Ο καλός κύριος Γιώργος Κούδας

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Χρήστου Ξανθάκη

Κανονικά τώρα εγώ πρέπει να κάθομαι να γράφω για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και τη σκληρή μάχη που έλαβε χώρα στη Βουλή και πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να διασπάσει το μέτωπο ΝΔ-ΚΙΝΑΛ, αλλά είναι γατιά οι άλλοι και δεν διασπώνται τόσο εύκολα και βγήκε ο Τσίπρας και είπε τα δικά του και βγήκε ο Μητσοτάκης και είπε τα δικά του και βγήκε η Φώφη και είπε τα δικά της και βγήκε ο Τσουκάτος και είπε τα δικά του (ωχ, συγγνώμη, ο Τσουκάτος για τη Siemens κατέθεσε!) και βγήκε κι ένας τύπος που τον λένε Χρίστο Δήμα και αναρωτήθηκε τι θα ψηφίσουν για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια οι σαρανταένας βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που σπούδασαν στο εξωτερικό, φίλε τον είδε ο Τσιτσιπάς τον Χρίστο Δήμα και του ίσιωσε το μαλλί, ο Λεβέντης δεν ξέρω τι είπε, ούτε ο ίδιος ξέρει, ο Κουτσούμπας μίλησε για το σοσιαλισμό, ο Καμμένος έκλαψε τη μοίρα του με το μπαγλαμαδάκι παρέα, ο Σταύρος ήταν ψύχραιμος ενόψει Αγίου Βαλεντίνου, ο Μιχαλολιάκος ο,τι και να πει δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω. Ή μάλλον, δεν ευχαριστώ καν…

Μιας και μιλάω όμως για πράγματα που υποτίθεται ότι μας καίνε, θα σημειώσω πως την πιο ουσιαστική πολιτική παρέμβαση των ημερών δεν την άκουσα στη Βουλή, την άκουσα στην εκπομπή «Άλλη Διάσταση» του Κώστα Αρβανίτη, στην ΕΡΤ. Εκεί όπου βγήκε το σύμβολο του ΠΑΟΚ, ο Γιώργος Κούδας και μίλησε για το φασισμό και τα είπε νεράκι καθαρό και κρυστάλλινο. Απολαύστε τον:

«Είχα δύο εξαιρετικούς γονείς, ιδιαίτερα ο πατέρας μου με γαλούχησε με πράγματα και ιδανικά για τη ζωή. Ο πατέρας μου είχε βιώσει το φασισμό, γλίτωσε στο παρά πέντε, όταν έμπαιναν τα στρατεύματα στη Γερμανία, από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όταν του έλεγα, “μπαμπά αυτοί δεν είναι άνθρωποι;”, “όχι”, μου έλεγε, “αγόρι μου, δεν είναι άνθρωποι, ο Θεός δεν τους έπλασε ανθρώπους, τους έπλασε κτήνη».

Κι όταν τον ρώτησε η δημοσιογράφος Φωτεινή Λαμπρίδη πώς μπορούν να απαλειφθούν τα φαινόμενα του ρατσισμού στο χώρο του αθλητισμού, ο παιχταράς είχε πάλι έτοιμη τη σωστή απάντηση:

«Δεν χωράει ούτε ο ρατσισμός, ούτε η βία, ούτε όλα αυτά που γίνονται σήμερα στο ποδόσφαιρο, εγώ με αυτές τις αρχές γαλουχήθηκα. Αν βγάλεις ένα γράμμα, ο αθλητισμός γίνεται αλητισμός. Αν υπάρχει αγάπη για τον πλησίον σου, μπορείς να τον φέρεις κοντά σου και να του πεις ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία σήμερα και ότι πρέπει να βλέπουμε το μέλλον με αγάπη, αν δεν συμπορευτούμε, αν δεν κατανοήσουμε αυτά που μας κάνουν κακό και σαν λαό και σαν ανθρώπους, δεν έχουμε μέλλον».

Αυτές είναι παιδιά οι κουβέντες που θέλω ν’ ακούω εγώ. Σοβαρές, ζυγισμένες, απ’ τη ζωή μέσα βγαλμένες, από τον πόνο και τον μόχθο του ανθρώπου. Και θέλω να τις ακούω από κάποιους που μπορεί και να είχανε συμφέρον να κρυφτούν, μπορεί και να είχανε συμφέρον να σιωπήσουν, μπορεί και να είχανε συμφέρον να παραστήσουν το εθνικό κεφάλαιο και να πουλήσουν ίσες αποστάσεις. Εντάξει μωρές και τι έγινε, χωράει και ο αγκυλωτός σταυρός, χωράει και το χέρι το απλωμένο σε γωνία, χωράνε τα παραμυθάκια τα φασιστικά στον καθημερινό μας βίο και στα γήπεδα, μη μου τους κύκλους τάραττε και μην την κουνάτε τη βάρκα…

Ο Κούδας, ωστόσο, βγήκε μπροστά. Όπως έβγαινε στο χορτάρι, ακαταμάχητος και ασυγκράτητος. Και τα είπε απέναντι στην κάμερα, για να μην υπάρχει διόλου περιθώριο παρερμηνείας. Ένα είδωλο απέναντι στην ιστορία του και απέναντι στην ιστορία όλων μας. Ευθύς, περήφανος, όρθιος και ωραίος ως Έλλην. Γειά σου ρε Γιώργο γίγαντα, η πατρίδα σου χρωστάει ένα ευχαριστώ!

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*