*
Υποκριτής, γλείφτης και λασπολόγος που εξασφαλίζει το λάικ του "αφεντικού", αλλά όχι και τη δουλειά του.
Σε κάποιους – ανεξαρτήτως τάξης και επαγγέλματος – η υποκρισία και, κυρίως, το γλείψιμο είναι βιολογική ανάγκη. Στην κρίση εξαθλίωσης που βιώνουμε έχει γίνει και επαγγελματική. Ειδικά στον δικό μας χώρο, τον δημοσιογραφικό, υπάρχουν σιελογόνοι αδένες που μεταβλήθηκαν σε αρδευτικές πηγές μετά τον καταποντισμό των Μέσων.
Το συναντάμε παντού. Έχουν γεμίσει υγρασία και μούχλα τα διευθυντικά γραφεία. Διαβρώθηκαν από το γλείψιμο τα De Padova τραπέζια και καρέκλες τους. Αλλά το σπορ τον σύγχρονων Βυζαντινών σφουγγοκωλάριων το βρίσκουμε και στο facebook όπου τα σχόλια κάτω από αναρτήσεις «επιφανών» είναι συχνά εμετός μικρότητας: «Έχει δίκιο μεγάλε», «τους πονάς», «πες τους και άλλα», «ρίξε» «είναι δόλιοι». Δόλιοι! Έτσι ή περίπου έτσι.
Έρχεται αυτός που για χρόνια, όπου και να δούλεψε, ήταν νεροκουβαλητής (και ενίοτε τον έστελναν στο περίπτερο για τσιγάρα οι προϊστάμενοι) και από νεροκουβαλητής γίνεται βυτιοφόρο «Ο Αχόρταγος». Που κουβαλάει βοθρολύματα κάτω από τις αναρτήσεις των υγρατισμένων. Κατηγορεί ασύστολα, αβασάνιστα και εμετικά. Και ο «μεγάλος» σκιρτάει από υπερηφάνεια για τα σάλια των σκυμμένων στα πόδια του. Σηκώνει το χέρι με αυτοκρατορική οίηση προς το ποντίκι και επιδοκιμάζει με λάικ την κατηγορία περί δολιότητας. Συχνά και με απύθμενο βάθος άγνοιας που τον εκθέτει, αλλά ο χαρακτήρας του δεν τον αφήνει να το δει.
Δεν τα λέω αυτά στον αέρα και στα κουτουρού. Τα βλέπω και τα μεταφέρω κοιτώντας πλάι μου, πίσω μου και λίγο παραπέρα. Γυρίστε και εσείς το κεφάλι, τους βλέπετε αλλά μπορεί να μην τους είχατε ξεχωρίσει ως τώρα – δεν τους συγκρατήσατε στις έγνοιες σας. Είναι αυτοί που γλείφουν με την ελπίδα ότι θα τους προσλάβουν με κάνα πεντακοσάρικο – και ας το παίρνουν με δίμηνη, τρίμηνη, πεντάμηνη καθυστέρηση.
Μαζί είναι και εκείνοι που οι ανώτεροί τους τους επιτρέπουν να μπαίνουν στα γραφεία τους με ένα χτύπημα στην πόρτα και χωρίς «εμπρός». Οι άλλοι χτυπάνε τρεις φορές και αν δεν ακούσουν το «περάστε», φεύγουν ακροποδητί. Οι πρώτοι είναι οι κορυφαίοι χειροκροτητές στο facebook. Και οι πιο δυνατοί παραγωγοί λάσπης. Έχουν εξασφαλισμένο το λάικ του αφεντικού, αλλά όχι και τη δουλειά.
(Πώς καταντάει τον άνθρωπο σιχαμένη η Κρίση; Ή μήπως δεν φταίει αυτή; Μήπως φταίει η Φύση; Και η φύση του καθενός).
*
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Ο σφουγγοκωλάριος του Τύπου,
παιδί - και αυτός - της κρίσης στο επάγγελμα
Υποκριτής, γλείφτης και λασπολόγος που εξασφαλίζει το λάικ του "αφεντικού", αλλά όχι και τη δουλειά του.Σε κάποιους – ανεξαρτήτως τάξης και επαγγέλματος – η υποκρισία και, κυρίως, το γλείψιμο είναι βιολογική ανάγκη. Στην κρίση εξαθλίωσης που βιώνουμε έχει γίνει και επαγγελματική. Ειδικά στον δικό μας χώρο, τον δημοσιογραφικό, υπάρχουν σιελογόνοι αδένες που μεταβλήθηκαν σε αρδευτικές πηγές μετά τον καταποντισμό των Μέσων.
Το συναντάμε παντού. Έχουν γεμίσει υγρασία και μούχλα τα διευθυντικά γραφεία. Διαβρώθηκαν από το γλείψιμο τα De Padova τραπέζια και καρέκλες τους. Αλλά το σπορ τον σύγχρονων Βυζαντινών σφουγγοκωλάριων το βρίσκουμε και στο facebook όπου τα σχόλια κάτω από αναρτήσεις «επιφανών» είναι συχνά εμετός μικρότητας: «Έχει δίκιο μεγάλε», «τους πονάς», «πες τους και άλλα», «ρίξε» «είναι δόλιοι». Δόλιοι! Έτσι ή περίπου έτσι.
Έρχεται αυτός που για χρόνια, όπου και να δούλεψε, ήταν νεροκουβαλητής (και ενίοτε τον έστελναν στο περίπτερο για τσιγάρα οι προϊστάμενοι) και από νεροκουβαλητής γίνεται βυτιοφόρο «Ο Αχόρταγος». Που κουβαλάει βοθρολύματα κάτω από τις αναρτήσεις των υγρατισμένων. Κατηγορεί ασύστολα, αβασάνιστα και εμετικά. Και ο «μεγάλος» σκιρτάει από υπερηφάνεια για τα σάλια των σκυμμένων στα πόδια του. Σηκώνει το χέρι με αυτοκρατορική οίηση προς το ποντίκι και επιδοκιμάζει με λάικ την κατηγορία περί δολιότητας. Συχνά και με απύθμενο βάθος άγνοιας που τον εκθέτει, αλλά ο χαρακτήρας του δεν τον αφήνει να το δει.
Δεν τα λέω αυτά στον αέρα και στα κουτουρού. Τα βλέπω και τα μεταφέρω κοιτώντας πλάι μου, πίσω μου και λίγο παραπέρα. Γυρίστε και εσείς το κεφάλι, τους βλέπετε αλλά μπορεί να μην τους είχατε ξεχωρίσει ως τώρα – δεν τους συγκρατήσατε στις έγνοιες σας. Είναι αυτοί που γλείφουν με την ελπίδα ότι θα τους προσλάβουν με κάνα πεντακοσάρικο – και ας το παίρνουν με δίμηνη, τρίμηνη, πεντάμηνη καθυστέρηση.
Μαζί είναι και εκείνοι που οι ανώτεροί τους τους επιτρέπουν να μπαίνουν στα γραφεία τους με ένα χτύπημα στην πόρτα και χωρίς «εμπρός». Οι άλλοι χτυπάνε τρεις φορές και αν δεν ακούσουν το «περάστε», φεύγουν ακροποδητί. Οι πρώτοι είναι οι κορυφαίοι χειροκροτητές στο facebook. Και οι πιο δυνατοί παραγωγοί λάσπης. Έχουν εξασφαλισμένο το λάικ του αφεντικού, αλλά όχι και τη δουλειά.
(Πώς καταντάει τον άνθρωπο σιχαμένη η Κρίση; Ή μήπως δεν φταίει αυτή; Μήπως φταίει η Φύση; Και η φύση του καθενός).
---
---*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου