*
Ανασυγκρότηση
***
*
του Χρήστου Ξανθάκη
Οι Αμερικανοί που έχουν ένα γνωμικό για όλα όσα συμβαίνουν στην επικράτεια της καθημερινότητας, έχουν ένα γνωμικό και για όλα όσα συνέβησαν στο στόρι με το Μακεδονικό:
«Τους νικητές όλοι τους γουστάρουν!»
Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαστε. Ένα από τα πρώτα δημοσιεύματα που σκάσανε μύτη μετά από την ψηφοφορία για τη συμφωνία των Πρεσπών ήταν εκείνο του Bloomberg, που απέδιδε τα εύσημα στον Τσίπρα. Και σημείωνε κατηγορηματικά ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός πήρε πόντους μετά από μια εβδομάδα εντόνων αντιπαραθέσεων. Το Bloomberg ρε φίλε, το όργανο του διεθνούς καπιταλισμού, που ακούει για Αριστερά και του σηκώνονται όλες οι τρίχες όπως στα κατσούλια όταν αντικρίσουν κάναν σκύλο. Αλλά άμα είσαι νικητής όλοι σε γουστάρουν, όλοι σε παίζουν, όλοι σου κωλοτρίβονται.
Ενώ οι αντίπαλοί σου; Εδώ το έχει πει καλύτερα ο John Lennon, στο τίτλο ενός τραγουδιού του:
«Κανείς δεν σ’ αγαπάει, άμα είσαι στα κάτω σου…»
Πράγμα το οποίον απεδείχθη και με την παρουσία του κόσμου στο Σύνταγμα τόσο την Πέμπτη το βράδυ όσο και την Παρασκευή το πρωί. Καναδυό χιλιάδες παρόντες και παρούσες την πρώτη μέρα (και πολλά λέω), ούτε πεντακόσια άτομα τη δεύτερη. Πού ήταν ρε γαμώτι οι Μακεδονομάχοι, πού ήταν οι Πατριώτες, πού ήταν οι Σάρισες, πού ήταν οι Βουκεφάλες; Και μη μου πείτε ότι έφταιγε μια απλή βροχή για καταρρακωθεί το ηθικό όσων παρέστησαν προ οκταημέρου στο συλλαλητήριο; Μιλάμε τώρα για ένα σωρό κόσμο, δεκάδες χιλιάδες λαό, οι διοργανωτές μέτρησαν δυο εκατομμύρια ψυχές. Οι σταγόνες κι ο αέρας τους τσακίσανε το ηθικό ή μήπως έφταιγε το γεγονός ότι βλέπανε φάτσα κάρτα την ήττα να έρχεται;
Αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτά τα παλικάρια που είναι έτοιμα ανά πάσα στιγμή να ντυθούν στο χακί και στο ραφ (οι γείτονες δεν έχουν θάλασσα για να στείλουμε και το Ναυτικό!), τρόμαξαν από μια απλή νεροποντή. Δεν αναφέρομαι σε κοινούς θνητούς αγαπούλη, αναφέρομαι σε γίγαντες πραγματικούς που είναι έτοιμοι να ξαναζήσουν τα «Μυστικά του Βάλτου» από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Γερά, γερά, στα χνάρια του Μελά που έλεγε και το μυριόστομο σύνθημα στην πλατεία Συντάγματος και στη Θεσσαλονίκη, σε όλες τις συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό. Το αίμα τους για την πατρίδα ήταν έτοιμοι να δώσουν. Για την πατρίδα!
Αλλά την ψυχολογία τους, την είχε πάρει ο διάολος. Ούτε παραιτήσεις είδανε οι άνθρωποι από τους βουλευτές, ούτε κλωτσομπουνίδια στα έδρανα, ούτε κυνηγητό στους διαδρόμους του κοινοβουλίου, ούτε φωτοβολίδες στο γραφείο του Βούτση. Ένας μόνο κακομοίρης των Κεντρώων άνοιξε πανό κι αυτό ήτανε μισό μέτρο γαμώ την τρέλα μου, άμα κατέβεις με κάνα τέτοιο στη Θύρα 13, σε στέλνουνε δίπλα στο Έλενας να πλένεις τα μπιμπερό του Μπουζούκη και του Χατζηγιοβάννη. Να έβγαινε η Φώφη, ας πούμε, καβάλα στο άσπρο το άλογο και να έλεγε «ορμάτε», κάπως θα ζεσταινόταν ο κοσμάκης, κάπως θα ανέβαινε το ηθικό και το φρόνημα, με φουλ περηφάνια και ψηλά το κεφάλι. Αλλά έμεινε στο «Τσίπρας go back” η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και ξενέρωσαν όλοι και όλες. Σαν παιδικό πάρτυ που κάποιος ξέχασε να φέρει τα κεράκια της τούρτας. Πού πας χωρίς κεράκια;
Ως εκ τούτου, δυο χιλιάρικα την Πέμπτη, πεντακόσιοι την Παρασκευή. Και πολλούς λέω, γιατί είμαι πλάσμα καλοπροαίρετο και αβέρτο. Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, απογοητευμένοι, κατσούφηδες, με κατεβασμένα τα μούτρα. Γιατί είχανε καταλάβει αυτό που λέγανε κάποια γατόνια εδώ και μέρες:
Αν εξαιρέσεις μερικούς χαρντκοράδες, ανακουφισμένοι ήταν οι πάντες που έφτασε μια τέτοια συμφωνία στη Βουλή. Κι αν δεν ήταν πολιτικοί οι λόγοι, όχι τους 180 θα έπιανε, αλλά θα ξεπερνούσε και τους 200 βουλευτές με ευκολία. Για να κλείσει μια πληγή ενός αιώνα, που ύστερα από δέκα χρόνια δεν θα τη θυμάται κανένας…
*
Οι Αμερικανοί που έχουν ένα γνωμικό για όλα όσα συμβαίνουν στην επικράτεια της καθημερινότητας, έχουν ένα γνωμικό και για όλα όσα συνέβησαν στο στόρι με το Μακεδονικό:
«Τους νικητές όλοι τους γουστάρουν!»
Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαστε. Ένα από τα πρώτα δημοσιεύματα που σκάσανε μύτη μετά από την ψηφοφορία για τη συμφωνία των Πρεσπών ήταν εκείνο του Bloomberg, που απέδιδε τα εύσημα στον Τσίπρα. Και σημείωνε κατηγορηματικά ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός πήρε πόντους μετά από μια εβδομάδα εντόνων αντιπαραθέσεων. Το Bloomberg ρε φίλε, το όργανο του διεθνούς καπιταλισμού, που ακούει για Αριστερά και του σηκώνονται όλες οι τρίχες όπως στα κατσούλια όταν αντικρίσουν κάναν σκύλο. Αλλά άμα είσαι νικητής όλοι σε γουστάρουν, όλοι σε παίζουν, όλοι σου κωλοτρίβονται.
Ενώ οι αντίπαλοί σου; Εδώ το έχει πει καλύτερα ο John Lennon, στο τίτλο ενός τραγουδιού του:
«Κανείς δεν σ’ αγαπάει, άμα είσαι στα κάτω σου…»
Πράγμα το οποίον απεδείχθη και με την παρουσία του κόσμου στο Σύνταγμα τόσο την Πέμπτη το βράδυ όσο και την Παρασκευή το πρωί. Καναδυό χιλιάδες παρόντες και παρούσες την πρώτη μέρα (και πολλά λέω), ούτε πεντακόσια άτομα τη δεύτερη. Πού ήταν ρε γαμώτι οι Μακεδονομάχοι, πού ήταν οι Πατριώτες, πού ήταν οι Σάρισες, πού ήταν οι Βουκεφάλες; Και μη μου πείτε ότι έφταιγε μια απλή βροχή για καταρρακωθεί το ηθικό όσων παρέστησαν προ οκταημέρου στο συλλαλητήριο; Μιλάμε τώρα για ένα σωρό κόσμο, δεκάδες χιλιάδες λαό, οι διοργανωτές μέτρησαν δυο εκατομμύρια ψυχές. Οι σταγόνες κι ο αέρας τους τσακίσανε το ηθικό ή μήπως έφταιγε το γεγονός ότι βλέπανε φάτσα κάρτα την ήττα να έρχεται;
Αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτά τα παλικάρια που είναι έτοιμα ανά πάσα στιγμή να ντυθούν στο χακί και στο ραφ (οι γείτονες δεν έχουν θάλασσα για να στείλουμε και το Ναυτικό!), τρόμαξαν από μια απλή νεροποντή. Δεν αναφέρομαι σε κοινούς θνητούς αγαπούλη, αναφέρομαι σε γίγαντες πραγματικούς που είναι έτοιμοι να ξαναζήσουν τα «Μυστικά του Βάλτου» από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Γερά, γερά, στα χνάρια του Μελά που έλεγε και το μυριόστομο σύνθημα στην πλατεία Συντάγματος και στη Θεσσαλονίκη, σε όλες τις συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό. Το αίμα τους για την πατρίδα ήταν έτοιμοι να δώσουν. Για την πατρίδα!
Αλλά την ψυχολογία τους, την είχε πάρει ο διάολος. Ούτε παραιτήσεις είδανε οι άνθρωποι από τους βουλευτές, ούτε κλωτσομπουνίδια στα έδρανα, ούτε κυνηγητό στους διαδρόμους του κοινοβουλίου, ούτε φωτοβολίδες στο γραφείο του Βούτση. Ένας μόνο κακομοίρης των Κεντρώων άνοιξε πανό κι αυτό ήτανε μισό μέτρο γαμώ την τρέλα μου, άμα κατέβεις με κάνα τέτοιο στη Θύρα 13, σε στέλνουνε δίπλα στο Έλενας να πλένεις τα μπιμπερό του Μπουζούκη και του Χατζηγιοβάννη. Να έβγαινε η Φώφη, ας πούμε, καβάλα στο άσπρο το άλογο και να έλεγε «ορμάτε», κάπως θα ζεσταινόταν ο κοσμάκης, κάπως θα ανέβαινε το ηθικό και το φρόνημα, με φουλ περηφάνια και ψηλά το κεφάλι. Αλλά έμεινε στο «Τσίπρας go back” η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και ξενέρωσαν όλοι και όλες. Σαν παιδικό πάρτυ που κάποιος ξέχασε να φέρει τα κεράκια της τούρτας. Πού πας χωρίς κεράκια;
Ως εκ τούτου, δυο χιλιάρικα την Πέμπτη, πεντακόσιοι την Παρασκευή. Και πολλούς λέω, γιατί είμαι πλάσμα καλοπροαίρετο και αβέρτο. Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, απογοητευμένοι, κατσούφηδες, με κατεβασμένα τα μούτρα. Γιατί είχανε καταλάβει αυτό που λέγανε κάποια γατόνια εδώ και μέρες:
Αν εξαιρέσεις μερικούς χαρντκοράδες, ανακουφισμένοι ήταν οι πάντες που έφτασε μια τέτοια συμφωνία στη Βουλή. Κι αν δεν ήταν πολιτικοί οι λόγοι, όχι τους 180 θα έπιανε, αλλά θα ξεπερνούσε και τους 200 βουλευτές με ευκολία. Για να κλείσει μια πληγή ενός αιώνα, που ύστερα από δέκα χρόνια δεν θα τη θυμάται κανένας…
---
newpost
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου