*
Ανασυγκρότηση
***
*
Συνδικαλιστικές Ενώσεις κατώτερες των περιστάσεων
Συλλογικές προσπάθειες
απαιτούν οι Συλλογικές Συμβάσεις
Όταν, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων, ξαναμπήκε σε θεωρητικό επίπεδο ο όρος «Συλλογική Σύμβαση Εργασίας», αυθόρμητα άνοιξα ένα λεξικό για να επιβεβαιώσω αυτά που ήδη γνώριζα για τη ΣΣΕ
Σ αυτά τα χρόνια, καταφέραμε να μην φέρουμε σχεδόν καμία αντίσταση στο «τσουνάμι» καθαίρεσης όλων των εργασιακών μας δικαιωμάτων, ακόμη κι αν δώσαμε -κάποιοι από εμάς- μικρές ή λίγο μεγαλύτερες μάχες.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως αρχικά, λίγο πιστέψαμε, πως όλα αυτά που προμηνύονταν επρόκειτο να συμβούν και να εφαρμοστούν παρά τη θέλησή μας, κυρίως επειδή τα προηγούμενα χρόνια σε όλη την ελληνική κοινωνία είχε καθιερωθεί ένας καθησυχασμός.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αποδείχθηκαν αρχικά κατώτερες των περιστάσεων -γεγονός που αποδείχθηκε όταν για τους περισσότερους εργαζόμενους ήταν ήδη αργά- και στη συνέχεια ανίκανες να επιστρατεύσουν τα όποια ίχνη αντίστασης και μαχητικότητας υπήρχαν στους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι επιστράτευσαν στην πορεία των οδυνηρών μνημονιακών ετών, όποια αποθέματα αισθήματος αυτοσυντήρησης είχαν για να κάνουν αυτό που είχαν εμπεδώσει καλά: Να διασώσουν τον εαυτό τους σε ένα εργασιακό περιβάλλον που έπαψε σταδιακά να θυμίζει οποιαδήποτε εργασιακή σχέση με όρια και προϋποθέσεις γνώριζαν μέχρι τότε.
Και όπως συμβαίνει σε κάθε διαδικασία διαπραγμάτευσης, το βασικό γι αυτόν που διαπραγματεύεται είναι να θέσει τα όριά του.
Δυστυχώς, στην πλειοψηφία τους, και φυσικά με τη βοήθεια ενός γενικότερου κλίματος που είχε καλλιεργηθεί και συνεχίζει να καλλιεργείται, οι εργαζόμενοι έθεσαν σταδιακά ένα και μόνο όριο: Την επιβίωσή τους. Συχνά, με οποιονδήποτε τρόπο.
Λυπάμαι βαθιά που αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω αυτές τις λέξεις και το ύφος για να περιγράψω την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει πολλοί από τους εργαζόμενους δημοσιογράφους.
Λυπάμαι, γιατί ειδικά αυτή η κατηγορία εργαζόμενων όφειλε κι οφείλει ακόμη να ανθίσταται για να μπορεί όχι πια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που ζούμε αλλά για να αρθεί πάνω από αυτές.
Όσοι λοιπόν διαβάσετε μέχρι τέλους το κείμενο αυτό, παρακαλώ, ανατρέξτε τέσσερις παραγράφους πιο πάνω.
Χωρίς κανένα όριο αποδεχθήκαμε να χάσουμε συλλογικές συμβάσεις και να τις κάνουμε ατομικές.
Κι όταν η ανάγκη, η επιλογή, η προσπάθεια και η διαπραγμάτευση γίνονται ατομική υπόθεση, όταν το συλλογικό χάνεται για να υπερισχύσει το ατομικό, τότε οποιαδήποτε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αυτονόητα χάνει το νόημά της.
Ας είμαστε ειλικρινείς λοιπόν.
Συλλογικές Συμβάσεις απαιτούν συλλογικές προσπάθειες. Και οι εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις συμβαίνουν όταν και οι εργαζόμενοι θέτουν τα δικά τους όρια…
Όσοι λοιπόν διαβάσετε μέχρι τέλους το κείμενο αυτό, παρακαλώ, ανατρέξτε τέσσερις παραγράφους πιο πάνω.
Χωρίς κανένα όριο αποδεχθήκαμε να χάσουμε συλλογικές συμβάσεις και να τις κάνουμε ατομικές.
Κι όταν η ανάγκη, η επιλογή, η προσπάθεια και η διαπραγμάτευση γίνονται ατομική υπόθεση, όταν το συλλογικό χάνεται για να υπερισχύσει το ατομικό, τότε οποιαδήποτε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αυτονόητα χάνει το νόημά της.
Ας είμαστε ειλικρινείς λοιπόν.
Συλλογικές Συμβάσεις απαιτούν συλλογικές προσπάθειες. Και οι εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις συμβαίνουν όταν και οι εργαζόμενοι θέτουν τα δικά τους όρια…
---
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Το υπάρχων αστικό πολιτικό σύστημα από την αρχή της κρίσης πριν από 5-6 χρόνια αυτούς που έβαλε στο μάτι ήταν τους συνδικαλιστές και τα συνδικαλιστικά όργανα, τυχαίο? δεν νομίζω! ηξεραν που χτυπούσαν και ποιους χτυπούσαν, σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να ευλογήσω ούτε τους συνδικαλιστές ούτε τον ίδιο τον συνδικαλισμό, είχε τρομερες παθογένειες γιαυτο και αποδομήθηκε αρκετά εύκολα στα μάτια των εργαζόμενων και τις κοινωνίας γενικότερα, δεν θα μιλήσω συγκεκριμένα για το χώρο του τύπου, όμως σε γενικές γραμμές ο συνδικαλισμός όπως ήταν τα τελευταία χρόνια ήταν για γέλια και για κλάματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡίξτε μια ματιά στις απεργιακές κινητοποιησεις των τελευταίων ετών, που είναι η ΓΣΕΕ που είναι η ΑΔΕΔΥ? απόντες και ευτυχως την αξιοπρέπεια του συνδικαλιστικού κινήματος τη σώζει το ΠΑΜΕ, 15.000 χιλιάδες συμμετοχή στο ΠΑΜΕ 2-3.000 τα υπόλοιπα.
Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι υπέρ της αποδόμησης του, αλλά είμαι υπέρ ενός ΥΓΙΟΥΣ συνδικαλισμού, που σκοπό δεν θα έχει ο συνδικαλιστής να κοιτά την πάρτη του ο μεγαλοσυνδικαλιστής να μην γίνετε βουλευτής, υπουργός και πρόεδρος ΔΕΚΟ να μην ξεπουλιέται και να μην χαριεντίζεται με την εκάστοτε εξουσία.
Αυτά πρέπει να ξαναδει ο συνδικαλισμός, να ενεργεί για την ποιότητα, τα συμφέροντα και την ασφάλεια τον πολλών και όχι των λίγων και εκλεκτών.
Πολλή σωστά λοιπόν στο καπέλο-υπέρτιτλο του κειμένου εχετε "Συνδικαλιστικές Ενώσεις κατώτερες των περιστάσεων"