*
Το μήνυμα των πυρκαγιών; Αλλού το έψαχνα κι αλλού το βρήκα! Ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε στο ίντερνετ, ούτε καν στις εμβριθείς ανακοινώσεις των κομμάτων. Το ανακάλυψα σε μια ταπεινή ταινία που ξεκίνησε χτες να παίζεται στους κινηματογράφους και φέρει τον τίτλο «Αναζητώντας τον Έρικ». Και την υπογραφή του Κεν Λόουτς βεβαίως, ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά. Ένα φιλμ που μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κανών έμεινε για λόγους δικαιωμάτων και προβλημάτων της εγχώριας διανομής σχεδόν δέκα χρόνια μακριά από τις ελληνικές αίθουσες. Αλλά ήρθε, επιτέλους. Και μαζί του έφερε το μήνυμα των πυρκαγιών!
Δυο λόγια για το στόρι για να μην χανόμαστε. Αντιγράφω κόπυ πάστε το Δελτίο Τύπου, για να βγει εύκολα το μεροκάματο, έστω και με ολίγη γκρίνια από Χατζή:
Ο Έρικ είναι ένας μεσήλικας Βρετανός ταχυδρόμος σε φουλ κατάθλιψη. Η δεύτερη σύζυγός του τον έχει εγκαταλείψει μόλις, αφήνοντάς του δωράκι τους δυο έφηβους γιους της, τους οποίους αδυνατεί να νουθετήσει. Επιπλέον, η κόρη του από τον πρώτο γάμο τον αναγκάζει, για χάρη της νεογέννητης εγγονής του, να συναντήσει ξανά τη Λίλι, την πρώτη του σύζυγο και μεγάλο του έρωτα, με την οποία έχει χρόνια να μιλήσει. Όλα αυτά τον οδηγούν σε μια οδυνηρή ψυχολογική κρίση, από την οποία δεν μπορούν, όσο κι αν προσπαθούν, να τον βγάλουν οι συνάδελφοί του. Μέχρι που, ύστερα από ένα μπαφίδι, εμφανίζεται μπροστά του ο Γάλλος πρώην σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ Ερίκ Καντονά, πρόθυμος να του δώσει μερικές πολύτιμες συμβουλές.
Οι οποίες συμβουλές είναι στο κλασικό πλαίσιο της αυτοβελτίωσης και του «άδραξε τη μέρα» και τον στρώνουν κάπως τον Έρικ (γράφω δικά μου τώρα, όχι απ’ το Δελτίο), αλλά τι να σου κάνει το σελφ χελπ όταν σκάει σπίτι ο ένας από τους δύο έφηβους με ένα μπιστόλι και το μπιστόλι του το έχει εμπιστευθεί να το φυλάει τοπικός γκάνγκστερ μικρού βεληνεκούς και το ψάχνει το μπιστόλι η αστυνομία γιατί ο τοπικός γκάνγκστερ το έχει χρησιμοποιήσει για να μπιστολιάσει έναν τύπο που τον του την είπε στο κλαμπ και γίνονται όλα ένα κουλουβάχατο κι ο Έρικ φτάνει στην άκρη του γκρεμού και κοιτάει κάτω. Εκεί είναι η ώρα για τον Καντονά να του δώσει την πιο πολύτιμη συμβουλή της ταινίας:
Το θέμα μας είναι η εμπιστοσύνη και η συσπείρωση. Το θέμα μας είναι να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και όλες μαζί, να κοιταχτούμε στα μάτια, να ξύσουμε τις κεφάλες και να δώσουμε τα χέρια ως συμπαίκτες. Γιατί συμπαίκτες είμαστε και μετά απ’ τις πυρκαγιές τρώμε πέντε γκολ στον τελικό κι έχει φτάσει το παιχνίδι στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου και φως δεν φαίνεται. Και θα το σφυρίξει ο ρέφερι και θα μπούμε στα αποδυτήρια με κατεβασμένα τα μούτρα και θα κουτουλάμε στους τοίχους. Εκτός κι αν αποφασίσουμε κάποια στιγμή ότι σ’ αυτό το ματσάκι δεν παίζει ο καθένας χωριστά, παίζουμε όλοι παρέα. Ότι είμαστε μια ομάδα, ένας σύλλογος. Ότι ο διπλανός μας είναι συμπαίκτης, δεν είναι εχθρός. Τότε όχι μόνο θα το ισοφαρίσουμε το σκορ, αλλά θα σηκώσουμε κιόλας το κυπελλάκι θριαμβευτικά. Με εμπιστοσύνη και συσπείρωση, μόνο έτσι γίνεται. Ειδάλλως, το είπε κι ο Ερικ ξεκάθαρα:
Θα πάμε όλοι χαμένοι…
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Εμπιστοσύνη και συσπείρωση σε μια ταινία του Κεν Λόουτς
Ειδάλλως, θα πάμε όλοι χαμένοι...
του Χρήστου Ξανθάκη
Το μήνυμα των πυρκαγιών; Αλλού το έψαχνα κι αλλού το βρήκα! Ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε στο ίντερνετ, ούτε καν στις εμβριθείς ανακοινώσεις των κομμάτων. Το ανακάλυψα σε μια ταπεινή ταινία που ξεκίνησε χτες να παίζεται στους κινηματογράφους και φέρει τον τίτλο «Αναζητώντας τον Έρικ». Και την υπογραφή του Κεν Λόουτς βεβαίως, ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά. Ένα φιλμ που μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κανών έμεινε για λόγους δικαιωμάτων και προβλημάτων της εγχώριας διανομής σχεδόν δέκα χρόνια μακριά από τις ελληνικές αίθουσες. Αλλά ήρθε, επιτέλους. Και μαζί του έφερε το μήνυμα των πυρκαγιών!
Δυο λόγια για το στόρι για να μην χανόμαστε. Αντιγράφω κόπυ πάστε το Δελτίο Τύπου, για να βγει εύκολα το μεροκάματο, έστω και με ολίγη γκρίνια από Χατζή:
Ο Έρικ είναι ένας μεσήλικας Βρετανός ταχυδρόμος σε φουλ κατάθλιψη. Η δεύτερη σύζυγός του τον έχει εγκαταλείψει μόλις, αφήνοντάς του δωράκι τους δυο έφηβους γιους της, τους οποίους αδυνατεί να νουθετήσει. Επιπλέον, η κόρη του από τον πρώτο γάμο τον αναγκάζει, για χάρη της νεογέννητης εγγονής του, να συναντήσει ξανά τη Λίλι, την πρώτη του σύζυγο και μεγάλο του έρωτα, με την οποία έχει χρόνια να μιλήσει. Όλα αυτά τον οδηγούν σε μια οδυνηρή ψυχολογική κρίση, από την οποία δεν μπορούν, όσο κι αν προσπαθούν, να τον βγάλουν οι συνάδελφοί του. Μέχρι που, ύστερα από ένα μπαφίδι, εμφανίζεται μπροστά του ο Γάλλος πρώην σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ Ερίκ Καντονά, πρόθυμος να του δώσει μερικές πολύτιμες συμβουλές.
Οι οποίες συμβουλές είναι στο κλασικό πλαίσιο της αυτοβελτίωσης και του «άδραξε τη μέρα» και τον στρώνουν κάπως τον Έρικ (γράφω δικά μου τώρα, όχι απ’ το Δελτίο), αλλά τι να σου κάνει το σελφ χελπ όταν σκάει σπίτι ο ένας από τους δύο έφηβους με ένα μπιστόλι και το μπιστόλι του το έχει εμπιστευθεί να το φυλάει τοπικός γκάνγκστερ μικρού βεληνεκούς και το ψάχνει το μπιστόλι η αστυνομία γιατί ο τοπικός γκάνγκστερ το έχει χρησιμοποιήσει για να μπιστολιάσει έναν τύπο που τον του την είπε στο κλαμπ και γίνονται όλα ένα κουλουβάχατο κι ο Έρικ φτάνει στην άκρη του γκρεμού και κοιτάει κάτω. Εκεί είναι η ώρα για τον Καντονά να του δώσει την πιο πολύτιμη συμβουλή της ταινίας:
«Πρέπει πάντοτε να εμπιστεύεσαι τους συμπαίκτες σου. Ειδάλλως, είμαστε όλοι χαμένοι»!Και πάει ο Έρικ και βρίσκει τους συναδέλφους του στο ταχυδρομείο και κάθονται όλοι μαζί και ξύνουν τις κεφάλες και κατεβαίνει μια ιδέα καλή και μαζεύονται και τον κάνουν τον τοπικό γκάνγκστερ μία χόρτα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι η εμπιστοσύνη και η συσπείρωση. Το θέμα μας είναι να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και όλες μαζί, να κοιταχτούμε στα μάτια, να ξύσουμε τις κεφάλες και να δώσουμε τα χέρια ως συμπαίκτες. Γιατί συμπαίκτες είμαστε και μετά απ’ τις πυρκαγιές τρώμε πέντε γκολ στον τελικό κι έχει φτάσει το παιχνίδι στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου και φως δεν φαίνεται. Και θα το σφυρίξει ο ρέφερι και θα μπούμε στα αποδυτήρια με κατεβασμένα τα μούτρα και θα κουτουλάμε στους τοίχους. Εκτός κι αν αποφασίσουμε κάποια στιγμή ότι σ’ αυτό το ματσάκι δεν παίζει ο καθένας χωριστά, παίζουμε όλοι παρέα. Ότι είμαστε μια ομάδα, ένας σύλλογος. Ότι ο διπλανός μας είναι συμπαίκτης, δεν είναι εχθρός. Τότε όχι μόνο θα το ισοφαρίσουμε το σκορ, αλλά θα σηκώσουμε κιόλας το κυπελλάκι θριαμβευτικά. Με εμπιστοσύνη και συσπείρωση, μόνο έτσι γίνεται. Ειδάλλως, το είπε κι ο Ερικ ξεκάθαρα:
Θα πάμε όλοι χαμένοι…
---
---
*
Τον Καντονά περίμενες να το πεί. Ο Μακρυγιάννης έλεγε, οτι αν δεν αφήσουμε το "εγώ" και να κοιτάξουμε το "εμείς", το χάσαμε το ...κορμί, πατριώτη! Και πάνε εκατόν πενήντα χρόνια από τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφή