Έζησα την ιστορία του ελληνικού Τύπου...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Τι απέγινε ο νέος που λαχταρούσε

«να υπηρετήσει τη δημοσιογραφία»;

ΕΖΗΣΑ ΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ

ΠΟΥ Η ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

Γράφει ο Χρήστος Πριτσαπίδουλας

Έζησα τη Ιστορία του ελληνικού Τύπου περνώντας μέσα από τις αλλαγές που συντελέστηκαν στην τυπογραφία. Ξεκίνησα από ημερήσια εφημερίδα που η στοιχειοθεσία της γινόταν… στο χέρι, ένα ένα στοιχείο από την ξύλινη κάσα –για τον κορμό/κείμενα και τους τίτλους! Ο τρόπος ερχόταν από τη γέννηση της τυπογραφίας… Γουτεμβέργιο.

Είχε γοητεία, να βλέπεις τον κυρ Γιώργο. παλιό τυπογράφο, απόγονο εκδοτών-τυπογράφων, στο αφρόντιστο μαγαζί της μικρής πατρίδας να δουλεύει σοβαρός κι αμίλητος. Ετοίμαζε την εφημερίδα μόνος του, σχεδόν χωρίς λάθη. Ο εκδότης διευθυντής, ο κύριος Σώζων απλώς έφερνε την Ύλη. Από τις δημόσιες υπηρεσίες και κάποια θεματάκια που προέκυπταν τις μέρες εκείνες.

Το τυπογραφείο στεγαζόταν στο ίδιο που πρωτολειτούργησε το πιεστήριο. Δεκαετία του 1860. Έτσι ήταν γραμμένο πάνω του –το είχε παραλάβει ένας από τους βασικούς εκδότες που λειτούργησαν τη δημοσιογραφία στον τόπο. Σκεφθείτε μια σημερινή εφημερίδα ανοιγμένη σε δισέλιδο, στο κάθετο. Βάση του, ένα «τραπέζι» στενόμακρο. Ήταν χειροκίνητο. Ετοιμαζόταν η σελίδα, απλωνόταν το μαύρο μελάνι για να «γράψει» στο χαρτί, και χειροκίνητα έπεφτε μια μεταλλική πάνω της. Έτοιμη η μεγάλου σχήματος σελίδα. Τοποθετούνταν μετά η επόμενη σελίδα, η πίσω της προηγούμενης, και επαναλαμβάνονταν οι κινήσεις. Τι όμορφο αποτέλεσμα!

Στην άλλη τοπική εφημερίδα, ήταν κι αυτή ημερήσια, ο τρόπος στοιχειοθεσίας και εκτύπωσης διέφερε. Η Ύλη γινόταν μεταλλικές αράδες στη λινοτυπία, που σχημάτιζαν στήλες και στη συνέχεια ο τεχνίτης έφτιαχνε τη σελίδα. Η λινοτυπία ήταν μια μηχανική εγκατάσταση που η βάση της ήταν μια γραφομηχανή η οποία λειτουργούσε ένα μηχανισμό έγχυσης αντιμονίου. Τούτο όταν κρύωνε σχεδόν αμέσως σχημάτιζε την τυπογραφική αράδα. Όλα τα άλλα ακολουθούσαν την προηγούμενη μέθοδο ετοιμασίας, μόνο που η εκτύπωση συντελούταν κι αυτή μηχανικά σ’ ένα «επίπεδο πιεστήριο» που δεν χρειαζόταν η παρέμβαση τεχνίτη. Το τυπογραφικό φύλλο της εφημερίδας την άφηνε ανοιχτή –μετά ο τυπογράφος τη δίπλωνε στο σχήμα που ήθελε, στο σημερινό που βλέπουμε στο περίπτερο. Διαφορετική εντύπωση από την πρώτη που περιγράψαμε.

Τη δεύτερη εφημερίδα την εξέδιδε πρώην συνεργάτης του Γερμανού κατακτητή, ενώ την πρώτη ένας …καλός άνθρωπος κι αυτός βεβαίως εθνικόφρων και αγαπητός στο κοινό του.

Μια τρίτη εφημερίδα, εβδομαδιαία, υπήρξε πιο δημοσιογραφική, με τοπικά ρεπορτάζ, με σχολιάκια και άρθρα για ήθη έθιμα, εκκλησία. Μοσχοβολούσε λιβάνι κι αγάπη.

