*
Ανασυγκρότηση
***
*
Στον παιδικό μου φίλο, τον Νόντα, του είχαμε δώσει το παρατσούκλι «Ιδιοκτήτης», γιατί ήταν κάτοχος της μοναδικής κανονικής μπάλας ποδοσφαίρου στη γειτονιά, με δέρμα, σαμπρέλα και πιπίνι για να τη φουσκώνουμε.
Εκείνα τα χρόνια ελάχιστοι είχαν αγορασμένο χαρταετό. Τους φτιάχναμε μόνοι με καλάμια, αλευρόκολλα και καλά ζύγια για να μην κάνουν σβούρες. Τα ζύγια ήταν –και είναι– η καρδιά τού χαρταετού. Ο παππούς τού Κώστα είχε να το λέει: «Άμα φτιάχνεις καλά ζύγια στον αετό, θα τα κάνεις όλα ζυγισμένα στη ζωή σου». Δεν ξέρω τι έκανε στο υπόλοιπο του βίου του ο Κώστας, ξέρω όμως τι έκανα εγώ που τα μούσκευα με τα ζύγια: σβούρες στους στόχους, στις αναζητήσεις, στα συναισθήματα κ.λπ.
(Ο αετός είναι μια παλιά, παγκόσμια ιστορία. Λένε ότι ο πρώτος χαρταετός στην Ευρώπη φτιάχτηκε από τον Αρχύτα, μαθητικό και μηχανικό, από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, που εφάρμοσε στην κατασκευή τις θεωρίες για την αεροδυναμική. Υποπτεύομαι ότι ο Αρχύτας είναι μακρινός προπάππους του Κώστα).
Στον αετό αν δεν ήσουν καλός κατασκευαστής και χειριστής, έκανες κάτι απλό και ταπεινό: έκανες «κεφάλι»! Τον κρατούσες ψηλά με ανοιχτά χέρια, περίμενες μια ριπή ανέμου για να τον τραβήξουν, εκείνος έπεφτε μετά από μερικές σβούρες και εσύ έτρεχες μέσα σε αγκάθια και τσουκνίδες για να τον πιάσεις και να ξανακάνεις, πάλι και πάλι, «κεφάλι».
Οι πιο μάγκες σκαρφίζονταν μαγκιές. Στη μεγαλύτερη από αυτές, έδεναν λεπίδες ξυραφιών στην ουρά του χαρταετού τους, και με επιδέξιους χειρισμούς, πλησίαζαν άλλους χαρταετούς που πέταγαν δίπλα, έκοβαν τους σπάγκους και τους γκρέμιζαν.
Εγώ που αποτύγχανα στα ζύγια, ήταν φυσικό να είχα πλήρη αποτυχία στα ξυράφια στην ουρά. Αρίστευα πάντα στο «κεφάλι».
*
Ξυράφι στην ουρά
 |
| "Κάνε κεφάλι..." |
Τον παιδικό μου φίλο, τον Κώστα, τον λέγαμε «Μηχανικό» γιατί έφτιαχνε την Καθαρή Δευτέρα τους καλύτερους, πιο αρχοντικούς και πιο αεροδυναμικούς χαρταετούς. Που φυσικά πήγαιναν ψηλότερα από όλους τους άλλους.
Εκείνα τα χρόνια ελάχιστοι είχαν αγορασμένο χαρταετό. Τους φτιάχναμε μόνοι με καλάμια, αλευρόκολλα και καλά ζύγια για να μην κάνουν σβούρες. Τα ζύγια ήταν –και είναι– η καρδιά τού χαρταετού. Ο παππούς τού Κώστα είχε να το λέει: «Άμα φτιάχνεις καλά ζύγια στον αετό, θα τα κάνεις όλα ζυγισμένα στη ζωή σου». Δεν ξέρω τι έκανε στο υπόλοιπο του βίου του ο Κώστας, ξέρω όμως τι έκανα εγώ που τα μούσκευα με τα ζύγια: σβούρες στους στόχους, στις αναζητήσεις, στα συναισθήματα κ.λπ.
(Ο αετός είναι μια παλιά, παγκόσμια ιστορία. Λένε ότι ο πρώτος χαρταετός στην Ευρώπη φτιάχτηκε από τον Αρχύτα, μαθητικό και μηχανικό, από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, που εφάρμοσε στην κατασκευή τις θεωρίες για την αεροδυναμική. Υποπτεύομαι ότι ο Αρχύτας είναι μακρινός προπάππους του Κώστα).
Στον αετό αν δεν ήσουν καλός κατασκευαστής και χειριστής, έκανες κάτι απλό και ταπεινό: έκανες «κεφάλι»! Τον κρατούσες ψηλά με ανοιχτά χέρια, περίμενες μια ριπή ανέμου για να τον τραβήξουν, εκείνος έπεφτε μετά από μερικές σβούρες και εσύ έτρεχες μέσα σε αγκάθια και τσουκνίδες για να τον πιάσεις και να ξανακάνεις, πάλι και πάλι, «κεφάλι».
Οι πιο μάγκες σκαρφίζονταν μαγκιές. Στη μεγαλύτερη από αυτές, έδεναν λεπίδες ξυραφιών στην ουρά του χαρταετού τους, και με επιδέξιους χειρισμούς, πλησίαζαν άλλους χαρταετούς που πέταγαν δίπλα, έκοβαν τους σπάγκους και τους γκρέμιζαν.
Εγώ που αποτύγχανα στα ζύγια, ήταν φυσικό να είχα πλήρη αποτυχία στα ξυράφια στην ουρά. Αρίστευα πάντα στο «κεφάλι».
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου