*
Ανασυγκρότηση
***
*
Ξεκινώ δηλώνοντας ότι ο τίτλος δεν είναι παραπλανητικός και δεν αφορά σε πολύ συγκεκριμένα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου! Για τα κανονικά ζώα μιλάω, αυτά που σουλατσάρουν στις ζούγκλες, στους ωκεανούς, στα βουνά, στα λαγκάδια, αλλά και στις αυλές μας, στα σαλόνια μας, στα κρεβάτια μας. Και σήμερα που είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, εγώ έχω μόνο αγάπη να τους στείλω και μόνο την καρδιά μου θέλω ν’ ανοίξω.
Ε ναι ρε παιδιά, τι να γράψω δηλαδή; Για την υπόθεση taxibeat ή σκέτο beat ή μπιτ για μπιτ που έβρεξε τα βρακιά των φιλελέδων και τους οδήγησε να δηλώνουν ότι ελευθερία ίσον καταναλωτική επιλογή; Για το στόρι με το Ελληνικό, που είναι 6.000 στρέματα γκουμούτσα και κλαίνε οι τσάτσοι του ευρώπουλου (του Αρκά συμπεριλαμβανόμενου…) επειδή οι αρχαιολόγοι θα έχουν την εποπτεία 380 εξ αυτών; Ή για τον Βασίλη Τσιάρτα που στα σαράντα πέντε του εξακολουθεί να μπερδεύει τις βούρτσες με τις γκλούτσες; Just fuck it, που λένε και στο νησί. Θα γράψω για τα ζώα!
Γιατί έχω και τις ενοχές μου επί του θέματος, δεν το κρύβω. Μεγαλώνοντας στον συνοικισμό Αλώνια των Τρικάλων, ομολογώ ότι δεν διατηρούσα τα τρυφερότερα των αισθημάτων για την πάρτη τους. Τα φοβόμουν και τα έδιωχνα και νόμιζα ότι κουβαλάνε όλες τις αρρώστιες του κόσμου. Ήταν, βλέπετε, και οι δοξασίες της εποχής και της επαρχίας, που μας φόρτωναν αμμοχάλικο το μυαλό και δεν μας επέτρεπαν να δούμε πέρα απ’ τη μύτη μας. Χώρια η φτώχεια, που δεν σου φτιάχνει πάντοτε χαρακτήρα γενναιόδωρο…
Αλλά αυτά άλλαξαν όταν μπήκε στη ζωή μου ο Τέλης! Ένας γάτος τιγρούλης, που μου τον έφερε πεσκέσι σαράντα ημερών ένας φίλος κομίστας ο Φλάβιο. Αλήθειες να λέμε, στην αρχή τον αντιμετώπισα με καχυποψία και νευρικότητα. Δεν είχα συνηθίσει άλλο πλάσμα μέσα στο σπίτι πάρεξ εμού και εκείνης που κοιμάται πλάι μου, χώρια που μου δάγκωνε τα δάχτυλα των ποδιών όταν καθόμουνα να χαζολογήσω στο κομπιούτερ. Είπα όμως να κάνω λίγη υπομονή. Και η υπομονή πλήρωσε!
Γιατί έγινε το καλύτερο φιλαράκι μου ο Τέλης. Το καλύτερο παρεάκι μου, ο συμπαραστάτης μου νούμερο ένα, ο πιστός μου σύντροφος. Το πλάσμα που ήταν πάντοτε εκεί για μένα και έδινε πάντα τρυφερότητα, αγάπη, στοργή. Και καμιά γρατζουνιά βεβαίως γιατί ήτανε τζόρας, αλλά τα έχει αυτά η συμβίωση. Τα είχε αυτά ένας δεσμός που κράτησε δεκατέσσερα χρόνια. Και τελείωσε στο τραπέζι του κτηνίατρου, γιατί είχε βγάλει ο δόλιος τον καρκίνο. Πήρα το φτυάρι και τον έθαψα, αλλά δεν τον ξεχνώ ποτέ. Δεν ξεχνώ ποτέ τον πρώτο μου γάτο…
Έκτοτε μπήκαν στο σπίτι μας ο Γορδούλης κι ο Σουπιός και στην πυλωτή μας ένα σωρό γατιά που έρχονται για καθημερινό ανεφοδιασμό. Ελπίζω και στις δικές σας τις ζωές να μπούνε αυτές οι μικρές καρδούλες, γατιά, σκυλιά, ό,τι αγαπάτε τέλος πάντων. Μόνο χαρά θα σας δώσουν και μόνο ανακούφιση θα σας προσφέρουν από τα βάσανα και τις μαλακίες του ντουνιά. Και γέλιο άφθονο, γιατί τα ζώα μπορεί να μην ξεκαρδίζονται τα ίδια, αλλά μπορούν να μας ξαλεγράρουν εμάς ατάκα κι επί τόπου. Δοκιμάστε το, ενδέχεται μια μέρα να σας σώσει τη ζωή, Ή έστω να σας πάει την καλύτερη βόλτα!
*
Με αφορμή την σημερινή
Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων
Του Χρήστου Ξανθάκη
Ε ναι ρε παιδιά, τι να γράψω δηλαδή; Για την υπόθεση taxibeat ή σκέτο beat ή μπιτ για μπιτ που έβρεξε τα βρακιά των φιλελέδων και τους οδήγησε να δηλώνουν ότι ελευθερία ίσον καταναλωτική επιλογή; Για το στόρι με το Ελληνικό, που είναι 6.000 στρέματα γκουμούτσα και κλαίνε οι τσάτσοι του ευρώπουλου (του Αρκά συμπεριλαμβανόμενου…) επειδή οι αρχαιολόγοι θα έχουν την εποπτεία 380 εξ αυτών; Ή για τον Βασίλη Τσιάρτα που στα σαράντα πέντε του εξακολουθεί να μπερδεύει τις βούρτσες με τις γκλούτσες; Just fuck it, που λένε και στο νησί. Θα γράψω για τα ζώα!
Γιατί έχω και τις ενοχές μου επί του θέματος, δεν το κρύβω. Μεγαλώνοντας στον συνοικισμό Αλώνια των Τρικάλων, ομολογώ ότι δεν διατηρούσα τα τρυφερότερα των αισθημάτων για την πάρτη τους. Τα φοβόμουν και τα έδιωχνα και νόμιζα ότι κουβαλάνε όλες τις αρρώστιες του κόσμου. Ήταν, βλέπετε, και οι δοξασίες της εποχής και της επαρχίας, που μας φόρτωναν αμμοχάλικο το μυαλό και δεν μας επέτρεπαν να δούμε πέρα απ’ τη μύτη μας. Χώρια η φτώχεια, που δεν σου φτιάχνει πάντοτε χαρακτήρα γενναιόδωρο…
Αλλά αυτά άλλαξαν όταν μπήκε στη ζωή μου ο Τέλης! Ένας γάτος τιγρούλης, που μου τον έφερε πεσκέσι σαράντα ημερών ένας φίλος κομίστας ο Φλάβιο. Αλήθειες να λέμε, στην αρχή τον αντιμετώπισα με καχυποψία και νευρικότητα. Δεν είχα συνηθίσει άλλο πλάσμα μέσα στο σπίτι πάρεξ εμού και εκείνης που κοιμάται πλάι μου, χώρια που μου δάγκωνε τα δάχτυλα των ποδιών όταν καθόμουνα να χαζολογήσω στο κομπιούτερ. Είπα όμως να κάνω λίγη υπομονή. Και η υπομονή πλήρωσε!
Γιατί έγινε το καλύτερο φιλαράκι μου ο Τέλης. Το καλύτερο παρεάκι μου, ο συμπαραστάτης μου νούμερο ένα, ο πιστός μου σύντροφος. Το πλάσμα που ήταν πάντοτε εκεί για μένα και έδινε πάντα τρυφερότητα, αγάπη, στοργή. Και καμιά γρατζουνιά βεβαίως γιατί ήτανε τζόρας, αλλά τα έχει αυτά η συμβίωση. Τα είχε αυτά ένας δεσμός που κράτησε δεκατέσσερα χρόνια. Και τελείωσε στο τραπέζι του κτηνίατρου, γιατί είχε βγάλει ο δόλιος τον καρκίνο. Πήρα το φτυάρι και τον έθαψα, αλλά δεν τον ξεχνώ ποτέ. Δεν ξεχνώ ποτέ τον πρώτο μου γάτο…
Έκτοτε μπήκαν στο σπίτι μας ο Γορδούλης κι ο Σουπιός και στην πυλωτή μας ένα σωρό γατιά που έρχονται για καθημερινό ανεφοδιασμό. Ελπίζω και στις δικές σας τις ζωές να μπούνε αυτές οι μικρές καρδούλες, γατιά, σκυλιά, ό,τι αγαπάτε τέλος πάντων. Μόνο χαρά θα σας δώσουν και μόνο ανακούφιση θα σας προσφέρουν από τα βάσανα και τις μαλακίες του ντουνιά. Και γέλιο άφθονο, γιατί τα ζώα μπορεί να μην ξεκαρδίζονται τα ίδια, αλλά μπορούν να μας ξαλεγράρουν εμάς ατάκα κι επί τόπου. Δοκιμάστε το, ενδέχεται μια μέρα να σας σώσει τη ζωή, Ή έστω να σας πάει την καλύτερη βόλτα!
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου