... εργαζόμενοι/απολυμένοι Metropolis ...

*

Ανασυγκρότηση

***

*

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στις 9:00 π.μ.

Κάλεσμα σε συγκέντρωση αλληλεγγύης

έξω από το Πταισματοδικείο Αθηνών

ενάντια στην απόπειρα ποινικοποίησης του αγώνα μας

από τον Ανδρέα Κουρή

Ο υπόδικος Ανδρέας Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου MAD και της άλλοτε αλυσίδας καταστημάτων Metropolis), αντιλαμβανόμενος ότι ο κλοιός στενεύει γύρω του, έπειτα από τον επίμονο αγώνα που δίνουμε στο δρόμο και στα δικαστήρια εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια προκειμένου να μας καταβάλλει τους μισθούς 4-5 μηνών και τις αποζημιώσεις μας, που έχει καρπωθεί παράνομα και αρνείται να μας καταβάλλει, προχώρησε σε μήνυση εναντίον απολυμένων των καταστημάτων Metropolis.

Με την άσκηση μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον μας, ο Ανδρέας Κουρής επιχειρεί να ανατρέψει την εις βάρος του δικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, έπειτα από αγωγή που είχαμε ασκήσει εναντίον του, η οποία μας έδωσε το δικαίωμα να προχωρήσουμε σε κατάσχεση των περιουσιακών του στοιχείων (μετοχές του σε άλλες εταιρείες, προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ακίνητα κ.τ.λ.) εκτός της εταιρείας Metropolis. Κι αυτό, γιατί η συγκεκριμένη απόφαση, εκτός από τις αποζημιώσεις των απολυμένων, αναγνωρίζει και την ατομική ευθύνη που έχει ο Ανδρέας Κουρής ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας «Μετρόπολις ΑΕΕ».

Ας σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση αποτελεί παρακαταθήκη και για άλλους απλήρωτους - απολυμένους που βρίσκονται, ανάλογα με εμάς, αντιμέτωποι με άρνηση πληρωμών από τα πρώην αφεντικά τους που εξακολουθούν να αυγατίζουν εις βάρος τους την περιουσία τους.

Η μήνυση του υπόδικου Ανδρέα Κουρή -που συνελήφθη και προφυλακίστηκε τον περασμένο Απρίλιο κατηγορούμενος σε βαθμό κακουργήματος για χρέη περίπου 1,4 εκατ. ευρώ της εταιρείας Metropolis, που αφορούσαν τη μη καταβολή ΦΠΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών- στρέφεται αποκλειστικά κατά των 12 απολυμένων που πέτυχαν αυτό το δικαστικό αποτέλεσμα και αφορά το περιεχόμενο (!) της αγωγής τους. Και, επιπλέον, κατά ενός απολυμένου, που κατέθεσε υπέρ μας στο συγκεκριμένο δικαστήριο, επιχειρώντας, έτσι, να ποινικοποιήσει και όσους τολμούν και θα τολμήσουν να μας υπερασπιστούν στα μελλοντικά δικαστήρια που θα πραγματοποιηθούν εναντίον του και που έρχονται σωρηδόν.

Με την πολυσέλιδη μηνυτήρια αναφορά του, ο Ανδρέας Κουρής επιχειρεί όχι μόνο να αναστρέψει, δια της πλαγίας οδού, την αρνητική πρωτόδικη απόφαση εναντίον του, αλλά και να αμφισβητήσει τις αυτονόητες και αυταπόδεικτες αξιώσεις μας, δηλαδή, τους οφειλόμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις που μας χρωστάει.

Υπενθυμίζουμε ότι, πριν από 3 χρόνια, που ο Ανδρέας Κουρής εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis επενδύοντας σε αυτή, κατάφερε (στα πλαίσια μιας ανεκδιήγητης κίνησης για τα τότε επιχειρηματικά χρονικά) να κλείσει 13 καταστήματα, να βάλει την επιχείρηση στο άρθρο 99 και να απολύσει 180 από τους 220 εργαζόμενους.

Επειδή, δεν σκοπεύουμε να βγούμε «και δαρμένοι και γδαρμένοι», αλλά και επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι, μετά από δυο χρόνια αγώνα που έχουμε δώσει στο δρόμο και στα δικαστήρια, ο Ανδρέας Κουρής με τη μήνυσή του κάνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια για να περισώσει όσα καρπώθηκε από τον ιδρώτα μας, αλλά και να ποινικοποιήσει τον αγώνα μας, υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι την πλήρη δικαίωση των αιτημάτων μας που αφορούν την καταβολή των χρωστούμενων μισθών και των αποζημιώσεών μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης

έξω από το Πταισματοδικείο Αθηνών (Κ. Λουκάρεως 14)

την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στις 9:00 π.μ.

---

πηγή: http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

... ΔΟΛ - ο αγώνας συνεχίζεται ενάντια στις απολύσεις ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*

4η μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων στο ΔΟΛ

Τα ΜΑΤ δεν κάμπτουν τον αγώνα μας

 

Μετά τις αγωγές και τα δικαστήρια, τις απειλές διευθυντικών στελεχών και των παρατρεχάμενών τους, η διοίκηση του ΔΟΛ αναζητά σανίδα «σωτηρίας» και καταφεύγει στις δυνάμεις καταστολής - παρουσία κλούβας διμοιρίας ΜΑΤ στη Μιχαλακοπούλου - που με την απειλή συλλήψεων των συναδέλφων της περιφρούρησης, επιχειρεί να κάμψει την αντίσταση δεκάδων εργαζομένων (κυριότερα διοικητικών αλλά και μερίδας δημοσιογράφων, τεχνικών κλπ), που απεργούν εδώ και τέσσερις ημέρες, ενάντια στις αδικαιολόγητες απολύσεις και στις εκδικητικές στοχευμένες συνδικαλιστικές διώξεις αγωνιστών συναδέλφων μας.

Ο ανυποχώρητος αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων στο ΔΟΛ αλλά και η εκδηλωθείσα και διαρκώς διευρυνόμενη αλληλεγγύη ακόμη και από φορείς και σωματεία εκτός του κλάδου, παίρνει ανεξέλεγκτες -για τους διοικούντες-διαστάσεις, ενόψει μάλιστα υλοποίησης επιχειρηματικών αναδιαρθρώσεων και του προαναγγελθέντος νέου κύματος μαζικών εκκαθαρίσεων των εργαζομένων στον Όμιλο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα ,εκτός των άλλων η μείωση του λειτουργικού κόστους, με τις μαζικές απολύσεις των εργαζομένων ,αποτελεί ένα από τα ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά του Ομίλου ,έναντι επενδυτών κάθε είδους ενδεχόμενων εξαγορών, επιδοτήσεων ,έναντι τραπεζών για αναχρηματοδότηση δανείων κ.λ.π.

Η νέα πρόσληψη του Β. Μαρτιγόπουλου (πρώην διευθ. συμβούλου COSMOTE), προς αυτή την κατεύθυνση στοχεύει και έρχεται να προστεθεί σε μια ελίτ διευθυντικών στελεχών του Ομίλου -ακόμα και συνταξιούχων - που συντηρείται πλουσιοπάροχα με αμοιβές και παροχές δυσανάλογες της επίσημης οικονομικής κατάστασης του Ομίλου. Ο χάρτης των επιχειρήσεων στα ΜΜΕ ανασυντίθεται σε συνθήκες ακραίου ανταγωνισμού μονοπωλιακής κυριαρχίας της ενημέρωσης. Σ’ αυτό τον ανασχεδιασμό οι εργαζόμενοι θεωρούνται αναλώσιμο υλικό. Ποιος είπε ότι στην κρίση δεν υπάρχουν μπίζνες με τεράστια περιθώρια κέρδους, ιδιαίτερα όταν στην αγορά υπάρχει διαθέσιμο πλεόνασμα φτηνής εργατικής δύναμης, για να στηριχτεί η «ανάπτυξη» του κεφαλαίου και η επιχειρηματικότητα ,με ότι αυτό συνεπάγεται με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους στο νευραλγικό τομέα της ενημέρωσης.

Οι εργαζόμενοι στο ΔΟΛ παρά την εκατόμβη απωλειών σε ανθρώπινο δυναμικό, την τρομοκρατία και τις συνδικαλιστικές διώξεις, την απόπειρα ποινικοποίησης της μαχόμενης συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, συνεχίζουν τον αγώνα με αξιοπρέπεια και ταξική αλληλεγγύη.

κ. Ψυχάρη, είμαστε ζωντανοί, όσο ακόμα αντιστεκόμαστε, μαζί με την κοινωνική πλειοψηφία, στη συστημική βαρβαρότητα και την ανάλογη ηθική της, που λεηλατεί και συνθλίβει ανθρώπινες γενιές.

Η οργή ξεχειλίζει.

Ο αγώνας όλων των εργαζομένων έχει να κάνει πλέον με την επιβίωση.

Δεν είμαστε επαίτες και δεν αποδεχόμαστε ούτε τον οίκτο, ούτε «ελεημοσύνη».

Η εταιρική «κοινωνική ευαισθησία» μπορεί εξάλλου απρόσκοπτα να συνεχισθεί μέσα από τις διαχρονικές χορηγίες, προς ευαγή ιδρύματα και όχι μόνο. Αυτό όμως εμάς δεν μας αφορά, ούτε την κοινωνία που απαιτεί αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση και όχι αναπαραγωγή δελτίων ειδήσεων της τρόικα και των πολιτικών εκφραστών της.

Κατά τα λοιπά ο δικός μας αγώνας, μαζί με την κοινωνική πλειοψηφία, συνεχίζεται… σαν εφιάλτης για όλους αυτούς που ονειρεύονται «ανάπτυξη» και κέρδη με ενέχυρο τις ζωές μας.

Όσες διμοιρίες ΜΑΤ κι αν κληθούν δεν μας τρομοκρατούν.

Καλούμε σε συγκέντρωση έξω από το ΔΟΛ

την Τρίτη 26 Μαρτίου 2013, στις 5μμ

Η ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ του ΔΟΛ & απολυμένοι - άνεργοι από τον ΔΟΛ

---

*

... τσακισμένες αντιστάσεις στον ΔΟΛ ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Με αφορμή την απεργία στον ΔΟΛ

ΝΤΡΟΠΗ...

Άνεμος σφουγγοκωλαρισμού πνέει στην Μιχαλακοπούλου 

Σήμερα, κατά τη διάρκεια της περιφρούρησης της απεργίας στον ΔΟΛ, κοινή διαπίστωση πολλών συναδέλφων ήταν ότι "η συνδικαλιστική συνείδηση, μεγάλης μερίδας νεοελλήνων εργαζόμενων στα ΜΜΕ, μπορεί να προσδιοριστεί έως και ανύπαρκτη"...

Συνάδελφοι, μέλη υποτίθεται συνδικαλιστικών ενώσεων στα ΜΜΕ - ανάμεσά τους και "γνωστά" ονόματα στη δημοσιογραφική πιάτσα - διαγκωνίζονταν στην προσπάθειά τους να σπάσουν την περιφρούρηση των απεργών και όλων όσοι τους συμπαραστέκονταν...

Άνθρωποι, που δουλεύουν στους ίδιους χώρους με τους απολυμένους, που αναπνέουν τον ίδιο αέρα, την ίδια αγωνία της επιβίωσης, συμπεριφέρονταν ως εάν δεν ήξεραν, δεν γνώριζαν, δεν υπήρξαν εκδικητικές απολύσεις, δεν υπήρχε αγώνας για επιβίωση ανθρωπίνων υπάρξεων...

"Εγώ θέλω να πάω για δουλειά...", "Δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα και κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να πάω στο γραφείο μου...", "Ποιοί είστε εσείς και με ποιό δικαίωμα είστε εδώ; (δείχνοντας τους αλληλέγγυους συναδέλφους σωματείων στα ΜΜΕ)", και άλλα τέτοια δικαιολογητικά αναφέρονταν από "οργισμένους εργασιομανείς" του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη...

Ήταν πράγματι μια θλιβερή εικόνα... Μια εικόνα ντροπής... 

Αλλά και χαράς... Μεγάλης χαράς για την εργοδοσία... Τεράστιας ικανοποίησης για τον Σταύρο Ψυχάρη: ο αγώνας του τώρα δικαιώνεται !

Δημιούργησε έναν στρατό ασπόνδυλων, πρόθυμο να γκρεμοτσακιστεί στο πρώτο του νόημα...

Και το ερώτημα έρχεται αυθόρμητα: Αυτό το "πρόθυμο στράτευμα", συνάδελφοι στα Δ.Σ. των επαγγελματικών μας ενώσεων, έχει θέση στις τάξεις μας;

Κάποτε θα πρέπει να απαντηθεί ...

Υ.Γ.: ... η συνέλευση των εργαζομένων δεν είχε - όπως αναμενόταν - κανένα αποτέλεσμα. Το μέλημα των "εργασιομανών" του Ψυχάρη ήταν αν έπρεπε να συμπαρασταθούν στις απολύσεις των μελών της ΕΠΗΕΑ ή όχι ... α, και να πάνε στο αφεντικό να ακούσουν τον χρησμό του - αν τους δεχθεί, φυσικά ... τραγικά πράγματα ... ΝΤΡΟΠΗ ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

... ο "όχλος", οι "φασίστες" και ο ήρωας Ηλίας Κανέλλης ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*
Εργασιακή Επιτροπή ΔΟΛ

Απάντηση στα διαδιδόμενα

από τον Ηλία Κανέλλη

Διαβάσαμε έκπληκτοι φανταστικά διηγήματα στο ιντερνέτ, με πηγή τον Ηλία Κανέλλη, και δυστυχώς είδαμε και δημοσιογραφική παράταξη να τις υιοθετεί άκριτα (χωρίς καν διασταύρωση) κατηγορώντας τους εργαζόμενους του ΔΟΛ ως «άνανδρους», «ερυθροφρουρούς», που «προπηλακίζουν», πάνω κάτω ως «φασίστες» και «όχλο» που «φιμώνει κάθε αντίθετη φωνή» και άλλα ανάλογα και ωραία…

Αν προσφέρονταν απλώς ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν θα χρειάζονταν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Καθώς όμως υποτίθεται ότι αφορούν τη σφαίρα της πραγματικότητας, καλό είναι να περιγραφεί και αυτή.

Τα πραγματικά περιστατικά:

Το θέμα αφορά τον αγώνα μας κατά των απολύσεων στον ΔΟΛ και ειδικά την περίπτωση του Παναγιώτη Βενέτα. Η διοργάνωση του αγώνα αυτού έγινε από το σωματείο του, τη ΣΒΕΟΔ (Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου), με την ενεργή συμπαράσταση και συμμετοχή της Εργασιακής Επιτροπής Εκπροσώπων Εργαζομένων στον ΔΟΛ.

Επί τρεις μέρες, διοργανώθηκε συγκέντρωση στην είσοδο του ΔΟΛ και οι συγκεντρωμένοι συμπαραστάτες από το πρωί διαμαρτύρονταν για την άδικη απόλυση του συναδέλφου μας, περιμένοντας να συναντηθεί η ΣΒΕΟΔ με την εργοδοσία του ΔΟΛ. Δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο παρά την προκλητική παρουσία  της αστυνομίας. Οι εργαζόμενοι του κτιρίου, που θα έπρεπε να είναι όλοι κάτω μαζί τους, έμπαιναν για δύο μέρες μέσα χωρίς πρόβλημα, ίσως μερικοί «αμέριμνα», αν και οι περισσότεροι με προβληματισμό για τους συνανθρώπους τους που βρίσκονται στο δρόμο της ανεργίας, ίσως και με δυσαρέσκεια που δεν μπορούσαν να συμπαρίστανται οι ίδιοι -καθώς δεν είχαν κηρύξει απεργία τα σωματεία τους.

Στο τέλος της τρίτης μέρας, κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας τους, ανέβηκαν όλοι μπροστά στην κύρια πόρτα του ΔΟΛ πιέζοντας για άμεση συνάντηση με τη διοίκηση που εξακολουθούσε να κωλυσιεργεί. Οι εργαζόμενοι του κτιρίου, ξαφνικά, αυτή τη φορά, είχαν πράγματι δυσκολία πρόσβασης στη θέση τους: έπρεπε να μπουν από τη διπλανή πόρτα, ως ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης στους απολυμένους (ή αλλιώς να επιτεθούν στους συγκεντρωμένους ως τραμπούκοι).

Σε αυτή την κατάσταση, όλοι οι συνάδελφοι (πλην Ηλία Κανέλλη - σχεδόν 800 άνθρωποι εργάζονται στην εταιρεία) δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τη «θυσία» να κάνουν τρία βήματα να μπουν από τη διπλανή πόρτα. Κάποια στελέχη ίσως και με ανεκδήλωτη δυσφορία για την «ανελευθερία» αυτή και την αναγκαστική «θυσία», αλλά οι περισσότεροι συνάδελφοι τουλάχιστον με συμπόνια, αν όχι με στοιχειώδη ανθρώπινη αλληλεγγύη. Και πάντως χωρίς καμία διάθεση να επιτεθούν φυσικά σε ένα πλήθος ανθρώπων απαιτώντας να ανοίξει διάδρομος ειδικά για τους εαυτούς τους.

