*
Ανασυγκρότηση
***
*
Όταν τα σχολεία προετοιμάζονται
*
για δυναμικές κινητοποιήσεις εθνικιστικού τύπου
του Χρήστου Ξανθάκη
Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι αυτή ακριβώς τη στιγμή έχει κλειστεί σε κάποιο γραφείο ένας επικοινωνιολόγος και κατασκευάζει αφήγημα με Μακεδονία μέσα, με Τσίπρα, με δεκαπενταμελές, με καταλήψεις, με λουκέτα, με τσουνάμι όλα κομπλέ. Και χαμογελάει υπερευχαριστημένος με τον εαυτό του, τόσο γιατί το σκέφτηκε όσο και γιατί ονειρεύεται λεφτά ένα σκασμό, ένα σωρό για την ιδέα του. Πολλά λεφτά. Και πάνω στον οργασμό, πάνω στις γκάβλες σκέφτεται να κοτσάρει στο τέλος του πονήματός του την αθάνατη φράση:
Με το σπαθί ζεις, από το σπαθί πεθαίνεις!
Στον πρωθυπουργό υποτίθεται ότι θα αναφέρεται αυτό, που μια φορά κι έναν καιρό ήταν πρόεδρος δεκαπενταμελούς και συντόνιζε την κατάληψη του σχολείου του κι έμαθε εκεί πώς να παραπλανά τις μάζες, στη σχολική αίθουσα μέσα, στα θρανία επάνω, αντάμα με τα λουκέτα και τις αλυσίδες και τα σλίπιγκ μπαγκ και τα τσιγαράκια και τις κιθαρίτσες και τα κασετόφωνα (κασέτες είχε τότε, τι θες να σου κάνω;), όλα κλειστά, όλα μανταλωμένα, μέρες επί ημερών, βδομάδες επί εβδομάδων, παραλίγο να χαθεί η χρονιά, αλλά καλύτερα ήταν να χαθεί η χρονιά, παρά η τιμή του μαθητικού κινήματος.
Κάτι τέτοια φούμαρα πούλαγε ρε φίλε ο Τσίπρας στους συμμαθητές του κι εκείνοι μασάγανε σαν το χάνο το δόλωμα. Μιλάμε για πολύ φύκι, που πληρώθηκε μεταξωτή κορδέλα, μιλάμε για καπλαμά που στον χρεώσανε καρυδιά μασίφ. Αλλά τι να κάνεις, έτσι είναι ο νους ο εφηβικός. Πολλή οργή, πολλή φαντασία, πολλή ορμόνα να σε κυβερνάνε και να σε φουντώνουνε εναντίον καθηγητών, γονέων, κηδεμόνων, ωρολογίου προγράμματος, διαβάσματος, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Κατάληψη λοιπόν δίχως τέλος, κατάληψη μέχρι τελικής πτώσεως κι όποιος αντέξει, άντεξε!
Αυτά επί Αρσένη Γεράσιμου, Θεός σχωρέστον, που έγινε σύνθημα και τραγούδι απ’ τους μαθητές. Μερικές δεκαετίες αργότερα, το άσμα που ακούγεται σε μερικές δεκάδες σχολεία της Ελλάδος δεν είναι άλλο από το «Μακεδονία ξακουστή», συνοδευόμενο από σημαίες, σταυρούς, Παναγίες, πατρίδες και λοιπά εδώδιμα και αποικιακά. Μερικές δεκαετίες αργότερα, κυκλοφορεί ιντερνετικώς (και κυρίως στους διαύλους του Ινσταγκραμ που προτιμάει η πιτσιρικαρία) κάλεσμα για ομαδικές καταλήψεις Γυμνασίων και Λυκείων την προσεχή Πέμπτη. Όπως λέει και το σχετικό κάλεσμα:
Θα ήθελα όμως να σημειώσω εδώ ότι όποιος παίζει με τη φωτιά κινδυνεύει να τσουρουφλισθεί και ο ίδιος κάποια στιγμή. Από μια άποψη, πλάκα έχουν τα πιτσιρίκια με τις σημαίες και τα πανό, χαριτωμένες είναι οι κραυγούλες τους και μας φέρνουν και πιο κοντά και στην εξουσία αποδυναμώνοντας τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Από την άλλη ωστόσο, άμα μπει το δηλητήριο στη φλέβα, δεν βγαίνει και τόσο εύκολα. Το σπαθί που σήμερα ξύνει την πετσούλα του ΣΥΡΙΖΑ, αύριο μεθαύριο μπορεί να γεννήσει Μπολσονάρους και Όρμπαν και δε συμμαζεύεται. Και τότε θα είναι πολύ αργά για τις Αντουανέτες του Μοσχάτου να νοσταλγήσουν την εποχή που κατανάλωναν μόνο παντεσπάνι!
του Χρήστου Ξανθάκη
Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι αυτή ακριβώς τη στιγμή έχει κλειστεί σε κάποιο γραφείο ένας επικοινωνιολόγος και κατασκευάζει αφήγημα με Μακεδονία μέσα, με Τσίπρα, με δεκαπενταμελές, με καταλήψεις, με λουκέτα, με τσουνάμι όλα κομπλέ. Και χαμογελάει υπερευχαριστημένος με τον εαυτό του, τόσο γιατί το σκέφτηκε όσο και γιατί ονειρεύεται λεφτά ένα σκασμό, ένα σωρό για την ιδέα του. Πολλά λεφτά. Και πάνω στον οργασμό, πάνω στις γκάβλες σκέφτεται να κοτσάρει στο τέλος του πονήματός του την αθάνατη φράση:
Με το σπαθί ζεις, από το σπαθί πεθαίνεις!
Στον πρωθυπουργό υποτίθεται ότι θα αναφέρεται αυτό, που μια φορά κι έναν καιρό ήταν πρόεδρος δεκαπενταμελούς και συντόνιζε την κατάληψη του σχολείου του κι έμαθε εκεί πώς να παραπλανά τις μάζες, στη σχολική αίθουσα μέσα, στα θρανία επάνω, αντάμα με τα λουκέτα και τις αλυσίδες και τα σλίπιγκ μπαγκ και τα τσιγαράκια και τις κιθαρίτσες και τα κασετόφωνα (κασέτες είχε τότε, τι θες να σου κάνω;), όλα κλειστά, όλα μανταλωμένα, μέρες επί ημερών, βδομάδες επί εβδομάδων, παραλίγο να χαθεί η χρονιά, αλλά καλύτερα ήταν να χαθεί η χρονιά, παρά η τιμή του μαθητικού κινήματος.
Κάτι τέτοια φούμαρα πούλαγε ρε φίλε ο Τσίπρας στους συμμαθητές του κι εκείνοι μασάγανε σαν το χάνο το δόλωμα. Μιλάμε για πολύ φύκι, που πληρώθηκε μεταξωτή κορδέλα, μιλάμε για καπλαμά που στον χρεώσανε καρυδιά μασίφ. Αλλά τι να κάνεις, έτσι είναι ο νους ο εφηβικός. Πολλή οργή, πολλή φαντασία, πολλή ορμόνα να σε κυβερνάνε και να σε φουντώνουνε εναντίον καθηγητών, γονέων, κηδεμόνων, ωρολογίου προγράμματος, διαβάσματος, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Κατάληψη λοιπόν δίχως τέλος, κατάληψη μέχρι τελικής πτώσεως κι όποιος αντέξει, άντεξε!
Αυτά επί Αρσένη Γεράσιμου, Θεός σχωρέστον, που έγινε σύνθημα και τραγούδι απ’ τους μαθητές. Μερικές δεκαετίες αργότερα, το άσμα που ακούγεται σε μερικές δεκάδες σχολεία της Ελλάδος δεν είναι άλλο από το «Μακεδονία ξακουστή», συνοδευόμενο από σημαίες, σταυρούς, Παναγίες, πατρίδες και λοιπά εδώδιμα και αποικιακά. Μερικές δεκαετίες αργότερα, κυκλοφορεί ιντερνετικώς (και κυρίως στους διαύλους του Ινσταγκραμ που προτιμάει η πιτσιρικαρία) κάλεσμα για ομαδικές καταλήψεις Γυμνασίων και Λυκείων την προσεχή Πέμπτη. Όπως λέει και το σχετικό κάλεσμα:
«Διασώστες το με ιστορίες, να το πείτε σε γνωστούς και γενικά όπως μπορείτε. μιλήστε με το 15λες σας με αιτία τα εθνικά μας θέματα Μακεδονία, Βόρειο Ήπειρο, Θρησκεία κτλ. Μην σας ανησυχεί η ποινή, αν υπάρξει διότι ο ΣΥΡΙΖΑ τις αποποινικοποίησε με τροπολογία. Είναι υπέρ πατρίδος!»Μη με πάρετε για αγράμματο, διατήρησα την αρχική ορθογραφία της έκκλησης για να φανεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το μένος του μαθηταριάτου. Αγανακτισμένα είναι τα παιδιά με τα κουμμούνια που θέλουν να καταστρέψουν τη μαμά Ελλάδα και τον ελληνικό τρόπο ζωής και καταφεύγουν στις καταλήψεις ως τελευταία λύση. Τώρα πως έτυχε αφενός να πλησιάζουν Χριστούγεννα και αφετέρου να κοντοζυγώνουν εκλογές, είναι κάτι που αποτελεί απλή σύμπτωση και μόνο αρρωστημένα μυαλά μπορούν να συνδυάσουν με κινητοποιήσεις αγνές, ηθικές και αθώες. Με αγώνα υπέρ πατρίδος…
Θα ήθελα όμως να σημειώσω εδώ ότι όποιος παίζει με τη φωτιά κινδυνεύει να τσουρουφλισθεί και ο ίδιος κάποια στιγμή. Από μια άποψη, πλάκα έχουν τα πιτσιρίκια με τις σημαίες και τα πανό, χαριτωμένες είναι οι κραυγούλες τους και μας φέρνουν και πιο κοντά και στην εξουσία αποδυναμώνοντας τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Από την άλλη ωστόσο, άμα μπει το δηλητήριο στη φλέβα, δεν βγαίνει και τόσο εύκολα. Το σπαθί που σήμερα ξύνει την πετσούλα του ΣΥΡΙΖΑ, αύριο μεθαύριο μπορεί να γεννήσει Μπολσονάρους και Όρμπαν και δε συμμαζεύεται. Και τότε θα είναι πολύ αργά για τις Αντουανέτες του Μοσχάτου να νοσταλγήσουν την εποχή που κατανάλωναν μόνο παντεσπάνι!
---
newpost
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου