*
Ανασυγκρότηση
***
*
Επιλέξαμε μερικά αποσπάσματα από το καλύτερο, ίσως, βιβλίο του. Το «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, Η ζωή ενός ταλαίπωρου Ελληνα». Καταναλώστε τα ελεύθερα...
"... εκτός απ' τη φυλακή και την εξορία, οι εντεταλμένοι για την καθαρότητα των φρονημάτων των φρονούντων αφρόνως έχουν κι άλλους τρόπους σωφρονισμού. Ο ασφαλέστερος όλων είναι η πείνα. Παν στον εργοδότη και του λεν, κοίτα να δεις, ο τύπος που τρώει τα λεφτά σου, θα φάει κι εσένα όταν καρδαμώσει. Διώξτον, λοιπόν, για να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα. Κι αυτός σε διώχνει, όχι γιατί πείστηκε πως κινδυνεύει από σένα, αλλά διότι ξέρει ότι κινδυνεύει απ' τον χωροφύλακα. Η Μπασκινερί Ρουαγιάλ Ελενίκ ξέρει να χτυπάει και χωρίς γκλοπ, όταν την πιάνει το γαλλικό της.
*
Χθες, 8 Σεπτεμβρίου, έκλεισαν 15 χρόνια
από το θάνατο του Βασίλη Ραφαηλίδη
Ήταν μόλις 66 ετών
Ειδικά την εποχή αυτή των μνημονίων μας λείπει πολύ...
Επιλέξαμε μερικά αποσπάσματα από το καλύτερο, ίσως, βιβλίο του. Το «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, Η ζωή ενός ταλαίπωρου Ελληνα». Καταναλώστε τα ελεύθερα...
"... εκτός απ' τη φυλακή και την εξορία, οι εντεταλμένοι για την καθαρότητα των φρονημάτων των φρονούντων αφρόνως έχουν κι άλλους τρόπους σωφρονισμού. Ο ασφαλέστερος όλων είναι η πείνα. Παν στον εργοδότη και του λεν, κοίτα να δεις, ο τύπος που τρώει τα λεφτά σου, θα φάει κι εσένα όταν καρδαμώσει. Διώξτον, λοιπόν, για να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα. Κι αυτός σε διώχνει, όχι γιατί πείστηκε πως κινδυνεύει από σένα, αλλά διότι ξέρει ότι κινδυνεύει απ' τον χωροφύλακα. Η Μπασκινερί Ρουαγιάλ Ελενίκ ξέρει να χτυπάει και χωρίς γκλοπ, όταν την πιάνει το γαλλικό της.
Βγαίνοντας από τη φυλακή το καλοκαίρι του 1968, ζήτησα δουλειά σ' όλες τις εφημερίδες. Κι όλες, αφού πρώτα με συνεχάρησαν για τον "αγώνα μου" κ.λπ., με απέπεμψαν ευγενικότατα. Ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα τους κατά της χούντας χωρίς εμένα, γιατί δεν ήθελαν να μπλεχτούν σε αληθινό αγώνα κατά της χούντας, οπότε ο αγώνας που τώρα έκαμναν κατά της χούντας θα έπαυε να είναι προσοδοφόρος. Είναι καλό να είσαι δημοσιογράφος, αρκεί να μην παραείσαι. Παν μέτρον άριστον, που λέμε.
Αφού εξάντλησα τις εφημερίδες, πήρα σβάρνα τα περιοδικά. Πρώτος σταθμός, ένα πολύ, μα πολύ σοβαρό περιοδικό που το γράφουν μόνο διανοούμενοι, ο "Οικογενειακός Θησαυρός". Με δέχτηκαν μετά χαράς μεγάλης. Είχαν να δουν διανοούμενο γραφιά εκεί μέσα απ' την προ Γουτεμβέργιον εποχή, και ήταν φυσικό να χαρούν. Αλλά ούτε η δική τους ούτε η δική μου χαρά κράτησε πολύ. Σε ένα μήνα με απολύουν, κατόπιν συστάσεως της Ασφάλειας, όπως μου 'παν καθαρά και ξάστερα, πράγμα που το εκτίμησα πολύ. Ένα οικογενειακό περιοδικό κινδύνευε να γίνει λιγότερο οικογενειακό από έναν κομμουνιστή, εχθρό της οικογένειας.
Έχει καλώς, λέω, και πάω σ' ένα άλλο περιοδικό, που το διηύθυνε ένας καλό φίλος, ο Μπάμπης Μεσίνης, μακαρίτης σήμερα. Ρε, Μπάμπη, του λέω, ίσως να είμαι εντελώς ακατάλληλος για συμμετοχή σε τραστ ενγένει, όμως νομίζω πως στο "Τραστ του γέλιου" κάτι θα μπορούσα να κάνω. Χαρά ο Μπάμπης. Θα ήμασταν και πάλι μαζί όπως παλιότερα στη "Δημοκρατική Αλλαγή". Όμως, σε δυο μήνες με πλησιάζει κλαίγοντας. Νόμισα πως είχε πεθάνει κάποιος δικός του και ετοιμαζόμουν να τον συλλυπηθώ, όταν αναδύεται απ' την πρόσφατη μνήμη μου μια ανάλογη σκηνή, τότε που ο καλός φίλος Θαλής Δίζελος, αρχισυντάκτης στην "Ακρόπολη" μακαρίτης τώρα κι αυτός, μου έφερε την είδηση απ' το αφεντικό ότι δεν έχουν ανάγκη απ' τις υπηρεσίες μου, και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ο Μπάμπης δεν μπόρεσε να πείσει τον Παπαγεωργίου, εκδότη της "Αθηναϊκής" ότι η συμμετοχή ενός κομμουνιστή στο "Τραστ του γέλιου" μόνο για γέλια ήταν, κι ότι, εν πάση περιπτώσει, κανένα τραστ στον κόσμο, ούτε καν το πανίσχυρο τραστ των ηλιθίων, θα ήταν δυνατό να κινδυνεύσει.
Βλέπει το χάλι μου ο φίλος Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, διευθυντής του περιοδικού "Φαντάζιο" τότε, και μου λέει, δεν έρχεσαι να δουλέψεις στο "Μίκυ Μάους" που έχει σχέση και με τον κινηματογράφο; Το παιδικό περιοδικό "Μίκυ Μάους" ήταν θυγατρικό του γυναικείου περιοδικού "Γυναίκα" που είχε κι άλλο ένα τέκνο, το νεανικό περιοδικό "Φαντάζιο". Κι έτσι βρέθηκα στο συγκρότημα του Τερζόπουλου.
Ο γερο-Βαγγέλης Τερζόπουλος με δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, που λέμε. Ήταν παλιός αριστερός, που από χρόνια είχε αφήσει στην μπάντα τόσο τις παλιές ιδέες του, όσο και το πενάκι με το οποίο έφκιαχνε εκείνα τα θαυμάσια σκίτσα στον προεμφυλιοπολεμικό "Ριζοσπάστη". Για να μην με διώξει έναν ολόκληρο χρόνο ο Τερζόπουλος απ' το "Μίκυ Μάους" σημαίνει πως είτε δεν τον επισκέφτηκε για χατίρι μου η Ασφάλεια, είτε τον επισκέφτηκε και την έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια, αυτός ο πεισματάρης χιουμορίστας, που με συμπάθησε τόσο, που τις πρώτες μέρες κατέβαινε στο γραφείο τάχα για επιθεώρηση και στην πραγματικότητα για να ρωτήσει αν είμαι καλά.
Περνούσαμε θαυμάσια παρέα με την Ευγενία Φακίνου, τον μπάρμπα-Νίκο Τσεκούρα, τον Γιώργο Γκίκα και τους άλλους φίλους εκεί, μέχρι που, πάνω στο χρόνο, παθαίνω κλακάζ.
(...) Λίγες μέρες νωρίτερα είχαν απολύσει έναν συνάδελφο που έκαμνε την ίδια δουλειά. Όταν συνειδητοποίησα πως τον απόλυσαν γιατί δουλεύοντας εγώ σαν κτήνος έβγαζα και τη δική του δουλειά, έπεσε αυτόματα μέσα μου ο διακόπτης, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να επαναπροσληφτεί επειγόντως ο συνάδελφος που απολύθηκε εξ αιτίας μου μεν, άθελά μου δε. Πήγα και τόπα στον Τερζόπουλο. Μα, τι λες, μου λέει, είναι δυνατόν να με πείσεις πως η παραγωγή έπεσε αυτομάτως και παρά τη θέλησή σου; Έβγαζες τριάντα σελίδες την ημέρα και τώρα βγάζεις τρεις και λες πως δεν το κάνεις επίτηδες; (...)
Ο Τερζόπουλος με ανέχτηκε κάπου τρεις μήνες, δίνοντας τη δουλειά σε άλλους έξω, με το κομμάτι. Ήταν βέβαιος πως θα συνέλθω. Αν δε συνερχόμουν, έλεγε, θα 'πρεπε να πάω σε ψυχίατρο. Και είχε δίκιο. Δυστυχώς, δε συνήλθα. Αλλά ούτε πήγα σε ψυχίατρο. Μόλις μου κοινοποίησαν την απόλυση, βρήκα αυτόματα την ψυχική μου υγεία (...)
Σ' αυτό το νταβαντούρι του μίνι λαϊκού προσκυνήματος ενός που υπέστη εργατικό ατύχημα, πρωτοστατούσαν τρεις φίλες απ' τη "Γυναίκα" η Ρούλα Μητροπούλου, η Φανή Πετραλιά και η Βεατρίκη Σπηλιάδη, μακαρίτισσα εδώ και μερικά χρόνια αυτή η καλή μου φίλη, που τη γνώριζα απ' την "Επιθεώρηση Τέχνης" όπου έγραφε την εικαστική κριτική (...)
Σημειώστε πως, παρά το γεγονός πως ο Τερζόπουλος με απέλυσε απ' το "Μίκυ Μάους" δε δίστασε να με επαναπροσλάβει λίγους μήνες αργότερα στη "Γυναίκα" (...) Όμως, στη "Γυναίκα" παρέα με γυναίκες έμεινα πολύ λίγο, κάπου ένα μήνα. Γιατί στο μεταξύ προέκυψε ένα δικό μου περιοδικό, ο "Σύγχρονος Κινηματογράφος" (...) Είπα την ιδέα μου στο φίλο Θόδωρο Αγγελόπουλο και οι δυο μας στρωθήκαμε στη δουλειά του σχεδιασμού (...)
Ο πρώτος που "στρατολόγησα" για δουλειά στο περιοδικό ήταν ο Γιώργος Κόρρας (...) ο δεύτερος ήταν ο Γιάννης Σμαραγδής (...), ο τρίτος ήταν ο Μισέλ Δημόπουλος (...), ο τέταρτος ο Πάνος Κοκκινόπουλος (...) Σε λίγο, στην ομάδα θα προστεθεί ο Διαμάντης Λεβεντάκος, ο Τώνης Λυκουρέσης, ο Τάκης Παπαγιαννίδης, ο Τέλης Σαμαντάς, ο Νίκος Λυγγούρης, ο Μανώλης Κούκιος, ο Χρίστος Βακαλόπουλος και άλλοι πολλοί (...)"
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου