*
Ότι δύο στους τρεις και δύο στις τρεις από αυτούς και αυτές που προσήλθαν στις κάλπες, ήταν ηλικίας άνω των 55 ετών. Το λένε τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας και δεν επιδέχονται αμφισβητήσεως. Γύρω στο 25% ήταν στην ηλικιακή ομάδα από 55 ως 65 έτη και ένα άλλο 40% ήταν άνω των 65 ετών. Πολίτες δηλαδή που τα μεγαλεία, τις νίκες, την μαγκιά του Αντρέα Παπανδρέου τα είχαν ζήσει από πρώτο χέρι. Ενώ τα πουλέν του υπαρκτού σημιτισμού, οι 35 ως 55 χρονών δηλαδή, δεν ήταν ούτε ένας στους τέσσερις, ούτε μία στις τέσσερις. Πράγμα το οποίον επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά την αθάνατη ρήση του Γιώργαρου Κατσιφάρα. Αν δεν υπήρχε ο Αντρέας Παπανδρέου, όλους αυτούς δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους. Άντε να ήξερε τη Φώφη, γιατί ο πατέρας της ήταν επίσης μεγάλος ανήρ. Αλλά τους υπόλοιπους, ούτε να του ψήσουν καφέ δεν θα τους εμπιστευόταν…
Βλέπε τον Γιώργαρο τον Καμίνη για παράδειγμα, που κατέβηκε στην εκλογική διαδικασία ως «νικητής». Ως winner που λένε και οι Εγγλέζοι, μια και είχε κερδίσει δύο φορές εκλογές στον Δήμο της Αθήνας. Ο οποίος Δήμος της Αθήνας, είναι λίγο μεγαλύτερος από κουταλιά της σούπας, για να μην πω λίγο μικρότερος από χωνάκι παγωτό. Και έχει μια παράδοση να γέρνει προς επιλογές συντηρητικού χαρακτήρος. Άρα δεν ήταν και τόσο παράδοξο να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του Σημιτιστάν και να εκλέγει έναν πολιτικό άνδρα καλοντυμένο, καλοπλυμένο και καλοχτενισμένο αλλά παντελώς ανίκανο να εμπνεύσει πραγματικές και πολυπληθείς μάζες. Αντίο λοιπόν μπάρμπα Γιώργο και φρόντισε να εξαργυρώσεις την επιλογή σου στον δεύτερο γύρο με μια θέση στο Επικρατείας. Την πρώτη κατά προτίμηση, γιατί τον δεύτερο δεν τον πολυβλέπω να μπαίνει Βουλή.
Πάμε όμως και στον Σταύρο Θεοδωράκη, μην τον αφήσω παραπονεμένο. Κάπου εδώ τελειώνει και η δική του πολιτική σταδιοδρομία ή μάλλον, για να το πω καλύτερα, η σταδιοδρομία του σε θέση πρωταγωνιστή. Στο χρονοντούλαπο μπαίνει, όπως μπήκε και η ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή. Και δεν έχει καν ποσοστό της προκοπής ο Σταύρακας για να το πουλήσει (συγγνώμη, να το προσανατολίσει) στη δεύτερη Κυριακή. Κάτω από 10 % πήρε, κανέναν δεν συγκίνησε το παραμύθι του για κόμμα-κίνημα και η βαρβάτη δήλωση ότι με τα χεράκια του θα χτίσει τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Συμβαίνουν αυτά με τις φούσκες και πόση στήριξη να σου προσφέρουν πια ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία; Πρέπει κάποια στιγμή να σε εμπιστευτεί κι ο «χοντρός λαός», που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Αντρέας. Αρκεί βεβαίως να διατηρείς επαφή μαζί του και εκτός διαδικτύου. Ή έστω εκτός Da Capo…
Ανασυγκρότηση
***
*
... κι άλλες ιστορίες για μικρά παιδιά
Για μένα το πιο σημαντικό στοιχείο της χθεσινής ψηφοφορίας στην Κεντροαριστερά ήταν το εξής:
*
... κι άλλες ιστορίες για μικρά παιδιά
Οι μεγάλοι ηττημένοι
της μάχης για την Κεντροαριστερά
του Χρήστου Ξανθάκη
Ότι δύο στους τρεις και δύο στις τρεις από αυτούς και αυτές που προσήλθαν στις κάλπες, ήταν ηλικίας άνω των 55 ετών. Το λένε τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας και δεν επιδέχονται αμφισβητήσεως. Γύρω στο 25% ήταν στην ηλικιακή ομάδα από 55 ως 65 έτη και ένα άλλο 40% ήταν άνω των 65 ετών. Πολίτες δηλαδή που τα μεγαλεία, τις νίκες, την μαγκιά του Αντρέα Παπανδρέου τα είχαν ζήσει από πρώτο χέρι. Ενώ τα πουλέν του υπαρκτού σημιτισμού, οι 35 ως 55 χρονών δηλαδή, δεν ήταν ούτε ένας στους τέσσερις, ούτε μία στις τέσσερις. Πράγμα το οποίον επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά την αθάνατη ρήση του Γιώργαρου Κατσιφάρα. Αν δεν υπήρχε ο Αντρέας Παπανδρέου, όλους αυτούς δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους. Άντε να ήξερε τη Φώφη, γιατί ο πατέρας της ήταν επίσης μεγάλος ανήρ. Αλλά τους υπόλοιπους, ούτε να του ψήσουν καφέ δεν θα τους εμπιστευόταν…
Βλέπε τον Γιώργαρο τον Καμίνη για παράδειγμα, που κατέβηκε στην εκλογική διαδικασία ως «νικητής». Ως winner που λένε και οι Εγγλέζοι, μια και είχε κερδίσει δύο φορές εκλογές στον Δήμο της Αθήνας. Ο οποίος Δήμος της Αθήνας, είναι λίγο μεγαλύτερος από κουταλιά της σούπας, για να μην πω λίγο μικρότερος από χωνάκι παγωτό. Και έχει μια παράδοση να γέρνει προς επιλογές συντηρητικού χαρακτήρος. Άρα δεν ήταν και τόσο παράδοξο να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του Σημιτιστάν και να εκλέγει έναν πολιτικό άνδρα καλοντυμένο, καλοπλυμένο και καλοχτενισμένο αλλά παντελώς ανίκανο να εμπνεύσει πραγματικές και πολυπληθείς μάζες. Αντίο λοιπόν μπάρμπα Γιώργο και φρόντισε να εξαργυρώσεις την επιλογή σου στον δεύτερο γύρο με μια θέση στο Επικρατείας. Την πρώτη κατά προτίμηση, γιατί τον δεύτερο δεν τον πολυβλέπω να μπαίνει Βουλή.
Πάμε όμως και στον Σταύρο Θεοδωράκη, μην τον αφήσω παραπονεμένο. Κάπου εδώ τελειώνει και η δική του πολιτική σταδιοδρομία ή μάλλον, για να το πω καλύτερα, η σταδιοδρομία του σε θέση πρωταγωνιστή. Στο χρονοντούλαπο μπαίνει, όπως μπήκε και η ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή. Και δεν έχει καν ποσοστό της προκοπής ο Σταύρακας για να το πουλήσει (συγγνώμη, να το προσανατολίσει) στη δεύτερη Κυριακή. Κάτω από 10 % πήρε, κανέναν δεν συγκίνησε το παραμύθι του για κόμμα-κίνημα και η βαρβάτη δήλωση ότι με τα χεράκια του θα χτίσει τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Συμβαίνουν αυτά με τις φούσκες και πόση στήριξη να σου προσφέρουν πια ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία; Πρέπει κάποια στιγμή να σε εμπιστευτεί κι ο «χοντρός λαός», που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Αντρέας. Αρκεί βεβαίως να διατηρείς επαφή μαζί του και εκτός διαδικτύου. Ή έστω εκτός Da Capo…
---
---
*
