*
Ανασυγκρότηση
***
*
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Πολύς λόγος έγινε για τον Μαρκ Τουέιν αυτή την εβδομάδα. Πήγε κι ήρθε το όνομα του Αμερικανού συγγραφέως στα χείλη ουκ ολίγων πολιτικών. Και καλά του Τσακαλώτου, ο άνθρωπος διατηρεί μια ιδεολογική συγγένεια (τυπική έστω…) με τον εκλιπόντα. Οι υπόλοιποι που τον πιάσαν στο στόμα τους (Κικίλιας, Λοβέρδος, Θεοδωράκης), κατάλαβαν με τι φίδι είχαν να κάνουν; Με τι αναρχικό, με τι επαναστάτη, με τι τρομοκράτη (να το γράψω και με κεφαλαία: ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ) πήγανε και μπλέξανε; Ή μήπως νόμιζαν ότι ο Τουέιν ήταν κάποιο αγαθό τυπάκι που έγραφε βιβλία για παιδιά του στυλ Τομ Σόγιερ και Χάκλμπερι Φιν; Ε λοιπόν, σας έχω εκπλήξεις παλικάρια μου: Καλύτερα να τσιτάρατε Μπακούνιν και Κροπότκιν παρά Τουέιν! Τόσο ανατρεπτικό στοιχείο ήταν ο σπουδαίος Αμερικάνος γραφιάς. Και δια του λόγου το αληθές, παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του «Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου». Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν:
«Κι ήταν όλοι αυτοί οι απελεύθεροι μαζεμένοι πρωί πρωί για να δουλέψουν στο δρόμο του αφεντικού τους, του επισκόπου, τρεις μέρες ο καθένας, δωρεάν, κάθε αρχηγός έκαστης φαμίλιας και κάθε γιός έκαστης φαμίλιας, τρεις μέρες ο καθένας κι άλλη μια μέρα πάνω κάτω για τους υπηρέτες τους.
Ήταν σαν να διαβάζεις για τη Γαλλία και τους Γάλλους πριν από την παντοτινά αξιομνημόνευτη και ευλογημένη Επανάσταση, που ξεφορτώθηκε χίλια χρόνια τέτοιων κακουργημάτων με ένα παλιρροϊκό κύμα αίματος. Ένα και μοναδικό κύμα, μπας και πατσίσουνε το χρέος, με μισή σταγόνα αίμα για κάθε κουβά ολόκληρο που είχε στάξει από τα ατέλειωτα αργά βασανιστήρια του λαού στη διάρκεια δέκα αιώνων μιζέριας και ντροπής και αδικίας που μόνο με την κόλαση την ίδια μπορούν να συγκριθούν.
Υπήρχαν δύο “Τρομοκρατίες”, αν το θυμηθούμε και το σκεφτούμε καλά. Η μία συνοψιζόταν σε φόνους εν βρασμώ ψυχής και η άλλη σε φόνους εν ψυχρώ. Η μία διήρκεσε ολίγους μήνες μόνο, η άλλη διήρκεσε χίλια χρόνια. Από τη μία χάσανε τις ζωές τους δέκα χιλιάδες άνθρωποι, από την άλλη εκατό εκατομμύρια άνθρωποι. Κι ωστόσο τρέμουμε όλοι τη “φρίκη” της μικρής Τρομοκρατίας, της στιγμιαίας Τρομοκρατίας σα να λέμε. Τι είναι όμως ο γρήγορος θάνατος στη γκιλοτίνα, μπροστά στον θάνατο εφ’ όρου ζωής από την πείνα, το κρύο, τις προσβολές, την απονιά και την θλίψη; Τι είναι ο γρήγορος θάνατος από έναν κεραυνό, μπροστά σε έναν θάνατο από σιγανή φωτιά όταν σε έχουν σουβλίσει;
Σε ένα κοιμητήριο μιας τυχαίας πόλης θα μπορούσαν εύκολα να χωρέσουν όλα τα φέρετρα όσων θανατώθηκαν στην βραχεία Τρομοκρατία, σε αυτή την Τρομοκρατία που έχουμε όλοι εκπαιδευτεί να την τρέμουμε και να τη θρηνούμε. Αλλά η Γαλλία ολόκληρη δεν θα μπορούσε να χωρέσει τα θύματα της παλαιότερης και πραγματικής Τρομοκρατίας. Αυτής της αδιανόητα πικρής και άθλιας Τρομοκρατίας που κανείς μας δεν διδάχθηκε να αντιμετωπίζει στο μέγεθος ή στην οίκτο που της αξίζει…»
*
Όταν μια σειρά από πολιτικά πρόσωπα
πατάνε τη νάρκη της... ασχετοσύνης
Πολύς λόγος έγινε για τον Μαρκ Τουέιν αυτή την εβδομάδα. Πήγε κι ήρθε το όνομα του Αμερικανού συγγραφέως στα χείλη ουκ ολίγων πολιτικών. Και καλά του Τσακαλώτου, ο άνθρωπος διατηρεί μια ιδεολογική συγγένεια (τυπική έστω…) με τον εκλιπόντα. Οι υπόλοιποι που τον πιάσαν στο στόμα τους (Κικίλιας, Λοβέρδος, Θεοδωράκης), κατάλαβαν με τι φίδι είχαν να κάνουν; Με τι αναρχικό, με τι επαναστάτη, με τι τρομοκράτη (να το γράψω και με κεφαλαία: ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ) πήγανε και μπλέξανε; Ή μήπως νόμιζαν ότι ο Τουέιν ήταν κάποιο αγαθό τυπάκι που έγραφε βιβλία για παιδιά του στυλ Τομ Σόγιερ και Χάκλμπερι Φιν; Ε λοιπόν, σας έχω εκπλήξεις παλικάρια μου: Καλύτερα να τσιτάρατε Μπακούνιν και Κροπότκιν παρά Τουέιν! Τόσο ανατρεπτικό στοιχείο ήταν ο σπουδαίος Αμερικάνος γραφιάς. Και δια του λόγου το αληθές, παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του «Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου». Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν:
«Κι ήταν όλοι αυτοί οι απελεύθεροι μαζεμένοι πρωί πρωί για να δουλέψουν στο δρόμο του αφεντικού τους, του επισκόπου, τρεις μέρες ο καθένας, δωρεάν, κάθε αρχηγός έκαστης φαμίλιας και κάθε γιός έκαστης φαμίλιας, τρεις μέρες ο καθένας κι άλλη μια μέρα πάνω κάτω για τους υπηρέτες τους.
Ήταν σαν να διαβάζεις για τη Γαλλία και τους Γάλλους πριν από την παντοτινά αξιομνημόνευτη και ευλογημένη Επανάσταση, που ξεφορτώθηκε χίλια χρόνια τέτοιων κακουργημάτων με ένα παλιρροϊκό κύμα αίματος. Ένα και μοναδικό κύμα, μπας και πατσίσουνε το χρέος, με μισή σταγόνα αίμα για κάθε κουβά ολόκληρο που είχε στάξει από τα ατέλειωτα αργά βασανιστήρια του λαού στη διάρκεια δέκα αιώνων μιζέριας και ντροπής και αδικίας που μόνο με την κόλαση την ίδια μπορούν να συγκριθούν.
Υπήρχαν δύο “Τρομοκρατίες”, αν το θυμηθούμε και το σκεφτούμε καλά. Η μία συνοψιζόταν σε φόνους εν βρασμώ ψυχής και η άλλη σε φόνους εν ψυχρώ. Η μία διήρκεσε ολίγους μήνες μόνο, η άλλη διήρκεσε χίλια χρόνια. Από τη μία χάσανε τις ζωές τους δέκα χιλιάδες άνθρωποι, από την άλλη εκατό εκατομμύρια άνθρωποι. Κι ωστόσο τρέμουμε όλοι τη “φρίκη” της μικρής Τρομοκρατίας, της στιγμιαίας Τρομοκρατίας σα να λέμε. Τι είναι όμως ο γρήγορος θάνατος στη γκιλοτίνα, μπροστά στον θάνατο εφ’ όρου ζωής από την πείνα, το κρύο, τις προσβολές, την απονιά και την θλίψη; Τι είναι ο γρήγορος θάνατος από έναν κεραυνό, μπροστά σε έναν θάνατο από σιγανή φωτιά όταν σε έχουν σουβλίσει;
Σε ένα κοιμητήριο μιας τυχαίας πόλης θα μπορούσαν εύκολα να χωρέσουν όλα τα φέρετρα όσων θανατώθηκαν στην βραχεία Τρομοκρατία, σε αυτή την Τρομοκρατία που έχουμε όλοι εκπαιδευτεί να την τρέμουμε και να τη θρηνούμε. Αλλά η Γαλλία ολόκληρη δεν θα μπορούσε να χωρέσει τα θύματα της παλαιότερης και πραγματικής Τρομοκρατίας. Αυτής της αδιανόητα πικρής και άθλιας Τρομοκρατίας που κανείς μας δεν διδάχθηκε να αντιμετωπίζει στο μέγεθος ή στην οίκτο που της αξίζει…»
---
πηγή: http://newpost.gr
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου