*
Είναι δύσκολο να εξηγήσεις πως το πρώτο και δημοφιλέστερο ιδιωτικό κανάλι της Ελλάδας κατέληξε στο «και πέντε» του λουκέτου με 420 εργαζόμενους απλήρωτους επί 17 μήνες και κάποιους από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες της Ελλάδας να απειλούν ότι δεν πρόκειται να τους δώσουν τίποτα περισσότερο από έναν μισθό για τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους. Η ιστορία ξεκινά από μία Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου που δεν έκαναν οι Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας και Ψυχάρης, συνεχίστηκε με τον φόβο των τραπεζών ότι δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα δάνειά τους, ακολουθήθηκε από την κατάρρευση των Μπόμπολα και Ψυχάρη, την έλευση των Μαρινάκη και Σαββίδη και κατέληξε με τη σύνταξη ενός «σχεδίου εξυγίανσης» από τη Grant Thorton που κατέθεσε η επιχείρηση και ενέκριναν οι τράπεζες, αλλά την τελευταία στιγμή οι μέτοχοι αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να το υλοποιήσουν και έτσι δεν συμμετείχαν στον διαγωνισμό για τις άδειες.
«Το τίμιο θα ήταν να μας πληρώσουν τους 17 μήνες και τις αποζημιώσεις μας και να πάνε στην ευχή του Θεού. Ή έστω να μας είχαν πει πριν από δύο χρόνια πως δεν το θέλουν πια το Mega, δεν σκοπεύουν να δώσουν φράγκο για το κανάλι τους και για εμάς και... «τραβάτε στα δικαστήρια να βρείτε το δίκιο σας». Γιατί μας έβαλαν σε αυτόν τον εξευτελισμό; Γιατί «βάλαμε πλάτη» δύο χρόνια να βγαίνει στον αέρα το Mega, να αποπληρώνονται τα δάνεια των μετόχων του κι εμείς να πεταγόμαστε τώρα σα στημένες λεμονόκουπες;».
Ανασυγκρότηση
***
*
Γράφει ο Δημήτρης Καλαντζής*
Τις νύχτες στην Κηφισίας, απέναντι από το Άλσος Συγγρού, κόβεις την υγρασία με το μαχαίρι. To κρύο διαπερνά ρούχα, σκουφιά και κουβέρτες και μόνο λίγη ρακή με πολύ πείσμα μπορεί να σε κάνει να αντέξεις. Η ρακή έρχεται από συγγενείς και περαστικούς που συμπαραστέκονται στη διαμαρτυρία. Το πείσμα βγαίνει από μία δίχρονη οδύσσεια με πολλές υποσχέσεις, περισσότεραψέματα, μεγάλο αγώνα επιβίωσης και ένα τεράστιο αίσθημα αδικίας. Είναι νύχτα Σαββάτου και βρισκόμαστε με τους εργαζόμενους του Mega στα αντίσκηνα που έχουν στήσει έξω από τα γραφεία της Motor Oil…
«Το πιο ελεεινό που μου συνέβη, είναι ότι μπήκαν οι τράπεζες σε έναν κοινό λογαριασμό που είχα με τον πατέρα και τη μάνα μου για να τους θάψω - τα λεφτά για την κηδεία τους δηλαδή - και τα τράβηξαν όλα. Οι γονείς μου δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα…Ντρέπομαι. Τι θα τους πω;»
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι του Mega που βρίσκονται στα αντίσκηνα έξω από τη Motor Oil δουλεύουν στο κανάλι για περισσότερα από 20 χρόνια. Είναι από εκείνους που ποτέ δεν πέρασαν από το μακιγιάζ για να τους δείτε στις οθόνες σας αψεγάδιαστους και λαμπερούς. Είναι αφανείς «εργάτες» της τηλεόρασης: τεχνικοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί, κάμεραμεν, ηχολήπτες, διοικητικοί, εργαζόμενοι στο λογιστήριο, στο διαφημιστικό, στο τηλεφωνικό κέντρο και κάποιοι δημοσιογράφοι… Οι «προβεβλημένοι» πήδηξαν από το βυθιζόμενο καράβι γρήγορα ή παρακολουθούν τη διαμαρτυρία από απόσταση…
«Προχθές ήμουν πολύ στεναχωρημένος και έλεγα στη γυναίκα μου: Ξέρεις πώς αισθάνομαι; Σαν να περπατάω στο δάσος μόνος μου και κάποια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μου μία αρκούδα… Το άκουσε η μικρή μου κόρη και έτρεξε στην αγκαλιά μου: "μη φοβάσαι, μπαμπά, δεν θέλω να φοβάσαι…". Μας πήραν τα κλάματα και τους τρεις…»
*
Ακούς ιστορίες οικονομικής ασφυξίας
Τις νύχτες στην Κηφισίας, απέναντι από το Άλσος Συγγρού, κόβεις την υγρασία με το μαχαίρι. To κρύο διαπερνά ρούχα, σκουφιά και κουβέρτες και μόνο λίγη ρακή με πολύ πείσμα μπορεί να σε κάνει να αντέξεις. Η ρακή έρχεται από συγγενείς και περαστικούς που συμπαραστέκονται στη διαμαρτυρία. Το πείσμα βγαίνει από μία δίχρονη οδύσσεια με πολλές υποσχέσεις, περισσότεραψέματα, μεγάλο αγώνα επιβίωσης και ένα τεράστιο αίσθημα αδικίας. Είναι νύχτα Σαββάτου και βρισκόμαστε με τους εργαζόμενους του Mega στα αντίσκηνα που έχουν στήσει έξω από τα γραφεία της Motor Oil…
«Το πιο ελεεινό που μου συνέβη, είναι ότι μπήκαν οι τράπεζες σε έναν κοινό λογαριασμό που είχα με τον πατέρα και τη μάνα μου για να τους θάψω - τα λεφτά για την κηδεία τους δηλαδή - και τα τράβηξαν όλα. Οι γονείς μου δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα…Ντρέπομαι. Τι θα τους πω;»
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι του Mega που βρίσκονται στα αντίσκηνα έξω από τη Motor Oil δουλεύουν στο κανάλι για περισσότερα από 20 χρόνια. Είναι από εκείνους που ποτέ δεν πέρασαν από το μακιγιάζ για να τους δείτε στις οθόνες σας αψεγάδιαστους και λαμπερούς. Είναι αφανείς «εργάτες» της τηλεόρασης: τεχνικοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί, κάμεραμεν, ηχολήπτες, διοικητικοί, εργαζόμενοι στο λογιστήριο, στο διαφημιστικό, στο τηλεφωνικό κέντρο και κάποιοι δημοσιογράφοι… Οι «προβεβλημένοι» πήδηξαν από το βυθιζόμενο καράβι γρήγορα ή παρακολουθούν τη διαμαρτυρία από απόσταση…
«Προχθές ήμουν πολύ στεναχωρημένος και έλεγα στη γυναίκα μου: Ξέρεις πώς αισθάνομαι; Σαν να περπατάω στο δάσος μόνος μου και κάποια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μου μία αρκούδα… Το άκουσε η μικρή μου κόρη και έτρεξε στην αγκαλιά μου: "μη φοβάσαι, μπαμπά, δεν θέλω να φοβάσαι…". Μας πήραν τα κλάματα και τους τρεις…»
«Το τίμιο θα ήταν να μας πληρώσουν τους 17 μήνες και τις αποζημιώσεις μας και να πάνε στην ευχή του Θεού. Ή έστω να μας είχαν πει πριν από δύο χρόνια πως δεν το θέλουν πια το Mega, δεν σκοπεύουν να δώσουν φράγκο για το κανάλι τους και για εμάς και... «τραβάτε στα δικαστήρια να βρείτε το δίκιο σας». Γιατί μας έβαλαν σε αυτόν τον εξευτελισμό; Γιατί «βάλαμε πλάτη» δύο χρόνια να βγαίνει στον αέρα το Mega, να αποπληρώνονται τα δάνεια των μετόχων του κι εμείς να πεταγόμαστε τώρα σα στημένες λεμονόκουπες;».
(...)
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
---
---
*
Φαίνεται δεν μάθατε τίποτα από τις κάποτε πανισχυρες εφημερίδες που έκαναν ακριβώς τα ίδια. Αλλά τι λέω τώρα τα κανάλια έχουν δύναμη! Έλα όμως που είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι πρώην εργαζόμενος της Ελευθεροτυπίας
ΑπάντησηΔιαγραφή