*
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Όπως πάντα, κάποιος άλλος
θα βγάλει το φίδι από την τρύπα
του Κωστή Παπαϊωάννου
Πήρες μια σημαία και κατέβηκες στο συλλαλητήριο. Έκανες το καθήκον σου. Την άλλη μέρα στη Στοκχόλμη, στη Φρανκφούρτη, στο Τόκιο ή στο Σάο Πάολο, όσοι έμαθαν για το συλλαλητήριο (ασήμαντο ποσοστό μπροστά σε όσους δεν άκουσαν τίποτα), κατάλαβαν το ίδιο πράγμα: χιλιάδες Έλληνες με γαλανόλευκες σημαίες ξεχύθηκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν ότι η χώρα στα βόρεια σύνορά τους είναι ελληνική. «Macedonia is Greece». Φώναξες στον υπόλοιπο πλανήτη πως τη γειτονική μας Μακεδονία οι Έλληνες τη θεωρούν ελληνική, δεν την αφήνουν να υπάρξει και εν τέλει τη διεκδικούν. Αυτό κατάλαβαν όλοι. Και από τις εικόνες βίας κατάλαβαν ακόμα ότι στην Ελλάδα οι φασίστες κάνουν beach party στα παράλια των Πρεσπών.
Τα είδες κι εσύ αυτά. Είδες τους υπόδικους νεοναζί βουλευτές να δίνουν οδηγίες για επιθέσεις στη Βουλή. Είδες τη βία κατά δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Είδες τα φασιστικά σύμβολα δίπλα σου, άκουσες να φωνάζουν ότι η Δημοκρατία πουλάει τη Μακεδονία. Όμως εσύ κούναγες τη σημαία σου, ξανά και ξανά.
Εσύ στηρίζεις τη μεγάλη διπλωματική μας επιτυχία. Εκατόν σαράντα χώρες τη λένε νέτα σκέτα Μακεδονία, αλλά εμείς πολιτική δεν αλλάζουμε. Γιατί «κερδάμε, αδέλφια». Θα συνεχίσουμε να τη λέμε «πρώην κράτος», Σκόπια ή κρατίδιο. Ξέρεις πως «όχι» στη Συμφωνία σημαίνει ότι την επόμενη μέρα όλοι θα την αναγνωρίσουν ως Μακεδονία. Ξέρεις πως θα μπει στους διεθνείς οργανισμούς ως Μακεδονία. Δεν σε νοιάζει. Γιατί έχεις το δίκιο με το μέρος σου. Κι έχεις και τον «Θεό της Ελλάδας» που σου κλείνει το μάτι και σου λέει «προχώρα». Και πέφτεις στον τοίχο ξανά και ξανά.
Τι λες λοιπόν; Να συνεχίσουμε να λέμε «όχι». Κι ας αλλάζουν αυτοί το Σύνταγμά τους, το όνομά τους, ας κάνουν διευκρινιστικές δηλώσεις. Εμείς να λέμε «όχι». Κι ας τα κάναμε όλα. Διαπραγματευτήκαμε, κάναμε προσωρινές συμφωνίες, δεχτήκαμε τον όρο «Μακεδονία» (αλλά τώρα δεν το παραδεχόμαστε), καταδικαστήκαμε σε διεθνή δικαστήρια επειδή βάλαμε βέτο. Αποσυρθήκαμε από τουρνουά, καταγγείλαμε διεθνείς διοργανώσεις, κάναμε μποϊκοτάζ στο ένταμ και τα εβαπορέ, σβήσαμε το όνομα της ακατονόμαστης χώρας από τις οθόνες της τηλεόρασης. Τα κάναμε όλα και τώρα ξανά στην αφετηρία, πίσω στο 1992, πάλι συλλαλητήρια. Μια χώρα στη μέρα της μαρμότας. Αλλά δεν σε νοιάζει.
Σου λένε και τώρα να πούμε πάλι «όχι», να κάνουμε μούτρα. Δίκιο έχουν. Πολιτική που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Κι αυτή είναι η πιο κερδοφόρα πολιτική. Χτίζει καριέρες, φτιάχνει δίκτυα, φέρνει δόξα και φράγκα, παίρνει το γραφικό μεταμεσονύχτιο trash ψώνιο και το κάνει παράγοντα της δημόσιας ζωής, παίρνει αποτυχημένους υπουργούς Εξωτερικών και τους κάνει πρωθυπουργούς, παίρνει μητροπολίτες και τους κάνει «εθνάρχες», παίρνει απόστρατους και τους κάνει ηγέτες εν αναμονή, παίρνει νεοναζί υπόδικους για εγκληματική οργάνωση και τους κάνει πατριώτες. Το Μακεδονικό είναι ταυτόχρονα η πιο σίγουρη επένδυση και το πιο μεγάλο πλυντήριο.
Γιατί σ' τα λέω αυτά; Δεν φταις μόνο εσύ. Σου έμαθαν ότι πρώην πρωθυπουργοί που χειρίστηκαν το θέμα μπορούν να κρύβονται. Ότι συμφωνία σημαίνει να υποχωρήσει μόνο ο άλλος, εμείς καθόλου. Ότι τα «εθνικά δίκαια» είναι εκτός διαπραγμάτευσης (τα δικά μας μόνο). Ότι μπορείς τη μια να είσαι φιλοευρωπαϊκό αντιλαϊκιστικό ΜΜΕ και την άλλη να φοράς γαλανόλευκη παραλλαγή και να το παίζεις «ο Πορτοσάλτε μακεδονομάχος». Ότι μπορείς να είσαι ΝΔ ή ΚΙΝ.ΑΛ., ΚΚΕ ή εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και στο Μακεδονικό να παίζεις τις κουμπάρες. Ένα δάχτυλο έδειχνε τις Πρέσπες και τα μισά κόμματα κοίταζαν το δάχτυλο.
Μπορεί, λοιπόν, οι ευαισθησίες σου να είναι γνήσιες. Ακόμα κι έτσι, είσαι υπεύθυνος. Ακόμα κι αν δεν είσαι ακροδεξιός εθνικιστής, πορεύεσαι προς τον γκρεμό με όλη την ελληνική ακροδεξιά στο πλάι σου. Έχεις ευθύνη για τις απειλές, τη βία, τις προγραφές, το ξύλο στον Μπουτάρη, τους υπόδικους νεοναζί που ξεπλένονται στον δικό σου «αγνό πατριωτισμό». Κι αν ακόμα δεν ήσασταν όλοι ακροδεξιοί την Κυριακή στο Σύνταγμα, όλοι οι ακροδεξιοί ήταν εκεί δίπλα σου. Ήσουν ένα με αυτούς.
Πες, λοιπόν, «όχι» στις Πρέσπες. Τζάμπα τσαμπουκάς είναι. Τζάμπα πατριωτισμός. Κι όπως πάντα, κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Πήρες μια σημαία και κατέβηκες στο συλλαλητήριο. Έκανες το καθήκον σου. Την άλλη μέρα στη Στοκχόλμη, στη Φρανκφούρτη, στο Τόκιο ή στο Σάο Πάολο, όσοι έμαθαν για το συλλαλητήριο (ασήμαντο ποσοστό μπροστά σε όσους δεν άκουσαν τίποτα), κατάλαβαν το ίδιο πράγμα: χιλιάδες Έλληνες με γαλανόλευκες σημαίες ξεχύθηκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν ότι η χώρα στα βόρεια σύνορά τους είναι ελληνική. «Macedonia is Greece». Φώναξες στον υπόλοιπο πλανήτη πως τη γειτονική μας Μακεδονία οι Έλληνες τη θεωρούν ελληνική, δεν την αφήνουν να υπάρξει και εν τέλει τη διεκδικούν. Αυτό κατάλαβαν όλοι. Και από τις εικόνες βίας κατάλαβαν ακόμα ότι στην Ελλάδα οι φασίστες κάνουν beach party στα παράλια των Πρεσπών.
Τα είδες κι εσύ αυτά. Είδες τους υπόδικους νεοναζί βουλευτές να δίνουν οδηγίες για επιθέσεις στη Βουλή. Είδες τη βία κατά δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Είδες τα φασιστικά σύμβολα δίπλα σου, άκουσες να φωνάζουν ότι η Δημοκρατία πουλάει τη Μακεδονία. Όμως εσύ κούναγες τη σημαία σου, ξανά και ξανά.
Κι αν ακόμα δεν ήσασταν όλοι ακροδεξιοί
την Κυριακή στο Σύνταγμα,
όλοι οι ακροδεξιοί ήταν εκεί δίπλα σου.
Ήσουν ένα με αυτούς.
Εσύ στηρίζεις τη μεγάλη διπλωματική μας επιτυχία. Εκατόν σαράντα χώρες τη λένε νέτα σκέτα Μακεδονία, αλλά εμείς πολιτική δεν αλλάζουμε. Γιατί «κερδάμε, αδέλφια». Θα συνεχίσουμε να τη λέμε «πρώην κράτος», Σκόπια ή κρατίδιο. Ξέρεις πως «όχι» στη Συμφωνία σημαίνει ότι την επόμενη μέρα όλοι θα την αναγνωρίσουν ως Μακεδονία. Ξέρεις πως θα μπει στους διεθνείς οργανισμούς ως Μακεδονία. Δεν σε νοιάζει. Γιατί έχεις το δίκιο με το μέρος σου. Κι έχεις και τον «Θεό της Ελλάδας» που σου κλείνει το μάτι και σου λέει «προχώρα». Και πέφτεις στον τοίχο ξανά και ξανά.
Τι λες λοιπόν; Να συνεχίσουμε να λέμε «όχι». Κι ας αλλάζουν αυτοί το Σύνταγμά τους, το όνομά τους, ας κάνουν διευκρινιστικές δηλώσεις. Εμείς να λέμε «όχι». Κι ας τα κάναμε όλα. Διαπραγματευτήκαμε, κάναμε προσωρινές συμφωνίες, δεχτήκαμε τον όρο «Μακεδονία» (αλλά τώρα δεν το παραδεχόμαστε), καταδικαστήκαμε σε διεθνή δικαστήρια επειδή βάλαμε βέτο. Αποσυρθήκαμε από τουρνουά, καταγγείλαμε διεθνείς διοργανώσεις, κάναμε μποϊκοτάζ στο ένταμ και τα εβαπορέ, σβήσαμε το όνομα της ακατονόμαστης χώρας από τις οθόνες της τηλεόρασης. Τα κάναμε όλα και τώρα ξανά στην αφετηρία, πίσω στο 1992, πάλι συλλαλητήρια. Μια χώρα στη μέρα της μαρμότας. Αλλά δεν σε νοιάζει.
Σου λένε και τώρα να πούμε πάλι «όχι», να κάνουμε μούτρα. Δίκιο έχουν. Πολιτική που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Κι αυτή είναι η πιο κερδοφόρα πολιτική. Χτίζει καριέρες, φτιάχνει δίκτυα, φέρνει δόξα και φράγκα, παίρνει το γραφικό μεταμεσονύχτιο trash ψώνιο και το κάνει παράγοντα της δημόσιας ζωής, παίρνει αποτυχημένους υπουργούς Εξωτερικών και τους κάνει πρωθυπουργούς, παίρνει μητροπολίτες και τους κάνει «εθνάρχες», παίρνει απόστρατους και τους κάνει ηγέτες εν αναμονή, παίρνει νεοναζί υπόδικους για εγκληματική οργάνωση και τους κάνει πατριώτες. Το Μακεδονικό είναι ταυτόχρονα η πιο σίγουρη επένδυση και το πιο μεγάλο πλυντήριο.
Γιατί σ' τα λέω αυτά; Δεν φταις μόνο εσύ. Σου έμαθαν ότι πρώην πρωθυπουργοί που χειρίστηκαν το θέμα μπορούν να κρύβονται. Ότι συμφωνία σημαίνει να υποχωρήσει μόνο ο άλλος, εμείς καθόλου. Ότι τα «εθνικά δίκαια» είναι εκτός διαπραγμάτευσης (τα δικά μας μόνο). Ότι μπορείς τη μια να είσαι φιλοευρωπαϊκό αντιλαϊκιστικό ΜΜΕ και την άλλη να φοράς γαλανόλευκη παραλλαγή και να το παίζεις «ο Πορτοσάλτε μακεδονομάχος». Ότι μπορείς να είσαι ΝΔ ή ΚΙΝ.ΑΛ., ΚΚΕ ή εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και στο Μακεδονικό να παίζεις τις κουμπάρες. Ένα δάχτυλο έδειχνε τις Πρέσπες και τα μισά κόμματα κοίταζαν το δάχτυλο.
Μπορεί, λοιπόν, οι ευαισθησίες σου να είναι γνήσιες. Ακόμα κι έτσι, είσαι υπεύθυνος. Ακόμα κι αν δεν είσαι ακροδεξιός εθνικιστής, πορεύεσαι προς τον γκρεμό με όλη την ελληνική ακροδεξιά στο πλάι σου. Έχεις ευθύνη για τις απειλές, τη βία, τις προγραφές, το ξύλο στον Μπουτάρη, τους υπόδικους νεοναζί που ξεπλένονται στον δικό σου «αγνό πατριωτισμό». Κι αν ακόμα δεν ήσασταν όλοι ακροδεξιοί την Κυριακή στο Σύνταγμα, όλοι οι ακροδεξιοί ήταν εκεί δίπλα σου. Ήσουν ένα με αυτούς.
Πες, λοιπόν, «όχι» στις Πρέσπες. Τζάμπα τσαμπουκάς είναι. Τζάμπα πατριωτισμός. Κι όπως πάντα, κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.
---
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου