*
Το φιάσκο έμοιαζε προδιαγεγραμμένο. Οι αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, οι προσπάθειες υπόγειας συνδιαλλαγής που κατέληξαν σε ικεσίες προς την κυβέρνηση και επιστολές προς την τρόικα για έλεος και εξαίρεση, η αποτυχία (ή μήπως ο τορπιλισμός;) της διαμόρφωσης ενός ενιαίου πλαισίου διεκδίκησης και δράσης στον κλάδο, η πεισματική και προκλητική άρνηση του κοινού αγώνα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην κοινωνία, η απεργία σε… δόσεις και χωρίς συνέχεια και συνέπεια, η “διαβούλευση” με τους διευθυντές εν μέσω κινητοποιήσεων, δεν μπορούσαν να έχουν άλλο αποτέλεσμα.
Έτσι, την Τρίτη το μεσημέρι, οι πλειοψηφίες της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ και των περισσότερων συνδικαλιστικών ενώσεων στα ΜΜΕ, αποφάσισαν με εμφανή ανακούφιση να ξεπουλήσουν τον απεργιακό αγώνα. Σφύριξαν τη λήξη πριν το τυπικό τέλος του, επιδιώκοντας προφανώς να αποφύγουν τη συντριβή και τον πλήρη εξευτελισμό. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σημάνουν συναγερμό και να καλέσουν τα μέλη τους να περιφρουρήσουν την απεργία. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι εκατοντάδες συνάδελφοι ήταν από την πρώτη στιγμή παρόντες και βγήκαν μπροστά, δίνοντας τη μάχη για να πετύχει.
Όλα αυτά δεν κρύβονται από τα επικοινωνιακά τερτίπια που επινόησαν. Το αποτέλεσμα των ενεργειών τους είναι πως οι εργαζόμενοι του κλάδου – μετά την κατάργηση των ΣΣΕ και τις ατομικές συμβάσεις, τις απολύσεις και την απληρωσιά, τον βιασμό της ενημέρωσης – βίωσαν μια ακόμη οδυνηρή προδοσία, αυτή τη φορά στο μέτωπο του ασφαλιστικού. Η ευθύνη τους βαραίνει εξ” ολοκλήρου.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι είχαν αποδεχθεί τη μοίρα τους πολύ πριν φτάσουν σε αυτό το σημείο. Είχαν δε αποδείξει, με κάθε ευκαιρία και με όλους τους τρόπους, ότι όχι απλώς δεν μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Εύχονταν κάθε στιγμή η κυβέρνηση και οι εργοδότες να τους δώσουν έστω ένα ψίχουλο, προκειμένου να μην αναγκαστούν να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας. Κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο ότι δήθεν φταίει, ενώ όλοι φταίνε εξίσου. Για την ακρίβεια, γνώριζαν πού οδηγούνται τα πράγματα, ενώ κάποιοι συνέβαλαν αποφασιστικά στο να οδηγηθούν εκεί, με το “πραξικόπημα” στον ΕΔΟΕΑΠ και τις διάφορες άλλες συνωμοσίες κορυφών.
Η ουσία δεν αλλάζει. Τα ονόματα όσων βρίσκονται σήμερα στο τιμόνι των ενώσεων του κλάδου θα γραφούν με μαύρα, ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία του. Επί των συνδικαλιστικών ημερών του Κουμπιά και του Σαββίδη, του Νικολόπουλου, του Τσαλαπάτη και της Αντωνιάδου, του Γκανά, του Μπερεδήμα, του Μυλωνά και του Φωκιανίδη, καθώς και όλων των άλλων “φωστήρων”, ολοκληρώθηκε η ισοπέδωση του ασφαλιστικού συστήματος, του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και του ΕΔΟΕΑΠ και καταδικάστηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι.
Ανάλογη τύχη περιμένει εκείνους που αποφάσισαν και διεμήνυσαν ότι η απεργία δεν τους αφορά. Προβάλλοντας ως επιχείρημα πότε ότι “το αγγελιόσημο δεν είναι δική μας υπόθεση”, πότε ότι “το πλαίσιο του αγώνα δεν είναι επαρκές”, πότε ότι “ο κλάδος δεν είναι ώριμος” και πότε ότι “η κοινωνία δεν πρέπει να μένει χωρίς ενημέρωση” – ξεχνώντας, προφανώς, ότι σχεδόν όλα τα “ανοιχτά ΜΜΕ” έχουν παίξει τον ρόλο του πολιορκητικού κριού των μνημονίων.
Τώρα, όμως, δεν είναι ώρα για μοιρολατρία. Τώρα κρίνεται το μέλλον μας. Ο αγώνας μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί. Όχι για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται, αλλά για να διεκδικήσουμε όσα μας έχουν κλέψει. Να επιβάλουμε τα δικαιώματά μας. Να ξαναβρούμε τη χαμένη τιμή του πολύτιμου κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης. Κόντρα σε μνημόνια και δανειστές, σε κυβερνήσεις και εργοδότες, στα τσιράκια τους και τα golden boys.
Μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας να περάσει πλέον στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, στα δικά μας χέρια. Τώρα που το παλιό οικοδόμημα καταρρέει με πάταγο, καθώς έχουν ανατιναχτεί οι “πυλώνες” των ΣΣΕ και του ασφαλιστικού, καθίσταται επιτακτική και ζωτική η ανάγκη της συγκρότησης ενός συνδικάτου που θα περιλαμβάνει όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Ενός συνδικάτου ταξικού και αγωνιστικού, ανεξάρτητου από κάθε κέντρο εξουσίας, όπου ο αποφασιστικός λόγος θα ανήκει στη βάση. Χωρίς εκδότες, καναλάρχες και διευθυντές, αλλά με μισθωτούς και μπλοκάκηδες, με άνεργους και “μαύρους”.
Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των “προθύμων” μίλησαν. Τώρα, τον λόγο έχει ο αγωνιζόμενος λαός. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα βρεθούμε μαζί με εργαζόμενους και άνεργους, μαζί με τους συνταξιούχους και τους ανασφάλιστους νέους, μαζί με την κοινωνία που αγωνιά και θα δώσει την μάχη του ασφαλιστικού ενάντια στο νέο σφαγείο που φέρνει η κυβέρνηση, μαζί με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους εργοδότες. Οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι θα βρεθούν μαζί με την αγωνιζόμενη κοινωνία, σπάζοντας τα τείχη του ψεύδους, που υψώνουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ ανάμεσά μας.
Η ιστορία μπορεί να μας συγχωρήσει που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε τους “πρώην”. Θα είναι αμείλικτη, όμως, εάν δεν σηκώσουμε το γάντι που μας πετούν και δεν κρατήσουμε ζωντανή τη σπίθα της ανατροπής. Είναι δε φανερό ότι η πρόκληση αφορά κάθε οργανωμένη δύναμη, κάθε αγωνιστή που θεωρεί πως βρίσκεται σε τούτη την όχθη. Κανείς μας δεν περισσεύει. Αλλά όλοι κρίνονται και θα κριθούν.
Ασύνταχτος Τύπος
***
*
*
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
«ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ»:
Πρώτα υπονόμευσαν την απεργία
και στο τέλος την “πούλησαν”
Πρώτα υπονόμευσαν την απεργία
και στο τέλος την “πούλησαν”
Έτσι, την Τρίτη το μεσημέρι, οι πλειοψηφίες της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ και των περισσότερων συνδικαλιστικών ενώσεων στα ΜΜΕ, αποφάσισαν με εμφανή ανακούφιση να ξεπουλήσουν τον απεργιακό αγώνα. Σφύριξαν τη λήξη πριν το τυπικό τέλος του, επιδιώκοντας προφανώς να αποφύγουν τη συντριβή και τον πλήρη εξευτελισμό. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σημάνουν συναγερμό και να καλέσουν τα μέλη τους να περιφρουρήσουν την απεργία. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι εκατοντάδες συνάδελφοι ήταν από την πρώτη στιγμή παρόντες και βγήκαν μπροστά, δίνοντας τη μάχη για να πετύχει.
Όλα αυτά δεν κρύβονται από τα επικοινωνιακά τερτίπια που επινόησαν. Το αποτέλεσμα των ενεργειών τους είναι πως οι εργαζόμενοι του κλάδου – μετά την κατάργηση των ΣΣΕ και τις ατομικές συμβάσεις, τις απολύσεις και την απληρωσιά, τον βιασμό της ενημέρωσης – βίωσαν μια ακόμη οδυνηρή προδοσία, αυτή τη φορά στο μέτωπο του ασφαλιστικού. Η ευθύνη τους βαραίνει εξ” ολοκλήρου.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι είχαν αποδεχθεί τη μοίρα τους πολύ πριν φτάσουν σε αυτό το σημείο. Είχαν δε αποδείξει, με κάθε ευκαιρία και με όλους τους τρόπους, ότι όχι απλώς δεν μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Εύχονταν κάθε στιγμή η κυβέρνηση και οι εργοδότες να τους δώσουν έστω ένα ψίχουλο, προκειμένου να μην αναγκαστούν να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας. Κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο ότι δήθεν φταίει, ενώ όλοι φταίνε εξίσου. Για την ακρίβεια, γνώριζαν πού οδηγούνται τα πράγματα, ενώ κάποιοι συνέβαλαν αποφασιστικά στο να οδηγηθούν εκεί, με το “πραξικόπημα” στον ΕΔΟΕΑΠ και τις διάφορες άλλες συνωμοσίες κορυφών.
Η ουσία δεν αλλάζει. Τα ονόματα όσων βρίσκονται σήμερα στο τιμόνι των ενώσεων του κλάδου θα γραφούν με μαύρα, ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία του. Επί των συνδικαλιστικών ημερών του Κουμπιά και του Σαββίδη, του Νικολόπουλου, του Τσαλαπάτη και της Αντωνιάδου, του Γκανά, του Μπερεδήμα, του Μυλωνά και του Φωκιανίδη, καθώς και όλων των άλλων “φωστήρων”, ολοκληρώθηκε η ισοπέδωση του ασφαλιστικού συστήματος, του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και του ΕΔΟΕΑΠ και καταδικάστηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι.
Ανάλογη τύχη περιμένει εκείνους που αποφάσισαν και διεμήνυσαν ότι η απεργία δεν τους αφορά. Προβάλλοντας ως επιχείρημα πότε ότι “το αγγελιόσημο δεν είναι δική μας υπόθεση”, πότε ότι “το πλαίσιο του αγώνα δεν είναι επαρκές”, πότε ότι “ο κλάδος δεν είναι ώριμος” και πότε ότι “η κοινωνία δεν πρέπει να μένει χωρίς ενημέρωση” – ξεχνώντας, προφανώς, ότι σχεδόν όλα τα “ανοιχτά ΜΜΕ” έχουν παίξει τον ρόλο του πολιορκητικού κριού των μνημονίων.
Τώρα, όμως, δεν είναι ώρα για μοιρολατρία. Τώρα κρίνεται το μέλλον μας. Ο αγώνας μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί. Όχι για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται, αλλά για να διεκδικήσουμε όσα μας έχουν κλέψει. Να επιβάλουμε τα δικαιώματά μας. Να ξαναβρούμε τη χαμένη τιμή του πολύτιμου κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης. Κόντρα σε μνημόνια και δανειστές, σε κυβερνήσεις και εργοδότες, στα τσιράκια τους και τα golden boys.
Μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας να περάσει πλέον στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, στα δικά μας χέρια. Τώρα που το παλιό οικοδόμημα καταρρέει με πάταγο, καθώς έχουν ανατιναχτεί οι “πυλώνες” των ΣΣΕ και του ασφαλιστικού, καθίσταται επιτακτική και ζωτική η ανάγκη της συγκρότησης ενός συνδικάτου που θα περιλαμβάνει όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Ενός συνδικάτου ταξικού και αγωνιστικού, ανεξάρτητου από κάθε κέντρο εξουσίας, όπου ο αποφασιστικός λόγος θα ανήκει στη βάση. Χωρίς εκδότες, καναλάρχες και διευθυντές, αλλά με μισθωτούς και μπλοκάκηδες, με άνεργους και “μαύρους”.
Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των “προθύμων” μίλησαν. Τώρα, τον λόγο έχει ο αγωνιζόμενος λαός. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα βρεθούμε μαζί με εργαζόμενους και άνεργους, μαζί με τους συνταξιούχους και τους ανασφάλιστους νέους, μαζί με την κοινωνία που αγωνιά και θα δώσει την μάχη του ασφαλιστικού ενάντια στο νέο σφαγείο που φέρνει η κυβέρνηση, μαζί με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους εργοδότες. Οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι θα βρεθούν μαζί με την αγωνιζόμενη κοινωνία, σπάζοντας τα τείχη του ψεύδους, που υψώνουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ ανάμεσά μας.
Η ιστορία μπορεί να μας συγχωρήσει που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε τους “πρώην”. Θα είναι αμείλικτη, όμως, εάν δεν σηκώσουμε το γάντι που μας πετούν και δεν κρατήσουμε ζωντανή τη σπίθα της ανατροπής. Είναι δε φανερό ότι η πρόκληση αφορά κάθε οργανωμένη δύναμη, κάθε αγωνιστή που θεωρεί πως βρίσκεται σε τούτη την όχθη. Κανείς μας δεν περισσεύει. Αλλά όλοι κρίνονται και θα κριθούν.
Ο αγώνας όμως συνεχίζεται, χωρίς αυτούς, αλλά μαζί με τον λαό
Que se vayan todos!
Que se vayan todos!
Μέτωπο για την Ανατροπή
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου