*
ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ «ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΩ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΙΝΑΦΙ»
Όποιος βάφει δεν είναι απαραιτήτως ζωγράφος, μπορεί να είναι μπογιατζής· όποιος πελεκάει το μάρμαρο δεν είναι απαραιτήτως γλύπτης, μπορεί να είναι μαρμαράς· όποιος γράφει βροντώντας το πληκτρολόγιο σε ιστοσελίδες και σε σόσιαλ δεν είναι απαραιτήτως δημοσιογράφος, μπορεί να είναι αερολόγος. Σύμφωνοι, πολλοί δηλώνουν δημοσιογράφοι, αλλά δεν είναι. Και αν τύποις είναι, επειδή δοκιμάζουν την τύχη τους στο πεδίο βολής της αναζήτησης δουλειάς, δεν σημαίνει ότι θα μείνουν, έστω και στο υπόγειο της δημοσιογραφίας, και ότι θα ανέβουν στο κυρίως σπίτι.
Από την άλλη, για να είσαι δημοσιογράφος δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε ξέρουν οι πάντες –ούτε ότι σε γνωρίζει όλο το σινάφι. Δεν χρειάζεται καν να είσαι αναγνωρίσιμος επειδή βρίσκεσαι στον δημοσιογραφικό κλάδο. Πολύ περισσότερο δεν επιβάλλεται να είσαι «τηλεοπτικός δημοσιογράφος» για να έχεις το χρίσμα. Δημοσιογράφοι δεν είναι μόνο οι Χατζηνικολάου, Πρετεντέρης, Παπαδάκης, Στάη, Αρβανίτης κ.ά.. Είναι χιλιάδες (κυριολεκτικά χιλιάδες) που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της Ενημέρωσης, αλλά δεν φαίνονται και δεν εμφανίζονται σε κάθε βήμα και σε κάθε στροφή της κεφαλής του πολίτη. Είναι πολιτικοί ρεπόρτερ, ρεπόρτερ υπουργείων, διπλωματικοί ρεπόρτερ, αθλητικοί συντάκτες και συντάκτες των διεθνών, συντάκτες ύλης, διορθωτές - πολλοί και πιθανόν άγνωστοι όχι μόνο στο πλατύ κοινό, αλλά και σε ένα μέρος τού δημοσιογραφικού σιναφιού.
Θυμάμαι πριν από χρόνια, σε μια αρκετά γόνιμη περίοδο της καριέρας μου, ένας φίλος μού είπε με ειλικρινές ενδιαφέρον, «ρε γαμώτο δεν προχωράς, δεν ανεβαίνεις· κάνε και εσύ τηλεόραση, όπως ο Γιώργος Τάδε». Ο Γιώργος Τάδε εμφανιζόταν σε ένα περιθωριακό κανάλι, εγώ ήμουν τότε σε εφημερίδα, σε ιδιαίτερα απαιτητική θέση – την πιο απαιτητική. Ο Γιώργος Τάδε δεν ξέρω αν έχει ένα δημοσιογραφικό ένσημο στην καριέρα του – ούτε ξέρω τι έκανε και πού βρίσκεται τώρα.
(Τα παραπάνω είναι μερικές σκέψεις για το «δεν τον ξέρω, δεν θα είναι δημοσιογράφος», του Γιάννη Λοβέρδου για τον Άγγελο Μενδρινό που έχει δημοσιογραφική υπηρεσία μεγαλύτερη των τριάντα χρόνων –και όχι μόνο σε ένσημα, αλλά σε δημιουργικές δουλειές –σε εφημερίδες, ραδιόφωνα ΚΑΙ σε τηλεόραση.)
Ανασυγκρότηση
***
*
Διαβάσαμε
στον harddog
*
Διαβάσαμε
στον harddog
Όποιος βάφει δεν είναι απαραιτήτως ζωγράφος, μπορεί να είναι μπογιατζής· όποιος πελεκάει το μάρμαρο δεν είναι απαραιτήτως γλύπτης, μπορεί να είναι μαρμαράς· όποιος γράφει βροντώντας το πληκτρολόγιο σε ιστοσελίδες και σε σόσιαλ δεν είναι απαραιτήτως δημοσιογράφος, μπορεί να είναι αερολόγος. Σύμφωνοι, πολλοί δηλώνουν δημοσιογράφοι, αλλά δεν είναι. Και αν τύποις είναι, επειδή δοκιμάζουν την τύχη τους στο πεδίο βολής της αναζήτησης δουλειάς, δεν σημαίνει ότι θα μείνουν, έστω και στο υπόγειο της δημοσιογραφίας, και ότι θα ανέβουν στο κυρίως σπίτι.
Από την άλλη, για να είσαι δημοσιογράφος δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε ξέρουν οι πάντες –ούτε ότι σε γνωρίζει όλο το σινάφι. Δεν χρειάζεται καν να είσαι αναγνωρίσιμος επειδή βρίσκεσαι στον δημοσιογραφικό κλάδο. Πολύ περισσότερο δεν επιβάλλεται να είσαι «τηλεοπτικός δημοσιογράφος» για να έχεις το χρίσμα. Δημοσιογράφοι δεν είναι μόνο οι Χατζηνικολάου, Πρετεντέρης, Παπαδάκης, Στάη, Αρβανίτης κ.ά.. Είναι χιλιάδες (κυριολεκτικά χιλιάδες) που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της Ενημέρωσης, αλλά δεν φαίνονται και δεν εμφανίζονται σε κάθε βήμα και σε κάθε στροφή της κεφαλής του πολίτη. Είναι πολιτικοί ρεπόρτερ, ρεπόρτερ υπουργείων, διπλωματικοί ρεπόρτερ, αθλητικοί συντάκτες και συντάκτες των διεθνών, συντάκτες ύλης, διορθωτές - πολλοί και πιθανόν άγνωστοι όχι μόνο στο πλατύ κοινό, αλλά και σε ένα μέρος τού δημοσιογραφικού σιναφιού.
Θυμάμαι πριν από χρόνια, σε μια αρκετά γόνιμη περίοδο της καριέρας μου, ένας φίλος μού είπε με ειλικρινές ενδιαφέρον, «ρε γαμώτο δεν προχωράς, δεν ανεβαίνεις· κάνε και εσύ τηλεόραση, όπως ο Γιώργος Τάδε». Ο Γιώργος Τάδε εμφανιζόταν σε ένα περιθωριακό κανάλι, εγώ ήμουν τότε σε εφημερίδα, σε ιδιαίτερα απαιτητική θέση – την πιο απαιτητική. Ο Γιώργος Τάδε δεν ξέρω αν έχει ένα δημοσιογραφικό ένσημο στην καριέρα του – ούτε ξέρω τι έκανε και πού βρίσκεται τώρα.
(Τα παραπάνω είναι μερικές σκέψεις για το «δεν τον ξέρω, δεν θα είναι δημοσιογράφος», του Γιάννη Λοβέρδου για τον Άγγελο Μενδρινό που έχει δημοσιογραφική υπηρεσία μεγαλύτερη των τριάντα χρόνων –και όχι μόνο σε ένσημα, αλλά σε δημιουργικές δουλειές –σε εφημερίδες, ραδιόφωνα ΚΑΙ σε τηλεόραση.)
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου