*
Ανασυγκρότηση
***
*
Του Χρήστου Ξανθάκη
Πώς το λέγανε εκείνο το ωραίο στιχάκι, ρε γαμώτι; Α, κάτσε μισό λεπτό, το θυμήθηκα: «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια»! Κι όπως το ακούω από το στόμα του Χρήστου Κυριαζή, κάνω ένα fast forward στο σήμερα και διαπιστώνω ότι οι παλαιού τύπου καταχρήσεις που τα κάνανε όλα αλοιφή, έχουν αντικατασταθεί από τα social media. Και ξεθεμελιώνουν όχι τα σπίτια των κονομημένων, αλλά τους οίκους της διανόησης…
Εξηγούμαι για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Μια φορά κι έναν καιρό έγραφες κάτι στην εφημερίδα και περίμενες τις επιστολές και τα τηλεφωνήματα των αναγνωστών για να καταλάβεις πως το χώνεψε ο κόσμος. Θυμάμαι που μας έλεγε ο Φυντανίδης στην «Ελευθεροτυπία», ότι ένα τηλεφώνημα ίσον δέκα αντιδράσεις κι ένα γράμμα ίσον εκατό. Και δίκιο είχε ο άρχοντας, μετρημένα κουκιά ήταν αυτά. Το αυτό και στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, μόνο που εκεί «έσπαγε» το τηλεφωνικό κέντρο. Πρωτόγονα πράγματα, χειροποίητα και αναλογικά. Κι άμα προηγούνταν καμιά δεκαριά πριν από σένα στη γραμμή, βαριόσουνα πολύ γρήγορα και το έκλεινες.
Τώρα όμως με τα social media, σκάνε οι αντιδράσεις σαν της θαλάσσης το κύμα. Σαν την στιγμιαία αναστάτωση που σου φέρνει η ζάχαρη, για να μην πω τίποτις άλλο και με πιάσει ο Χατζής απ’ το αυτί. Γράφεις κάτι, λες κάτι, υπαινίσσεσαι κάτι κι αμέσως παίρνουν φωτιά το facebook και το twitter. Κι εκεί χωράνε όλοι και όλες, δεν είναι σαν τα τηλεφωνικά κέντρα που είχαν σειρά προτεραιότητας. Ούτε σαν το ταχυδρομείο που έκανε τρεις μέρες να φτάσει στο γραφείο σου η επιστολή. Του τα ‘πα του ανθρώπου, ατάκα κι επί τόπου που σημείωνε και το γνωστό λαϊκό άσμα.
Πράγμα το οποίο τιμωρεί διάφορες μορφές της εντόπιας διανόησης που διολισθαίνουν σε μονοπάτια πονηρά. Βλέπε παλαιότερα τον γνωστό συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο που φρόντισε να χαρακτηρίσει πιθηκόμορφο τον Κινέζο καλλιτέχνη Ai Wei Wei, βλέπε τον άλλοτε απόστολο του βρετανικού χιούμορ εν Ελλάδι Στέφανο Κασιμάτη που έβγαλε μίσος και χολή για την γυναικεία υπόσταση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, βλέπε και τον πάλαι ποτέ άρχοντα των διαφημιστικών σποτ Νίκο Δήμου που έριξε λάσπη με το βυτίο στην σύζυγο του πρωθυπουργού.
Το στόρι είναι γνωστό, το ανέπτυξε χθες εδώ ο Γιάννης Τριάντης και καλύτερα δεν θα μπορούσα να το γράψω. Δυο λεξούλες μόνο επιπλέον, για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Η πρώτη εκδοχή του επίμαχοι τουί μίλαγε για «κνίτισα Περιστέρα» και μόλις έφαγε το πρώτο πατσαβούριασμα ο Δήμου έκανε κο-κο-κο και το μεταμόρφωσε σε «Περιστέρα-Μπέτυ». Για να διογκωθεί κατόπιν το κύμα των αντιδράσεων και να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη.
Ένα με «συγχωρείτε» που αναρωτιέμαι αν πρέπει να το πιστέψουμε. Διότι εκείνη τη χρονιά ακριβώς που ξεκινούσα τη δημοσιογραφία, το 1987, ο διαφημιστής είχε υπογράψει στο «Βήμα» έναν άθλιο λίβελο υπό τον τίτλο «Ο Μπούφος» με στόχο τον τότε πρόεδρο της δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη. Αν πάτε στην ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου «Πολιτεία» θα βρείτε να γράφει για το κείμενο ότι «Ο Μπούφος, το 1987, έκανε το "Βήμα της Κυριακής" να εξαντληθεί σε λίγες ώρες». Τέτοια περηφάνια πια για την εποχή που γάζωνε ο Σταύρος Ψυχάρης και ρουφάγανε αυγό τα θύματα των πρόθυμων υφισταμένων του. Τριάντα χρόνια αργότερα, ήρθαν τα social media και οι λιβελογράφοι αναγκάζονται να ζητήσουν συγγνώμη. Διότι πλάκα έχει να παίζεις με την αρκούδα, αλλά μερικές φορές αποφασίζει και η αρκούδα να παίξει με σένα!
*
Όταν ο Νίκος Δήμου ασκείται
στο άθλημα της λιβελογραφίας
Πώς το λέγανε εκείνο το ωραίο στιχάκι, ρε γαμώτι; Α, κάτσε μισό λεπτό, το θυμήθηκα: «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια»! Κι όπως το ακούω από το στόμα του Χρήστου Κυριαζή, κάνω ένα fast forward στο σήμερα και διαπιστώνω ότι οι παλαιού τύπου καταχρήσεις που τα κάνανε όλα αλοιφή, έχουν αντικατασταθεί από τα social media. Και ξεθεμελιώνουν όχι τα σπίτια των κονομημένων, αλλά τους οίκους της διανόησης…
Εξηγούμαι για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Μια φορά κι έναν καιρό έγραφες κάτι στην εφημερίδα και περίμενες τις επιστολές και τα τηλεφωνήματα των αναγνωστών για να καταλάβεις πως το χώνεψε ο κόσμος. Θυμάμαι που μας έλεγε ο Φυντανίδης στην «Ελευθεροτυπία», ότι ένα τηλεφώνημα ίσον δέκα αντιδράσεις κι ένα γράμμα ίσον εκατό. Και δίκιο είχε ο άρχοντας, μετρημένα κουκιά ήταν αυτά. Το αυτό και στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, μόνο που εκεί «έσπαγε» το τηλεφωνικό κέντρο. Πρωτόγονα πράγματα, χειροποίητα και αναλογικά. Κι άμα προηγούνταν καμιά δεκαριά πριν από σένα στη γραμμή, βαριόσουνα πολύ γρήγορα και το έκλεινες.
Τώρα όμως με τα social media, σκάνε οι αντιδράσεις σαν της θαλάσσης το κύμα. Σαν την στιγμιαία αναστάτωση που σου φέρνει η ζάχαρη, για να μην πω τίποτις άλλο και με πιάσει ο Χατζής απ’ το αυτί. Γράφεις κάτι, λες κάτι, υπαινίσσεσαι κάτι κι αμέσως παίρνουν φωτιά το facebook και το twitter. Κι εκεί χωράνε όλοι και όλες, δεν είναι σαν τα τηλεφωνικά κέντρα που είχαν σειρά προτεραιότητας. Ούτε σαν το ταχυδρομείο που έκανε τρεις μέρες να φτάσει στο γραφείο σου η επιστολή. Του τα ‘πα του ανθρώπου, ατάκα κι επί τόπου που σημείωνε και το γνωστό λαϊκό άσμα.
Πράγμα το οποίο τιμωρεί διάφορες μορφές της εντόπιας διανόησης που διολισθαίνουν σε μονοπάτια πονηρά. Βλέπε παλαιότερα τον γνωστό συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο που φρόντισε να χαρακτηρίσει πιθηκόμορφο τον Κινέζο καλλιτέχνη Ai Wei Wei, βλέπε τον άλλοτε απόστολο του βρετανικού χιούμορ εν Ελλάδι Στέφανο Κασιμάτη που έβγαλε μίσος και χολή για την γυναικεία υπόσταση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, βλέπε και τον πάλαι ποτέ άρχοντα των διαφημιστικών σποτ Νίκο Δήμου που έριξε λάσπη με το βυτίο στην σύζυγο του πρωθυπουργού.
Το στόρι είναι γνωστό, το ανέπτυξε χθες εδώ ο Γιάννης Τριάντης και καλύτερα δεν θα μπορούσα να το γράψω. Δυο λεξούλες μόνο επιπλέον, για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Η πρώτη εκδοχή του επίμαχοι τουί μίλαγε για «κνίτισα Περιστέρα» και μόλις έφαγε το πρώτο πατσαβούριασμα ο Δήμου έκανε κο-κο-κο και το μεταμόρφωσε σε «Περιστέρα-Μπέτυ». Για να διογκωθεί κατόπιν το κύμα των αντιδράσεων και να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη.
Ένα με «συγχωρείτε» που αναρωτιέμαι αν πρέπει να το πιστέψουμε. Διότι εκείνη τη χρονιά ακριβώς που ξεκινούσα τη δημοσιογραφία, το 1987, ο διαφημιστής είχε υπογράψει στο «Βήμα» έναν άθλιο λίβελο υπό τον τίτλο «Ο Μπούφος» με στόχο τον τότε πρόεδρο της δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη. Αν πάτε στην ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου «Πολιτεία» θα βρείτε να γράφει για το κείμενο ότι «Ο Μπούφος, το 1987, έκανε το "Βήμα της Κυριακής" να εξαντληθεί σε λίγες ώρες». Τέτοια περηφάνια πια για την εποχή που γάζωνε ο Σταύρος Ψυχάρης και ρουφάγανε αυγό τα θύματα των πρόθυμων υφισταμένων του. Τριάντα χρόνια αργότερα, ήρθαν τα social media και οι λιβελογράφοι αναγκάζονται να ζητήσουν συγγνώμη. Διότι πλάκα έχει να παίζεις με την αρκούδα, αλλά μερικές φορές αποφασίζει και η αρκούδα να παίξει με σένα!
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου