*
Του Χρήστου Ξανθάκη
Ξαναγίναμε χωριό! Όχι, όχι εκείνο το μικρό γαλατικό χωριό που δεν μασάει από Ρωμαίους και κατακτητές και αντιστέκεται και έχει το μαγικό φίλτρο και περνάει ζωή και κότα και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Για το άλλο το χωριουδάκι λέω, το χωμένο και κρυμμένο στην άκρη των Βαλκανίων, που τρώγεται όλη την ώρα με τα ρούχα του και κοιτάει όλη την ώρα τον αφαλό του και δεν απασχολεί την οικουμένη παρά μόνο ως τελευταία είδηση στα δελτία λίγο πριν τα αθλητικά και τον καιρό.
Βλέπε τις εκλογές της εικοστής Σεπτεμβρίου. Εδώ μπορεί να έχουμε τις αγωνίες μας για τις πρωτιές και τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις και τους ψευτράκους και τους λεβέντες, αλλά η υπόλοιπη υφήλιος δεν φαίνεται να δίνει δεκάρα. Δεν δείχνουν να την απασχολούν αυτά τα ωραία και ζόρικα και συγκλονιστικά που συμβαίνουν ενόψει της κάλπης και ο Τσίπρας με τη φανέλα του Μπερμπάτοφ ή ο Μπουτάρης που ξέχασε τα βλήματα τους αριστερούς και ευχήθηκε νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έστω με μία ψήφο. Σιγή ασυρμάτου, που λένε και στα πλοία.
Θυμάμαι τις προηγούμενες εκλογές της εικοστής πέμπτης Ιανουαρίου. Τότε που είχε πήξει ο τόπος από τους απεσταλμένους των ξένων ΜΜΕ και δεν ξέραμε πώς να τους εξυπηρετήσουμε τους ανθρώπους. Κάθε μέρα φτάνανε και φρέσκοι δημοσιογράφοι από την αλλοδαπή, κάθε μέρα σκάγανε καινούρια τηλεφωνήματα: «Μήπως μπορείς να βολέψεις τον τάδε, έστω και λίγες ώρες την ημέρα. Να του δώσεις μερικές επαφές, να τον προσανατολίσεις, να μην γυρνάει σαν χαμένος ψάχνοντας δεξιά αριστερά!» Τρελές δόξες είχαν γνωρίσει οι ημεδαποί fixers, οι δημοσιογράφοι δηλαδή που πέρνανε από το χεράκι τους ξένους λειτουργούς του Τύπου και τους πήγαιναν εκεί όπου έπρεπε να πάνε.
Και τώρα; Τώρα φτώχεια καταραμένη όπως μου είπε και φίλος μου, έμπειρος fixer. «Δεν έχουν έρθει οι ξένοι και δεν τους βλέπω να έρχονται ως την ερχόμενη Δευτέρα.» Ο λόγος; «Δεν τους απασχολούμε πια ρε Χρήστο, απλό είναι. Το Γενάρη είχαν πάθει την πλάκα τους με το αριστερό φάντασμα, φοβόντουσαν ότι θα κόλλαγε όλη η Ευρώπη τον ιό Τσίπρα. Τώρα που το 80 % του πολιτικού φάσματος είναι υπέρ του Μνημονίου, γιατί να αγχωθούν οι άνθρωποι; Χαλάρωσαν και ψάχνουν αλλού για καυτό ειδησεογραφικό υλικό. Εμείς είμαστε πλέον χλιαροί…»
Και μέσα από αυτή τη χλιαρότητα πορευόμαστε προς το μέλλον. Με διλήμματα δεδομένα και ελαφρώς μπαγιάτικα. Ποιος θα είναι πρώτος, ποιος θα είναι δεύτερος, ποιος θα τσακώσει τις πενήντα έδρες μπόνους, ποιος θα μπει στη Βουλή, ποιος θα βγει από τη Βουλή, ποιες είναι οι εκπλήξεις στα ψηφοδέλτια και γιατί έμειναν κάποιοι στην απέξω. «Δι πάρτυ ιζ οβιρ», που είχε πει κάποτε ο Σιούφας. Και η πεταλούδα ξανάγινε κάμπια.