Προωθημένο πολιτικά το δημοσιογραφικό περιβάλλον στη μεγαλούπολη του νομού που ήταν ζωντανή και με δημιουργικούς πολίτες. Από εκείνη την περιοχή εκλεγόταν και ο μοναδικός βουλευτής της τότε Αριστεράς.

Ερώτημα: μπορούσε ένας νέος άνθρωπος να γεννηθεί (κανονικός) δημοσιογράφος στην επαρχία; Νομίζω με προϋποθέσεις. Να έχει έμφυτο δυναμισμό και να ‘ναι φιλοπερίεργος.

Ο αναγνώστης, τι διάβαζε στις πόλεις της χώρας; Ό, τι έφερνε το Πρακτορείο, το διαλαλούσε ο εφημεριδοπώλης στους δρόμους και …τους αγοραστές τους παρακολουθούσε, όχι πάντα διακριτικά, ο ασφαλίτης του οικείου αστυνομικού τμήματος. Ιδιαίτερη μεταχείριση επεφύλασσε σε κείνον που ανακάλυπτε ότι διάβαζε Αυγή ή Δημοκρατική Αλλαγή, ακόμη και κεντρώας τοποθέτησης: Αθηναϊκή, Βήμα, Νέα, Ελευθερία… Χωρίς πρόβλημα φακελώματος είχες αν διάβαζες Ακρόπολι, Απογευματινή, Βραδυνή, Εστία και προπαντός Ελεύθερο Κόσμο…  Δεκαετίες ’50, ’60, μέχρι που η «Εθνοσωτήριος Επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967«καθάρισε» τη Δημοκρατία, έκλεισαν οι «κομμουνίζουσες» εφημερίδες κι απέμειναν όσες πουλούσαν πλέον τα έτοιμα κείμενα των υπηρετών της Χούντας πασπαλισμένα και με άφθονο αίμα και σπέρμα.

Γεννήθηκε τότε μια νέα γενιά δημοσιογράφων, περισσότερο υπάκουων στην Εξουσία, που η μετάλλαξή τους ντυνόταν και με δόσεις προοδευτικότητας. Οι ίδιοι υπηρέτησαν (μετά) και τη σημερινή δημοκρατία.

Τι απέγινε ο νέος που λαχταρούσε «να υπηρετήσει τη δημοσιογραφία», όπως του είχε εντυπωθεί η εικόνα της στο καφενείο του πατέρα;

Ελάχιστες εφημερίδες απέμειναν με την επιβολή της δικτατορίας. Όσες πόρτες κι αν χτύπησε, δεν του άνοιξαν… «Δεν προσλαμβάνουμε…», «Ούτε βοηθούς παίρνουμε…», «Είμαστε έτοιμοι να κλείσουμε…» ήταν η απάντηση. Κάποιες φορές τον δέχτηκαν στη διόρθωση για κάλυψη αδειούχων. Ανασφάλιστος. Μια φορά η δουλειά εξελίχτηκε σε δράμα. «Νέα Πολιτεία» λεγόταν η εφημερίδα. Η «ημιεπίσημη της Χούντας του Παπαδόπουλου». Η στελέχωσή της στηρίχτηκε σε παλιούς …Τροτσκιστές (εκ των υστέρων το έμαθε, ήμουν προβατάκι του θεού). 

Αντικατέστησα μεγαλύτερό του σε ηλικία φίλο, Δεν συμπληρώθηκε μήνας κι απολύθηκε αυτός, ο αδερφός του και κάποιοι άλλοι. Τι είχε συμβεί; Ο Λαδάς πήρε την κατάσταση στο χέρι του γιατί δεν άντεχε την παρέκκλιση. Ο Παπαδόπουλος το έφαγε και δε μίλησε. Προσλήφθηκαν καθαρόαιμοι ιδεολογικοί υπηρέτες της Κατάστασης.

Μεταπολίτευση. Άνοιξε το παράθυρο και μπήκε φως. Νέες εφημερίδες, νέες επαγγελματικές ανάγκες, πολιτικοποίηση των πάντων. Η συνέχεια μια άλλη μέρα. 

---

harddog

---

*

Περί δημοσιογραφίας

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Χρήστου Πριτσαπίδουλα

Όταν αγαπάς δεν ξεχνάς. Δεν μιλώ για τον Έρωτα. Αυτός είναι μεταξύ άντρα και γυναίκας. Τότε αναφερόμαστε σε ρομάντζο διαρκείας, για ένα δρόμο με ευθείες, στροφές, λακκούβες, τραντάγματα –με αφετηρία και το «γήινο» τερματισμό. Σήμερα θ’ αγγίξω την αγάπη στη δουλειά, τη διαχρονική. Υπάρχει, θα πείτε, και η δουλειά-δουλεία, που «τυχαία» σε βρίσκει, σου μπαίνει κατσούλα και σου αφήνει μόνο τη σύνταξη μαζί με μια δυστυχισμένη ζωή, άσε τα προβλήματα υγείας…

Πέρασαν χρόνια ουκ ολίγα από τότε που σε μια ανώμαλη κατάσταση στο «μαγαζί»-εφημερίδα που εργαζόμουν, είπα το μεγάλο … στοπ, έκανα το λογαριασμό στο λογιστήριο κι αναχώρησα πλήρης και ήρεμος «για το σπίτι μου», σ’ ένα καταπράσινο χωριό –αφού το Μεσολόγγι ήταν πλέον μακριά μου. Η αποχώρησή μου δεν συνδυάστηκε με μια εργασία μαϊμού, ανταπόδοση εξυπηρετήσεων σε κόμματα, σε παρέες συναδέλφων ή αφεντικά. Πάντα ένιωθα αδέσμευτος, ελεύθερος κι αυτάρκης. Ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα –επί τη αποχωρήσει μου από το επάγγελμα ήταν μια κάποια ικανοποίηση. Μεγαλύτερη ήταν οι αποχαιρετισμοί με συναδέλφους …και τα Πειθαρχικά, απ’ όπου ήθελα να τα εγκαταλείψω χαλαρά. Έτσι κι έκανα.

Αλλά… κάθε μέρα το μυαλό μου τριγυρνά στις δημοσιογραφικές ειδήσεις, τους σχολιασμούς, τη διάλυση του επαγγέλματος –βασικά το πέτυχαν στην αρχή οι τηλεοράσεις και τώρα ολοκληρώνουν τα ιντερνετικά Μέσα. Ισοπέδωση. Οι πάντες έχουν δημόσια άποψη <με υπογραφή ή ψευδώνυμα>, από το πιο μικρά έως το παγκόσμιο γεγονός. Κυριαρχούν οι ύβρεις, οι βωμολοχίες, οι συκοφαντίες και οι ψευδείς ειδήσεις <συνήθως οργανωμένα, από τα «υπόγεια» κομμάτων, επιχειρήσεων …και μικρών συμφερόντων>. Τα διαβάζω, τ’ ακούω, θλίβομαι για τη μεταλλαγή συναδέλφων, οργίζομαι με τους παρουσιαστές <βαφτίστηκαν δημοσιογράφοι> που ουσία είναι διαφημιστές και υπηρέτες συμφερόντων…

Για να υποταχτεί ολοκληρωτικά ο κλάδος των εργαζομένων στα ΜΜΕ, «κλαδεύτηκαν» όσα δικαιώματα είχαν κερδηθεί από τη Μεταπολίτευση και μετά, ληστρικά άδειασαν τα Ταμεία, οργανωμένα κατακτήθηκαν οι ηγεσίες των σωματείων, διοχετεύτηκε με τη μέθοδο του «μπιλιάρδου» σλόγκαν δυσφημιστικά, μάτωσαν όσοι συνάδελφοι κυκλοφορούν στο δρόμο για να καλύψουν γεγονότα…

«Όλα τ’ αγαθά» τα εισπράττουν οι επιχειρηματίες και οι «κολπαρισμένοι». Οι κυβερνήσεις τους …ξεφόρτωσαν από διάφορα βάρη, τους βοηθούν να δημιουργήσουν αυτοκρατορίες, να κλείσουν οι μικροί και ενοχλητικοί, ο συνδικαλισμός να είναι γι’ ανακοινώσεις και εορτές – πανηγύρεις. Χιλιάδες οι απολυμένοι και οι χαμηλόμισθοι. Αναρίθμητοι οι προσφέροντες εργασία με «μπλοκάκι». -Όποτε κι αν θέλει τ’ αφεντικό εισπράττουν τις δεκάρες τους. Κι όποιο παιδί δεν είναι υπάκουο, βλέπει την εξώπορτα.

