Μίνως Αργυράκης - μνήμη...

*

Ανασυγκρότηση

***
*
Του Άρη Σκιαδόπουλου από το fb

Μνήμη 70η

Μινως Αργυρακης

Οταν τον αντάμωσα πρωτη φορα έμενε σ ενα νεοκλασικό πισω απο το Σταδιο στο Παγκράτι. Με υποδέχτηκε ολόγυμνος καθιστός μ εναν χρυσό θρόνο, απομεινάρι σκηνικού κάποιας παράστασης. Πληθωρικός με μακρυά μαλλιά διονυςιακος και με λογο επιθετικό, αυτοσαρκαστικο συνάμα. Τον ρωτηςα αν εχει φράγκα να την βγαλει και μ αποκρίθηκε "η τέχνη παινεται κατα τεκμηριον". Επικουρειος. Ημουν τοτε στο ΕΘΝΟΣ και κανόνισα να δινει ενα ολοσέλιδο σκίτσο κάθε Σάββατο και ν αμειβεται 85.000 τον μηνα.

Περαςαν τα χρονια και τον εχασα. Κι ενα μεσημέρι αντάμωσα στο Τοπ´ς στο Κολωνακι τον κολλητό του φιλο σπουδαίο γλύπτη Τάκη. Ο Τακης σε μια αυτοβιογραφία του περιέγραφε με γλυφορητητα τις απίθανες αλητείες τους σε Αθήνα, Νεα Υόρκη, Παρισι και αλλου. Σε μια απο αυτες, ειχαν ντυθεί "κοράκια" στον γάμο του τέως και τους μπουζουριασαν οι μπατσοι εξω απο την Μητρόπολη. Ο Τακης με τα χρονια εγινε σπουδαίος και τρανος ανα τον κοσμο. Αφησε πισω τον μποεμικο βίο έβγαλε λεφτα και τακτοποιήθηκε διχως ομως να καμει φαμίλια. Προτιμουσε τις μαθήτριες που κατα καιρούς τον συντρόφευαν. Ο Μινως παρα τους τρεις και βάλε γάμους και τις τρεις κόρες παρέμενε μια ζωή αθεράπευτος μποέμ.

Ρωτηςα τον Τάκη που θα βρω τον Μινω.

- Νομιζω οτι βριςκεται στο γηροκομείο. Τραβα εκει.

Τράβηξα για το Γηροκομείο. Τελευταια εικόνα που είχα του Μινου ηταν οταν πριν χρονια ειχε ερθει κάτω απο το Συγκρότημα φορώντας... μαυρο κολάν να παρει τον τοτε διευθυντη του Ταχυδρόμου Νικο Κυριαζίδη να πανε σε μια παρασταση στην Επιδαυρο. Ειχαμε πάθει πλάκα δεδομενου οτι ουτε οι γυναικες δεν φορούσαν... κολάν.

Με οδήγησαν στο δωμάτιο.Κι έπαθα σοκ. Ο ανθρωπος που καθόταν σε μια σταση καρτέριας δεν ειχε σχεση μ εκείνον τον ανέμελο αιρετικό της ζωής που είχα γνωρίσει. Αποστεομενος και χλωμος σαν ναχε πια παραδοθεί σ ενα αβέβαιο ξημέρωμα ο Μινως.
- Πως με βρήκες;
- Ο Τακης που μου ειπε...
- ... ο Τακης... Ο αγαπημένος μου... Δεσμός ζωής.
- Παει καιρός που σε χάσαμε...
- Αφου κατέληξα εδω, πως να με βρείτε... Βλεπεις τοσα χρονια δούλεψα και δεν κράτησα στην ακρη για το τελος...
Κι αρχιςε η κουβέντα...
- Παντως όλη σου η ζωή ηταν ενα ταξίδι στην Οδό Ονείρων..
- ...που κατέληξε στο χάος...

Θύμησες... θύμησες... Απο το Αϊδίνι στην προσφυγιά, η Πηλενοπη Δέλτα που τους περιμάζεψε με την μάννα κι έγραψε τον ίδιο στο Κολέγιο Αθηνών... Αντάρτικο με τον Αρη στο Καρπενησι "τον θυμαμαι παντα με αγάπη".. Απο τα ιδρυτικά μελη αργότερα των Λαμπρακηδων... Η ακομα, εκείνη βραδυά που στήσανε την Οδό Ονείρων με τον Μανο στο διαμέρισμα του... "Μανος κι ο Τσαρουχης και μας μάθανε ν αγαπάμε πιο πολυ την Ελλαδα".. Υστερα οι γυναικες.. "η πρωτη μουδειξε την όμορφηα του γυναικείου σώματος και του προσώπου. Η δεύτερη η Αγγλίδα με δίδαξε την οργάνωση και τον χαρακτήρα της ζωής, και η Πολετ η Γαλλίδα μουμαθε την ποιηςη"... Αρη;

- ελα Μινω;
- γελάνε καποιοι πισω μου;
- κανένας δεν γελάει Μινω...
- ..καί χω μια μανία καταδίωξης. Νομιζω οτι καποιοι γελουν σε βάρος μου... Θα ξανάρθεις;
- θα ξανάρθω Μινω...
- ...αποσα ειχα μουμεινε τούτο το άλμπουμ απο την Οδό Ονείρων. Θα στο αφιερώσω... Να εδω είναι που κάνουν καντάδα κάτω απο το μπαλκονι. Απ αυτο το σκίτσο εμπνεύστηκε ο Μανος το έργο...
- σ ευχαριστώ.
- να ξανάρθεις...
- θα ξανάρθω...

Αυτος ειναι ο Μινως που γνωρισα. Ενας διονυςιακος και Επικουρειος Ελληνας. Που λάτρεψε τον ανθρωπο και την ζωή. Που δεν κράτησε τιποτα στην ακρη για το τελος. Που μας άφησε σκίτσα ανεπαναλειπτα. Που του άρεσαν οι Μπητλς και το κονσέρτο για πιάνο και άρπα του Μότσαρτ. Πεθανε στο Γηροκομείο Αθηνών.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*