Υπήρξε η εξαίρεση του Ηλία Κανέλλη. Παρά την πρόκληση, παρά την επίθεση, παρά την υπεροψία, παρά την περιφρόνηση προς τους συνανθρώπους, και με την παρέμβαση και της Εργασιακής Επιτροπής, ο συνάδελφος τελικά μπήκε ήρεμα στο κτίριο όπως όλοι οι άλλοι κοινοί θνητοί. Είναι αλήθεια ότι δεν εξασφαλίσαμε έναν ειδικό διάδρομο για την Αυτού Μεγαλειότητα και πράγματι, έτσι, του στερήσαμε την «ελευθερία» του να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, όπως θέλει και λογαριασμό να μη δίνει στους συνανθρώπους του. Πράγματι λυπούμαστε και για τη Μαρία Αντουανέτα που στερήθηκε το παντεσπάνι της και στο μέτρο αυτό δηλώνουμε «ένοχοι».

Είναι αλήθεια ακόμα ότι ο συνάδελφος, μόλις διεσώθη από εμάς όλους τους «φασίστες» «ερυθροφρουρούς», έσπευσε, μαζί με το διευθυντή του, να παρέμβει στις διαπραγματεύσεις της διοίκησης με τη ΣΒΕΟΔ που διεξάγονταν εκείνη την ώρα, για να τις τινάξει προφανώς στον αέρα και να μην βρεθεί λύση με το συνάδελφό μας, τον Παναγιώτη Βενέτα -σε έμπρακτο δείγμα της «αλληλεγγύης» του.

Ευτυχώς, η μικρή διερεύνηση έδειξε την αλήθεια και ο Παναγιώτης δεν θα χάσει τη δουλειά του. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Είναι σαφές ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει και να διηγείται τον κόσμο που κατασκευάζει στο κεφάλι του. Ωστόσο, θα θέλαμε τουλάχιστον οι παρατάξεις των σωματείων μας να τοποθετούνται επί των πραγματικών περιστατικών. Και όσες παρασύρονται να έχουν το σθένος να διορθώνουν. Γιατί δεν είναι παιχνίδι: όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας και οργής κατά της βίας της απόλυσης και ταυτίζει τους εργαζόμενους ή τους συμπαραστάτες των απολυμένων με τους φασίστες, που επιδίδονται σε ρατσιστικά εγκλήματα απέναντι στους αδύναμους, σε σκοτεινές γωνιές και με τη συγκάλυψη της αστυνομίας,  δεν προσφέρει υπηρεσίες στη «δημοκρατία». Και γιατί, γενικότερα, βρισκόμαστε σε συνθήκες «κρίσης», δηλαδή αδυσώπητης και οργανωμένης βίας κατά των εργαζομένων και αυτήν πρέπει να καταπολεμήσουμε, όχι να την ενισχύουμε, τουλάχιστον ως εκπρόσωποί τους ή ως συνδικαλιστικές ενώσεις και παρατάξεις.

Εργασιακή Επιτροπή Εκπροσώπων Εργαζομένων του ΔΟΛ

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

ΕΤΗΠΤΑ - ΛΙΘΟΓΡΑΦΟΙ : Γιατί δύο σωματεία;

*

... "ξυπνάω το πρωΐ με πάθος να ζήσω" ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*

"Τί μου δίνει ζωή, τελικά;"

(επιστολή απολυμένου στα Metropolis)

Γνωστοποιούμε την ακόλουθη επιστολή απολυμένου συναδέλφου μας, επειδή αναδύει συναισθήματα που είμαστε σχεδόν βέβαιοι/ες ότι όλοι όσοι επιμένουν να αντιστέκονται κάποια στιγμή τα έχουν ζήσει…

Εργαζόμενοι/Απολυμένοι στα Metropolis

"Ξυπνάω το πρωί γεμάτος ενέργεια, διάθεση, ελπίδα, θάρρος. 

 Κάθε μέρα γνωστοί και συγγενείς μου τηλεφωνούν. Ανησυχούν για το πώς τα πάω. 6 μήνες άνεργος, ένα χρόνο απλήρωτος. Ρωτούν πως την βγάζω, αν βρήκα δουλειά, αν είχα κάτι νεότερο από την παλιά μου δουλειά στο Metropolis. Λένε ότι κινδυνεύω και από κατάθλιψη. 

Μα εγώ ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί, με πάθος να ζήσω την μέρα, με πράγματα να κάνω, με στόχο. Έχω γεμίσει συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, πάθος, οργή, μίσος, αγάπη. Και αργά το βράδυ κοιμάμαι κατάκοπος, μα περήφανος και αξιοπρεπής. Έχω πάθει κάτι; Άλλα έπρεπε να μου συμβαίνουν. 

Τι είναι αυτό που μου δίνει ζωή; 

Είναι η ελπίδα ότι θα πάει καλύτερα το κράτος; ότι θα τελειώσει η κρίση; ότι θα ανοίξουν οι δουλειές των αφεντικών και θα βρω και εγώ μία; ότι το παλιό μου αφεντικό, o Ανδρέας Κουρής, θα με λυπηθεί και θα μου δώσει αυτά που μου χρωστάει; ότι θα βρεθεί κάποιος που θα τον αναγκάσει να τα δώσει;…. Σκατά, αν περιμένω κάποιο χέρι να με σώσει, ή θα πεθάνω από την πείνα ή που θα χάσω τον εαυτό μου και τα λογικά μου. 

Ζωή μου δίνει ο αγώνας μου, ο αγώνας μας. Ο συνάδελφος που δίπλα μου διεκδικεί με πάθος αυτά που του ανήκουν. Που δεν με αφήνει μόνο μου. Που με παίρνει τηλέφωνο αργά το βράδυ για να δει αν γύρισα από την αφισοκόλληση. Που μιλάμε περισσότερο για τις ζωές μας τώρα παρά όταν δουλεύαμε δίπλα, δίπλα. Που με εμψυχώνει όταν βλέπει ότι λυγίζω. 

Ζωή μου δίνει ο θυμός. Η εξοργιστική αδικία που μια ζωή δούλευα για ψίχουλα και το αφεντικό μου πλούτιζε. Και τώρα που τα θέλει όλα δικά του με πετάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι ταξικός ο θυμός μας. Γιατί είναι αυτοί και εμείς. Οι εργάτες και τ’ αφεντικά. 

Ζωή μου δίνει η αλληλεγγύη. Φίλοι που ξανασυναντηθήκαμε μέσα από αυτόν τον αγώνα. Κόσμος που γνώρισα και μου συμπαραστέκεται. Δεν είναι ελεήμονες, είναι σύντροφοι. Δεν μου χτυπούν συγκαταβατικά την πλάτη. Δεν μου δίνουν ελεημοσύνη. Παλεύουν μαζί μου, για μένα, για τον δίπλα μου, για τον εαυτό τους. 

 Ζωή μου δίνουν οι φίλοι μου. Που με στηρίζουν και με εμψυχώνουν. Που δεν έχουν προσκυνήσει ακόμα. Που δεν έχουν ισοπεδωθεί από την μηχανή του συστήματος. Που μου στέλνουν μήνυμα «κουράγιο», «γερά», «συνεχίζουμε». 

Ζωή μου δίνει η ανισότητα. Που το πρώην αφεντικό μου χρωστάει 2 δις και είναι πρώτη μούρη και εγώ ψάχνω 100 ευρώ γιατί μου κόψανε το ρεύμα. Που αυτός πάει για καταδύσεις, έχει κανάλι, κάνει κοσμική ζωή και εγώ χρωστάω τρία νοίκια. Που αυτός μπορεί να πληρώνει λιγότερους φόρους από εμένα. Που για να σώσει την τσέπη του, καταστρέφει τις ζωές μας και δεν τρέχει τίποτα διότι είναι επιχειρηματίας με πλάτες. Με πνίγει η αδικία και η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατή, από πιο βαθιά. 

Ζωή μου δίνουν οι ξεπουλημένοι συνάδελφοί μου. Εργοδοτικοί, παρτάκηδες, εγωιστές, αδίστακτοι. Όσα περισσότερα αναξιοπρεπή, βρώμικα, κλεμμένα, εργοδοτικά ευρώ παίρνουν τόσο περισσότερο πείσμα με γεμίζουν. 

Ζωή μου δίνει η κάθε μέρα. Γεμάτη. Κουβέντες, τηλέφωνα, συνέλευση, αφίσες, κείμενα, σχέδια, απόψεις, διαφωνίες, παροτρύνσεις. 

Ζωή μου δίνει το χθες που πάλεψα. 

Ζωή μου δίνει το σήμερα που το ζω. 

Ζωή μου δίνει το αύριο που εγώ ορίζω. 

Γιατί θέλω να ζήσω και όχι να επιζήσω".

---

Πηγή: Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

*

ΕΤΗΠΤΑ - ΛΙΘΟΓΡΑΦΟΙ : Γιατί δύο σωματεία;

*