*
Ανασυγκρότηση
***
*
O γιος μου ντύθηκε τσολιάς. Πληρώσαμε για τη στολή ενοίκιο. Έκανα πρόχειρα τον πολλαπλασιασμό, βλέποντας το πρωί τη γιορτή του σχολείου, και χάρηκα πολύ για λογαριασμό του κυρίου που νοικιάζει τις στολές. Θα το ‘τρωγα αυτό, όμως, δε βαριέσαι... Όπως, πιθανώς αν και όχι ευχαρίστως, θα ‘τρωγα και τα σκετσάκια-τραγουδάκια-αφηγήσεις σκηνοθετικής λογικής Τζέιμς Πάρις -όπως εύστοχα παρατήρησε ένας μπαμπάς δίπλα μου- και το γεγονός ότι η
σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου του σωτήριου 2017 ήταν, τζένεραλι σπίκινγκ, μια ευγενική συνεισφορά στην έκθεση GR80s. Μέχρι εκεί, ίσως και να γέλαγα.
Αυτό που δεν θα φάω με τίποτα, όμως, ότι κόστος κι αν έχει αυτό σε μένα και στα παιδιά μου, είναι το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», που άκουσα παραπάνω από δύο φορές, ο απόλυτος εθνικοπατριωτικός προσανατολισμός που θα κανε πολύ περήφανο τον κυβερνητικό εταίρο, τον Πάνο τον Καμμένο, και η παντελής απουσία οποιουδήποτε connotation με τη διεθνή και εγχώρια κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα του σήμερα, πλην του μηνύματος του υπουργού Παιδείας και μπλα μπλα μπλα, στο τέλος, γύρω από το οποίο μήνυμα έπρεπε να έχει στηθεί και η γιορτή, κατά την όχι και τόσο ταπεινή -τέλος οι μετριοφροσύνες- άποψή μου. Το μήνυμα είναι στο ίντερνετ, αναζητήστε το.
Δεν έχω κρύψει ποτέ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, όπως και το γεγονός ότι δεν είμαι οπαδικά (ούτε καν πολιτικά) υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο όμως ψήφισα και ο οποίος είναι κυβέρνηση -αριστερή κυβέρνηση- της ευρωπαϊκής αυτής χώρας. Αυτό που είδα σήμερα το πρωί ΔΕΝ είναι ούτε αριστερό, ούτε καν κεντρώο, ούτε ευρωπαϊκό, ούτε τίποτα. Είναι ένα θλιβερό come back σε μια εποχή που η κυρίαρχη λογική ήταν το «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι», που έπρεπε να δακρύζεις και να βαράς προσοχές όταν ξεδιπλώνεται η σημαία, μια εποχή που πολλοί έχουν παλέψει για να μην ξανάρθει ποτέ.
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που ο εθνολαϊκισμός μάς πολιορκεί από παντού και θα ΟΦΕΙΛΑΜΕ να προστατεύσουμε, να θωρακίσουμε ιδεολογικά, τουλάχιστον τα παιδιά μας από αυτόν, αντί να τα μπολιάζουμε με στείρα εθνική υπερηφάνεια.
Η επανάσταση του 1821, είναι ένα τόσο σύνθετο πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά και ιστορικά γεγονός, που δίνει άπειρες ευκαιρίες να το κάνεις. Όχι, όμως. Εμείς, εκεί, κολλημένοι με την μπάλα του «πάλι με χρόνια με καιρούς», τους κακούς Τούρκους, τους ηρωικούς Έλληνες, την παλιακή και ρηχή ερμηνεία της ιστορίας. Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει κάποια «γραμμή» για να γίνονται έτσι οι γιορτές, ξέρω ότι και στα σχολεία, όπως παντού, υπάρχουν και άνθρωποι που ξεφεύγουν από αυτές τις λογικές και ίσως να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Ξέρω επίσης τι θα εισέπραττα αν ήμουν στη θέση του 12χρονου που πρωταγωνιστεί σε αυτές τις φιέστες. Δεν αισθάνομαι θλίψη. Αισθάνομαι θυμωμένη. Τίποτε άλλο.
*
Αυτό που είδα το πρωί ΔΕΝ είναι ούτε
αριστερό, ούτε κεντρώο, ούτε ευρωπαϊκό
της Μαρίας Δεδούση
O γιος μου ντύθηκε τσολιάς. Πληρώσαμε για τη στολή ενοίκιο. Έκανα πρόχειρα τον πολλαπλασιασμό, βλέποντας το πρωί τη γιορτή του σχολείου, και χάρηκα πολύ για λογαριασμό του κυρίου που νοικιάζει τις στολές. Θα το ‘τρωγα αυτό, όμως, δε βαριέσαι... Όπως, πιθανώς αν και όχι ευχαρίστως, θα ‘τρωγα και τα σκετσάκια-τραγουδάκια-αφηγήσεις σκηνοθετικής λογικής Τζέιμς Πάρις -όπως εύστοχα παρατήρησε ένας μπαμπάς δίπλα μου- και το γεγονός ότι η
σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου του σωτήριου 2017 ήταν, τζένεραλι σπίκινγκ, μια ευγενική συνεισφορά στην έκθεση GR80s. Μέχρι εκεί, ίσως και να γέλαγα.
Αυτό που δεν θα φάω με τίποτα, όμως, ότι κόστος κι αν έχει αυτό σε μένα και στα παιδιά μου, είναι το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», που άκουσα παραπάνω από δύο φορές, ο απόλυτος εθνικοπατριωτικός προσανατολισμός που θα κανε πολύ περήφανο τον κυβερνητικό εταίρο, τον Πάνο τον Καμμένο, και η παντελής απουσία οποιουδήποτε connotation με τη διεθνή και εγχώρια κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα του σήμερα, πλην του μηνύματος του υπουργού Παιδείας και μπλα μπλα μπλα, στο τέλος, γύρω από το οποίο μήνυμα έπρεπε να έχει στηθεί και η γιορτή, κατά την όχι και τόσο ταπεινή -τέλος οι μετριοφροσύνες- άποψή μου. Το μήνυμα είναι στο ίντερνετ, αναζητήστε το.
Δεν έχω κρύψει ποτέ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, όπως και το γεγονός ότι δεν είμαι οπαδικά (ούτε καν πολιτικά) υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο όμως ψήφισα και ο οποίος είναι κυβέρνηση -αριστερή κυβέρνηση- της ευρωπαϊκής αυτής χώρας. Αυτό που είδα σήμερα το πρωί ΔΕΝ είναι ούτε αριστερό, ούτε καν κεντρώο, ούτε ευρωπαϊκό, ούτε τίποτα. Είναι ένα θλιβερό come back σε μια εποχή που η κυρίαρχη λογική ήταν το «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι», που έπρεπε να δακρύζεις και να βαράς προσοχές όταν ξεδιπλώνεται η σημαία, μια εποχή που πολλοί έχουν παλέψει για να μην ξανάρθει ποτέ.
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που ο εθνολαϊκισμός μάς πολιορκεί από παντού και θα ΟΦΕΙΛΑΜΕ να προστατεύσουμε, να θωρακίσουμε ιδεολογικά, τουλάχιστον τα παιδιά μας από αυτόν, αντί να τα μπολιάζουμε με στείρα εθνική υπερηφάνεια.
Η επανάσταση του 1821, είναι ένα τόσο σύνθετο πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά και ιστορικά γεγονός, που δίνει άπειρες ευκαιρίες να το κάνεις. Όχι, όμως. Εμείς, εκεί, κολλημένοι με την μπάλα του «πάλι με χρόνια με καιρούς», τους κακούς Τούρκους, τους ηρωικούς Έλληνες, την παλιακή και ρηχή ερμηνεία της ιστορίας. Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει κάποια «γραμμή» για να γίνονται έτσι οι γιορτές, ξέρω ότι και στα σχολεία, όπως παντού, υπάρχουν και άνθρωποι που ξεφεύγουν από αυτές τις λογικές και ίσως να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Ξέρω επίσης τι θα εισέπραττα αν ήμουν στη θέση του 12χρονου που πρωταγωνιστεί σε αυτές τις φιέστες. Δεν αισθάνομαι θλίψη. Αισθάνομαι θυμωμένη. Τίποτε άλλο.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου