*
Ανασυγκρότηση
***
*
Κανονικά τώρα εγώ που είμαι βαζελάκι με πράσινο αίμα στη φλέβα, πρέπει να τον παραλάβω τον Πέτρο Κόκκαλη και να τον κοπανήσω σαν τα χταπόδια. Τόσα και τόσα πρωταθλήματα μας τσούρνεψε ο πατέρας του και μπορεί η αρχή της οικογενειακής ευθύνης να μην ισχύει στην πολιτική αλλά ισχύει στη μπάλα. Κλάψαμε ρε φίλε, υποφέραμε, ο διάολος μας πήρε και δεν μιλάω καν για τη Ριζούπολη όπου ξεφτιλίστηκε το ευ αγωνίζεσθαι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Όχι, δεν ήταν ωραία εκείνα τα χρόνια, ούτε το χο-χο-χο του Σωκράτη μας διασκέδαζε. Για την ακρίβεια μιας διαόλιζε, υπενθυμίζοντας μας ότι όσο και να προσπαθούσαμε ο αγώνας ήταν χαμένος πριν καν ξεκινήσει. Για να μην πω πουλημένος…
Αλλά δεν είμαι τόσο χαζός για να είναι μόνο ποδόσφαιρο η ζωή μου. Μου κόβει λιγάκι, ίσα ίσα για να καταλαβαίνω ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από το γήπεδο και ότι αυτά τα πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από ένα γκολ, ένα πέναλτι, μια κόκκινη κάρτα. Ως εκ τούτου, δεν κρατώ καμιά κακία στον Πέτρο Κόκκαλη για τις εποποιίες του πατρός του. Άλλωστε και ο ίδιος υπέφερε από τη δίψα του λιμανιού για πρωταθλήματα, όταν μια εποχή ανέλαβε τα ηνία του Ολυμπιακού και δεν τράβαγε η ομάδα. Θυμόμαστε όλοι από εκείνη την εποχή πως σε ένα εικοσιτετράωρο μέσα απώλεσε τη θέση με τρόπο σαφώς απαξιωτικό για τη διάνοια και την προσωπικότητά του. Ήπιε το πικρό ποτήρι, συνέχισε τη ζωή του, δεν είπε τίποτα.
Όπως δεν μιλάει εν γένει ο Πέτρος Κόκκαλης. Δεν το έχει καθόλου με τη δημοσιότητα, εξ ου και η έκπληξη της πιάτσας από την πρόσφατη έκθεσή του σε μικρόφωνα και κάμερες. Ούτε ήξερε κανείς τι έκανε ως τώρα, ούτε γνώριζε κάποιος τις δραστηριότητές του. Αν εξαιρέσουμε κάτι σκόρπιες φωτογραφίες των κουτσομπολίστικων περιοδικών από τις τσάρκες του με την Δήμητρα Ματσούκα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ούτε μια γραμμή στο ρεπορτάζ για τα όσα, διόλου ασήμαντα, έχει κάνει τόσο σε σχέση με την οικολογία όσο και σε σχέση με το προσφυγικό. Και ξαφνικά, επικοινωνιακή καταιγίδα!
Ένα στόρι γνωστό, που δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω. Γνωστή ήταν, βεβαίως, και η φιλία δεκαετιών με τον Μώραλη που εξατμίστηκε εντός ολίγων δευτερολέπτων. Από την ώρα που ακούστηκε το όνομα του Πέτρου για το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή. Και περάσαμε από το “no politica” στην ευθεία σύγκρουση. Όπου ο Πέτρος Κόκκαλης τσαμπουκαλεύεται ανοιχτά για πρώτη φορά από τα γυμνασιακά του χρόνια. Από τότε που έπαιζε μπουνίδια με κάτι δεδηλωμένα φασιστάκια του Κολλεγίου και δεν έκανε βήμα πίσω. Η μυθολογία της σχολής Μωραΐτη έχει καταγράψει ουκ ολίγες συγκρούσεις τέτοιου τύπου και δεν ήταν διόλου τυχαία η σχετική σποντίτσα στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου. Μάλλον απολύτως στοχευμένη θα τη χαρακτήριζα…
Όσο για την υποψηφιότητα, Κυριακή κοντή γιορτή. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο θα τα μάθουμε τα νέα. Και να μην μπει πάντως ο Πέτρος Κόκκαλης στο ψηφοδέλτιο, έχω την εντύπωση ότι οι μέρες του παρασκηνίου έχουν τελειώσει. Όπως είχε έρθει κάποτε η ώρα του συνονόματου παππού του να αναλάβει τις ευθύνες του, έτσι ήρθε και η δική του ώρα. Άναψε το φως, χτύπησε το καμπανάκι, τη σφύριξε ο Χαρλαβάνης την έναρξη του αγώνα. Από εδώ και πέρα ξεκινάει το πάρτυ!
*
του Χρήστου Ξανθάκη
Αλλά δεν είμαι τόσο χαζός για να είναι μόνο ποδόσφαιρο η ζωή μου. Μου κόβει λιγάκι, ίσα ίσα για να καταλαβαίνω ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από το γήπεδο και ότι αυτά τα πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από ένα γκολ, ένα πέναλτι, μια κόκκινη κάρτα. Ως εκ τούτου, δεν κρατώ καμιά κακία στον Πέτρο Κόκκαλη για τις εποποιίες του πατρός του. Άλλωστε και ο ίδιος υπέφερε από τη δίψα του λιμανιού για πρωταθλήματα, όταν μια εποχή ανέλαβε τα ηνία του Ολυμπιακού και δεν τράβαγε η ομάδα. Θυμόμαστε όλοι από εκείνη την εποχή πως σε ένα εικοσιτετράωρο μέσα απώλεσε τη θέση με τρόπο σαφώς απαξιωτικό για τη διάνοια και την προσωπικότητά του. Ήπιε το πικρό ποτήρι, συνέχισε τη ζωή του, δεν είπε τίποτα.
Όπως δεν μιλάει εν γένει ο Πέτρος Κόκκαλης. Δεν το έχει καθόλου με τη δημοσιότητα, εξ ου και η έκπληξη της πιάτσας από την πρόσφατη έκθεσή του σε μικρόφωνα και κάμερες. Ούτε ήξερε κανείς τι έκανε ως τώρα, ούτε γνώριζε κάποιος τις δραστηριότητές του. Αν εξαιρέσουμε κάτι σκόρπιες φωτογραφίες των κουτσομπολίστικων περιοδικών από τις τσάρκες του με την Δήμητρα Ματσούκα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ούτε μια γραμμή στο ρεπορτάζ για τα όσα, διόλου ασήμαντα, έχει κάνει τόσο σε σχέση με την οικολογία όσο και σε σχέση με το προσφυγικό. Και ξαφνικά, επικοινωνιακή καταιγίδα!
Ένα στόρι γνωστό, που δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω. Γνωστή ήταν, βεβαίως, και η φιλία δεκαετιών με τον Μώραλη που εξατμίστηκε εντός ολίγων δευτερολέπτων. Από την ώρα που ακούστηκε το όνομα του Πέτρου για το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή. Και περάσαμε από το “no politica” στην ευθεία σύγκρουση. Όπου ο Πέτρος Κόκκαλης τσαμπουκαλεύεται ανοιχτά για πρώτη φορά από τα γυμνασιακά του χρόνια. Από τότε που έπαιζε μπουνίδια με κάτι δεδηλωμένα φασιστάκια του Κολλεγίου και δεν έκανε βήμα πίσω. Η μυθολογία της σχολής Μωραΐτη έχει καταγράψει ουκ ολίγες συγκρούσεις τέτοιου τύπου και δεν ήταν διόλου τυχαία η σχετική σποντίτσα στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου. Μάλλον απολύτως στοχευμένη θα τη χαρακτήριζα…
Όσο για την υποψηφιότητα, Κυριακή κοντή γιορτή. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο θα τα μάθουμε τα νέα. Και να μην μπει πάντως ο Πέτρος Κόκκαλης στο ψηφοδέλτιο, έχω την εντύπωση ότι οι μέρες του παρασκηνίου έχουν τελειώσει. Όπως είχε έρθει κάποτε η ώρα του συνονόματου παππού του να αναλάβει τις ευθύνες του, έτσι ήρθε και η δική του ώρα. Άναψε το φως, χτύπησε το καμπανάκι, τη σφύριξε ο Χαρλαβάνης την έναρξη του αγώνα. Από εδώ και πέρα ξεκινάει το πάρτυ!
---
newpost
---
*
Δεν ξερω αν πρεπει να γελασω η να κλαψω με την καταντια καποιων... και βεβαια δεν ενοω τον Κοκαλη!
ΑπάντησηΔιαγραφή