*
Σε ποιο κόσμο άραγε να ζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο χώρο του Τύπου; Γνωρίζει κανείς άραγε και γνωρίζουν οι ίδιοι να μας πουν;
Από το 2009 οι δημοσιογράφοι δεν έχουν Συμβάσεις Εργασίας. Εκτός από τους εργαζόμενους σε δημοτικά και κρατικά μέσα ενημέρωσης, οι υπόλοιποι επί της ουσίας λειτουργούν με Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας. Και ενώ θα περίμενε κανείς, αυτό να αποτελεί το κυρίαρχο ζήτημα και να είναι μόνιμη διεκδίκηση, αυτό που βλέπουμε, είναι μία περίεργη αν μη τι άλλο σιωπή.
Αλήθεια τι ακριβώς περιμένουν; Να έρθουν οι εργοδότες και να τους πουν πότε θα υπογράψουμε τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας; Να το προχωρήσει αυτό το κράτος; Να το έχουν λύσει οι Σαμαροβενιζέλοι ή μήπως τώρα ο Τσίπρας; Αφήστε το καλύτερα, θα το λύσει το θέμα το ΔΝΤ…
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα πρέπει να καταλάβουν πως τελείωσε ο καιρός που πλατσούριζαν στα ρηχά. Θα πρέπει να καταλάβουν πως κανείς δεν θα τους σώσει, αν δεν φροντίσουν οι ίδιοι, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να πάνε σε συγκρούσεις αν χρειαστεί, να το πολεμήσουν τελικά.
Φυσικά από μία τέτοια συζήτηση, δε θα μπορούσε να παραλειφθεί το διαδίκτυο. Προφανώς όσοι εργάζονται σε αυτό δεν είναι δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι. Και όμως σήμερα δε μπορούν καν να σφαλιστούν στο φυσικό τους φορέα. Με αποτέλεσμα ο τελευταίος να χάνει σημαντικά έσοδα και να αντιμετωπίζει πολλά οικονομικά προβλήματα.
Αλυσίδα πάνε όλα αυτά και ουσιαστικά αυτό λούζονται οι εργαζόμενοι στον Τύπο. Και θα εξακολουθούν, όσο οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες σφυρίζουν αδιάφορα…
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Εκτός τιμητικών εξαιρέσεων...
Συλλογική Σύμβαση Εργασίας:
Αυτή η άγνωστη…
Σε ποιο κόσμο άραγε να ζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο χώρο του Τύπου; Γνωρίζει κανείς άραγε και γνωρίζουν οι ίδιοι να μας πουν;Από το 2009 οι δημοσιογράφοι δεν έχουν Συμβάσεις Εργασίας. Εκτός από τους εργαζόμενους σε δημοτικά και κρατικά μέσα ενημέρωσης, οι υπόλοιποι επί της ουσίας λειτουργούν με Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας. Και ενώ θα περίμενε κανείς, αυτό να αποτελεί το κυρίαρχο ζήτημα και να είναι μόνιμη διεκδίκηση, αυτό που βλέπουμε, είναι μία περίεργη αν μη τι άλλο σιωπή.
Αλήθεια τι ακριβώς περιμένουν; Να έρθουν οι εργοδότες και να τους πουν πότε θα υπογράψουμε τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας; Να το προχωρήσει αυτό το κράτος; Να το έχουν λύσει οι Σαμαροβενιζέλοι ή μήπως τώρα ο Τσίπρας; Αφήστε το καλύτερα, θα το λύσει το θέμα το ΔΝΤ…
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα πρέπει να καταλάβουν πως τελείωσε ο καιρός που πλατσούριζαν στα ρηχά. Θα πρέπει να καταλάβουν πως κανείς δεν θα τους σώσει, αν δεν φροντίσουν οι ίδιοι, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να πάνε σε συγκρούσεις αν χρειαστεί, να το πολεμήσουν τελικά.
Φυσικά από μία τέτοια συζήτηση, δε θα μπορούσε να παραλειφθεί το διαδίκτυο. Προφανώς όσοι εργάζονται σε αυτό δεν είναι δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι. Και όμως σήμερα δε μπορούν καν να σφαλιστούν στο φυσικό τους φορέα. Με αποτέλεσμα ο τελευταίος να χάνει σημαντικά έσοδα και να αντιμετωπίζει πολλά οικονομικά προβλήματα.
Αλυσίδα πάνε όλα αυτά και ουσιαστικά αυτό λούζονται οι εργαζόμενοι στον Τύπο. Και θα εξακολουθούν, όσο οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες σφυρίζουν αδιάφορα…
---
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου