Όταν οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει τις γλωσσικές σταθερές τους

*

Ανασυγκρότηση

***

*

ΠΛΗΘΟΣ ΑΠΟ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ

«ΚΑΤ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑ» ΑΝΤΙ

ΤΟΥ ΣΩΣΤΟΥ «ΚΑΘ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑ»

Όχι, βέβαια, πως πρέπει να επανέλθουν –όπως θέλει μια υπαρκτή «Κίνηση Πολιτών για την Επαναφορά του Πολυτονικού Συστήματος»–, αλλά εκείνα τα μικρά «σημαδάκια» πάνω από τα φωνήεντα, που καταργήθηκαν στη γλώσσα μας, είχαν τη σημασία τους και ήταν χρήσιμα. Ο λόγος για τους τόνους και τα πνεύματα. Τα οποία συχνά διαμόρφωναν τη γραφή και την εκφορά λέξεων και φράσεων. Το θυμηθήκαμε αυτές τις ημέρες με τον καθ' ομολογία δολοφόνο της Κρήτης που σε πάρα πολλά Μέσα έγινε «κατ’ ομολογία».

Δεν μας ξαφνιάζει το λάθος, συνηθίσαμε. Συμβαίνει πολλές φορές σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως έχει συμβεί με την πενθήμερη σχολική εκδρομή που έχει γίνει, και έχει καθιερωθεί, ως «πενταήμερη» στην ορολογία των μαθητών. Και συμβαίνει πολύ συχνότερα με το «καθ' ομολογία». Αυτοί που δεν ξέρουν (και πώς να τον ξέρουν;) ότι το «ομολογία» ήταν δασυνόμενη λέξη, ασφαλώς και δεν γνωρίζουν ότι το τ στην πρόθεση (κατά) που προηγείται γίνεται θ ή ότι το π μετατρέπεται σε φ και το κ σε χ. Όπως, για παράδειγμα, στο «εφ' όπλου» λόγχη (επί όπλου) ή όπως στο «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση» (που επίσης κακοποιείται με το «κατ' ομοίωση» που συχνά γράφεται).

Το ψαχτήρι της Γκουγκλ βρίθει από λανθασμένα «κατ’ ομολογία». Τα βρήκαμε ακόμα και σε κείμενα μεγάλων σε επισκεψιμότητα σάιτ –μερικά από τα οποία ανήκουν σε γνωστές εφημερίδες. Όπως βρήκαμε, βεβαίως, και το σωστό «καθ’ ομοίωση». Όμως, η μεγάλη παρουσία τού λάθους δείχνει πόσο η δημοσιογραφία και οι νεότεροι δημοσιογράφοι έχουν χάσει στις γλωσσικές σταθερές τους.

---

harddog

---

*

Η Δώρα Μακρή για την ΕΡΤ και τη δημοσιογραφία

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Έχω δει διευθυντές,
παρατρεχάμενους, κομματόσκυλα...

...να περνούν
από την ΕΡΤ
και να την διαλύουν 

Η ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στην Μαδρίτη, Δώρα Μακρή, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν και ακούγονται για την δημόσια τηλεόραση, παίρνει θέση με μια ανάρτησή της στο fb που τα λέει όλα. Για την ΕΡΤ και τη δημοσιογραφία έτσι όπως πρέπει να είναι. Διαβάστε:

"Λέω τόσον καιρό να μη γράψω... Να μη γράψω... Να μη γράψω... Να κρατηθώ... Να μην συγχίζομαι. Είμαι ανταποκρίτρια της ΕΡΤ περίπου 25 χρόνια. Στην εξωτική Μαδρίτη. Όπου για να νοικιάσεις ένα διαμέρισμα 40 τμ θέλεις 1.200€ το μήνα! Ρωτήστε και κανένα παιδί Εράσμους θα σας το επιβεβαιώσει. Ο μισθός του κάθε ανταποκριτή της ΕΡΤ (συνολικά είμαστε 10 στο εξωτερικό) είναι από 1000-1500€. Αυτά είναι όλα κι όλα τα λεφτά είτε είσαι στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στην Ουάσιγκτον ή στις Βρυξέλλες! Ούτε ευρώ παραπάνω! Ούτε για τηλέφωνο, ούτε για κομπιούτερ (αλλά κατά τα άλλα σου ζητάνε λέει συνδέσεις με Skype και να έχεις και σμαρτφον) όλα αυτά φυσικά από την τσέπη μας! ΚΑΝΕΝΑΣ ανταποκριτής και ΚΑΜΙΑ ανταποκρίτρια δεν παίρνει παραπάνω από τα ποσά που σας γράφω! 

25 χρόνια τώρα δεν έχω πάρει φράγκο έξτρα, από τον βασικό μισθό που δίνει η ΕΡΤ! Που σημειωτέον δεν μου έχει καν αναγνωρίσει όλη την προϋπηρεσία μου. Θα με ρωτήσετε λοιπόν πώς ζούμε; Έλα μου ντε! Εις βάρος των γονιών μας, των έτερων ημίσεών μας ή με δανεικά φίλων. Απ όπου και να το δεις είμαστε μάλλον ηλίθιοι και ηλίθιες. 

Έχουμε χρόνια που παλεύουμε να δοθεί δίκαιη λύση σε ένα θέμα που το ΥΠΕΞ έχει λύσει εδώ και αιώνες. Σκοντάφτουμε πάντα είτε σε ανίκανους είτε σε πολιτικάντηδες της δεκάρας ανεξαρτήτως ιδεολογικού χρώματος. 

Γι αυτό όταν σας ακούω να λέτε «θάρθει η δεξιά και θα ξανακλείσει την ΕΡΤ» ή «θα κάνει περικοπές και θα διώξει κόσμο για να φέρει τους δικούς της» κλπ κλπ ομολογώ ότι δεν ιδρώνει το αυτί μου. Είμαι στην ΕΡΤ από το 1986 και μονιμοποιήθηκα μόλις το 2007 ( sic) κι αν δεν έχω δει διευθυντές, παραδιευθυντές, κομματόσκυλα, παράγοντες και παρατρεχάμενους να περνούν από αυτήν και να τη διαλύουν. Κι όσοι έρχονταν με όνειρα και σχέδια γρήγορα τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Γι αυτό λοιπόν τώρα πια που τα έχω δει όλα, τόσο εγώ, όσο και οι παλιοί που δουλεύουμε σ αυτήν και βλέπουμε να περνάει από μπροστά μας σαν ταινία όλη η ιστορία της, λίγο με νοιάζει ποιός είναι, ποιος θάρθει και τι κάνουν, δεν κάνουν ή θα κάνουν με την ΕΡΤ.

Δεν είχα και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με κανέναν συνάδελφο απλό εργαζόμενο όπως εγώ. Κανένα όμως όλα αυτά τα χρόνια. Όπου κι αν βρίσκεται ιδεολογικά. Έχω πρόβλημα με αυτή την κακοδαιμονία που συνεχίζεται κι εμείς πάμε σε ένα καράβι με άγνωστο προορισμό.

Για ένα πράγμα όμως ποτέ μα ποτέ δεν έχω μετανιώσει. Για τις ατέλειωτες ώρες που έχω δουλέψει κι ας μην το βλέπετε εσείς. Για κάθε λέξη ή φράση που είπα και πάντα διασταύρωσα. Για κάθε έλεγχο της είδησης και χίλια φίλτρα για να μη γίνει πατάτα. Για κάθε ισορροπία που κράτησα γιατί σέβομαι τους τηλεθεατές ή τους ακροατές που την πληρώνουν. Τέλος για κάθε ανάλυση που έκανα για την Ισπανία πριν καν ακόμα διαμορφωθεί η είδηση.

Μετανιώνω μόνο γιατί αρνήθηκα σπουδαίες προτάσεις από τους ξένους. Και αρνήθηκα γιατί με έτρωγε η νοσταλγία και ήθελα πάντα να προσφέρω στην Ελλάδα. Α! Κι αν νομίζετε ότι ένας ανταποκριτής είναι μόνο αυτό που ακούτε η βλέπετε γελιέστε. Τα συμφέροντα της χώρας μας ξέρουμε καλά να τα προωθούμε και να τα προστατεύουμε εκτός συνόρων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι.
Έβγαλα τη δεκαετία γράφοντας σε ένα παμπάλαιο λάπτοπ με γάντια (οι 10 βαθμοί μέσα στο σπίτι δεν βοηθούν), υποχρεώθηκα σε ξένους συναδέλφους να με πάνε και να με φέρνουν σε σημαντικές συνεντεύξεις τύπου (ελλείψει βενζίνης) και ... δεν θέλω να γράψω άλλα διότι ξεπερνούν τη φαντασία σας."

---

zoornalistas

---

*

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε...

*

«Η εφημερίδα @ta_nea είχε και έχει επιχειρηματικά συμφέροντα: είναι ο καπιταλισμός, ανόητε! Αυτά τα συμφέροντα δεν στέρησαν όμως ποτέ από τους αρθρογράφους της τη δυνατότητα να γράφουν ελεύθερα».

Αυτά έγραψε ο Μιχάλης Μητσός. Απόλαυση! Είναι ο καπιταλισμός, όχι η δημοσιογραφία...

Τα ΝΕΑ που δεν έγραψαν ούτε λέξη για τα 241 εκατ. που «ξέχασαν» να πάρουν από τις φαρμακευτικές εταιρίες την περίοδο 2006-2010 και αποκαλύφθηκε χθες. Ούτε μισή λέξη. Κι έρχεται ο Μητσός να μας κάνει μαθήματα δημοσιογραφίας! Να μιλήσει για εμπόρους. Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε...

---

e-tetradio

---

*

Δημοσιογράφοι που λειτουργούν με κέρμα

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Κώστα Βαξεβάνη

O Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, είχε βρεθεί απέναντι στην Ιερά Εξέταση με κατηγορίες για ασέβεια και βλασφημία. Οι κατήγοροί του, του απέδιδαν ανάμεσα στα άλλα πως ζωγράφιζε τα φτερά των Αγγέλων υπερβολικά μεγάλα, πράγμα που συνιστούσε προσβολή για τα θεία.

Ο El Greco φαίνεται πως αντέστρεψε την κατηγορία λέγοντας στους Ιεροεξεταστές «για να μου λέτε πως ζωγραφίζω υπερβολικά μεγάλα τα φτερά των αγγέλων προφανώς έχετε δει αγγέλους και γνωρίζετε πώς ακριβώς είναι».

Θυμήθηκα την ιστορική απολογία του Greco, διαβάζοντας εδώ και τρεις μέρες άρθρα του συγκροτήματος Μαρινάκη, στα οποία οι τέως υπάλληλοι του Ψυχάρη, θεωρούν ανεπίτρεπτο να συσχετίζεται η διάρρηξη στα γραφεία του Documento την επομένη των απειλών που εκτόξευσε ο Μαρινάκης, με τον Μαρινάκη. Δικαιούμαι να σκεφθώ λοιπόν κατά τα πρότυπα του Θεοτοκόπουλου, πως για να γνωρίζουν οι αρθρογράφοι Ιεροεξεταστές του Μαρινάκη πως δεν έχει σχέση με τη διάρρηξη, προφανώς θα γνωρίζουν και ποιος την έκανε. Έχουν δει δηλαδή τον άγγελο και Θεό τους Μαρινάκη, να φτερουγίζει στους ουρανούς της αθωότητας και γι αυτό μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια τις πτήσεις και τις τηλεφωνικές κλήσεις του, οι οποίες απ΄ ό,τι φαίνεται δεν συνηγορούν στην εικόνα του αγγέλου για διάφορες ποινικές υποθέσεις.

Το εντυπωσιακό είναι πως ουδέποτε είπαμε πως τη διάρρηξη έκανε ο Μαρινάκης. Σημειώσαμε ωστόσο πως την ημέρα των αποκαλύψεων δεχθήκαμε απειλητικά μηνύματα (δεν ήμασταν οι μόνοι τελικώς συμπεριλαμβάνονται και βουλευτές ) , η εφημερίδα εξαφανίστηκε από τα περίπτερα και στα γραφεία μας μπήκαν κάποιοι οι οποίοι ήταν επαγγελματίες στις διαρρήξεις, χωρίς να αφαιρέσουν κάτι με πραγματική αξία. Είχαμε επίσης δικαίωμα και το κάναμε, να σημειώσουμε, πως ο κύκλος του Μαρινάκη, έχει επαφές με εγκληματίες που δέρνουν διαιτητές και απαγάγουν δημοσιογράφους.

Αλλά οι υπάλληλοι του Μαρινάκη που έχουν την μύγα, χοντρή σκατόμυγα μάλιστα που κάθεται σε ό,τι βρωμιά βρει, μυγιάστηκαν και ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα βρίσει περισσότερο καταδεικνύοντας ταυτόχρονα την αγγελική φύση του αφεντικού που είναι έτοιμη να πετάξει στους ουρανούς.Τώρα εσείς σκεφθείτε για λίγο το Μαρινάκη σε πτήση για να καταλάβετε και την αξιοπιστία των αρθρογράφων.

Αυτό ωστόσο που αδικεί τους αγιογράφους του επιχειρηματία, είναι ενδεχομένως πως τους αποδίδεται σχέση ιδιοκτησίας με το Μαρινάκη. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τσιράκια του Μαρινάκη αλλά για εργολάβους. Γιατί με την ίδια άνεση που σκίζονται για τον Μαρινάκη και πακετάρουν σε λέξεις την ανωτερότητά του, το έκαναν για τον Ψυχάρη , για τον Σημίτη και την παρέα του, για την εξουσία που υπηρέτησαν σαν στυλοβάτες οι Καρυάτιδες της διαπλοκής.

Ο αείμνηστος Καψής, έλεγε χαρακτηριστικά γι αυτούς τους συναδέλφους του «αυτοί παιδί μου είναι σαν τα τζουκ μποξ, ρίχνεις δεκάρικο και παίζουν ό,τι θες». Ο ίδιος ο Ψυχάρης, σε εκείνη τη συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα παρουσία της γάτας Ιμαλαίων , ως κυνικότερος των κυνικών το είχε πει πιο χοντρά «Αλέξη θέλεις να σου φέρω το Γιάννη που σε βρίζει να κάνει μπροστά σου μια τούμπα;»

Είναι ωστόσο κάτι πιο βαθύ από ακροβατικά και κωλοτούμπες. Ένα δομικό στοιχείο της διαφθοράς στην Ελλάδα είναι διάφοροι δημοσιολογούντες που απέδωσαν ο ένας στον άλλο την ιδιότητα του δημοσιογράφου και το επέβαλαν στη συνέχεια στην κοινωνία. Ευέλικτοι δημοσιοσχεσίτες, λομπίστες του τίποτα, ταχυδακτυλουργοί της αρπαχτής, κατάφεραν να αλώσουν τα δημοσιογραφικά γραφεία αλλά κυρίως τη δημοσιογραφία και να γίνουν σύστημα αναφοράς. Συναγωνίζονταν ποιος θα αποκαλέσει περισσότερους υπουργούς με τα μικρά τους ονόματα, ποιος θα γίνει ομοτράπεζος ή ομοκρέββατος της ελίτ, ποιους θα εξυπηρετήσουν και από ποιους θα εξυπηρετηθούν, πόσες αργομισθίες και γραφεία Τύπου θα αλώσουν.

Όλο αυτό το μόρφωμα το ονόμασαν δημοσιογραφία, επιτυχίες τους και (δυστυχώς) το έκαναν σύστημα αναφοράς και μέτρο για ολόκληρη την κοινωνία. Δεν γνώρισαν ποτέ πεζοδρόμιο, (δημοσιογραφικό τουλάχιστον) και κατάφεραν να ταυτίσουν τη δημοσιογραφία με την ανάλυση του γραφείου και τα σφηνάκια στο μπαρ. Μπορούν με μεγάλη ευκολία να διακρίνουν την αδιακρισία του λόγου αλλά ποτέ το έγκλημα που γίνεται γύρω τους. Ανησυχούν για τη φοροδιαφυγή του καστανά και το πλαστό έγγραφο της καθαρίστριας, αλλά αναγνωρίζουν επιθετικές ενέργειες αν τους μιλήσεις για offshore και μίζες. Είναι οι κλασσικοί Μπρεχτικοί ήρωες που όντας χορτάτοι μιλούν στους πεινασμένους για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.

Ο δημόσιο λόγος τους συχνά κάνει επικλήσεις στη μετριοπάθεια αλλά γεμίζει μίσος αν απειληθεί η αδιατάρακτη καλοζωισμένη ροή τους. Είναι της τέχνης και του πολιτισμού αλλά γίνονται του λιμανιού αν πρόκειται να υπερασπιστούν το Μαρινάκη ή τη βίλα του Ψυχάρη και τις μίζες του Γιάννου.

Αποτελούν μια μεγάλη παρέα που παίζει χαρωπά το τόπι, προσέχοντας να μην υπάρξουν δυνατές μπαλιές που θα βγάλουν τη μπάλα έξω από τον κύκλο και την ευμάρειά τους. Είναι οι αμοιβάδες του τίποτα που εξαπλώθηκαν παντού διαιρώντας τον εαυτό τους ώστε να απλωθεί παντού μέσα από σχέσεις και προσκολλήσεις.

Τη μοναδική ισχύ τους επί χρόνια, αποτελεί η μη απειλή, πως δεν υπήρξε δηλαδή κανένας να τους αμφισβητήσει και να απειλήσει το εποικοδόμημα της διαφθοράς που εμφάνιζαν ως μοναδική προστατευτική στέγη για τη δημοσιογραφία και τη χώρα ακόμη.

Σήμερα σηκώνουν το μολύβι και προσπαθούν να ζωγραφίσουν το ίδιο μοτίβο αλλάζοντας το όνομα του αφεντικού. Όπου υπήρχε Ψυχάρης θεωρούν πως μπορούν απλώς να βάλουν Μαρινάκης ή Αλαφούζος για να επιβιώσουν. Και η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνουν εισπράττοντας συνεχώς. Πολλοί απ αυτούς έχουν εκατομμύρια στις Ελβετικές τράπεζες και κότερα στις Λιβεριανές offshore. Αυτά υπερασπίζονται και γι αυτό γίνονται υπερασπιστές και του λιμανιού του Μαρινάκη και του σαλονιού του Σημίτη.

Δεν είναι λοιπόν άνθρωποι του Μαρινάκη αλλά τα τζουκ μποξ του συστήματος που θα έλεγε και ο Καψής. Σήμερα απλώς ο Μαρινάκης επιλέγει τραγούδι και τραγουδιστή με το σχετικό κέρμα.

ΥΓ: Ειλικρινά λυπάμαι τον Αντώνη Καρακούση που επέλεξε ή του έλαχε να είναι επικεφαλής αυτού του μορφώματος και είναι καταδικασμένος, μοιραία, να τον εξαφανίσουν οι ευνούχοι που χορεύουν τον χορό της κοιλιάς προς τέρψη του αφεντικού, ενώ ο ίδιος καμώνεται πως ακούει συμφωνική ορχήστρα.

---

documento

---

*

Δημοσιογραφία που πληγώνει τη γλώσσα

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Δεν λέμε κάτι καινούργιο. Λέμε κάτι που πρέπει... να λέμε για να μην ξεχνιόμαστε και για να βελτιωθεί επιτέλους ο δημοσιογραφικός λόγος όπου και να χρησιμοποιείται: υπάρχουν δημοσιογραφικά κείμενα που πληγώνουν τη γλώσσα και γι' αυτό ο κλάδος πρέπει να «ψαχτεί». Ειδικά τα κανάλια, που έχουν τη μεγαλύτερη απήχηση στο πλατύ κοινό, επιβάλλεται να ελέγχουν τους ρεπόρτερ τους για το πώς μιλάνε.

Στο δια ταύτα:
Πόσο δύσκολο είναι ένας επαγγελματίας του λόγου, ένας δημοσιογράφος, να ξέρει ότι άλλο είναι «γιορτάστηκαν τα κούλουμα στην ύπαιθρο» και άλλο «στο ύπαιθρο»; Και ότι ο εξωτερικός χώρος σε πόλη της Αττικής (όπου καταγράφηκαν τα εορταστικά στιγμιότυπα των καναλιών) δεν είναι «η ύπαιθρος» αλλά «το ύπαιθρο»; Ο πρώτος όρος σημαίνει τη μη αστική περιοχή, ο δεύτερος δηλώνει τον υπαίθριο χώρο, τον μη στεγασμένο. Στο ύπαιθρο, λοιπόν, σηκώθηκαν την Καθαρά Δευτέρα οι χαρταετοί της Αττικής και όχι στην ύπαιθρο όπως είπε ρεπόρτερ καναλιού. Το οποίο ύπαιθρο υπάρχει, ως μη στεγασμένος χώρος, και στην Αθήνα και στις πόλεις και στην... ύπαιθρο. Μπέρδεμα;

Τον... μέγα επιζών!

Το ίδιο μπέρδεμα και με την τρίτη κλίση, τις γενικές, τις αιτιατικές κ.λπ. Ένα μπέρδεμα που αρχίζει από έναν και συνεχίζεται από άλλους, ιδιαίτερα στο Διαδίκτυο όπου το κόπι πέιστ πάει σύννεφο. Παράδειγμα χθεσινό:

Τηλεγράφημα (πολύ ενδιαφέρον κατά τα άλλα) του ΑΠΕ σχετικά με τιμητική εκδήλωση για τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο πέφτει σε γλωσσικό ατόπημα γράφοντας: «Ο επίτιμος καθηγητής Νεότερης Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας, στο Kings College του Λονδίνου, Ρόντρικ Μπίτον, χαρακτήρισε τον Τίτο Πατρίκιο "μέγα επιζών της ελληνικής ποίησης" κ.λπ.»

Φυσικά, κακώς έγινε ένα τόσο χοντρό λάθος (που με καλή πίστη μπορείς να το αποδώσεις σε αβλεψία), αλλά από εκεί και πέρα πολλοί από εκείνους που το αντέγραψαν έκαναν αναπαραγωγή του και το δημοσίευσαν.
Δεν διάβασαν το κείμενο πριν το οικειοποιηθούν;
Και αν το διάβασαν δεν κατάλαβαν ότι το «μέγας» ήταν στην αιτιατική, όπως έπρεπε, και το «επιζών» στην ονομαστική όπως δεν έπρεπε;

---

Harddog

---

*

Έχει μέλλον η δημοσιογραφία;

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Μάκη Πολλάτου

Σε μια εποχή που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν καταντήσει ένας θεσμός που διαρκώς απαξιώνεται στη συνείδηση των πολιτών, που τα social media λειτουργούν και σαν πομπός αναπαραγωγής ειδήσεων και η δραματική μείωση της κυκλοφορίας εφημερίδων και περιοδικών δείχνει την όλο και μικρότερη επιρροή του Τύπου, της υποτιθέμενης 4ης εξουσίας, μοιραία τίθεται το ερώτημα: Έχει μέλλον η δημοσιογραφία;

Κι επιπλέον, χρειάζονται οι σύγχρονες κοινωνίες εφημερίδες και Μέσα Ενημέρωσης, ρεπορτάζ, δημοσιογράφους που πιστεύουν στην ερευνητική δημοσιογραφία και θέλουν να αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά;

Είναι μόνο η οικονομική κρίση που ευθύνεται για τη διαρκή συρρίκνωση στις κυκλοφορίες των εφημερίδων ή έχουν ευθύνη και οι δημοσιογράφοι για τον τρόπο που λειτουργούν, για τα ρεπορτάζ που επιλέγουν και τον τρόπο που παρουσιάζουν τις ειδήσεις;

Το πιθανό τέλος του χαρτιού θα σηματοδοτήσει και το τέλος της δημοσιογραφίας ή μήπως το ρεπορτάζ θα συνεχιστεί με άλλους τρόπους και τη συνδρομή της τεχνολογίας; Πώς μπορούν να επιβιώσουν μεγάλοι δημοσιογραφικοί όμιλοι με την παλαιά δυσκίνητη δομή τους στα δεδομένα της εποχής των smart phones; Οι όλο και μειούμενες δαπάνες για διαφήμιση δεν θα οδηγήσουν σε μείωση των θέσεων εργασίας στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με παράλληλη κατακρήμνιση της αμοιβής και συνεπώς υποβάθμιση του δημοσιογραφικού προϊόντος; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;

Έχουμε αναρωτηθεί γατί φαίνεται πιο εύκολο να επιτευχθεί η ανάκαμψη της οικονομίας παρά να επανέλθει η εμπιστοσύνη στα Μέσα Ενημέρωσης; Οι δημοσιογράφοι έχουμε σκεφτεί πώς μας βλέπουν οι πολίτες και γιατί η κοινή γνώμη μας γυρίζει την πλάτη; Γιατί άραγε το σύνθημα αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι είναι ελκυστικό σε πλατιές μάζες;

Ώρα για λίγη αυτοκριτική

Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τους δημοσιογράφους και τα Μέσα Ενημέρωσης, θεωρούν ότι η δημοσιογραφία δεν είναι χρήσιμη, δεν τους πειράζει αν δεν διαβάσουν τα νέα, δεν ενοχλούνται αν τα δελτία δεν μεταδοθούν, δεν υποφέρουν από στερητικό σύνδρομο αν δεν αγοράσουν εφημερίδα. Κάποιοι, ίσως να νιώθουν και απελευθερωμένοι.

Πώς αντιδρούν οι δημοσιογράφοι μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση που βιώνει το επάγγελμα –όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς- τα τελευταία 30 χρόνια;

Στρέφονται στο ρεπορτάζ; Προσπαθούν να κάνουν πιο ελκυστικά τα κείμενά τους; Στύβουν το μυαλό τους για να βρουν νέους τρόπους να προσεγγίσουν τα κοινά τους; Μπαίνουν στη λογική να ξαμοληθούν για αποκαλύψεις και νέες ιστορίες; Κι επιπλέον: Αντιδρούν όταν οι πολιτικοί τους κατηγορούν για fake news; Πώς προστατεύουν το προϊόν και την υστεροφημία τους απέναντι στις κατηγορίες περί διαπλοκής από πολιτικούς ή τον κάθε καφενόβιο που ρίχνει στους δημοσιογράφους το ανάθεμα για ό,τι κακό συμβαίνει;

Σε μεγάλο βαθμό, ας το παραδεχτούμε, οι δημοσιογράφοι μοιάζουν να κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέπτη. Από την επιλογή τους να κλειστούν στα γραφεία αντί να ανοιχτούν στην κοινωνία αναζητώντας καλά κι ενδιαφέροντα θέματα.

Ξεχνούν τον βασικό κανόνα: Ποτέ, κανείς δεν είπε ότι η δημοσιογραφία είναι εύκολη δουλειά.

Κυρίως όμως: Αν οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι είναι εργαζόμενοι β’ διαλογής, ότι δεν έχουν ζωή, ότι σε όλες τις άλλες δουλειές περνούν καλύτερα ενώ οι ίδιοι είναι κλεισμένοι ολημερίς σε ένα γραφείο, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι στην περίπτωση που κάτι τέτοιο ισχύει αυτό ερμηνεύει και την αποτυχία της δημοσιογραφίας να συγκινήσει. Αν οι ρεπόρτερς ζουν σε ένα δικό τους Τρούμαν Σόου, τότε πώς να καταλάβουν τι γίνεται έξω από το αποστειρωμένο περιβάλλον των γραφείων τους, έξω από τα υπουργικά γραφεία, έξω από το καφενείο της Βουλής και μακριά από τις πολυτελείς αίθουσες των ξενοδοχείων;

Λυπάμαι, αλλά το ρεπορτάζ πιο πιθανό είναι να το βρεις σε κάποιο hot spot παρά στο φόρουμ των Δελφών. Διότι πολλές φορές οι δημοσιογράφοι βλέπουν τη δουλειά τους σαν βατήρα για να μετακινηθούν στον πολιτικό στίβο, πιθανόν για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης. Κι αυτό μάλλον δεν βοηθά στην προσπάθεια να αντιληφθεί η κοινή γνώμη τον δημοσιογράφο σαν σταυροφόρο της αλήθειας και της δικαιοσύνης, αφού ο πολιτευτής απογυμνώνεται σαν αγωνιστής της αριστεράς και της δεξιάς του τσέπης.

Καλά μας τα πες φίλε μου, θα σκεφτείς, όμως τι να κάνουμε;

Αν είσαι δημοσιογράφος μπορείς να σταματήσεις την αυτοπαρατήρηση. Πρέπει να καταλάβεις ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι μέρος του προβλήματος απλώς και μόνο γιατί οι εκδοτικές επιχειρήσεις τους έπαιρναν δάνεια, ή επειδή δεν έκαναν κάτι για να σταματήσουν τον κατήφορο που μας οδήγησε στην κρίση. Όχι μόνο επειδή παγκοσμίως δεν υπάρχουν επιχειρήσεις που να μπορούν να λειτουργήσουν ή να μεγαλώσουν χωρίς επενδυτικά κεφάλαια, χωρίς πρόσβαση στον δανεισμό, ιδίως στη σημερινή εποχή.

Πριν την κρίση, δυστυχώς, ακόμη κι αν έγραφες ότι έρχεται το τέλος, όσο κι αν προειδοποιούσες, ό,τι κι αν έλεγες, δεν ήσουν παρά ένας γραφικός σπασίκλας που προσπαθούσε να χαλάσει το πάρτι. Ρεπορτάζ με προειδοποιήσεις, αποκαλύψεις γα σκάνδαλα υπήρξαν πολλές πριν το 2009,όσο κι αν κάποιοι βολεύονται να μιλάνε για την κρατικοδίαιτη δημοσιογραφία.

Αποκαλύψεις για μίζες στα εξοπλιστικά, για παράνομες προσλήψεις, για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, για τακτοποιήσεις ημετέρων, ο Τύπος προσπάθησε να κάνει τη δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε.

Είναι δύσκολο να πείσεις τον γείτονά σου, τον απογοητευμένο αναγνώστη σου και τελικά την κοινή γνώμη ότι κάνεις τη δουλειά σου με ευσυνειδησία. Όχι επειδή είσαι έγκριτος, πιο έξυπνος και διαφορετικός από τον μέσο πολίτη. Αλλά γιατί αυτό είναι το δικό σου μεράκι, να αποκαλύπτεις, να ενημερώνεις, να ξετρυπώνεις την αλήθεια, να βοηθάς τον αδύναμο, να αδιαφορείς για απειλές και εκβιασμούς από τους ισχυρούς της πολιτικής ή της οικονομίας, αυτούς που νομίζουν ότι είναι ανεξέλεγκτοι. Οι δημοσιογράφοι ευθύνονται για την αποκάλυψη δεκάδων ή και εκατοντάδων σκανδάλων που οι κρατικές υπηρεσίες δεν μπόρεσαν να ανιχνεύσουν, υποθέσεων που οι ισχυροί δεν κατάφεραν να αποσιωπήσουν και να κουκουλώσουν.

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τσακάλια, ούτε πόρνες.

Όπως λένε και στη Βρετανία, οι δημοσιογράφοι πρέπει να λειτουργούν σαν ένα είδος public watchdog.

Να πείσουν όσους έχουν σταματήσει να βλέπουν δελτία ειδήσεων επειδή θεωρούν ότι υπάρχει προπαγάνδα ότι αξίζει να συμμετέχουν.

Να θυμηθούν ότι σήμερα δεν είναι είδηση αν ένας μεγιστάνας πίνει σαμπάνιες καπνίζοντας πούρα στη Μύκονο. Είναι όμως είδηση αν ένας υπουργός έχει πάρει δάνειο από κρατική τράπεζα και κάνει διακοπές με το σκάφος στη Μύκονο καπνίζοντας πούρα σαν να ναι ολιγάρχης ενώ παριστάνει τον αριστερό επειδή μοιράζει επιδόματα των 100 ευρώ στους Έλληνες που με την πολιτική του φτωχοποίησε.

Δεν χωράνε αυταπάτες. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους. Αν το καταλάβουν, έχουν πιθανότητες να επουλώσουν τις πληγές. Πρέπει να αναζητούν θέματα που απασχολούν τους πολίτες. Όσο κι αν πολλοί θέλουν να κάνουν τα ρεπορτάζ… advertorials, δηλαδή πληρωμένα κομμάτια από διαφημιζόμενους που θέλουν γκρίζα διαφήμιση σε στυλ ρεπορτάζ παρά μια ξεκάθαρη ρεκλάμα για τα προϊόντα τους.

Όσο κι αν όλοι οι ισχυροί, από τον Τραμπ και τον Ιταλό Σαλβίνι,από τον Τσίπρα μέχρι τον Μαδούρο, όλοι βρίζουν τους δημοσιογράφους. Όλοι τους στοχοποιούν τα ΜΜΕ για ό,τι κακό θεωρώντας ότι οι δημοσιογράφοι είναι εύκολος και βολικός στόχος.

Η δημοσιογραφία έχει να κάνει με την φωνή των άλλων, με την κατανόηση των προβλημάτων, με την ενσυναίσθηση. Οι καλύτερες ιστορίες έρχονται από εκεί που ζουν οι άλλοι, έξω από το δικό μας βασίλειο.

Καλό θα ήταν να μην ξεχνούν οι δημοσιογράφοι ποιους θέλουν να προστατεύουν: Τους αναγνώστες, τους αδυνάτους, τους ανέργους, τους γέροντες ή κάποιους άλλους;

Να δώσουν ρόλο στους αναγνώστες, να αντιληφθούν ότι πρόσβαση στην αλήθεια δεν έχουν μόνο οι δημοσιογράφοι, ιδίως στην εποχή των social media και να ξανακάνουν τη δημοσιογραφία κοινωφελή υπηρεσία, όχι με την έννοια του λειτουργήματος, αλλά με την έννοια του κοινού καλού.

---

protothema

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

Το μοντέλο Θέμου Αναστασιάδη έβλαψε τη δημοσιογραφία

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Γ. Λακόπουλου

Τώρα που οι οικείοι του τον έκλαψαν και του απέδωσαν τα δέοντα και οι φίλοι τον αποχαιρέτησαν -και με κάθε σεβασμό στο πένθος τους- ας πούμε κάποια πράγματα για τον εκλιπόντα εκδότη Θέμο Αναστασιάδη.

Ο νεκρός δεδικαίωται. Αλλά όχι αναγκαστικά και το έργο του. Αλλιώς η Ιστορία θα ήταν αγιογραφίες και συναξάρια. Φυσικά και κρίνεται το μοντέλο δημοσιογραφίας που υπηρέτησε και εν πολλοίς καθιέρωσε ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος. Μετά την πρώτη ελκυστική περίοδο της σταδιοδρομίας του - που εγκαταλείφθηκε από τον ίδιο στην πορεία.

Ανεξάρτητα από προθέσεις, αυτό το μοντέλο έβλαψε τη δημοσιογραφία. Απευθύνονταν -ευφυολογώντας- στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας. Με "πιασάρικες" φόρμες έκφρασης και κυνισμό καλλιέργησε την ευτέλεια, αν όχι τη χυδαιότητα σε κάποιες περιπτώσεις. Οι καλές στιγμές του κατέληγαν έτσι να λειτουργούν σαν άλλοθι. Οσα ήταν χαμηλού επιπέδου -και ήταν πολλά- επισκίαζαν όσα ήταν κανονική δημοσιογραφία. Με πρόσχημα το χιούμορ, ενίοτε υποδαύλιζε το ρατσισμό, ή έριχνε νερό στο μύλο της Ακροδεξιάς. Σχεδόν από… άποψη, στην τηλεοπτική εκδοχή του κυρίως, "διασκέδαζε" το κοινό του με το διασυρμό της γυναικείας υπόστασης. Για πλάκα υποτίθεται.

Με το ίδιο πρόσχημα συνδέθηκε με παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων, με φημολογούμενη απόπειρα εκβιασμού Πρωθυπουργού -με το διαβόητο DVD- και σύνδεση της δημοσιογραφικής λειτουργίας με διακίνηση έκνομου χρήματος.

Το ύφος και το ήθος που ανέδυε το συγκεκριμένο είδος γραπτού και τηλεοπτικού σχολιασμού προσώπων και καταστάσεων, είχε πράγματι μια ιδιαίτερη ευρηματικότητα. Αλλά εκτός από πραγματικό χιούμορ, παρήγαγε και εύκολους εξυπνακισμούς, ελεεινά αστειάκια, φτηνά υπονοούμενα, εκμετάλλευση του γυμνού, «αξιοποίηση» ανθρώπων ακόμη και με διανοητικά προβλήματα- ενώ σε μία περίπτωση εξώθησε σε απονενοημένο διάβημα. Εκτός από το πραγματικό ρεπορτάζ, παρήγαγε ένα συγκεκριμένο προϊόν, που δεν ήταν ακριβώς ενημέρωση - έστω με την οριακή και ακραία εκδοχή της. Ηταν μηχανισμός ισοπέδωσης για λογαριασμό όσων κινούσαν τον μηχανισμό.

Κατά περίπτωση ο αντικομφορμισμός αυτού του μοντέλου, είχε στην ούγια ιδιοτέλειες συμφερόντων, όχι προθέσεις πληροφόρησης χωρίς περιορισμούς. Αλλο η άσκηση του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης και άλλο η ασυδοσία. Αν η η δημοσιογραφία συνιστά εξουσία, δεν μπορεί να ασκείται σαρδώνεια και καταχρηστικά απέναντι σε ανίσχυρους να τα βάλλουν με ολόκληρο σύστημα ισχύος. Ούτε μπορεί να αντιμετωπίζει ελαφρά τη καρδία -για να "πουλάει"- πολύ σοβαρές ή πολύ ελαφρές καταστάσεις ανθρώπων.

Δεν είναι υγιής δημοσιογραφία η στοχοποίηση προσώπων, η καλλιέργεια αντιπολιτικής κουλτούρας, τα βιτριολικά σχόλια κατά πολιτικών, μεταναστών, συνδικαλιστών, ιδεολογιών και ιδιαίτερων προσωπικών συμπεριφορών. Η δημοσιογραφία του χαβαλέ δεν μπορεί να θίγει ανθρώπινα δικαιώματα, να χλευάζει δημοκρατικούς θεσμούς και προοδευτικές ιδέες. Άλλο δημοσιογράφος, άλλο διασκεδαστής.

Δεν μπορεί να προβάλλεται ως πρότυπο αυτό το μοντέλο, όταν συνδέεται με αλλεπάλληλα κρούσματα αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς, στρεβλώσεις της αλήθειας, παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Αλλιώς ας καταργήσουμε τον Κώδικα Δεοντολογίας των δημοσιογράφων.

Άλλωστε το ίδιο μοντέλο υπέβαλε την ιδέα ότι είναι «μαγκιά» και «αντίσταση» η κατ’ επανάληψη διαγραφή από τη ΕΣΗΕΑ για παραβιάσεις βασικών αρχών της δημοσιογραφίας. Αν υπάρχει δημοσιογραφική δεοντολογία την αγνοούσε προκλητικά και αν υπάρχει δημοσιογραφική ηθική, την παραβίαζε με… ικανοποίηση.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Αλλά με κριτήριο τα οκτώ άρθρα των «Αρχών Δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος», το είδος της δημοσιογραφίας που εκπροσώπησε ο Θέμος Αναστασιάδης, δεν θα ήταν καλό για την κοινωνία και τη Δημοκρατία να διδάσκεται στους νεότερους.

ΥΓ1. Προς τιμήν του ο Αλέξης Τσίπρας συλλυπήθηκε τους οικείους του. Είναι Πρωθυπουργός, έφυγε ένας εκδότης και όπως είπε «η ζωή κι ο θάνατος, έχουν τους δικούς τους κανόνες, που επιβάλλουν τον σεβασμό πάνω και πέρα από διαφορές». Αλλά και προς τιμήν του επίσης, ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δεν μίλησε: ο εκλιπών είχε θίξει αγοραία τον πυρήνα της προσωπικής και οικογενειακής του αξιοπρέπειας. Καμιά σχέση με δημοσιογραφία.

ΥΓ2. Αρκετοί πολιτικοί αποχαιρέτησαν τον Θέμο Αναστασιάδη. Είτε με λύπη, επειδή ήταν φίλος τους, είτε με τη συνήθη αρπαγή ευκαιρίας για προβολή. Θα μείνει η ανάρτηση της Εύας Καϊλή - επίσης μοντέλου για ένα συγκεκριμένο είδος πολιτικής: «Μερικοί άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Έφυγε ένας Έλληνας που διακρίθηκε για το ήθος, το θάρρος και την τόλμη του. Στεναχωριέμαι που σε αυτή την χώρα, οι άριστοι στοχοποιούνται αντί να γίνονται πρότυπα».

---

anoixtoparathyro

---

*

Άραγε οι δημοσιογράφοι σέβονται τη δημοσιογραφία;

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Σύμφωνοι: η αυτόφωρη διαδικασία για αδικήματα που αφορούν σε δημοσιεύματα του Τύπου είναι αντισυνταγματική. Το λέει και ο συνταγματολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος κάθε φορά που προσπαθεί να καλλιεργήσεις τις σχέσεις του με διάφορους δημοσιογράφους. Χωρίς να λέει γιατί οι άνθρωποι του Τύπου πρέπει να έχουν ξεχωριστή αντιμετώπιση από τους άλλους πολίτες- όπως έχουν οι πολιτικοί με την υπογραφή του. Και ξεχνώντας ότι αυτός θέσπισε κάτι βαρύτερο για τον Τύπο: τα εξοντωτικά χρηματικά πρόστιμα, με τον διαβόητο συνώνυμο νόμο για τις αστικές αγωγές κατά των ΜΜΕ.

Προφανώς όμως -πέρα από την διασταυρούμενη υποκρισία που διαπερνά αυτές τις υποθέσεις, κάθε φορά που έρχονται στο προσκήνιο- η αυτόφωρη διαδικασία δεν έχει κανένα νόημα. Οι πολιτικοί που θίγονται από τα ΜΜΕ το πρώτο που οφείλουν είναι να απαντήσουν. Να δώσουν εξηγήσεις, γιατί έναντι του Τύπου είναι ελεγχόμενοι. Και, αν είναι πειστικοί, να καθαρίσουν τη θέση τους και να εκθέσουν όσους τους συκοφαντούν. Η προσφυγή στη Δικαιοσύνη είναι το έσχατο μέσο.

Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ατιμώρητο και ακαταδίωκτο. Και εφόσον με όσα λένε και όσα γράφουν παραβιάζουν τον νόμο υπάρχει η τακτική δικαστική διαδικασία στην οποία μπορεί να προσφύγει ο πολίτης. Ή ο πολιτικός που θίγεται, εφόσον αγνοούνται οι πειστικές εξηγήσεις του. Παρότι -ας μην κρυβόμαστε -ενδέχεται μέχρι να κριθεί η υπόθεση τους να στοχοποιηθούν μονίμως από την άσκηση της κακώς νοούμενης ελευθεροτυπίας και κριτικής, αυτός είναι μόνος δρόμος -και πρέπει να τον ακολουθούν.

Κάθε φορά που εγείρεται θέμα με την απαράδεκτη και αυτογελοιοποιούμενη διαδικασία αυτόφωρης προσαγωγής δημοσιογράφων, στην άλλη πλευρά του νομίσματος εγείρεται και ένα άλλο θέμα, που σπανίως αναδεικνύεται: ο σεβασμός των ίδιων των δημοσιογράφων στη δουλειά τους και στη ιδιότητά τους. Οι πολιτικοί που στρέφονται κατά του Τύπου μπορεί να επιδιώκουν την ασυδοσία. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι δημοσιογράφοι νομίζουν ότι την έχουν ήδη κατακτήσει.

Ασφαλώς στη Δημοκρατία δεν νοείται κανένας περιορισμός στην ελευθεροτυπία και κανενός είδους λογοκρισία. Ο τελικός κριτής για τα ΜΜΕ είναι ο πολίτης. Όπως έλεγε ο Καμύ,»ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός η κακός, αλλά ο Τύπος με περιορισμούς δεν μπορεί παρά να είναι κακός».

Ωστόσο η ελευθερία δεν καθιστά τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους υπεράνω του νόμου και υπεράνω κριτικής. Ιδίως όταν είναι οι ίδιοι που δεν χρησιμοποιούν αυτή την ελευθερία για να υπηρετήσουν την ενημέρωση, την αλήθεια, την κριτική, τον έλεγχο της εξουσίας και την υπεράσπιση αξιών. Τη θέτουν στην υπηρεσία πολιτικών και οικονομικών παραγόντων ή του εαυτού τους.

Δικαίωμά τους. Και γι’ αυτό κρίνονται. Αλλά σ’ αυτή τη περίπτωση η ελευθερία του Τύπου και η δημοσιογραφία δεν κινδυνεύουν από κανέναν πολιτικό και από κανέναν μηνυτή. Κινδυνεύουν από τους ίδιους. Για την ακρίβεια αυτός ο κίνδυνος έχει ήδη διαβρώσει τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα σε βαθμό που από μεγάλο μέρος τους πληθυσμού θεωρείται κακόφημο επάγγελμα και η αναξιοπιστία των ΜΜΕ διευρύνεται διαρκώς. Η δημοσιογραφία απειλείται από πολιτικούς, αλλά διασύρεται από δημοσιογράφους.

Για την κατάπτωση της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν ευθύνονται οι «διώκτες» των ΜΜΕ. Ευθύνονται οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που μετατρέπουν ενίοτε ακόμη και τις διώξεις τους σε εργαλεία ενός κόμματος κατά του άλλου. Που εντάσσουν τη λειτουργία τους σε συστήματα εξουσίας.

Κυρίως ευθύνονται για την κακή ποιότητα της δουλειάς τους. Για το ύφος της δημόσιας παρουσίας τους, για την ανεύθυνη λειτουργία τους, για την υστεροβουλία και την ιδιοτέλεια, για τη στράτευσή τους σε μηχανισμούς συμφερόντων, για την παραβίαση όλων των δημοσιογραφικών αρχών, για την αυτοαναγόρευσή του σε κήνσορες και συχνά σε εκτελεστές της αισθητικής, της ευπρέπειας και της νοημοσύνης του κοινού.

Η δημοσιογραφία δεν μπορεί να βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία, γιατί τότε δεν είναι δημοσιογραφία. Ο δημοσιογράφος που δεν πετάει στο καλάθι το non paper που του στέλνουν τα Γραφεία Τύπου, που είναι φανερός ή κρυφός μέτοχος σε οικονομικές δραστηριότητες, που δρα ως διαμεσολαβητής, που κάνει «μπίζνες» και άλλα προσοδοφόρα κόλπα, που εμφανίζεται ως αυλικός και ως γελωτοποιός του βασιλέως, δεν είναι λειτουργός της ενημέρωσης. Υπηρετεί την παραπληροφόρηση και τη σκοπιμότητα.

Πώς θα εμπιστευθεί ο πολίτης τον δημοσιογράφο ως σύμμαχό του, όταν καθημερινά δημοσιογράφοι ασχημονούν, χυδαιολογούν, μεροληπτούν, ομνύουν σε κομματικές επιδιώξεις και οικονομικά συμφέροντα, προχειρολογούν και συχνά ψεύδονται ή κατασκευάζουν ειδήσεις και εκδοχές των πραγμάτων; Όταν εμφανίζουν την άποψή τους- που είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους -ως στοιχείο της επικαιρότητας, στη θέση των πραγματικών γεγονότων;

Γιατί να τους θεωρήσει λειτουργούς της ενημέρωσης υπέρ της κοινωνίας, όταν διαπιστώνει ότι πλουτίζουν με αδιαφανείς τρόπους ήτοι με έσοδα πέρα από το μισθό τους- και προβάλλουν προκλητικά τα σύμβολα του πλουτισμού τους, όταν βρίσκονται με το αζημίωτο -φανερά ή όχι -στην υπηρεσία οικονομικών παραγόντων, κομμάτων, αν δεν έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι προσωπικά συμφέροντα με εξωδημοσιογραφικές δραστηριότητες; Αγανακτούμε για το «πόθεν έσχες» ενός ταλαιπωρημένου βουλευτή, αλλά θα φρίξουμε από το «πόθεν έσχες» κάποιων αστέρων της δημοσιογραφίας…

Γιατί να τους θεωρήσει αμερόληπτους όταν έχουν εντάξει ευθέως στη δουλειά τους την προβολή πάσης φύσεως προϊόντων και υπηρεσιών- όχι ως κανονική διακριτή διαφήμιση, αλλά ως …ρεπορτάζ- και του υπαγορεύουν ποια τράπεζα, ποια τηλεφωνική εταιρία, ποιο αυτοκίνητο, ποιο σούπερ μάρκετ και πάει λέγοντας, να διαλέξει; Τι σόι δημοσιογραφία είναι αυτή που κάνουν όσοι δρουν ως νομείς και κάτοχοι πόρων από επίσημες και ανεπίσημες δραστηριότητες, από νόμιμο και παράνομο χρήμα, από κρατικές και ιδιωτικές πηγές;

Τι είδους δημοσιογραφία να υπάρξει όταν διευρύνεται το » δημοσιογραφικό προλεταριάτο»- όταν εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, ιδίως νέοι δημοσιογράφοι, προσπαθούν να κάνουν έντιμα τη δουλειά τους με ψίχουλα και συχνά υπό τον έλεγχο μιας διευθυντικής κάστας -στην οποία εισχώρησαν τα τελευταία χρόνια ασυνείδητοι και ημιμαθείς στρατολογημένοι στις επιδιώξεις του αφεντικού που απέκτησε μέσα ενημέρωσης με το κιλό;

Κακά τα ψέματα. Το δημοσιογραφικό επάγγελμά αφήνει ανυπεράσπιστο τον εαυτό του και ο επιλεκτικός συνδικαλισμός εκ μέρους του, κάνει χειρότερη την εικόνα του, αλλά και την πραγματική κατάσταση. Η ΕΣΗΕΑ εκδίδει ανακοινώσεις, αλλά δεν εξέτασε ποτέ αν τηρείται έστω και μια γραμμή από όσα αναφέρονται στις Αρχές Δεοντολογίας της (https://www.esiea.gr/arxes-deontologias/) και του άρθρου 7 του Καταστατικού της (https://www.esiea.gr/katastatiko/ypoxreoseis-kai-dikaiomata-melon/)

Αυτή η δουλειά εκτός την αξιολογική πλευρά στην άσκησή της έχει και διαβαθμίσεις στην ηθική της. Η ιδιότητα του μέλους του επαγγελματικού σωματείου δεν τοποθετεί αυτομάτως κάποιον στην πλευρά του νόμιμου, του σωστού, του δίκαιου και του ηθικού. Αυτές είναι προσωπικές αρετές, δεν είναι συλλογικές ιδιότητες και καθένας πρέπει να τις υπερασπίζεται με τη δουλειά του, με το ήθος του, με την επαγγελματική πρακτική του.

Θέλει αρετή και τόλμη. Σήμερα οι χειρότεροι εχθροί της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι δημοσιογράφοι. Και όταν οι χειρότεροι από αυτούς παίζουν τους ήρωες της ελευθεροτυπίας και τους πιονέρους της Δημοκρατίας το θέαμα εκτός από γελοίο είναι και αποκρουστικό.

---

anoixtoparathyro

---

*

Ελευθερία έκφρασης και επιλεκτική μνήμη...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Τάσου Παππά

Να εξηγηθούμε, μπας και συνεννοηθούμε:

• Αυτοί που μιλούν για αυταρχισμό και για διολίσθηση σε ανελεύθερες πρακτικές με αφορμή την ενεργοποίηση του αυτόφωρου για τους δημοσιογράφους του «Φιλελεύθερου» ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί της... αστικής δημοκρατίας η οποία τάχα απειλείται από τους κατσαπλιάδες της κυβέρνησης που κατά τη γνώμη τους οργανώνουν τον τρίτο γύρο εναντίον του πολιτεύματος -ο πρώτος τον Δεκέμβρη του ’44, ο δεύτερος το 1946 με τον Εμφύλιο, ο τρίτος τώρα. Μια βασική αρχή της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας είναι η τήρηση της νομιμότητας. Κάνω λάθος; Οχι. Ε, λοιπόν, η τήρηση της νομιμότητας επιβάλλει την εφαρμογή του συγκεκριμένου άρθρου. Να καταργηθεί; Σύμφωνοι. Για τους πάντες, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους. Μέχρι να αλλάξει όμως πρέπει να εφαρμόζεται εφόσον το ζητούν οι θιγόμενοι. Αυτονόητο; Οπωσδήποτε. Βεβαίως υπάρχει και το δικαίωμα της ανυπακοής σε έναν άδικο νόμο (φιλελεύθεροι διανοούμενοι το έχουν προτάξει, όχι τίποτε αριστεροί λαϊκιστές), αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα και δεν νομίζω ότι κολλάει στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού δεν το επιστράτευσαν οι εμπλεκόμενοι.
• Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης δεν γίνεται να το επικαλούμαστε κατά πώς μας βολεύει ή κατά πώς εξυπηρετεί την ιδεολογική στράτευσή μας. Οταν θύματα είναι πρόσωπα που μισούμε δεν τρέχει τίποτε και όταν θύματα είναι πολιτικοί φίλοι μας χαλάμε τον κόσμο; Πρέπει να προστατεύονται και οι Μαυρίδης, Λάμψιας, Γαλανού («Φιλελεύθερος») και οι Βαξεβάνης («Documento»), Καψώχας (ΕΡΤ). Οι πρώτοι πλήττονται από μια φασίζουσα κυβέρνηση, οι δεύτεροι τα θέλουν και τα παθαίνουν; Αυτοί που βγήκαν στα κεραμίδια να διαμαρτυρηθούν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν οι δημοσιογράφοι του «Φιλελεύθερου» (κόμματα, μέσα ενημέρωσης, δημοσιογραφικές ενώσεις), πού είχαν κρυφτεί όταν διωκόταν ο Βαξεβάνης για δημοσιεύματα; Γιατί απαίτησαν την απομάκρυνση του Καψώχα επειδή εξέφρασε τη γνώμη του για τον αρχηγό της Δεξιάς; Το επιχείρημα ότι ο Καψώχας εργάζεται στη δημόσια τηλεόραση και πρέπει να είναι προσεκτικός είναι αστείο. Δηλαδή στη δημόσια τηλεόραση το δικαίωμα περιορίζεται; Ωραία άποψη! Οταν ο Καψώχας είχε επιτεθεί με σφοδρότητα στον Ευκλ. Τσακαλώτο δεν θυμάμαι να είχε ζητήσει η Ν.Δ. από τους προϊσταμένους του στη δημόσια τηλεόραση να τον επαναφέρουν στην τάξη. Δεν θυμάμαι τους λαλίστατους δημοσιολόγους να έχουν εξεγερθεί με την... ανοίκεια επίθεση στον υπουργό Οικονομικών. Προφανώς γιατί συμφωνούσαν. Τότε βεβαίως είχαν ενοχληθεί κυβερνητικοί παράγοντες.
• Δήλωσε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πρώην αντιπρόεδρος, πρώην υπουργός πολλών κυβερνήσεων και σημερινός βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ευάγγελος Βενιζέλος ότι με τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001 το συγκεκριμένο άρθρο τέθηκε ουσιαστικά εκτός ισχύος. Να το δεχθώ. Εγκριτος συνταγματολόγος είναι, κάτι παραπάνω θα γνωρίζει από τους κοινούς θνητούς. Προκύπτει όμως το ερώτημα: Από το 2001 μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Παπαδήμου, Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.), γιατί καμία δεν φρόντισε να αποσύρει το επίμαχο άρθρο; Στις περισσότερες απ’ αυτές συμμετείχε ο κ. Βενιζέλος και κατείχε σημαντικά πόστα. Ο λόγος του περνούσε. Γιατί δεν υποχρέωσε τους πρωθυπουργούς να καταργήσουν την αντισυνταγματική ρύθμιση;
• Και κάτι τελευταίο που αφορά στενά τον δημοσιογραφικό κόσμο. Υπάρχουν ΜΜΕ που έχουν αποκαλύψει «σκάνδαλα» πολιτικών αντιπάλων τους, ανταγωνιστών τους, παραγόντων της διοίκησης, επιχειρηματιών. Δεν μπόρεσαν να αποδείξουν με στοιχεία τις καταγγελίες τους. Επεσαν μηνύσεις και αγωγές, έχασαν τις δίκες, ζήτησαν συγγνώμη και επανόρθωσαν. Με μία διαφορά. Ενώ το ξεφώνημα έγινε πρωτοσέλιδα, η συγγνώμη καταχωνιάστηκε κάπου στις μέσα σελίδες στα όρια ενός μονόστηλου και χρειαζόσουν μεγεθυντικό φακό για να το εντοπίσεις. Οι πολίτες τι θυμούνται; Το πρωτοσέλιδο ή το μονόστηλο; Το πρωτοσέλιδο φυσικά. Μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης ο θιγόμενος ήταν τουλάχιστον ύποπτος. Είναι αυτό δίκαιο;

Ανάγωγα

Επίθεση από φασίστες δέχτηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντινέας στην Καλαμάτα, επίθεση από φασίστες δέχτηκε ο πρώην υπουργός της Ν.Δ. Καλαντζής στην Καβάλα. Αυτά για να μαθαίνουν μερικοί ότι ο φασισμός δεν πιάνεται φίλος. Αν δεν πας με τα νερά του, θα προσπαθήσει να σε τσακίσει. Κλείνοντάς του το μάτι τον αποθρασύνεις. Και στην πρώτη «στραβή» που θα κάνεις -τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν θα την ακυρώσω αν τη βρω ψηφισμένη, δήλωσε ο κ. Μητσοτάκης- θα σε περιμένει στη γωνία.

---

Εφημερίδα των Συντακτών

---

*

Όταν ο Ευ. Βενιζέλος ξεχνάει π.χ. τον 2328/1995 κ.ά.

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Για να ζορίσεις ένα δημοσιογράφο υπάρχουν δύο τρόποι (τουλάχιστον, αλλά εδώ μιλάμε για τους νόμιμους).

Ο πρώτος είναι η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, με διαδικασία αυτοφώρου. Είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες με τους συναδέρφους του "Φιλελεύθερου". Έχει όμως το σκηνικό ξαναγίνει πολλές φορές και από όλες τις πλευρές (π.χ. νωρίτερα στη χρονιά με τη μήνυση Σαμαρά κατά Βαξεβάνη, με τα "σκουξίματα" τότε από την άλλη πλευρά).

Αυτές οι μηνύσεις είναι μια ταλαιπωρία για τον δημοσιογράφο, αν και σπάνια φθάνουν στην άμεση εκδίκαση. Συνήθως το αυτόφωρο δεν εφαρμόζεται, αλλά ο δημοσιογράφος ταλαιπωρείται μια μέρα, μέχρι δηλαδή ο εισαγγελέας υπηρεσίας να ζητήσει περαιτέρω εξέταση, παραπέμποντας το θέμα σε αργότερο χρόνο. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως η ταλαιπωρία θα συνεχιστεί σε τακτική δίκη, όπου ο δημοσιογράφος δεν γνωρίζει καν αν θα έχει τη στήριξη του Μέσου του (π.χ. μπορεί να έχει φύγει από το ΜΜΕ στο οποίο είχε κάνει το όποιο σχόλιο). Και βέβαια αν η δίκη συνεχιστεί σε 2ο βαθμό η ταλαιπωρία εξελίσσεται, μαζί με τα δικαστικά έξοδα κ.ο.κ.

Ο δεύτερος τρόπος τρομοκράτησης δημοσιογράφου είναι ακόμη χειρότερος. Είναι η απαίτηση αποζημίωσης. Εδώ για πολλά χρόνια είχε γονατίσει τον Τύπο ο περίφημος "τυποκτόνος" νόμος Βενιζέλου, 2328/1995, που προέβλεπε υπέρογκα πρόστιμα (με ελάχιστο ποσό για κανάλια τα 30 εκατομμύρια δραχμές, τότε). Ο νόμος αυτός έχει εφαρμοστεί πολλές φορές, ενάντια σε κανάλια, δημοσιογράφους κλπ, με όλες τις επαγγελματικές μας ενώσεις να ζητούν την κατάργηση του, κάτι όμως που για 20 χρόνια δεν γινόταν. 

Ο ίδιος Βενιζέλος βέβαια σήμερα μας λέει πως το "αυτόφωρο (η πρώτη μέθοδος) για δημοσιογράφους είναι αντισυνταγματική διαδικασία" αλλά ξεχνά να μας πει πως ο ίδιος είχε κεντρικό ρόλο να δημιουργηθεί νομικό πλαίσιο για ακόμη αυστηρότερη μέθοδο "ελέγχου" των δημοσιογράφων.

Ο νόμος Βενιζέλου "ψιλοδιορθώθηκε" από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο 4356/2015. Η διόρθωση είναι βέβαια ελλιπής καθώς το μόνο που κάνει είναι να "σβήνει" τις προβλέψεις για ελάχιστα πρόστιμα (μεγάλου ύψους) και να τις αντικαθιστά με μια γενική διατύπωση (σύμφωνη βέβαια με το άρθρο 932 του Αστικού Κώδικα) που μεταφέρει τον καταλογισμό του προστίμου στον δικαστή, ο οποίος καλείται να αποφασίσει το "πόσο μεγάλη είναι η ζημιά από τη δυσφήμιση". Δηλαδή και πάλι μπορεί να επιδικαστεί κάποιο υπέρογκο ποσό, ικανό να γονατίσει ένα ΜΜΕ ή να εξοντώσει έναν δημοσιογράφο.

Που καταλήγουμε; Πως στο θέμα της νομικής ρύθμισης των δημοσιογραφικών θεμάτων, παραμένει εδώ και πολλές δεκαετίες ένα γενικό μπάχαλο με πολλούς νόμους, ασάφειες, πονηρές "επεμβάσεις", επιλεκτικές ρυθμίσεις, παρατάσεις "προσωρινών διατάξεων", αλλά και σαφείς αντιδημοσιογραφικές διατάξεις. Κάτι για το οποίο όλες οι κυβερνήσεις έχουν σοβαρή ευθύνη, καθώς δεν τολμούν να προτείνουν ένα συνολικό πακέτο ρύθμισης (το οποίο πρέπει να είναι και το δυνατόν απλό), κρατώντας αιχμάλωτους δημοσιογράφους και εκδότες στην αοριστία, σε ένα επάγγελμα που έτσι κι αλλιώς έχει στην φύση του τον διαρκή ηθικό αναστοχασμό.

Τα λοιπά στο ΜΜΕ της επιλογής σας...

---

Χρήστος Κτενάς

στο fb

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

«Αντικειμενική» και τίμια δημοσιογραφία

*

Ανασυγκρότηση

***
*

του Δημήτρη Μηλάκα

Ξεκινώντας από τα βασικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δημοσιογραφία, όπως και κάθε δραστηριότητα, δεν ασκείται στο κενό. Οι δημοσιογράφοι είναι (όσο κι αν κάποιοι διαφωνούν) άνθρωποι που έχουν, όπως όλοι, τις αντιλήψεις τους, την ιδεολογία και την προσωπικότητά τους. Με άλλα λόγια κάθε τι που μεταδίδουν ή αναλύουν «παραμορφώνεται» μέσα από την οπτική γωνία που βλέπουν και αντιλαμβάνονται τα πράγματα.

Πέρα από τον ανθρώπινο (ο δημοσιογράφος παραδεχτήκαμε ότι είναι άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι) υποκειμενικό παράγοντα που διαμεσολαβεί μεταξύ του γεγονότος και του αναγνώστη / ακροατή / τηλεθεατή, η είδηση είναι καταδικασμένη να υποστεί και την παραμόρφωση που επιβάλλει η οπτική γωνία (δηλαδή η γραμμή ή τα συμφέροντα) του Μέσου το οποίο την παρουσιάζει.
Αυτό, θέλουμε - δεν θέλουμε, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναζητούμε / διεκδικούμε τη θέση μας όλοι όσοι εμπλεκόμαστε στο «κύκλωμα» της ενημέρωσης. Μέσα απ’ αυτό το πλαίσιο είναι υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων και το κοινό να επιλέξει αυτό που του ταιριάζει και να κρίνει.

Ο δημοσιογράφος εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός. Μπορεί ωστόσο να είναι έντιμος. Αρκεί:

● Να μην παραποιεί την αλήθεια.
● Να μην έχει κρυφό (γραφεία Τύπου υπουργείων, οργανισμών, κομμάτων) αφεντικό.
● Να μην παζαρεύει με την εξουσία τη θέση εργασίας του (πόσες και πόσες θέσεις εργασίας άραγε εξασφαλίζονται με κομματικές υποδείξεις και διαπιστευτήρια;).
● Να υποτάσσει το σχόλιο και την άποψή του στην πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει πρώτα και κύρια να προβάλει πριν την αναλύσει.

Τα πιο πάνω αυτονόητα και ελάχιστα για μια καθαρή και έντιμη δημοσιογραφική δραστηριότητα είναι προφανές ότι το τελευταίο διάστημα έχουν σαρωθεί από τις σκοπιμότητες αυτών που διαχειρίζονται τα media (τα ιδιωτικά και δυστυχώς τα δημόσια), τοποθετώντας τα δίπλα σε αυτούς που υποστηρίζουν και απέναντι στους άλλους που πολεμούν.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο είναι φυσικό να φυτρώνουν και να ευδοκιμούν οι... κατάλληλοι δημοσιογράφοι - πιστόλια, οι οποίοι προσφέρουν με το αζημίωτο τις υπηρεσίες τους δίνοντας το στίγμα σ’ έναν ολόκληρο κλάδο, ο οποίος τελικά παραδόθηκε και βουλιάζει στον βούρκο της ανυποληψίας...

---

topontiki.gr

---

*

Καταλαβαίνουν τι κάνουν εκεί στην ΕΣΗΕΑ;

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Αλήθεια, συμφωνούν όλες

οι δημοσιογραφικές παρατάξεις της ΕΣΗΕΑ;

του Τάκη Ψαρίδη

Καταλαβαίνουν τι κάνουν εκεί στην ΕΣΗΕΑ; Στρατεύτηκαν στην πολιτική και ξέχασαν την δημοσιογραφία; Ξέχασαν τι είναι είδηση, πληροφορία, ρεπορτάζ, σχόλιο, άποψη; Η άποψη του Καψώχα είναι ανυπόστατη και ακραία και προσωπικά διαφωνώ μαζί της, όμως είναι άποψη!!! Δεν είναι είδηση, δεν είναι πληροφορία, δεν είναι ρεπορτάζ, (η διαστρέβλωση των οποίων πρέπει να τιμωρείται) δεν είναι εξύβριση, δεν είναι ούτε καν χαρακτηρισμός, είναι καθαρό σχόλιο και άποψη!!

Είπε ο συνάδελφος ότι η ομιλία του κου Μητσοτάκη του θύμισε κάποιον θεωρητικό του μουσολινικού φασισμού. Μεγάλο λάθος. Η ομιλία αυτή παραπέμπει καθαρά στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, στον Φρίντμαν και στην διαβόητη «σχολή του Σικάγου» που κατάστρεψαν χώρες και οδήγησαν κοινωνίες στην εξαθλίωση. Όμως όχι στον φασισμό. Τέτοιοι συσχετισμοί με το φασισμό είναι όντως επικίνδυνοι γιατί εξωραΐζουν τον φασισμό, όπως από την άλλη και οι συσχετισμοί της κυβέρνησης με την Χούντα εξωραΐζουν την Χούντα.

Όμως για ποιο λόγο καλείται ο συνάδελφος στο πειθαρχικό; Επειδή δεν συμφωνούμε με την άποψη του; Ποιος κώδικας δεοντολογίας το λέει αυτό; Τι μήνυμα στέλνει το κορυφαίο όργανο των Ελλήνων δημοσιογράφων στην κοινωνία και στους νέους δημοσιογράφους, όταν επί πολλά χρόνια τώρα, σιωπά στις καθημερινές ύβρεις και χυδαιότητες, ακόμα και προς τους θεσμούς, όταν σιωπά στην απροσχημάτιστη προπαγάνδα, στην αλητεία και στο όργιο ψεύτικων ρεπορτάζ και ειδήσεων, τι μήνυμα στέλνει;; Ότι αποδεχόμαστε τα ψέματα και τις ύβρεις, αλλά τιμωρούμε το σχόλιο και την άποψη;

Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Ότι επικροτούμε μια δημοσιογραφία χωρίς σχόλιο; Ότι η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν έχει δικαίωμα στο σχόλιο ενώ τα ιδιωτικά ΜΜΕ έχουν δικαίωμα στην ύβρη και στο ψέμα; Ότι «μαυρίζουμε» την οθόνη σε ό,τι δεν συμφωνούμε όπως ήδη έχει γίνει; Ότι οι δημοσιογράφοι με αντίθετη άποψη, παραπέμπονται στο πειθαρχικό και κατ επέκταση, αύριο, οι πολίτες στα ξερονήσια; Αλήθεια συμφωνούν όλες οι δημοσιογραφικές παρατάξεις της ΕΣΗΕΑ; ΄Η σιωπούν κατά το δοκούν ως συνήθως;

---

anoixtoparathyro

---

*

Η δημοσιογραφία των yes men είναι εδώ...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Διευθυντές που ενδιαφέρονται πρώτιστα

να μη δυσαρεστήσουν προέδρους και αφεντικά

Προτιμώνται οι εύκολα διαχειρίσιμοι, οι ανειδίκευτοι που δεν απειλούν τις θέσεις μας και οι yes men γενικώς

Ο Στέλιος Σοφιανός με ένα εκτενές σχόλιό του στο fb δίνει την σημερινή εικόνα της δημοσιογραφίας. «Ολα τα λεφτά» όμως είναι το σχόλιο της Χριστίνας Αμερικάνου κάτω από την ανάρτηση Σοφιανού που με λίγα λόγια περιέγραψε τις παθογένειες της δημοσιογραφίας. Διαβάστε τα:

H ανάρτηση του Στέλιου Σοφιανού:

Βγαίνουμε από το ΟΑΚΑ, στον δρόμο έως το πάρκιν δεν υπάρχει αεκτζής από 10 έως 80 ετών που να μη συζητάει για τις εξοργιστικά ανόητες ενέργειες - αποβολές του Λόπες και του Λιβάια.Μπαίνουμε αυτοκίνητο, ανοίγω ραδιόφωνο, διακόπτει τον αναλυτή ο παρουσιαστής για να ακούσουμε δηλώσεις Μελισσανίδη κατά την έξοδό του από το γήπεδο. Κανείς από τους ρεπόρτερ δεν του κάνει την ερώτηση που καίει τον οπαδό, που ενδιαφέρει ακόμη και μένα που δεν είμαι ΑΕΚ: "πώς κρίνετε τις ενέργειες των δύο παικτών και πώς σκέφτεστε να αντιδράσετε με δεδομένες και τις τόσες απουσίες που έχει η ομάδα; θα πάρετε παίκτη για να καλύψει το κενό του Λιβάια στα ματς του Ομίλου;".Κάτι τέτοιο ρε παιδί μου. Και ας απαντήσει ο Μελισσανίδης και με τα τετριμμένα. Ρώτα εσύ και άστον να δούμε τι θα πει. Αντιθέτως τον " ρωτάνε" το τίποτα, όπως " ανεβαίνει η ΑΕΚ επίπεδο με την πρόκριση στους Ομίλους"; Και απαντάει ο γάτος το αυτονόητο: "Δεν νομίζω ότι χρειάζεται αυτή η ερώτηση, εννοείται ότι ανεβαίνει". Τον προσβάλει δηλαδή τον δημοσιογράφο σε ζωντανή σύνδεση και καλά του κάνει.Φεύγει ο Μελισσανίδης και ελπίζω να έφτασε ο άνθρωπος στο αυτοκίνητό του χωρίς να γλιστρήσει στα σάλια των δημοσιογράφων, περνάνε 3-4 λεπτά και ξανά σύνδεση με το ΟΑΚΑ να ακούσουμε τον Λιβάια. Οπα, λέω, εδώ ακούμε, δεν γίνεται, θα τον ρωτήσουν. Πρώτη ερώτηση όχι, δεύτερη ερώτηση επίσης, στην τρίτη ένα παλικάρι τον ρωτάει αν είναι στεναχωρημένος που θα χάσει αγώνες λόγω της αποβολής. Αν ο Λιβάια ήταν Μελισσανίδης θα απαντούσε "πετάω από τη χαρά μου", δεν είναι όμως, είπε κάτι "είμαι αλλά χαίρομαι για την ομάδα" και αφού κανείς δεν τον ρώτησε κάτι άλλο, μας χαιρέτησε και πήγε για σάουνα, να καλμάρει.Λοιπόν, τα πράγματα είναι σοβαρά. Και δεν είναι μόνο απόψε, είναι σχεδόν κάθε μέρα και σε πολλά γήπεδα, σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και web και για πολλά πολλά χρόνια τώρα. Και δεν είναι δυστυχώς "προνόμιο" των αθλητικών... Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, κανένας ψόγος, ότι η κυριαρχία της μη δημοσιογραφίας είναι καθολική και σε όλα τα επίπεδα. Και γίνεται ανεκτή, όχι από τον απαιτητικό ακροατή βεβαίως, αλλά από την πλέμπα. Γιατί και εμείς πλέμπα είμαστε. Τουλάχιστον όσο τα επιτρέπουμε και δεν απαιτούμε από κάθε δημοσιογράφο, ανεξαρτήτως ηλικίας, ειδικότητας κλπ κλπ να κάνει τουλάχιστον το αυτονόητο: να σέβεται τον εαυτό του.
(μην αρχίσετε τις δικαιολογίες, ούτε τις νεκρολογίες, αλλού αυτά).Μπράβο στην ΑΕΚ είπαμε;

Την ανάρτηση Σοφιανού σχολίασε η Χριστίνα Αμερικάνου:

Και κάπου εδώ να θυμίσουμε τις τεράστιες ευθύνες των υπευθύνων -προϊσταμένων- διευθυντών που ενδιαφέρονται πρώτιστα να μη δυσαρεστήσουν προέδρους και αφεντικά, να βγει και αυτός ο μήνας, να μη χάσουν οι ίδιοι τη δουλειά τους. Ο υφιστάμενος νιώθει μια χαρά όταν ουδείς τον διορθώνει, τον παρατηρεί, τον βελτιώνει! Ο ίδιος αυτός υφιστάμενος έχει τοποθετηθεί τις περισσότερες φορές από τηλέφωνο του προέδρου, αφεντικού κλπ κλπ. Προτιμώνται οι εύκολα διαχειρίσιμοι, οι ανειδίκευτοι εργάτες που δεν απειλούν τις θέσεις μας και οι yes men γενικώς! Αν ο υφιστάμενος μπει στη μύτη του "ηγέτη" πρόθυμα απανταχού γιουσουφάκια λιβελλογραφούν εναντίον τού "ατίθασου ρεπόρτερ" για να του στείλουν το μήνυμα. Κάποιες φορές χειροδικούν κιόλας. Το σκηνικό είναι ζοφερό, και δεν θα αλλάξει αν στη δουλειά δεν μπουν καταρτισμένοι συνάδελφοι έτοιμοι να πουν "όχι" στο αφεντικό. Οι υφιστάμενοι βρίσκουν και τα κάνουν ή ξέρουν πως αν λειτουργήσουν διαφορετικά δεν θα καλυφθούν από την ηγεσία του μέσου τους! Καλημέρα και ωραία είναι να λέγονται πράγματα που λέμε όλοι οι κανονικοί μεταξύ μας.

---

zoornalistas

---

*

Δημοσιογραφία: Επαγγελματίες απολογητές (και σκουλήκια)

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Προς όψιμους «εργολάβους»:

όταν τρώνε δεν μιλάνε (για αρχές, αξίες, ιδεολογίες κλπ)

Οι γενικεύσεις βοηθούν στην περιγραφή ενός συνόλου έστω κι αν κατά περίπτωση αδικούν κάποια υποσύνολά του. Μια τέτοια «πετυχημένη» γενίκευση έχει διατυπωθεί εδώ και χρόνια με τρεις λέξεις: Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι.

Συνεχίζοντας την γενίκευση μπορεί κάποιος να δει το πλαίσιο (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) μέσα στο οποίο μεγαλουργούν αλήτες και ρουφιάνοι εμφανιζόμενοι ως δημοσιογράφοι. Τα ΜΜΕ πρώτα απ όλα και σε τελική ανάλυση είναι μηχανισμοί απολογισμού (θετικού) ενός συστήματος (κόμμα- κυβέρνηση- επιχειρηματικά συμφέροντα) που τα δημιούργησε και τα επιχορηγεί. Είναι προφανές ότι οι αλήτες και οι ρουφιάνοι διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα ως απολογητές των θέσεων και της γραμμής του κόμματος, της όποιας κυβέρνησης και των όποιων επιχειρηματικών συμφερόντων κρύβονται (ή φαίνονται) πίσω από το Μέσο στο οποίο εργάζονται.

Δεύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα για αλήτες και ρουφιάνους είναι η ευκολία με την οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να γλείψουν εκεί ακριβώς όπου τον προηγούμενο καιρό έφτυναν είτε γιατί άλλαξαν (σύστημα) αφεντικό είτε γιατί το αφεντικό τους άλλαξε γραμμή και στόχους.

Ανάμεσα στους ρουφιάνους και τους αλήτες υπάρχει μια ευδιάκριτη υποκατηγορία: τα σκουλήκια. Είναι αυτοί που «έμαθαν» τη δημοσιογραφία ως εγκάθετοι ξεκινώντας ως ορντινάντσες κομματικών λογοκριτών ή ξεσκολισμένων αληταράδων της δημοσιογραφικής πιάτσας και συνεχίζουν να κάνουν το μόνο που γνωρίζουν: να ξεσκονίζουν και να γλείφουν. 

Το ενοχλητικό με αυτό το είδος «δημοσιογράφων» δεν είναι η έξη τους προς την απολογία για χάρη των αφεντικών τους. Ετσι αντιλαμβάνονται και ενδεχομένως είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Η αηδία που προκαλούν προκύπτει από το θράσος με το οποίο γλείφουν (εκεί που έφτυναν) επιχειρηματολογώντας ταυτόχρονα για το πόσο νόστιμο είναι…

* από το fb του Δημήτρη Μηλάκα 

---

*

Ήταν κάποτε ένας -διαπλεκόμενος- Τύπος

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Από τη Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ της Κυριακής

Η είδηση του μιντιακού ρεπορτάζ δεν φαίνεται να σοκάρει κανέναν. Όλες μαζί οι κυριακάτικες εφημερίδες πουλάνε στο περίπτερο κάτι περισσότερο από 200 χιλιάδες φύλλα. Δεκατρία συνολικά έντυπα έχουν μόλις 200 χιλιάδες αναγνώστες! Όταν πριν 20 χρόνια, πούλαγαν περί το ενάμισυ εκατομμύριο και πριν δέκα χρόνια περί τις 800 χιλιάδες φύλλα. Το γεγονός δεν δείχνει να πτοεί τους νυν μιντιάρχες οι οποίοι συνεχίζουν την ίδια ακριβώς τακτική. Αυτή που έφερε τον έντυπο Τύπο στο χείλος της εξαφάνισης. Δεν επενδύουν στη μοναδική δύναμη που διαθέτουν, το δημοσιογραφικό προσωπικό και την άσκηση της δημοσιογραφίας. Απολύουν, δεν πληρώνουν μισθούς, δεν ενδιαφέρονται για γεγονότα και ειδήσεις αλλά-όπως πάντα-λειτουργούν τις εφημερίδες τους ως φορείς άκησης πιέσεων και ποικίλων εκβιασμών. Ως στρουθοκάμηλοι, βάζουν το κεφάλι στην άμμο και δεν βλέπουν πως απλά θα εξαφανιστούν.

Και μαζί με τις εφημερίδες θα εξαφανιστεί η μοναδική πηγή άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Γιατί εκτός από τα non paper κυβέρνησης, υπουργείων, πολιτικών κομμάτων, πολιτικών προσώπων, θεσμικών οργάνων, τηλεοπτικών καναλιών, φανερών και αφανών επιχειρηματικών συμφερόντων, εκτός από τα κυβερνητικά και ελεγχόμενα κομματικά ρεπορτάζ του ΑΠΕ και της κρατικής τηλεόρασης, με τα οποία τροφοδοτείται μια τεράστια μηχανή χειραγώγησης σε τηλεόραση και Διαδίκτυο, μόνο σε εφημερίδες μπορεί να βρεί κάποιος έρευνες, ρεπορτάζ, ειδήσεις και ενίοτε, αποκαλύψεις. Μόνο στις εφημερίδες σιγοκαίει ακόμη η καρδιά του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Οι εφημερίδες και η δημοσιογραφία από πάντα ήταν μέσον και σκοπός προπαγάνδας και χειραγώγησης των πολιτών, της κοινής γνώμης. Με όρους όμως και κανόνες για τους οποίους δημιουργήθηκε ολόκληρη επιστήμη. Στην Ελλάδα πολύ πριν την κρίση στον παγκόσμιο έντυπο Τύπο, την εποχή του ευρώ και του εκσυγχρονισμού, ο Τύπος μαζί και οι δημοσιογράφοι εκμαυλίστηκαν, χειραγωγήθηκαν επιχειρηματικά και ιδεολογικά. Παρέδωσαν τις εφημερίδες και τη δημοσιογραφία σε κάθε είδους συμφέροντα για να γίνουν κάποιοι λοχαγοί της δημοσιογραφίας, στρατηγοί και εκδότες. Η λειτουργία του Τύπου ήδη από το 1998 και μετά ως μέσον επίθεσης ενάντια στην κοινωνία και το λαό, ενάντια δηλαδή στους ίδιους τους «πελάτες» των εφημερίδων, ήταν η αρχή τους τέλους τους. Με τη συκοφάντηση, τρομοκράτηση και επίθεση ενάντια στην κοινωνία, είχαν πρόσκαιρα κέρδη. Αυτά πλέον εξανεμίστηκαν. Τώρα δεν έχουν σε ποιους να απευθυνθούν. Και η κατρακύλα συνεχίζεται…

---

*

Δημοσιογραφικός καφές και άλλες προβλέψεις...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ασπρίσαμε, να πάμε για κανένα μπάνιο…

του Δημήτρη Χατζηνικόλα

Στη δημοσιογραφία η αλήθεια χάνεται κάπου μεταξύ της ανάγκης να γράψει κανείς κάτι και ταυτόχρονα να «εξυπηρετηθεί» η γραμμή του Μέσου που εργάζεται. Έτσι ή κάπως έτσι έχουμε κάθε δύο μήνες εκλογές.

Κάποιος παλιός συνάδελφος μου έλεγε πριν χρόνια στην εφημερίδα που καθόμασταν πλάι πλάι «να πιστεύεις περισσότερο αυτό που δεν ακούγεται καθόλου ή σχεδόν καθόλου… και μακριά από βεβαιότητες. Η πολιτική είναι σαν την άμμο στην παραλία, κάθε πρωί αλλάζει σχήμα ανάλογα με το βραδινό κυματισμό!».

Επί του παρόντος το βοριαδάκι της μεταμνημονιακής μας επιτροπείας δείχνει ευρύ κυβερνητικό ανασχηματισμό (πιο σύντομα απ’ όσο πιστεύουν ή θέλουν ορισμένοι), μια ομιλία του πρωθυπουργού στις 8 Σεπτεμβρίου στη ΔΕΘ που θα ενέχει ρόλο νέων προγραμματικών δηλώσεων για το αμέσως προσεχές διάστημα (οι θιασώτες των εκπλήξεων και όσοι πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας δυνατός παίκτης που όταν χρειάζεται ξέρει να ανακατεύει την τράπουλα μάλλον θα επιβεβαιωθούν) μέχρι να φτάσουμε στον Ιανουάριο του 2019 όπου και πιθανότατα θα έρθει η συμφωνία των Πρεσπών προς κύρωση στην Ελληνική Βουλή.

Χωρίς να διαβάζω τον Μακεδονικό καφέ του κ. Καμένου η δημοσιογραφική μου εμπειρία βλέπει κοντό δρόμο στο τέλος του οποίου υπάρχει πενταπλή κάλπη. Στο μεσοδιάστημα η επικαιρότητα θα «δοκιμαστεί» από τις δικαστικές αποφάσεις για τα μεγάλα σκάνδαλα του παρελθόντος, την κυβερνητική πρόταση για τη Συνταγματική αναθεώρηση και κυρίως την καθιέρωση της απλής αναλογικής από τις επόμενες εκλογές, την απόφαση για κατάργηση (με ν/σ παρακαλώ) της μείωσης της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις από 1/01/2019 και τις όποιες αντιδράσεις στο εξωτερικό τη συνοδεύσουν και μερικά ακόμη που σήμερα δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει.

Ο δημοσιογραφικός καφές έχει εικόνα και για μετά τις εκλογές αλλά δεν είναι του παρόντος. Να περιμένετε πάντως μεγάλες εκπλήξεις και αναλόγου μεγέθους κωλοτούμπες. Και μακριά από τους δημοσκόπους. Λένε τις αλήθειες που θέλουν ν’ ακούσουν οι πελάτες τους. Κι επειδή ο απλός ψηφοφόρος με μέσω μισθό κάπου στα 900 ευρώ δεν μπορεί να πληρώνει δημοσκόπους αλλά μπορεί να ψηφίζει το πλέξιγκλας είναι ο ασφαλέστερος κριτής. 

---

documento

---

*

Ο… Φιλελεύθερος κ. διευθυντής με την αργομισθία στο δημόσιο

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ο δημόσιος υπάλληλος που μισεί το δημόσιο

Παναγιώτης Λάμψιας

Θα περίμενε κανείς ότι πίσω από τα έντυπα που μηρυκάζουν τα περί κακού και άκρως δυσλειτουργικού δημοσίου βρίσκονται άνθρωποι που κάθε άλλο παρά σχετίζονται με το κράτος. Είναι όμως έτσι;

Ρεπορτάζ: Μάριος Αραβαντινός

Αν στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα απαντήσατε «ναι» κάνατε λάθος. Και τούτο διότι το πρώην στέλεχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και διευθυντής σήμερα της εφημερίδας «Φιλελεύθερος», η οποία στηρίζει ανοικτά τη γραμμή της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, λαμβάνει εδώ και χρόνια έξτρα μισθό από το δημόσιο. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Λάμψια, ο οποίος εμφανίζεται να εργάζεται στον ΟΑΕΔ ως δημοσιογράφος και συγκεκριμένα ως υπάλληλος της Διεύθυνσης Γραμματείας Διοικητή.

Ο Π. Λάμψιας, το όνομα του οποίου υπήρχε (αν και ο ίδιος το αρνήθηκε) και στη λίστα Λαγκάρντ, προσλήφθηκε στο δημόσιο, όπως πληροφορείται το Documento, το μακρινό 1989. Το πόσες φορές πάτησε από τότε το πόδι του στον ΟΑΕΔ είναι άγνωστο, αν και η απουσία του, όπως ψιθυρίζεται στα πηγαδάκια του οργανισμού, είναι εδώ και χρόνια αισθητή. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που στις αρχές του 2015 η νέα διοικήτρια του ΟΑΕΔ, Μαρία Καραμεσίνη, του επέβαλε ποινή αργίας, ενώ παραπέμφθηκε και στο πειθαρχικό όργανο του υπουργείου Εργασίας, το οποίο επικύρωσε την ποινή θέτοντάς τον σε αργία για έναν χρόνο.

Κατά πληροφορίες, ο διευθυντής του «Φιλελεύθερου» υποστήριξε ότι «διώκεται πολιτικά», με αποτέλεσμα να διαταχθεί ένορκη διοικητική εξέταση (ΕΔΕ) ώστε να διαπιστωθεί αν πράγματι εκτελούσε τα καθήκοντά του στον οργανισμό. Τελικά πριν από περίπου τρεις μήνες ο Π. Λάμψιας σταμάτησε να λαμβάνει τον μισθό του κατόπιν σχετικής απόφασης του ΟΑΕΔ, ενώ το πόρισμα της ΕΔΕ τέθηκε πρόσφατα υπόψη των αρμόδιων οργάνων του υπουργείου Εργασίας, τα οποία σε εύλογο χρονικό διάστημα θα πρέπει να αποφανθούν για το μέλλον του δημοσιογράφου στον οργανισμό.

Το όνομα του Π. Λάμψια, πάντως, βρίσκεται σε μια σειρά από λίστες με ονόματα υπαλλήλων που λαμβάνουν χρήματα ακόμη και για υπερωριακή εργασία ως μέρος του μισθού τους. Πρόκειται για επίσημα έγγραφα του ΟΑΕΔ, στα οποία καθένας μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση με μια γρήγορη αναζήτηση στη Διαύγεια.

Ο δημόσιος υπάλληλος που μισεί το δημόσιο

Αν και δημόσιος υπάλληλος εδώ και περίπου 30 χρόνια, ο διευθυντής του «Φιλελεύθερου» δεν φαίνεται να συμπαθεί το δημόσιο. Δαγκώνοντας κατά κάποιον τρόπο το χέρι που τον ταΐζει, ο Π. Λάμψιας αρθρογραφεί συχνά, άλλοτε καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς του κράτους «για διευθετήσεις συχνά ύποπτες και ενίοτε κραυγαλέες» κι άλλοτε κάνοντας λόγο για «ρουσφέτια στα όρια του νόμου και μερικές φορές και πέραν αυτού», για φωτογραφικές διατάξεις μέσω των οποίων «τρέχουν να τακτοποιήσουν διάφορες υποθέσεις φίλων τους» και για περίεργα ρουσφέτια ημετέρων.

Το ίδιο εξάλλου πράττει και μέσω των πρωτοσέλιδων της εφημερίδας «Φιλελεύθερος», η οποία συχνά γράφει για «παρακράτος» και «καθεστώς», ενώ πολλές φορές από τότε που ο Π. Λάμψιας ανέλαβε διευθυντής της έχει κυκλοφορήσει με ρεπορτάζ για «προσλήψεις από το παράθυρο», για «βιομηχανία διορισμών» και για «επέλαση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο κράτος», ακόμη και με αποκάλυψη για δημόσιο υπάλληλο ο οποίος έχρησε εαυτόν ανάπηρο για να πάρει πλήρη σύνταξη.

Η δαιμονοποίηση

Στα περίπου οκτώ χρόνια της κρίσης στη χώρα μας αν κάτι έχει δαιμονοποιηθεί σχεδόν για τα πάντα, είναι το δημόσιο. Οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν επωδός στα χείλη όσων επιχειρούν να βρουν αποδιοπομπαίο τράγο, το δημόσιο συρρικνώθηκε και απαξιώθηκε όσο ποτέ στο παρελθόν και σημαντική μερίδα του κόσμου πιστεύει και υποστηρίζει με σθένος ότι ο περαιτέρω περιορισμός του κράτους αποτελεί τη λύση στο πρόβλημα.

Η θέση αυτή, που πολιτικά εκφράζεται από το αποκαλούμενο και «ακραίο κέντρο» με κεντρικό πυλώνα τη ΝΔ και τον Κυρ. Μητσοτάκη, τείνει με την αμέριστη βοήθεια μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων που εμφανίζονται περίπου ως αυθεντίες να παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία. Αν κανείς συνυπολογίσει τα δημοσιεύματα που θέλουν το δημόσιο να έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε παραμάγαζο της κυβέρνησης, η οποία κατηγορείται διαρκώς για αθρόους διορισμούς δικών της παιδιών, τότε εύκολα μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύεται η απαξίωση κάθε γραναζιού του κρατικού μηχανισμού.

Ο όψιμος προβληματισμός ορισμένων για ένα δημόσιο που δίχως αμφιβολία υπήρξε υδροκέφαλο και συχνά προβληματικό δημιουργεί όμως ερωτήματα. Ποιον και τι ακριβώς εξυπηρετούν, μα κυρίως ποιοι είναι εκείνοι που με ζέση υποστηρίζουν τα τελευταία χρόνια την ανάγκη ενός μικρότερου κράτους και αποκαλύπτουν (ή ανακαλύπτουν) το φαινόμενο των διορισμών φίλων ή συγγενών;

---

documentonews.gr

---

*