*
Ανασυγκρότηση
***
*
της Μαρίας Δεδούση
Ξέρω κάποιους ανθρώπους, όχι πολλούς είναι η αλήθεια, που ψήφισαν το Σταύρο Θεοδωράκη και το “Ποτάμι". Δεν το θεωρώ συμπτωματικό ότι είναι όλοι τους "εξωσχολικοί", εξω-μιντιακοί δηλαδή. Θα ήταν και κάπως παράλογο να είσαι άνθρωπος των μίντια και να πιστεύεις ότι μπορεί να ήταν κανείς, εκείνες τις υπέροχες και πολύ κοντινές εποχές, εκπομπάρχης του Μέγκα και να είναι μακριά από όλο αυτό που ονομάζουμε, χάρη συντομίας, “διαπλοκή". Είτε τα 'παιρνες από τον περιπτερά της γειτονιάς σου για να τον περάσεις τσάμπα στη γωνία κάποιας σελιδούλας, είτε τα ‘χες κάνει πλακάκια με το αφεντικό σου που τα ‘χε κάνει πλακάκια με τον τάδε πολιτικό για να κάνει τη δείνα δουλειά. Μεταξύ μας είμαστε, δεν μας ακούει κανείς, οπότε ας πούμε και καμία αλήθεια…
Τέλος πάντων, αλλού είναι το θέμα. Enters, λοιπόν, Σταύρος Θεοδωράκης, με όλους τους αλλοπρόσαλλους που μας φλόμωσαν με όλα τα αλλοπρόσαλλα και πολύ σύντομα γίνεται ηλίου φαεινότερο, ακόμα και στους πλέον αδαείς ότι το πλάνο είναι ένα και μοναδικό, να διεκδικήσει τη θέση του ρυθμιστή, βαριέμαι να κάνω την ανάλυση προς όφελος ποιανού και με ποιο σκοπό. Η ουσία είναι ότι το “Ποτάμι” μετέφερε ανερυθρίαστα στην πολιτική αυτό που επί χρόνια γινόταν στα μίντια: Εδώ είμαι, έχω τόση τηλεθέαση/αναγνωσιμότητα, δώσε για να πάρεις. Το ερώτημα ήταν μόνο ένα: How much.
Μόνο που, όπως γινόταν επί χρόνια στα μίντια, ο ΣΘ υπερτίμησε την αγορά και την αξία του σε αυτή και επίσης αγνόησε έναν πολύ βασικό κανόνα: Είμαστε έμπειρες πουτάνες εμείς οι δημοσιογράφοι, όμως οι πολιτικοί είναι οι πραγματικές τσατσάδες. Και με τις τσατσάδες δεν τα βάζεις γιατί σε βρίσκουν sooner than later στο χαντάκι.
Τώρα, λοιπόν, που πλέον πολιτικά είναι στο χαντάκι και δεν έχει καμία χρησιμότητα σε κανέναν και η “τηλεθέασή" του έχει πέσει στα υπομηδενικά ποσοστά, τα πράγματα παίρνουν και την πραγματική τους διάσταση. Όχι μόνο έχασε το, ομολογουμένως εντυπωσιακό, μομέντουμ που απλόχερα του πρόσφεραν οι συνθήκες, αλλά στην προσπάθειά του να κρατήσει έστω το κεφάλι έξω από το χαντάκι και να συνεχίσει να αναπνέει τον εύοσμο αέρα της πολιτικής, γίνεται πλέον πιο γραφικός και από τον Τζήμερο.
Τα σποτάκια του “Ποταμιού” είναι μόνο για να γελάς. Εσύ που τα βλέπεις τώρα με άλλο μάτι. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν το ¨Ποτάμι” εξ αρχής. Μια ολίγον ιλουστρασιόν πρόταση για όσους κουράζονται από τις περιπλοκές και θέλουν λίγο εύκολες και χαριτωμένες λύσεις. Αν υπήρχαν εύκολες λύσεις, αγάπες, θα τις είχαν βρει άλλοι, πολύ πιο έξυπνοι και ικανοί. Lets get back to real politics τώρα, τέλος το ευχάριστο διάλειμμα.
*
Η ιλουστρασιόν πρόταση του Σταύρου
ΤΟ «ΠΟΤΑΜΙ» ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΑ ΜΙΝΤΙΑ
της Μαρίας Δεδούση
Ξέρω κάποιους ανθρώπους, όχι πολλούς είναι η αλήθεια, που ψήφισαν το Σταύρο Θεοδωράκη και το “Ποτάμι". Δεν το θεωρώ συμπτωματικό ότι είναι όλοι τους "εξωσχολικοί", εξω-μιντιακοί δηλαδή. Θα ήταν και κάπως παράλογο να είσαι άνθρωπος των μίντια και να πιστεύεις ότι μπορεί να ήταν κανείς, εκείνες τις υπέροχες και πολύ κοντινές εποχές, εκπομπάρχης του Μέγκα και να είναι μακριά από όλο αυτό που ονομάζουμε, χάρη συντομίας, “διαπλοκή". Είτε τα 'παιρνες από τον περιπτερά της γειτονιάς σου για να τον περάσεις τσάμπα στη γωνία κάποιας σελιδούλας, είτε τα ‘χες κάνει πλακάκια με το αφεντικό σου που τα ‘χε κάνει πλακάκια με τον τάδε πολιτικό για να κάνει τη δείνα δουλειά. Μεταξύ μας είμαστε, δεν μας ακούει κανείς, οπότε ας πούμε και καμία αλήθεια…
Τέλος πάντων, αλλού είναι το θέμα. Enters, λοιπόν, Σταύρος Θεοδωράκης, με όλους τους αλλοπρόσαλλους που μας φλόμωσαν με όλα τα αλλοπρόσαλλα και πολύ σύντομα γίνεται ηλίου φαεινότερο, ακόμα και στους πλέον αδαείς ότι το πλάνο είναι ένα και μοναδικό, να διεκδικήσει τη θέση του ρυθμιστή, βαριέμαι να κάνω την ανάλυση προς όφελος ποιανού και με ποιο σκοπό. Η ουσία είναι ότι το “Ποτάμι” μετέφερε ανερυθρίαστα στην πολιτική αυτό που επί χρόνια γινόταν στα μίντια: Εδώ είμαι, έχω τόση τηλεθέαση/αναγνωσιμότητα, δώσε για να πάρεις. Το ερώτημα ήταν μόνο ένα: How much.
Μόνο που, όπως γινόταν επί χρόνια στα μίντια, ο ΣΘ υπερτίμησε την αγορά και την αξία του σε αυτή και επίσης αγνόησε έναν πολύ βασικό κανόνα: Είμαστε έμπειρες πουτάνες εμείς οι δημοσιογράφοι, όμως οι πολιτικοί είναι οι πραγματικές τσατσάδες. Και με τις τσατσάδες δεν τα βάζεις γιατί σε βρίσκουν sooner than later στο χαντάκι.
Τώρα, λοιπόν, που πλέον πολιτικά είναι στο χαντάκι και δεν έχει καμία χρησιμότητα σε κανέναν και η “τηλεθέασή" του έχει πέσει στα υπομηδενικά ποσοστά, τα πράγματα παίρνουν και την πραγματική τους διάσταση. Όχι μόνο έχασε το, ομολογουμένως εντυπωσιακό, μομέντουμ που απλόχερα του πρόσφεραν οι συνθήκες, αλλά στην προσπάθειά του να κρατήσει έστω το κεφάλι έξω από το χαντάκι και να συνεχίσει να αναπνέει τον εύοσμο αέρα της πολιτικής, γίνεται πλέον πιο γραφικός και από τον Τζήμερο.
Τα σποτάκια του “Ποταμιού” είναι μόνο για να γελάς. Εσύ που τα βλέπεις τώρα με άλλο μάτι. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν το ¨Ποτάμι” εξ αρχής. Μια ολίγον ιλουστρασιόν πρόταση για όσους κουράζονται από τις περιπλοκές και θέλουν λίγο εύκολες και χαριτωμένες λύσεις. Αν υπήρχαν εύκολες λύσεις, αγάπες, θα τις είχαν βρει άλλοι, πολύ πιο έξυπνοι και ικανοί. Lets get back to real politics τώρα, τέλος το ευχάριστο διάλειμμα.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου