... εδώ, δεν είμαστε με το Charlie Hebdo ...

*

Ανασυγκρότηση

**
*

Οργή για το πρωτοσέλιδο του Charlie Hebdo

Διχάζει και προκαλεί το νέο πρωτοσέλιδο

της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo

Αρκετοί είναι οι πολίτες που εξοργίζονται και το εκφράζουν στα social media, κάνοντας λόγο για απαράδεκτη προσβολή σε βάρος ενός άτυχου μικρού παιδιού που βρήκε τον πιο τραγικό θάνατο και η εικόνα του αναδείχθηκε σε σύμβολο του προσφυγικού δράματος στη Μεσόγειο κι άλλοι αναγνωρίζουν το αιχμηρό, κυνικό και συχνά «ενοχλητικό» γαλλικό χιούμορ της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo.

Σε κάθε περίπτωση, το Charlie Hebdo κατάφερε για ακόμα μία φορά να προκαλέσει με το πρωτοσέλιδό του.

Ο τίτλος είναι: «Καλώς ήρθατε μετανάστες».

Στο πρώτο καρτούν απεικονίζεται ο 3χρονος Αϊλάν νεκρός στην ακτή -όπως στη φωτογραφία που συγκλόνισε τον κόσμο- με φόντο μια πινακίδα με τον γνωστό κλόουν - μασκότ φαστ φουντ σε διαφήμιση για δύο παιδικά μενού στην τιμή του ενός. Από πάνω γράφει: «Τόσο κοντά στο στόχο του…» ...

---

πηγή: enikos.gr

---

*

... η "ΕφΣυν" κάνει πρωτοσέλιδα διακριτά ...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Διάκριση για την

"Εφημερίδα των Συντακτών"

Μεταξύ των κορυφαίων καλύτερων διεθνώς κατατάσσει τα δύο πρωτοσέλιδα της «Εφημερίδας των Συντακτών», για τη σφαγή στο «Charlie Hebdo», το γαλλικό περιοδικό «Courrier International». 

Το περιοδικό στην ειδική εκδοσή του για την τραγωδία στο Παρίσι δημοσίευσε δύο πρωτοσέλιδα, της "Εφ.Συν." κατατάσσοντάς τα ανάμεσα στα 10 και 20 καλύτερα, αντίστοιχα, μεταξύ εφημερίδων από ολόκληρο τον πλανήτη.

Πρόκειται για το φύλλο που κυκλοφόρησε την επομένη της επίθεσης (8 Ιανουαρίου) με το σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη να δεσπόζει στην πρώτη σελίδα και αποκλειστική συνέντευξη της ανταποκρίτριας του «Charie Hebdo» στην Αθήνα, καθώς και το φύλλο της 12ης Ιανουαρίου με τον τίτλο «Δεν φοβόμαστε», που απεικονίζει την μεγαλειώδη διαδήλωση στο Παρίσι και ειδικότερα το πανό με τα μάτια του αδικοχαμένου σκιτσογράφου Σαρμπ.

Η επιλογή του πρωτοσέλιδου της «Εφημερίδας των Συντακτών», όπως γράφει ο Δ. Φαναριώτης, έγινε ανάμεσα σε εφημερίδες-κολοσσούς, όπως οι «El Pais», «La Stampa», «Τimes», «Tageszeitung», «Independent», αλλά και κορυφαία περιοδικά, όπως τα «Economist» και «New Yorker».

To «Courrier International» εκδίδεται από τον όμιλο της «Le Monde» κι εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει γράψει τη δική του ιστορία. Είναι ένα μοναδικό στο είδος του περιοδικό, καθώς μεταφράζει και παρουσιάζει επιλεκτικά άρθρα από 1.500 πηγές (οι περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά) απ’ όλες τις χώρες του πλανήτη.

---

πηγή: http://zoornalistas.blogspot.gr/

---

*

... Παρίσι - η αποθέωση της προπαγάνδας ...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ομάδα εξουσιαστών αμαύρωσε

τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Παρίσι

Μικρός αριθμός ατόμων, που κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και βίαιες επιθέσεις στην ελευθερία του Τύπου αμαύρωσαν με την παρουσία τους τη συγκλονιστική συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Charlie Hebdo.

Αρκετοί από τους ηγέτες που παρευρέθηκαν, μεταξύ των οποίων και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, έχουν κατηγορηθεί ότι χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν ομάδες τζιχαντιστών και ισλαμοφασιστών στη βόρεια Αφρική και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Σε μια τεράστια επιχείρηση προπαγάνδας, στην οποία συμμετείχαν ορισμένα από τα γνωστότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία του κόσμου, οι ξένοι ηγέτες επιχείρησαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι φωτογραφήθηκαν στην κεφαλή της πορείας, ενώ στην πραγματικότητα έστησαν μια φιέστα για τις κάμερες φρουρούμενοι από ειδικές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας.

---

πηγή: http://info-war.gr/

---

*

"Δεν Μισώ, Δεν Φοβάμαι" - έτσι ακριβώς και τίποτα παραπάνω

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Selfies, γελάκια και...

Charlie Hebdo στην Αθήνα

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Πήγες κι εσύ στο Γαλλικό Ινστιτούτο; Πήγα κι εγώ στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Το θεώρησα χρέος μου απέναντι στους νεκρούς, γιατί κάποιοι απ’ αυτούς με μεγάλωσαν έτσι μανιακός που ήμουνα με τα κόμικς και τις γελοιογραφίες. Ήταν σαν δικοί μου άνθρωποι. Και τους δικούς μου ανθρώπους, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο για να τους τιμήσω. Άλλο τώρα αν το μετάνιωσα πικρά κατόπιν εορτής…

Όπως ανέβαινα τη Σίνα με τον φίλο μου τον Θανάση, μου ήρθε το πρώτο σοκ. Είδα μπαμπάδες με παιδάκια να προσέρχονται και αναρωτήθηκα αν καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι που τα πάνε τα βλαστάρια τους. Γιατί τα βλαστάρια σίγουρα δεν καταλαβαίνουν, όσο κι αν ανεμίζουν τα σημαιάκια που γράφουν πάνω τους “Je suis Charlie”. Ακόμη περισσότερο, τα πιτσιρίκια τα τόσα δα, που ίσα ίσα μπορούν να περπατήσουν και τα κουβαλάνε οι γονείς τους ως αξεσουάρ για να πιστοποιήσουν τις ευαισθησίες τους. Ιδίως όταν πρόκειται για τέκνα γνωστών και πασίγνωστων Αθηναίων…

Ύστερα πρόσεξα και κάτι άλλο. Ότι σε αντίθεση με τις συναθροίσεις τις γαλλικές, εδώ δεν είχαμε παρά ελάχιστη παρουσία «άπλυτων» -που θα έλεγε και ο Φρανσουά Ολάντ. Διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, άνθρωποι με white collar jobs εν γένει ήταν που γέμισαν τη Σίνα. Οι υπόλοιποι, ούτε από μακριά. «Μα δεν είχαν καμιά σχέση με το Charlie Hebdo», μου είπε η Λήδα. Το αναγνωρίζω, αλλά και πάλι θα περίμενα κάποια συμμετοχή παραπάνω. Ίσως ο χώρος έφταιγε, ίσως η προχειρότητα της οργάνωσης (ένα μαύρο πανό “Je suis Charlie” στην είσοδο του Ινστιτούτου και τίποτα παραπάνω), ίσως η απόπειρα «αεροπειρατείας» της συγκίνησης από τον πρωθυπουργό. Πάντως μάζες δεν εμφανίστηκαν. Οπότε δίκιο είχαν και όσοι έλεγαν ότι είχε πολύ κόσμο, δίκιο είχαν και όσοι απαντούσαν ότι είχε λίγο. Άλλο οι συγκεντρώσεις οι ζόρικες, οι πολυπληθείς, που βράζουν από παλμό και ένταση και άλλο αυτό το πράγμα το άψυχο.

Μπορεί να έφταιγε και η παρουσία των πολιτικών. Κάποιοι εξ αυτών ήταν πιο σεμνοί, το ομολογώ, κάποιοι άλλοι ωστόσο βρήκαν ακόμη μία ευκαιρία να πούνε το παραμυθάκι τους στις κάμερες. Άνευ ντροπής, δίχως αιδώ καμία, σιγά και τι έγινε, έχουμε εκλογές φιλαράκι. Υπήρξαν μάλιστα και ορισμένοι που την συγκεκριμένη παρουσία τους την κάνανε σημαία και την διοχέτευσαν σε φιλικά media, σε στυλ «ήμουν κι εγώ εκεί, μην κοιτάτε που κλείνω το ματάκι στο φράχτη του Έβρου, έχω καρδιά μάλαμα ρε κωλόπαιδα».

Αναγνωρίζω το σθένος τους και τη δύναμη του χαρακτήρος τους, αλλά μακριά από εμάς. Μακριά και να μην τους ξαναδούμε ούτε αυτούς ούτε όσους λυσσάξανε στις selfies ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Γιατί το είδα κι αυτό κι αναρωτήθηκα, πόσο η εικονική πραγματικότητα έχει αντικαταστήσει την αληθινή.

Εν τέλει, το μόνο που μου έμεινε από όλη την ελαφρώς ασυνάρτητη ιστορία, από όλο το «ελάτε να με δείτε, γιατί ήρθα να σας δω», ήταν τα γράμματα που κράταγε μια παρέα μικρών και μεγάλων δίπλα στην είσοδο του Ινστιτούτου. Γράμματα που σχημάτιζαν τη φράση «ΔΕΝ ΜΙΣΩ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ». Έτσι ακριβώς και τίποτα παραπάνω.

---

πηγή: http://provocateur.gr/

---

*

... να μιλήσουμε για τον πραγματικό ουμανισμό ...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Με τα μολύβια μας μεσίστια...

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ήταν ένα από τα πρωτοσέλιδα του «Charlie Hebdo». Έγραφε: «Η αγάπη πιο δυνατή από το μίσος».

Αλλά ο φασισμός – ο ισλαμικός, ο χριστιανικός, ο άθεος, ο παγανιστικός – ο κάθε λογής φασισμός, θα έχει πάντα άλλη άποψη. Διαφορετικά δεν θα ήταν φασισμός.

Ο ταλιμπανισμός είναι το σιαμαίο αδερφάκι του «πολιτισμένου» ιμπεριαλισμού. Έχουν και οι δυο το θράσος να δολοφονούν στο όνομα της «δικαιοσύνης» και την ίδια ώρα να κατηγορούν τους άλλους ότι δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή.

Δεν πρόκειται για «πόλεμο των πολιτισμών». Πρόκειται για αιμοσταγή συνύπαρξη ταλιμπανισμών που ο ένας θρέφει τον άλλον, τον συντηρεί, τον αναπαράγει.

Ο ταλιμπανισμός δεν έχει θρησκεία. Δεν έχει χρώμα. Δεν έχει υπηκοότητα. Αλλά έχει λόγο ύπαρξης: Ανατράφηκε στη θερμοκοιτίδα των πιο αδίστακτων συμφερόντων και γεννήθηκε για να τα υπηρετήσει με τα πιο αιμοδιψή μέσα.

Ναι, η αγάπη μπορεί να γίνει πιο δυνατή από το μίσος. Υπό μια προϋπόθεση: Απέναντι στους Φρανκενστάιν και στα δημιουργήματά τους, να ορθωθεί ο πραγματικός ουμανισμός. Που θα τους τιμωρήσει. Και θα τους εξαλείψει.

Με μια κουβέντα: «Ο πραγματικός ουμανισμός, η αληθινή αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτουν το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας».

---

πηγή: http://www.enikos.gr/

---

*