*
Ανασυγκρότηση
***
*
Όταν γράφεις σε ελληνικό έντυπο, σάιτ, μπλογκ κλπ απευθύνεσαι σε Έλληνες που μιλάνε ελληνικά και όχι ελληνοαγγλικά. Σύμφωνοι, κάποιοι (πολλοί) ξένοι όροι πολιτογραφήθηκαν ως ελληνικοί και είναι γραφική η προσπάθεια ελληνοποίησής τους. Το να λες τον μασέρ χειρομαλάκτη, το φαξ τηλεομοιοτυπία, το κουταλάκι κοχλιάριο και τον μακιγιέρ ψιμυθιολόγο, αντί να εξυπηρετείς την προσπάθεια διατήρησης της γλωσσικής καθαρότητας, τη γελοιοποιείς. Αλλά ως εκεί.
*
Τα δημοσιογραφικά ελληνοαγγλικά
και οι αριστούχοι της Σχολής Κωστόπουλου
Η άλλη πλευρά του νομίσματος στη γλωσσική γελοιότητα έχει τα γκρίκλις και τα ελληνοαγγλικά. Που διαχέονται, δυστυχώς, και στην ελληνική δημοσιογραφία από τότε που η παραγωγή δημοσιογράφων γίνεται μαζικά, σαν από πρέσα. Κάθε φορά που ανοιγοκλείνει το καλούπι βγαίνουν και κάποιοι που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν κακοποιώντας τη δημοσιογραφική έκφραση ερήμην δασκάλων.
Όταν σε ελληνικό μέσον ενημέρωσης βλέπεις να γράφουν για τον Michael Schumacher, την Angela Merkel και για το penalty που δεν δόθηκε – όταν δηλαδή δεν χρησιμοποιείται σε ΕΛΛΗΝΙΚΟ έντυπο το ΕΛΛΗΝΙΚΟ αλφάβητο για να γραφτεί του όνομα του Σουμάχερ και της Μέρκελ ή για να αποδοθεί με ελληνικά γράμματα ο όρος πέναλτι – το πράγμα οδεύει προς τη γελοιότητα. Η οποία ξεπερνιέται σε πιο ακραίες περιπτώσεις. Όπως λόγου χάρη όταν διαβάζεις σχετικά με τη γεμάτη φραστικές προσβολές μέσω Twitter «διαμάχη του Piers Morgan και του Larry King» (έτσι ακριβώς!) το σχόλιο ότι «ούτε στο εξωτερικό έχουν αντιληφθεί το impact των όσων γράφονται στα social media»!
Εντάξει μεγάλε/μεγάλη, είναι ολοφάνερο ότι οι γνώσεις σου στα αγγλικά ξεπερνούν το Λόουερ, αλλά αυτό έχει αρνητικό… impact στη δημοσιογραφική σου εικόνα. Και δυστυχώς δεν το καταλαβαίνεις, αλλά νομίζεις ότι έχεις πιάσει το μοντέρνο γλωσσικό ύφος από τα αχαμνά και ότι είσαι αριστούχος της Σχολής Κωστόπουλου.
Όταν σε ελληνικό μέσον ενημέρωσης βλέπεις να γράφουν για τον Michael Schumacher, την Angela Merkel και για το penalty που δεν δόθηκε – όταν δηλαδή δεν χρησιμοποιείται σε ΕΛΛΗΝΙΚΟ έντυπο το ΕΛΛΗΝΙΚΟ αλφάβητο για να γραφτεί του όνομα του Σουμάχερ και της Μέρκελ ή για να αποδοθεί με ελληνικά γράμματα ο όρος πέναλτι – το πράγμα οδεύει προς τη γελοιότητα. Η οποία ξεπερνιέται σε πιο ακραίες περιπτώσεις. Όπως λόγου χάρη όταν διαβάζεις σχετικά με τη γεμάτη φραστικές προσβολές μέσω Twitter «διαμάχη του Piers Morgan και του Larry King» (έτσι ακριβώς!) το σχόλιο ότι «ούτε στο εξωτερικό έχουν αντιληφθεί το impact των όσων γράφονται στα social media»!
Εντάξει μεγάλε/μεγάλη, είναι ολοφάνερο ότι οι γνώσεις σου στα αγγλικά ξεπερνούν το Λόουερ, αλλά αυτό έχει αρνητικό… impact στη δημοσιογραφική σου εικόνα. Και δυστυχώς δεν το καταλαβαίνεις, αλλά νομίζεις ότι έχεις πιάσει το μοντέρνο γλωσσικό ύφος από τα αχαμνά και ότι είσαι αριστούχος της Σχολής Κωστόπουλου.
---
---
*
Ορθές οι παρατηρήσεις σας, δυστυχώς όμως έχει αποδειχθεί πως ούτε αγγλικά γνωρίζουν αλλά ούτε και ελληνικά, π.χ. είδα γραμμένο σε site (αν το θυμάμαι καλά) "έκλεψαν τα κοιμήλια στην εκκλησία...", ποια "κοιμήλια" ρε παιδιά; Υπάρχουν και τα ΛΕΞΙΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είπεν ο Απόστολος Παύλος "Αν τα γλώττας των ανθρώπων μιλώ γλώττα μου έδωσαν ελληνική".
Δυστυχώς αυτών τους έδωσαν γλώσσα ΑΣΧΕΤΗ.
@ ανώνυμος 9:02 - ... μεγάλο θέμα η γλώσσα και η γραφή ... και πάντα είναι σε ευθεία συνάρτηση με την παιδεία ... όσο για τον Απόστολο Παύλο, κι αυτός είχε ένα θέμα για το ποια γλώσσα εννοούσε ελληνική ... των Εβδομήκοντα, των ναυτικών (κοινή) ή την παλαιστινιακή εκδοχή της ελληνικής; ...αλλά σε κάθε περίπτωση το θέμα στα καθ' ημάς έχει μέλλον ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το Ειρωνικό Νεοελληνικό Λεξικό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλληνας: (ο από 3.000 ετών): Ο τυπικός Ρωμιός είναι λεβέντης, μερακλής, τσίφτης, ασίκης, χουβαρντάς, ντόμπρος, μάγκας, βλάμης, μπεσαλής και καπάτσος. Καμιά φορά τεμπέλης, το ρίχνει στο χουζούρι και στο ραχάτι – μαχμουρλής, στο ντιβάνι, κοιτάει το ταβάνι. Του αρέσει ο παράς, το μπαξίσι, το κέφι και το γλέντι. Άμα τον πιάσει ο σεβντάς ή ο νταλγκάς για καμιά νταρντάνα, γίνεται νταής (μπελάς, ο γρουσούζης!) και άμα τον χτυπήσει ντέρτι και σεκλέτι, γίνεται μπεκρής και τον πονάει ο ντουνιάς.
(Όλα τα ουσιαστικά ονόματα αυτού του κειμένου είναι ξένα. Είκοσι πέντε τουρκικά, τρία αλβανικά, δύο ιταλικά και ένα σλαβικό).