Υπερπαραγωγή «ηρώων»

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Παντελή Μπουκάλα

Κάθε τόπος έχει τις ανάγκες του. Τις πραγματικές και τις φαντασιακές ή ψευδαισθησιακές. Τις μόνιμες και τις περιστασιακές. Ο δικός μας τόπος έχει αποκτήσει το συνήθειο να βάζει δίπλα στις πραγματικές του ανάγκες –αν όχι πάνω τους– τις πλασματικές, με κυριότερες δύο: την ανάγκη για θαύματα και την ανάγκη για ήρωες.

Από θαύματα, άλλο τίποτε. Τουλάχιστον ένα κάθε μέρα, αν πιστέψουμε τα πρωτοσέλιδα των ροζ, κίτρινων ή κιτρινόμαυρων εφημερίδων που ειδικεύονται σ’ αυτόν τον παραθεολογικό τομέα. Πέφτει ένα ελικόπτερο, σκοτώνονται δύο ή τρεις και σώζεται ένας; «Θαύμα. Τον έσωσε η Παναγία». Πνίγονται ή απανθρακώνονται αρκετοί και σώζεται, πάλι, ένας; «Θαύμα. Τον έσωσε η Παναγία». Το γιατί η Παναγία θαυματουργεί μεροληπτώντας υπέρ του ενός και εγκαταλείποντας στη μοίρα του θανάτου τους άλλους, μένει ανεξήγητο. Ανελέητη η Θεοτόκος;

Η ανάγκη για ήρωες, οι οποίοι μάλιστα να συναιρούν στο πρόσωπό τους Λεωνίδες, Αλέξανδρους, Παλαιολόγους και Κολοκοτρώνηδες, μας έχει οδηγήσει στην κατάχρηση του όρου, δηλαδή στο κατώφλι της ακύρωσής του. Ξέρουμε άλλωστε με πόσο υπερβολική γενναιοδωρία αποκαλούν «ηρωικό λαό» τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων οι ιδιοκτήτες και οι μεγαλοπαράγοντές τους. Χρειάζεται όντως ένας κάποιος ηρωισμός για να παρακολουθείς τα μετριότατα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Και πάλι όμως, αν θέλουμε να συνεχίσει να σημαίνει κάτι το «ηρωικός» όταν αναφερόμαστε στο 1940, στο 1821 ή στους Περσικούς πολέμους, πρέπει να είμαστε πιο φειδωλοί στη χρήση του για σημερινά πρόσωπα και συμβάντα.

Τις τελευταίες ημέρες, και με αποκορύφωμα τις παρελάσεις για την 25η Μαρτίου, φτάσαμε να αποκαλούμε ήρωα οποιονδήποτε τραγουδάει το κακότεχνο «Μακεδονία ξακουστή», το οποίο υποτίθεται πως είχε απαγορευτεί, σύμφωνα με τα fake news που κατακυρίευσαν τα κανάλια, τις εφημερίδες και φυσικά τα σόσιαλ μίντια.

Ηρωας ο αλεξιπτωτιστής που έκανε το άλμα του μακεδονοτραγουδώντας και φροντίζοντας να αυτοβιντεοσκοπηθεί, ώστε έπειτα να ανακοινώσει στο πανελλήνιο τη σπουδαία πράξη του.

Ηρωες τα βατράχια, οι εύζωνες και οι μαθητές που είπαν στις παρελάσεις ένα εμβατήριο διά του οποίου η Ελλάδα (και ιδίως το στράτευμα) χωριζόταν παλαιότερα σε «εθνικόφρονες» και «εαμοβούλγαρους» και σήμερα σε «πατριώτες» και «εθνομηδενιστές».

Αραγε, ήρωες και οι χρυσαυγίτες, που μηρυκάζουν νυχθημερόν το εμβατήριο; Και οι οποίοι θα έπεφταν σε κατάθλιψη αν ήξεραν ότι η μουσική του έχει εβραϊκές ρίζες;

---

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

Οι ρύποι του Τύπου

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Παντελή Μπουκάλα

Το άθλιο φύλλο το βλέπουμε κρεμασμένο μαζί με όλες τις υπόλοιπες εφημερίδες στα περίπτερα, της γειτονιάς ή του Διαδικτύου· για να κάνουμε χάζι με την πορνογραφικής τάξεως παραπολιτική του. Μας προτείνεται δηλαδή κάθε πρωί σαν ισότιμο με τα υπόλοιπα φύλλα. Σαν κανονικό όσο όλα τα άλλα, τα κίτρινα και τα μετριοπαθή, τα σοβαρά και τα σκανδαλοθηρικά. Προτείνεται σαν κανονικό ένα ρυπαρόφυλλο που είναι αμέτρητες φορές περισσότερο κίτρινο και από το πιο κίτρινο της συνηθισμένης καθημερινής παραγωγής, αμέτρητες φορές χυδαιότερο από ό,τι έχει κατακτήσει μέχρι τώρα μια θέση στην ημερήσια προθήκη του ελληνικού Τύπου. Το «Μακελειό». Το όργανο του φασίζοντος λαϊκισμού, που τα πρωτοσέλιδά του αφήνουν πολλούς παρασάγγες πίσω τους την «Αυριανή». 

Ρατσισμός, με το δηλητήριό του να εκτοξεύεται εναντίον φυλών, θρησκειών, μειονοτήτων και κάθε είδους αδυνάτων. Ασύλληπτη χυδαιότητα. Σεξισμός – όλα τα κλισέ της αρσενικής μαγκιάς, που ενδιαφέρουν από παλιά την ψυχανάλυση. Λατρεία της κρεμάλας και του εκτελεστικού αποσπάσματος. Λατρεία του θανάτου. Λατρεία του αίματος που πρέπει να χυθεί τάχα για να εξαγνιστεί η πατρίδα. Ακριβώς από τον δρόμο του αίματος ο Στέφανος Χίος συναντά τον Μιχαλολιάκο, τον Παππά, τον Κασιδιάρη και τους λοιπούς της διωκόμενης συμμορίας, που φοράνε τα φιλοναζιστικά άρβυλά τους στον ρυθμό του συνθήματος «Αίμα - τιμή - Χρυσή Αυγή». Ποιοι πρέπει να ντουφεκιστούν ή να απαγχονιστούν; Τα κουμούνια βέβαια. Και για το «Μακελειό», κουμούνια είναι όσοι δεν αναγνωρίζουν ότι η εν λόγω αισχροφυλλάδα είναι υπόδειγμα «πατριωτικής εφημερίδας», όπως αυτοπροσδιορίζεται. Αν δεν υποκλίνονται στο «Μακελειό», αν δεν σωπαίνουν από τον φόβο μήπως τους μακελέψουν και αυτούς τα ιταμά πρωτοσέλιδά του, αν ντρέπονται που κυκλοφορούν τέτοια έντυπα και που καταντήσαμε να τα αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το κανονικό και φυσιολογικό, είναι εθνομηδενιστές μπολσεβίκοι που πρέπει να σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. «Σαν τον Μπελογιάννη». 

Με το πρωτοσέλιδο της 9ης Μαρτίου, το «Μακελειό» «τίμησε» με εικοσιτετράωρη καθυστέρηση την Ημέρα της Γυναίκας με τον μόνο τρόπο που καταλαβαίνει και νιώθει ο μακελάρχης: τον τρόπο του μίσους, της ακρότατης χυδαιότητας, των ύβρεων. Η αντίδραση του πολιτικού κόσμου; Ευφημιστικώς υποτονική. Τα μισά κόμματα δεν μπήκαν καν στον ψευτοκόπο μιας στερεοτυπικής ανακοίνωσης. Ισως επειδή το θέμα έπεσε στο τριήμερο της αργίας. Η αγυρτεία, όμως, δεν αργεί ποτέ.

- το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα είναι από την «Kαθημερινή»

---

zoornalistas

---

*

Αυτόφωρα και αγωγές

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Παντελή Μπουκάλα
(Καθημερινή)

Τα κόμματα, τη δουλειά τους κάνοντας, θέλουν δημοσιογράφους που να χρησιμοποιούν λιβάνι αντί για μελάνι, όταν τα γραπτά τους αφορούν τα ίδια, ή δηλητήριο, όταν αφορούν αντιπάλους τους. Για να το πετύχουν, πιέζουν, πολιορκούν, απειλούν, τάζουν, προσφέρουν. Και βέβαια τα στελέχη τους δηλώνουν υψηλότονα ότι σέβονται απολύτως την ελευθεροτυπία και θεωρούν την κριτική κάτι παραπάνω από άλας της δημοκρατίας. Και ότι μονάχη έγνοια τους είναι πώς να προστατέψουν αποτελεσματικότερα το δικαίωμα στην άσκηση δημόσιου ελέγχου των πεπραγμένων τους. Την ίδια στιγμή όμως, όπως συχνά πιστοποιεί η μικροϊστορία μας, μονάχη έγνοια τους είναι αν τελικά θα επιλέξουν τη μήνυση ή την αγωγή για να στριμώξουν –ή και να εξουθενώσουν– τους ενοχλητικούς επικριτές τους.

Είναι βλέπετε κι αυτός ο νόμος Βενιζέλου (του Ευάγγελου, στον οποίο οφείλουμε και τον νόμο περί μη ευθύνης υπουργών), του 1995, ευρύτερα γνωστός ως τυποκτόνος. Με τη γενναιοδωρία του να προβλέπει ιλιγγιώδη ποσά ως κατώτατα όρια αποζημιώσεων που θα έπρεπε να πληρώσουν οι δημοσιογράφοι, αν καταδικάζονταν, λειτούργησε σαν πειρασμός για όσους αποτιμούν μετριοπαθώς τη βλάβη της υπολήψεώς τους με πεντακοσαριές (χιλιάδες ευρώ) και με εκατομμύρια. Δύο εκατομμύρια απαίτησε αρχικά ο κ. Πάνος Καμμένος από τον Ανδρέα Πετρουλάκη, μη αντέχοντας τον επικριτικό σχολιασμό της εξοχότητάς του. Πεντακόσιες χιλιάδες απαιτεί ολιγαρκώς η κ. Ζέττα Μακρή, πρώην βουλευτίνα της Ν.Δ., από τη «Μαγνησία» του Βόλου. Η αιτία; Οπως διαβάζω (όχι σε αθηναϊκά πρωτοσέλιδα, δεν χωράνε εκεί τέτοιες ειδήσεις «περιφερειακού ενδιαφέροντος»), η εφημερίδα, που βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο του τρανού Αχιλλέα Μπέου, ανέφερε σε ρεπορτάζ της ότι «είναι αμφίβολο πως η κ. Μακρή θα είναι υποψήφια με τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές». Ευτυχώς για τη «Μαγνησία», είναι πρόσφατες οι θερμότατες υπέρ ελευθεροτυπίας και πύρινες κατά της φίμωσης του Τύπου ανακοινώσεις της Ν.Δ. και του προέδρου της. Οι οποίες βέβαια ισχύουν γενικώς και απροσωπόληπτα, ειδάλλως αυτοακυρώνονται.

Ενας πολιτικός, και κακόβουλα αν βάλλεται, έχει πολλούς τρόπους να αμυνθεί, πριν προσφύγει σε αυτόφωρα και αγωγές. Ο κ. Καμμένος, το έδειξε και η μήνυσή του κατά του «Φιλελεύθερου», δεν έχει πλούσιο αμυντικό ρεπερτόριο: ή αγωγή ή μήνυση, και τίποτε ανάμεσά τους. «Δικομανία»; Η πάθηση αυτή έχει αρχαιοελληνικές ρίζες. Και είναι μεταδοτική. Αλλά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να παίρνουν τα μέτρα τους. Εκτίθενται.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

Ο "εριστικός πατριωτισμός" του Μίκη Θεοδωράκη ελέγχεται...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ο «εριστικός πατριωτισμός»
και ο ανέρειστος εθνικισμός

του Παντελή Μπουκάλα

E​​κτός από τους ακραιφνείς νεοφασίστες και νεοναζιστές, που καμαρώνουν να αυτοαποκαλούνται «εθνικισταί», πάντα στην καθαρεύουσα, που τάχα εξευγενίζει, όσοι άλλοι φέρονται σαν μοναδικοί αυθεντικοί εκφραστές της πατρίδας και σαν αποκλειστικοί υπέρμαχοί της, αποκηρύσσουν τον εθνικισμό μετά βδελυγμίας, αλλά και μετά προφανούς υποκρισίας. «Εμείς εθνικιστές; Οχι βέβαια. Απλοί πατριώτες είμαστε». Κάποιοι μάλιστα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, επιμένουν στο «διεθνιστές πατριώτες». Ισχυρότατο παραμένει βέβαια το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, έστω και στην αυτογελοιογραφούμενη τσαρούχεια εκδοχή του. Εξίσου ισχυρό, όμως, είναι και το δικαίωμα του ελέγχου. Αν λοιπόν τα λόγια σου δεν συμφωνούν με την εξωραϊστική αυτοεικονογράφησή σου, θα κριθείς αυστηρά και θα επικριθείς δικαίως. Κι ας ήσουν ένας από τους θρύλους του τόπου, από αυτούς που πρόλαβαν να γίνουν αγάλματα εν ζωή.

Είναι δυνατόν να αποφαίνεται ο Μίκης Θεοδωράκης, σε συνέντευξή του στο Star, δύο μέρες μετά το συλλαλητήριο, και συμφωνώντας επί της ουσίας με τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο, ότι ο χρυσαυγίτες «αγαπούν την πατρίδα», απλώς «την αγαπούν με έναν τρόπο εριστικό»; Ενας ταπεινός μουσικός ήταν ο Παύλος Φύσσας, πιθανότατα δεν θα τον γνώριζε ο κ. Θεοδωράκης. Τη δολοφονία του όμως δεν την πληροφορήθηκε; Δεν έμαθε ποτέ, κι ας ζει εδώ, ανάμεσά μας, ότι τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής, που, όπως πιστοποιούν όσα φέρνει στο φως η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, δεν έκανε του κεφαλιού του αλλά υπηρέτησε εντολές; Είναι άραγε ο φόνος απλώς μια «εριστική» μορφή της «αγάπης προς την πατρίδα»; Είναι απλώς «εριστικός πατριωτισμός» η χρυσαυγίτικη βία εναντίον μεταναστών, προσφύγων, αναπήρων, ομοφυλοφίλων και όσων «αντεθνικών στοιχείων» διανοούνται να δώσουν θεατρικές παραστάσεις που δεν ταιριάζουν με τα ελληνοχριστιανικά γούστα της Χ.Α. ή να φτιάξουν τάχα σατανιστικά αγάλματα, όπως ο «Φύλαξ» του Παλαιού Φαλήρου;

Αν υποθέσουμε ότι με το επίθετο «εριστικός» ο Μίκης Θεοδωράκης εννοεί αυτόν που προκαλεί έριδες, διαμάχες, ένταση και προστριβές, τότε στην κατηγορία του «εριστικού πατριωτισμού» πρέπει αναπόφευκτα να κατατάξουμε και όσα ακούστηκαν από τα μεγάφωνα στα δύο πρόσφατα συλλαλητήρια, στο Σύνταγμα και στη Θεσσαλονίκη, όσα είπαν οι ομιλητές, για να τους ακούσουν αφενός οι συγκεντρωμένοι, αφετέρου το πανελλήνιο, διά της τηλεοπτικής ραδιοφωνικής και διαδικτυακής αναμετάδοσης. Προφανώς και δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί ή εθνικιστές όσοι συνέρρευσαν για να τους ακούσουν. Οσα ειπώθηκαν όμως, όσα διακήρυξαν οι επίσημες ομιλίες και τα συνθήματα που κυριάρχησαν, ήταν σφραγισμένα από το πνεύμα του εθνικισμού, στις διάφορες αποχρώσεις του.

Εθνικισμός είναι να πιστεύεις και να κηρύσσεις δόγματα ανέρειστα, αστήριχτα. Για παράδειγμα, πως η πατρίδα σου έχει παντού και πάντα δίκιο, και δεν έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτε. Το δίκιο της μάλιστα δεν το επικυρώνει μόνο η Ιστορία, αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως, αλλά και οι ουράνιες δυνάμεις, που εκδηλώνουν ποικιλοτρόπως την εύνοιά τους. Δεν βρέχει την ώρα της συγκέντρωσης; «Ο Θεός της Ελλάδας μάς χαμογελάει», όπως είπε ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης στη Θεσσαλονίκη. Παίρνει κάποια στιγμή προς το τέλος της συγκέντρωσης να ψιχαλίζει; «Το δάκρυ της Παναγίας για τη Μακεδονία μας», όπως ξανάπε ο στρατηγός. Ολα πατρίδα μας – κι όλα θρησκεία μας. Αν έπεφτε ξαφνικά χαλάζι ή χιόνι, θα ’ταν σημάδι από τον ουρανό, ίσως ένα «μετανοείτε, ήγγικεν γαρ» κτλ.

Εθνικισμός είναι να πιστεύεις και να κηρύσσεις ότι περνούν οι αιώνες, πολλά αλλάζουν, ένα όμως μένει σταθερό: οι εναντίον σου σκευωρίες από έθνη και λαούς που αρνούνται να υποκλιθούν στην υπεροχή σου. Πονηροί με ποικίλα ονόματα συνωμοτούν αδιάκοπα εις βάρος σου, είτε επειδή εποφθαλμιούν τα πλούτη και τα εδάφη σου είτε επειδή ζηλεύουν τη δόξα σου και εναντιώνονται στην ουρανόπεμπτη πρωτοκαθεδρία σου. Αν δεν είναι οι Αμερικανοί, θα είναι οι σιωνιστές. Αν δεν είναι οι σιωνιστές, θα είναι το «ξανθό γένος», που υποκρίνεται τον φίλο αλλά βυσσοδομεί εις βάρος σου. Κι αν δεν είναι το «ξανθό γένος», θα είναι οι Γερμανοί, με Σόιμπλε ή και δίχως Σόιμπλε.

Ακόμα και σήμερα, για παράδειγμα, διαβάζουμε –και σε λίαν επίσημες εκδόσεις– για μια φοβερή και τρομερή «αλυτρωτική κίνηση» της ΠΓΔΜ. Δηλαδή για ένα ιδιωτικής κοπής και χρήσης αναμνηστικό, τάχα χαρτονόμισμα, με τον Λευκό Πύργο πάνω του, που το παρουσιάσαμε και σαν επίσημη κρατική έκδοση του νομισματοκοπείου των Σκοπίων. Και συνεχίζουμε να το παρουσιάζουμε έτσι, παρότι αποδείχτηκε ο αστειότατος χαρακτήρας του. Ακόμα και σήμερα, παρά τις τόσες και τόσες διαψεύσεις, συνεχίζουμε να πιστεύουμε και να διαδίδουμε ότι υπήρξε «σχέδιο Κίσινγκερ» που απέβλεπε στον εκμηδενισμό της Ελλάδας και του ελληνισμού.

Εθνικισμός είναι να πιστεύεις σε μύθους και θρύλους που ο αντιιστορικός και αντεπιστημονικός χαρακτήρας τους έχει αποδειχθεί προ πολλού. Ας πούμε για τις λέξεις της ελληνικής, που μετριούνται λέει με εκατομμύρια. Ή για το ότι από τη γλώσσα μας γεννήθηκαν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες γλώσσες του πλανήτη, σύμφωνα δε με τους πλέον ακραίους (που έχουν πάντως κεντρική θέση στο Ιντερνετ και σε κάμποσα κανάλια, πανελλαδικά και περιφερειακά), από την ίδια γλώσσα, τη δική μας, θα κατάγονται σίγουρα και οι γλώσσες των εξωγήινων. Οχι. Οποιος χρειάζεται τέτοιους μύθους για να αγαπήσει τον τόπο του, απλώς τον αγαπάει πολύ λιγότερο απ’ όσο λέει ότι τον αγαπάει. Δεν αγαπάει την αλήθεια του, την πραγματικότητά του, αλλά υποκλίνεται σ’ ένα φάντασμα, σε ένα ίνδαλμα που κατασκευάζουν οι ψευδαισθήσεις του.

Εθνικισμός είναι να καταγγέλλεις όλους τους άλλους ότι παραχαράσσουν την Ιστορία, όταν εσύ ο ίδιος ασκείς άμετρη ιδεολογική ή ιδεοληπτική βία πάνω της, για να τη φέρεις στα καλούπια που σε βολεύουν, αυτά που «αποδεικνύουν το δίκιο σου». Και βλέπουμε τότε την αμάθεια και την ημιμάθεια να ερίζουν, ποια θα πάρει το πάνω χέρι, για να γράψει αυτή συνθήματα όπως το εξής, που υπήρχε σε τεράστιο πανό, μπροστά από τη Βουλή: «Κάτω τα χέρια από την ιστορία μας. Ο Μ. Αλέξανδρος είχε καταγωγή από το Αργος Πελοποννήσου (Οίκος Τημενιδών). Το έχουν γράψει οι ιστορικοί μας (Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Καλλισθένης, Πλούταρχος)». Μέγας ο Ηρόδοτος, μέγας και ο Θουκυδίδης, ατυχώς όμως έζησαν έναν αιώνα πριν από τον Μεγαλέξανδρο. Είναι ιστορικώς αδύνατο να έφτιαξαν το γενεαλογικό του δέντρο. Και; «Κάτω τα χέρια από την Ιστορία μας». Δική μας είναι, δικός μας και ο Προκρούστης. Θα δώσουμε λογαριασμό σε βελανιδοφάγους;

---

kathimerini.gr

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

... η δημοσιογραφία ως είδηση η ίδια ...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ένιοι δημοσιογράφοι
λειτουργούν ως προπαγανδιστές!

Και συμμορφώνονται στη «φωνή του κυρίου»

"Η αξιοπιστία της δημοσιογραφίας ανταγωνίζεται στις έρευνες κοινής γνώμης την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος για το ποια θα καταταγεί όχι πρώτη αλλά προτελευταία στoν σχετικό δείκτη.

Γιατί είναι επίσης πολύ χαμηλός και ο δείκτης που ορίζει την ελευθερία του Τύπου, αφού, σύμφωνα τουλάχιστον με τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα, η Ελλάδα βρίσκεται στην 89η θέση, σχεδόν στη μέση του παγκόσμιου πίνακα, με τη Φινλανδία στην κορυφή και στην ουρά τη Βόρεια Κορέα (179η) και την Ερυθραία (180ή).

Πόση παρηγοριά να δώσουν άραγε οι δύο κερδισμένες θέσεις σε σύγκριση με την προηγούμενη κατάταξη (μάλλον επειδή ξαναλειτούργησε η ΕΡΤ), όταν τα προβλήματα είναι εμφανώς σοβαρά σε όλους τους συνεκτιμώμενους παράγοντες: στον πλουραλισμό, στην ανεξαρτησία των ΜΜΕ, στη διαφάνεια, στο νομικό πλαίσιο, στην αυτολογοκρισία (σχετικά εύηχος χαρακτηρισμός της επιβαλλόμενης και εξαναγκαστικής συμμόρφωσης στη «φωνή τού κυρίου»), στις καταχρήσεις της εξουσίας, της πολιτικής και της μιντιακής.

Εσχάτως η δημοσιογραφία από παρουσιαστής και σχολιαστής ειδήσεων έγινε αρκετές φορές είδηση η ίδια. Η αλήθεια είναι ότι την κρατάει συνεχώς στο προσκήνιο ως είδηση η εξόφθαλμη σύγχυση ρόλων, εξαιτίας της οποίας ένιοι δημοσιογράφοι δεν λειτουργούν ως αυτοτελή πρόσωπα με ελεύθερη, δική τους φωνή, αλλά ως προπαγανδιστές-“εκπρόσωποι” στον δημόσιο διάλογο του κόμματός τους, της ομάδας τους ή του Μέσου τους".

Παντελής Μπουκάλας

(Από τις «Στάσεις» του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Τα εν Τύπω εν δήμω».)

---

πηγή: http://www.typologies.gr/

---

*

... τα τηλεοπτικά κανάλια ως μετερίζια "αριστερής" πολιτικής ...

*

Παντελής Μπουκάλας

***
*

Στα γυάλινα «μετερίζια»

Ίσως ξενίζονται ή θυμώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ακούγοντας τους μέχρι χθες κυβερνήτες της χώρας να κατηγορούν αυτούς για την καταστροφή της, κι ας μπήκαν μόλις προχθές στον τρίτο μήνα της διακυβέρνησής τους. Αναλαμβάνοντας, μάλιστα, τα ηνία σε πεδίο μερικώς παγιδευμένο από τους ηττηθέντες κι έχοντας να αντιμετωπίσουν –αόρκιστοι ακόμα– τη σφοδρή, ιδεολογικής τάξεως εναντίωση των ευρωδιευθυντηρίων. Αυτό είναι, όμως, η δημοκρατία. Και αυτός ο τρόπος άσκησης της αντιπολίτευσης –η καταγγελτική υπερβολή– είναι ο συνήθης. Καθόλου άγνωστος και στους νυν κυβερνώντες. Οφείλουν, λοιπόν, να το συνηθίσουν αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ. Να κατανοήσουν πως, όταν κάποια αντιπολιτευόμενα κόμματα διαλαλούν ότι θα ασκήσουν τον ρόλο τους βάσει των εθνικών και μόνο συμφερόντων, το λένε επειδή αδυνατούν να ομολογήσουν δημοσίως ότι το κομματικώς συμφέρον δόγμα τους κινείται ανάμεσα στο «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις» και στο «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».

Τι άλλο θα μπορούσε, όμως, να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ από την αντιπολίτευση όταν δικά του στελέχη βγήκαν στα μετερίζια της μνησίκακης γκρίνιας την επομένη της συγκρότησης της κυβέρνησης, μόλις διαπίστωσαν ότι δεν περίσσεψε και γι’ αυτούς θώκος; Οπου «μετερίζια», τα κανάλια. Στα οποία ξημεροβραδιάζονται και αρκετοί υπουργοί, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους σε όλο και πιο κουρασμένη και πιο κουραστική εκδοχή. Υλοποιούν, φαίνεται, την πρωθυπουργική σύσταση να αποφεύγουν την τηλεϋπερέκθεση με τον ίδιο τρόπο που βουλευτές της πλειοψηφίας υλοποίησαν την εντολή του προέδρου τους για τα αυτοκίνητα: αδιαφορώντας επιδεικτικά, αν όχι και επαναστατικά.

Απειρία, ενθουσιασμός, υπερβολική αυτοπεποίθηση, φιλαυτία, επιπολαιότητα, αδικαιολόγητη αγαθότητα, ορισμένα από αυτά σε συλλειτουργία ή και όλα μαζί, οδηγούν μερικούς υπουργούς (μπροστάρης ο κ. Καμμένος με τους «τζιχαντιστές» του) σε δηλώσεις που δείχνουν ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα πως κυβερνούν. Οτι τα λεγόμενά τους μεταφράζονται ταχύτατα σε πολιτικά και οικονομικά αποτελέσματα, λ.χ. στο Χρηματιστήριο. Οτι ακόμα κι αν μιλούν σε κάποιον σταθμό μικρής θεαματικότητας ή χαριεντίζονται με τους θαυμαστές τους, όπως ο κ. Βαρουφάκης με τη «ρήξη» του στα Χανιά, το δυνητικό ακροατήριό τους είναι το πανελλήνιο. Και οι Βρυξέλλες.

---

πηγή: http://www.kathimerini.gr/

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

... οι όψιμοι, ατρόμητοι αντιναζιστές των ΜΜΕ ...

*

zoornalistas

***
*

Και ξαφνικά ο χώρος των ΜΜΕ

πλημμύρισε άφοβους αντιφασίστες

.

Οσοι επέμεναν επί χρόνια (πριν ακόμα οι χρυσαυγίτες εισβάλουν στη Βουλή όχι με τα τεθωρακισμένα του έρωτά τους, αλλά με πολιορκητικό κριό τη λαϊκή ψήφο) ότι αντιμετωπίζουμε συμμορία και όχι ένα τυπικό νεοφασιστικό κόμμα χαίρονται φυσικά με την εξάρθρωση της συμμορίας, ταυτόχρονα, όμως, παραξενεύονται και ανησυχούν.

Παραξενεύονται διαπιστώνοντας ότι ξαφνικά, σαν να γύρισε ένας διακόπτης ή να δόθηκε εντολή απελευθέρωσης συνειδήσεων και αισθημάτων, πλημμύρισε άφοβους αντιφασίστες το κομματικο-πολιτικό μας σύστημα και ατρόμητους αντιναζιστές ο χώρος των ΜΜΕ.

Ξενίζονται, δηλαδή, από το γεγονός ότι η σιωπή, η αδιαφορία, η ανοχή και η συγκάλυψη έδωσαν ταχύτατα τη θέση τους στους υψηλότατους καταγγελτικούς τόνους, που δεν τους λείπει η αναιδής αυτοηρωοποιητική διάσταση.

Θα ήταν ιλαρό αυτό, αν δεν ήταν αποκαλυπτικό. Αν δεν επιβεβαίωνε πως κάποια άλλη θεωρία περί άκρων (εντελώς διαφορετική από εκείνη που με ανιστόρητο καιροσκοπισμό εξακολουθούν να πρεσβεύουν οι συγκυβερνώντες) έχει την αλήθεια της· των άκρων ως προς τη στάση κομμάτων, θεσμών, μηχανισμών, ατόμων, εξουσιών, της τέταρτης συμπεριλαμβανομένης: από τον ιδιοτελώς σιωπηρό ωχαδερφισμό στη θορυβωδέστατη διεκδίκηση αντιναζιστικών πρωτείων...

- διαβάστε εδώ  ολόκληρο το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα

---

*