*
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ ΠΟΥ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ
Του Διον. Βραϊμάκη
Το «Φως των Σπορ» είναι σήμερα συγκινητικό. Και για κάποιους που βρίσκονται πιο μέσα και από πιο παλιά στον χώρο και διατηρούν την οσμή του μελανιού από το μέγαρο της «Βραδυνής», στην οδό Πειραιώς (σε έναν όροφο του οποίου στεγαζόταν παλιά η εφημερίδα), το σημερινό «Φως» είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικό: είναι συγκλονιστικό. Και όχι μόνο γιατί δεσπόζει στην πρώτη σελίδα η νεανική φωτογραφία της κυρίας Ειρήνης Νικολαΐδου. Της γυναίκας που όσοι ξέρουν – όσοι ξέρουμε – ήταν η καρδιά της εφημερίδας, το στήριγμα του Θόδωρου για να φτιαχτεί αυτό εκδοτικό δημιούργημα που μέχρι σήμερα διατηρεί το δικό του μοναδικό (κυριολεκτικά μοναδικό!) δημοσιογραφικό χαρακτήρα – αναλλοίωτο στο χρόνο. Με αφορμή την – τόσο καθυστερημένη – βράβευση του κ. Νικολαΐδη από το Ίδρυμα Μπότση (δείτε τα ονόματα βραβευθέντων, εδώ στους Zoornalistas), το «Φως» του Σαββάτου κυκλοφορεί με δισέλιδο αφιέρωμα, μαζί – και κυρίως – με μια αφοπλιστική εξωστρέφεια (θα την έλεγα «οικογενειακή εξωστρέφεια») που ξαφνιάζει. Γιατί:
** Βλέπουμε σε παλιά φωτογραφία – ίσως για μοναδική φορά τόσο μεγάλη, τόσο έντονη και σε τέτοια θέση – την κυρία Νικολαΐδου (χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε «Φως», όπως δεν θα υπήρχε, φυσικά και αυτονόητα, χωρίς Θόδωρο).
** Βρίσκουμε στην πρώτη σελίδα μια λεζάντα – σε περίοπτη θέση – που λίγοι στη θέση των Νικολαΐδηδων (Θόδωρος, Μαρία, Όλγα) θα είχαν το σθένος, την τόλμη και την ακομπλεξάριστη διάθεση να γράψουν.
** Διαβάζουμε κείμενα της κόρης του, της αγαπημένη μας συναδέλφου Όλγας Νικολαΐδου, για τον μπαμπά, τη μαμά (υποθέτουμε ότι έβαλε το χέρι της στην συγκλονιστική λεζάντα της πρώτης σελίδας) και για το… ανταγωνιστικό της «αδελφάκι», δηλαδή το ίδιο το «Φως» το οποίο ζήλευε αφόρητα όταν ήταν μικρή!
Από το δισέλιδο αφιέρωμα (στο οποίο γράφουν τιμής ένεκεν οι Χάρης Ξύδης, Βασίλης Σκουντής, Κώστας Νικολακόπουλος) ξεχωρίζω τέσσερα στοιχεία:
2) Την εξομολόγηση της Όλγας: «Όταν ήμουν μικρή δεν αγαπούσα το "ΦΩΣ". Το ζήλευα Γιατί οι γονείς μου, συνέχεια, σε αυτό ήταν. Εκείνο τους χαιρόταν, όχι η αδελφή μου και εγώ. Θυμάμαι μέχρι ότι είχα προσευχηθεί στον Θεό να "πάψει να υπάρχει το ΦΩΣ’" (…) Σήμερα, νιώθω ευγνωμοσύνη που το "ΦΩΣ" συνεχίζει να υπάρχει, σε ένα τοπίο μαύρο και δυσοίωνο για τις εφημερίδες».
3) Το κείμενο του κυρίου Θόδωρου. Είναι σύντομο, με αναφορά στην Ελένη Βλάχου και στη δημοσιογραφική ανεξικακία τού ίδιου του Θ. Νικολαΐδη στις επιθέσεις που έχει δεχτεί δια μέσου των δεκαετιών.
4) Τις τρεις φωτογραφίες του αγαπημένου «κυρίου Θόδωρου». Από αυτές σκανάρω δύο (με τον Χελένιο Χερέρα και Γιώργο Δαρίβα) για να τις σώσω στον χώρο και στον χρόνο του διαδικτύου. Ως ελάχιστη προσφορά σε έναν δημοσιογραφικό Θρύλο και Μύθο.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ: Μην ξεχνάμε ότι ο κύριος Θεόδωρος Νικολαΐδης εξακολουθεί να διευθύνει από κοντά την εφημερίδα του και να φτιάχνει την πρώτη της σελίδα – ίσως την πιο ιδιότυπη και ξεχωριστή στον ελληνικό Τύπο. Αυτό, ακόμα και στα καλοκαίρια του από τη Μύκονο. Όπου το φαξ εξακολουθεί να έχει πρακτική αξία, αντίθετα με την πολιτική...
*
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Συγκινητικό το σημερινό «Φως»
(«Γιατί προσευχόμουν να κλείσει!»)
Του Διον. Βραϊμάκη
Το «Φως των Σπορ» είναι σήμερα συγκινητικό. Και για κάποιους που βρίσκονται πιο μέσα και από πιο παλιά στον χώρο και διατηρούν την οσμή του μελανιού από το μέγαρο της «Βραδυνής», στην οδό Πειραιώς (σε έναν όροφο του οποίου στεγαζόταν παλιά η εφημερίδα), το σημερινό «Φως» είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικό: είναι συγκλονιστικό. Και όχι μόνο γιατί δεσπόζει στην πρώτη σελίδα η νεανική φωτογραφία της κυρίας Ειρήνης Νικολαΐδου. Της γυναίκας που όσοι ξέρουν – όσοι ξέρουμε – ήταν η καρδιά της εφημερίδας, το στήριγμα του Θόδωρου για να φτιαχτεί αυτό εκδοτικό δημιούργημα που μέχρι σήμερα διατηρεί το δικό του μοναδικό (κυριολεκτικά μοναδικό!) δημοσιογραφικό χαρακτήρα – αναλλοίωτο στο χρόνο. Με αφορμή την – τόσο καθυστερημένη – βράβευση του κ. Νικολαΐδη από το Ίδρυμα Μπότση (δείτε τα ονόματα βραβευθέντων, εδώ στους Zoornalistas), το «Φως» του Σαββάτου κυκλοφορεί με δισέλιδο αφιέρωμα, μαζί – και κυρίως – με μια αφοπλιστική εξωστρέφεια (θα την έλεγα «οικογενειακή εξωστρέφεια») που ξαφνιάζει. Γιατί:
** Βλέπουμε σε παλιά φωτογραφία – ίσως για μοναδική φορά τόσο μεγάλη, τόσο έντονη και σε τέτοια θέση – την κυρία Νικολαΐδου (χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε «Φως», όπως δεν θα υπήρχε, φυσικά και αυτονόητα, χωρίς Θόδωρο).
** Συναντάμε τρεις φωτογραφίες του κ. Θεόδωρου Νικολαϊδη, ενός από τους λιγότερο φωτογραφημένους ανθρώπους τού Τύπου (είναι άθλος της μνήμης να θυμηθείς κάποια φωτογραφία του δημοσιευμένη!)
** Βρίσκουμε στην πρώτη σελίδα μια λεζάντα – σε περίοπτη θέση – που λίγοι στη θέση των Νικολαΐδηδων (Θόδωρος, Μαρία, Όλγα) θα είχαν το σθένος, την τόλμη και την ακομπλεξάριστη διάθεση να γράψουν.
** Διαβάζουμε κείμενα της κόρης του, της αγαπημένη μας συναδέλφου Όλγας Νικολαΐδου, για τον μπαμπά, τη μαμά (υποθέτουμε ότι έβαλε το χέρι της στην συγκλονιστική λεζάντα της πρώτης σελίδας) και για το… ανταγωνιστικό της «αδελφάκι», δηλαδή το ίδιο το «Φως» το οποίο ζήλευε αφόρητα όταν ήταν μικρή!
Από το δισέλιδο αφιέρωμα (στο οποίο γράφουν τιμής ένεκεν οι Χάρης Ξύδης, Βασίλης Σκουντής, Κώστας Νικολακόπουλος) ξεχωρίζω τέσσερα στοιχεία:
1) Τη λεζάντα της πρώτης σελίδας: «Η αρχόντισσα-κυρά του "ΦΩΤΟΣ" Ειρήνη Νικολαΐδου στα νιάτα της. Η κυρία Ειρήνη είναι πληγωμένη από χρόνια από ανίατη ασθένεια η οποία την υποχρέωσε να αποσυρθεί από κάθε επαγγελματική ενασχόληση με το "ΦΩΣ" και αποτέλεσε τεράστια ζημιά για την εφημερίδα μας».
2) Την εξομολόγηση της Όλγας: «Όταν ήμουν μικρή δεν αγαπούσα το "ΦΩΣ". Το ζήλευα Γιατί οι γονείς μου, συνέχεια, σε αυτό ήταν. Εκείνο τους χαιρόταν, όχι η αδελφή μου και εγώ. Θυμάμαι μέχρι ότι είχα προσευχηθεί στον Θεό να "πάψει να υπάρχει το ΦΩΣ’" (…) Σήμερα, νιώθω ευγνωμοσύνη που το "ΦΩΣ" συνεχίζει να υπάρχει, σε ένα τοπίο μαύρο και δυσοίωνο για τις εφημερίδες».
3) Το κείμενο του κυρίου Θόδωρου. Είναι σύντομο, με αναφορά στην Ελένη Βλάχου και στη δημοσιογραφική ανεξικακία τού ίδιου του Θ. Νικολαΐδη στις επιθέσεις που έχει δεχτεί δια μέσου των δεκαετιών.
4) Τις τρεις φωτογραφίες του αγαπημένου «κυρίου Θόδωρου». Από αυτές σκανάρω δύο (με τον Χελένιο Χερέρα και Γιώργο Δαρίβα) για να τις σώσω στον χώρο και στον χρόνο του διαδικτύου. Ως ελάχιστη προσφορά σε έναν δημοσιογραφικό Θρύλο και Μύθο.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ: Μην ξεχνάμε ότι ο κύριος Θεόδωρος Νικολαΐδης εξακολουθεί να διευθύνει από κοντά την εφημερίδα του και να φτιάχνει την πρώτη της σελίδα – ίσως την πιο ιδιότυπη και ξεχωριστή στον ελληνικό Τύπο. Αυτό, ακόμα και στα καλοκαίρια του από τη Μύκονο. Όπου το φαξ εξακολουθεί να έχει πρακτική αξία, αντίθετα με την πολιτική...
---
---*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου