

*

Εις το επανιδείν, Κεμάλ. Ίσως την επόμενη φορά να πάμε ένα βήμα ακόμη πιο μπροστά προς την αλλαγή του κόσμου ετούτου. Αλλά για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει δουλειά πολλή ώστε να μην βρισκόμαστε απέναντι στο άκρως αντικοινωνικό φαινόμενο των 143 βουλευτών που απορρίπτουν την καθολική και δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών, εχόντων και μη, στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Σε απλά ελληνικά 143 βουλευτές αρνήθηκαν τη συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος πρόσβασης των φτωχών, των οικονομικά αδύναμων και των ανασφάλιστων σε βασικές υπηρεσίες υγείας, στη δυνατότητα να κάνουν για παράδειγμα έναν διαγνωστικό έλεγχο που μπορεί να αποκαλύψει έναν καρκίνο. Ναι, αλλά ενενήντα όσοι εξ αυτών θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα.

Θέλει επίσης δουλειά πολλή ώστε 143 βουλευτές να μην γυρίζουν απαξιωτικά την πλάτη είτε με το ανάλγητο “Όχι” είτε με το θλιβερό “Παρών” στη συνταγματική κατοχύρωση της κρατικής εγγύησης ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για όλους μέσα από καθολικές κοινωνικές υπηρεσίες και εισοδηματικές ενισχύσεις.

Θέλει δουλειά πολλή ώστε στα μόνο 90 “Ναι” να προστεθούν πολλές ακόμη θετικές ψήφοι υπέρ της συνταγματικής κατοχύρωσης της προστασίας και της ευζωίας των ζώων σε μια χώρα που θέλει να λέγετε πολιτισμένη.

Ακόμη πιο πολλή δουλειά βέβαια θέλει ώστε η Πολιτεία μας να αποκτήσει επιτέλους την -πάνω απ’ όλα αξιοπρεπή- θρησκευτική ουδετερότητα και να μην βρίσκεται μπροστά στο κωμικοτραγικό φαινόμενο των πανηγυρισμών κάποιων δήθεν φιλελεύθερων όταν από λανθασμένη πληροφόρηση μεγάλη μερίδα του Τύπου μετέδιδε πως η εθνική αντιπροσωπεία δεν έδωσε τις 151 ψήφους που απαιτούνταν για το άρθρο 3 του Συντάγματος. Ναι, αλλά όλοι αυτοί οι ταλιμπάν της Ορθοδοξίας που βιάστηκαν να πανηγυρίσουν είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Θέλει δουλειά πολλή ώστε να αυξηθούν τα “Ναι” για τη συνταγματική κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα αγαθών όπως το νερό και η ενέργεια. Θέλει δουλειά πολλή ώστε ο καταστατικός χάρτης της χώρας να ανανεωθεί έστω και από μια ελάχιστη πνοή φιλελευθερισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Θέλει δουλειά πολλή ώστε οι δήθεν φιλελεύθεροι αυτού του τόπου να ανακαλύψουν ελευθερίες και δικαιώματα που ξεπερνούν τον κόσμο του κέρδους και του κεφαλαίου. Θέλει δουλειά πολλή ώστε να αλλάξει αυτός ο κόσμος, Κεμάλ. Γι’ αυτό και δεν σου λέμε καληνύχτα, αλλά στο επανιδείν.

---

Πέτρος Κατσάκος

---

*

... "Δεν με βγάζουν τα κανάλια..."

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ειλικρινά

δεν καταλαβαίνω

τι ακριβώς συμβαίνει

Του Πέτρου Κατσάκου

Είμαι κι εγώ ένας δυστυχισμένος ιδιοκτήτης εμπορικού καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας. Είμαι ο άνθρωπος που όλοι γνωρίσατε τα τελευταία χρόνια από τις μικρές σας οθόνες. Είμαι αυτός που έβγαινα στα κανάλια και έλεγα τον πόνο μου δίπλα στον δήμαρχο και τον πρόεδρο του εμπορικού μας συλλόγου. Το κινητό μου τηλέφωνο χτυπούσε κάθε φορά που διαδηλωτές έκλειναν τους δρόμους του κέντρου, με δεκάδες δημοσιογράφους να με καλούν να πω τον πόνο μου και να καταθέσω την οργή μου στα τηλεοπτικά παράθυρα για όλους αυτούς που εμπόδιζαν το καταναλωτικό κοινό να πλησιάσει την βιτρίνα μου.

Είμαι αυτός που τότε είχα όλο το χρόνο στη διάθεσή μου να καταγγέλλω από τηλεοράσεως τις μειοψηφίες και την «Αριστερά του πεζοδρομίου» για την πτώση του τζίρου μου και για την άθλια εικόνα της Αθήνας των διαδηλώσεων που έδιωχνε πελάτες, τουρίστες και νοικοκυραίους από το εμπορικό κέντρο. Τουλάχιστον σε 100 τηλεοπτικά ρεπορτάζ και σε άλλες τόσες ζωντανές συνδέσεις είχα πει το παράπονό μου.

Με νοσταλγία θυμάμαι τις εποχές που βρισκόμουν στο ίδιο κάδρο με τον Γιώργο Καμίνη και τον Παναγή Καρέλλα και ζητούσαμε από την κυβέρνηση να μας απαλλάξει από τη μάστιγα των διαδηλώσεων. Με νοσταλγία θυμάμαι τους τηλεοπτικούς μου οικοδεσπότες να μοιράζονται τον πόνο και την αγωνία μου. Με νοσταλγία τους θυμάμαι να συμπάσχουν μαζί μου και να κατακεραυνώνουν τους ασυνείδητους διαδηλωτές που μου έδιωχναν τους πελάτες.

Θυμάμαι και απογοητεύομαι. Μια ντουζίνα διαδηλώσεις έχουν γίνει τον τελευταίο μήνα, έχουν περάσει έξω από το μαγαζί μου και δεν έχει χτυπήσει ούτε μια φορά το τηλέφωνό μου. Ούτε ένας δημοσιογράφος δεν με θυμήθηκε, ούτε ένα κανάλι δεν ζήτησε να μοιραστεί τον πόνο μου μαζί του. Ξεχάστηκα κι εγώ, ξεχάστηκε κι ο δήμαρχος, ξεχάστηκε και ο Πρόεδρος του Εμπορικού μου Συλλόγου. Τίποτα. Ούτε λέξη. Ούτε πλάνο. Μας έφαγε το μαύρο το τηλεοπτικό σκοτάδι. Και τη θέση μου πήρε στην οθόνη ένας φοιτητής, ένας συνταξιούχος, ένας ανάπηρος, ένας άνεργος, ένας τέλος πάντων από αυτούς που κάποτε όλοι μαζί κατηγορούσαμε στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως έχασαν τον αριθμό του κινητού μου. Πήρα τηλέφωνο σε ένα κανάλι και ζήτησα τον κύριο Μπάμπη. Μου είπαν πως είναι απασχολημένος. Πήρα σε άλλο κανάλι και ζήτησα τον κύριο Γιάννη. Μου απάντησαν πως δεν έχει έρθει ακόμα στο γραφείο. Άφησα μήνυμα σε όλους περιμένοντας ένα τηλεφώνημα. Ακόμα, όμως, περιμένω. Στην αναμονή με έχουν βάλει οι παλιοί μου φίλοι.

Κι αναρωτιέμαι αν έφταιξα σε κάτι και δεν με θέλουν πια στις εκπομπές, στα δελτία και στα παράθυρά τους. Μήπως δεν ήμουν αρκετά σκληρός τότε με τους συνταξιούχους και τους φοιτητές; Αλήτες τους ανέβαζα, αναίσθητους τους κατέβαζα και οι οικοδεσπότες μου κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι. Και τώρα τους βλέπω να κουνούν με θλίψη και κατανόηση τα κεφάλια τους για τα προβλήματα όλων αυτών που τότε με οδηγούσαν στην καταστροφή και στο λουκέτο.

Τι δεν καταλαβαίνω, ρε παιδιά; Τι δεν πάει καλά; Τι άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο; Εγώ άλλαξα; Οι διαδηλωτές άλλαξαν; Τα αιτήματα άλλαξαν ή μήπως τα κανάλια; Γιατί δεν μπορεί. Κάτι άλλαξε, ρε παιδιά, και δεν με βγάζουν τα κανάλια.

---

*