Ποιος θα λυπηθεί τον εργαζόμενο στα ΜΜΕ; Δεν είναι μόνο ο δημοσιογράφος… Είναι κι ο τεχνικός, ο πιεστής, ο υπάλληλος και η διανομή. Η ζούγκλα του ίντερνετ βράζει <αυτούς κλάψτε τους. Έως ότου μπει κάποια τάξη στον τομέα εργασία θα περάσουν γενιές. Αυτό τον καιρό η ΕΕ φροντίζει μόνο για τα στηρίγματά της. Τους καρχαρίες.>

* Στο επόμενο θα σκιαγραφήσω και το μακρινό χτες, όπως το έζησα.

---

e-dytikiachaia.gr

---

*

... ο Δρόμος και ο Ταγματάρχης που δεν θα γίνει Στρατηγός ...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Πότε με θυμάται ο Λάμπης Ταγματάρχης

Σαφή υπαινιγμό για λογοκλοπή κάνει σε βάρος του Λάμπη Ταγματάρχη και του Πάνου Χαρίτου κάνει ο Άρης Σκιαδόπουλος, με αφορμή νέα εκπομπή της ΕΡΤ που ονομάζεται Roads και παραπέμπει στον τίτλο τής δικής του εκπομπής: Δρόμοι. Ο Α.Σ. με ανάρτησή του προ ημερών στο facebook αναφέρει ότι εξαναγκάστηκε από τον Λάμπη Ταγματάρχη σε παραίτηση και έτσι μπήκε αναγκαστικά φραγμός στους δικούς του «Δρόμους». Με δηκτική ειρωνεία γράφει ότι «ζήτημα
λογοκλοπής δεν συζητείται» και δηλώνει ότι «αισθάνομαι βαθιά ικανοποίηση και μόνο από το γεγονός ότι ο Ταγματάρχης πάντα με θυμάται επ’ ωφελεία του… προγράμματος».

Στα σχόλια διαδικτυακών φίλων κάτω από την ανάρτηση του Α.Σ., υπάρχει και σχόλιο του δημοσιογράφου Χρήστου Πριτσαπίδουλα ο οποίος αναρωτιέται αν λείπει από τον Ταγματάρχη «ο αξιότιμος κύριος Λάλας» για να παίρνει «εκείνες τις απίθανες συνεντεύξεις τις τόσο… διδακτικές και να αντικαταστήσει τον κύριο Καπάκο».

«Ελπίζω το κόνσεπτ να μην είναι ίδιο»

Να τι αναφέρει στο σχόλιό του ο Άρης Σκιαδόπουλος:

«Έμαθα από τη φίλη μου Ιωάννα Κολοβού ότι ο άξιος συνάδελφος Πάνος Χαριτος ξεκινά εκπομπή στην ΕΡΤ με τίτλο Roads, επί το ελληνικότερο Δρόμοι. Δρόμοι ήταν ο τίτλος της τελευταίας σειράς εκπομπών μου που παρουσίαζα στην ΕΡΤ και η οποία σταμάτησε όταν εξαναγκάστηκα σε παραίτηση από τον Ταγματάρχη. Εύχομαι στον συνάδελφο Πάνο Χαρίτο Καλή επιτυχία. Ελπίζω το κόνσεπτ να μην είναι το ίδιο. Αλλά κι αν ακόμα είναι το ίδιο αισθάνομαι μια βαθιά ικανοποίηση και μόνο από το γεγονός ότι ο Ταγματάρχης πάντα θυμάται επ’ ωφελεία του...προγράμματος. Ζήτημα λογοκλοπής δεν… συζητείται».

Ο Χρήστος Πριτσαπίδουλας

Στο σχόλιό του ο Χρήστος Πριτσαπίδουλας γράφει:

«Φίλε Άρη. Ασε τους αντιγραφείς να δείχνουν τις...ιδέες τους και τις... δυνατότητές τους. Όσο για τον κύριο Ταγματάρχη, υποψιάζομαι, στο τέλος δεν θα γίνει Στρατηγός. Αλήθεια δεν του λείπει ο αξιότιμος κύριος Λάλας; "Να παίρνει" εκείνες τις απίθανες συνεντεύξεις τις τόσο ...διδακτικές και να αντικαταστήσει τον κύριο Καπάκο. Αλλά τι λέω; Υπάρχει για τη θέση ο πρώην παντοδύναμος διευθυντής, στον 9.84, επί Αβραμόπουλου... μωρέ πως τον λένε; Είναι ο κατάλληλος».

---

πηγή: http://harddog-sport.blogspot.gr/

---

*