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Πίσω στον κουβά
Οι ελληνικές εκλογές διόλου δεν απασχολούν την παγκόσμια ειδησεογραφία
Του Χρήστου Ξανθάκη
Ξαναγίναμε χωριό! Όχι, όχι εκείνο το μικρό γαλατικό χωριό που δεν μασάει από Ρωμαίους και κατακτητές και αντιστέκεται και έχει το μαγικό φίλτρο και περνάει ζωή και κότα και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Για το άλλο το χωριουδάκι λέω, το χωμένο και κρυμμένο στην άκρη των Βαλκανίων, που τρώγεται όλη την ώρα με τα ρούχα του και κοιτάει όλη την ώρα τον αφαλό του και δεν απασχολεί την οικουμένη παρά μόνο ως τελευταία είδηση στα δελτία λίγο πριν τα αθλητικά και τον καιρό.
Βλέπε τις εκλογές της εικοστής Σεπτεμβρίου. Εδώ μπορεί να έχουμε τις αγωνίες μας για τις πρωτιές και τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις και τους ψευτράκους και τους λεβέντες, αλλά η υπόλοιπη υφήλιος δεν φαίνεται να δίνει δεκάρα. Δεν δείχνουν να την απασχολούν αυτά τα ωραία και ζόρικα και συγκλονιστικά που συμβαίνουν ενόψει της κάλπης και ο Τσίπρας με τη φανέλα του Μπερμπάτοφ ή ο Μπουτάρης που ξέχασε τα βλήματα τους αριστερούς και ευχήθηκε νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έστω με μία ψήφο. Σιγή ασυρμάτου, που λένε και στα πλοία.
Θυμάμαι τις προηγούμενες εκλογές της εικοστής πέμπτης Ιανουαρίου. Τότε που είχε πήξει ο τόπος από τους απεσταλμένους των ξένων ΜΜΕ και δεν ξέραμε πώς να τους εξυπηρετήσουμε τους ανθρώπους. Κάθε μέρα φτάνανε και φρέσκοι δημοσιογράφοι από την αλλοδαπή, κάθε μέρα σκάγανε καινούρια τηλεφωνήματα: «Μήπως μπορείς να βολέψεις τον τάδε, έστω και λίγες ώρες την ημέρα. Να του δώσεις μερικές επαφές, να τον προσανατολίσεις, να μην γυρνάει σαν χαμένος ψάχνοντας δεξιά αριστερά!» Τρελές δόξες είχαν γνωρίσει οι ημεδαποί fixers, οι δημοσιογράφοι δηλαδή που πέρνανε από το χεράκι τους ξένους λειτουργούς του Τύπου και τους πήγαιναν εκεί όπου έπρεπε να πάνε.
Και τώρα; Τώρα φτώχεια καταραμένη όπως μου είπε και φίλος μου, έμπειρος fixer. «Δεν έχουν έρθει οι ξένοι και δεν τους βλέπω να έρχονται ως την ερχόμενη Δευτέρα.» Ο λόγος; «Δεν τους απασχολούμε πια ρε Χρήστο, απλό είναι. Το Γενάρη είχαν πάθει την πλάκα τους με το αριστερό φάντασμα, φοβόντουσαν ότι θα κόλλαγε όλη η Ευρώπη τον ιό Τσίπρα. Τώρα που το 80 % του πολιτικού φάσματος είναι υπέρ του Μνημονίου, γιατί να αγχωθούν οι άνθρωποι; Χαλάρωσαν και ψάχνουν αλλού για καυτό ειδησεογραφικό υλικό. Εμείς είμαστε πλέον χλιαροί…»
Και μέσα από αυτή τη χλιαρότητα πορευόμαστε προς το μέλλον. Με διλήμματα δεδομένα και ελαφρώς μπαγιάτικα. Ποιος θα είναι πρώτος, ποιος θα είναι δεύτερος, ποιος θα τσακώσει τις πενήντα έδρες μπόνους, ποιος θα μπει στη Βουλή, ποιος θα βγει από τη Βουλή, ποιες είναι οι εκπλήξεις στα ψηφοδέλτια και γιατί έμειναν κάποιοι στην απέξω. «Δι πάρτυ ιζ οβιρ», που είχε πει κάποτε ο Σιούφας. Και η πεταλούδα ξανάγινε κάμπια.
---
πηγή: http://newpost.gr/
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου