«Φωτογραφική» διάταξη-δώρο για εκδότες εφημερίδων

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Επιχειρήσεις έκδοσης εφημερίδων πανελλήνιας κυκλοφορίας, που όχι μόνο δεν είναι ασφαλιστικά και φορολογικά ενήμερες, αλλά που οι ιδιοκτήτες τους δεν φρόντισαν καν να προβούν σε ρύθμιση οφειλών, επέλεξε να επιδοτήσει η κυβέρνηση, σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή».

Τούτο προβλέπει απόφαση του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, Στ. Πέτσα. Και αυτή δυστυχώς δεν είναι η μοναδική «φωτογραφική» διάταξη που υπάρχει στην εν λόγω απόφαση, η οποία έχει ως συνέπεια τη στρέβλωση του ανταγωνισμού εις βάρος των συνεπών και υγιών επιχειρήσεων του κλάδου.

Ειδικότερα, ενώ η αρχική απόφαση για το πρόγραμμα ενίσχυσης (πρόκειται για την απόφαση 107/10-6-2019 ΦΕΚ Β’ 2355 που φέρει τις υπογραφές των κ. Χουλιαράκη και Κρέτσου) προέβλεπε ότι μεταξύ των προϋποθέσεων υπαγωγής σε αυτό ήταν οι επιχειρήσεις να διαθέτουν ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα, ή τουλάχιστον να έχουν ρυθμισμένες οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και η ρύθμιση να είναι ενεργή, ήρθε n απόφαση 229/15-10-2019 (ΦΕΚΒ’ 3821) για να καταργήσει τις παραπάνω προϋποθέσεις. Άλλη αναγκαία προϋπόθεση υπαγωγής μιας επιχείρησης στο πρόγραμμα ενίσχυσης ήταν να μην έχει οφειλές προς τους εργαζομένους της από εργατικές απαιτήσεις (δεδουλευμένες αποδοχές, επιδόματα εορτών και αδείας), κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης.

Και αυτή η προϋπόθεση απαλείφθηκε στη νεότερη ΚΥΑ. Η τελευταία προβλέπει ότι στην περίπτωση που υπάρχουν οφειλές στους εργαζομένους, το ποσό της ενίσχυσης εκχωρείται σε αυτούς. Ακόμη και η ημερομηνία έκδοσης της επίμαχης ΚΥΑ είναι ενδεικτική των «διευθετήσεων» που επιχειρεί.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 15 Οκτωβρίου 2019, την ημέρα που εξέπνεε η προηγούμενη προθεσμία υποβολής αίτησης υπαγωγής στο συγκεκριμένο πρόγραμμα ενίσχυσης, προκειμένου να δοθεί παράταση για... τρεις ημέρες, μέχρι δηλαδή τις 18 Οκτωβρίου.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι αυτή η τριήμερη παράταση είναι η δεύτερη που χορηγεί η σημερινή κυβέρνηση.

Η αρχική ΚΥΑ όριζε ως ημερομηνία έναρξης υποβολής αιτήσεων την 22α Ιουλίου 2019 με τη σχετικό περίοδο να διαρκεί για 60 ημέρες. Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019, παραμονή της εκπνοής της παραπάνω προθεσμίας, εκδόθηκε τροποποιητικό της παραπάνω που όριζε ως νέα καταληκτική προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων τη 15η Οκτωβρίου 2019.

Στην αρχικό ΚΥΑ προβλεπόταν η προσκόμιση βεβαίωσης ασφάλισης του ΕΦΚΑ για τους εργαζομένους που απασχολεί η επιχείρηση, ενώ στην τελευταία δίνεται η εναλλακτική για «άλλο νόμιμο δικαιολογητικό του ΕΦΚΑ».

Ερωτήματα επίσης προκαλεί το γεγονός ότι ενώ αρχικά προβλεπόταν η υπαγωγή επιχειρήσεων που έχουν κάνει έναρξη τουλάχιστον 24 μήνες πριν από την υποβολή της αίτησης, στην τελευταία ΚΥΑ το όριο πέφτει στους 18 μήνες. Το ποσό, τέλος, της ενίσχυσης προβλέπεται να καταβληθεί εντός 30 ημερών αντί 60 που είχε καθορισθεί αρχικά...

---

Καθημερινή

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

Εφημερίδες: Δεν τις άντεξε ούτε το μανταλάκι...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Οι «πλαστικές» εφημερίδες

σκοτώνουν τον Τύπο

Η περίπτωση του "Εθνους"

Το ερώτημα ακούγεται όλο και πιο έντονα από αυτούς που ανησυχούν (ή προσποιούνται…) για τις χαμηλές κυκλοφορίες των εφημερίδων. «Πόσες θα μείνουν;» Οι μισοί από αυτούς που ρωτούν και ανησυχούν εάν έδιναν 1,20 στο περίπτερο δεν θα χρειαζόταν να μπουν στον κόπο να ρωτήσουν. Οι εφημερίδες θα είχαν και πάλι ικανοποιητικές κυκλοφορίες. Τις αξίζουν όμως;

Εδώ και πολλά χρόνια έπαψαν να είναι εφημερίδες. Ο ρόλος τους ήταν να ενημερώνουν τον αγουροξυπνημένο αναγνώστη ή αυτόν που γυρνούσε σπίτι από τη δουλειά το μεσημέρι κι ήθελε να χαλαρώσει διαβάζοντας τις ειδήσεις της ημέρας. Υπήρχαν πρωινές (κυκλοφορούσαν γύρω στις 7) και απογευματινές (γύρω στις 12 το μεσημέρι). Σήμερα κυκλοφορούν όλες μαζί αλλά τα νέα είναι ήδη… παλιά! Αρκεί ένα κομπιούτερ ή ένα κινητό και τα μαθαίνεις σε πραγματικό χρόνο μαζί με τους ανθρώπους που γράφουν τις ειδήσεις και πολύ πριν αυτούς που θα σχεδιάσουν τη σελίδα, θα αξιολογήσουν την είδηση και θα την στείλουν στο τυπογραφείο για να τυπωθεί.

Οι εφημερίδες προσπάθησαν να γίνουν μετα-εφημερίδες, οι περισσότερες με λάθος τρόπο. Απεμπόλησαν, στο όνομα της νέας εποχής, τη μαχητικότητά τους. Έγιναν περιοδικά και μάλιστα σε χαρτί εφημερίδας, πούλησαν στοκαρισμένα cd και dvd, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, γενικά ότι έχανε την αξία του στο… παρά πέντε έβρισκε καταφύγιο σε αυτές. Τυλίχτηκαν σε νάιλον σακούλα για να μην… σκορπούν οι προσφορές κι αντί για μανταλάκι (που δεν τις άντεχε) μπήκαν στο ράφι δίπλα στο «μαγικό κουτί» τις συσκευασίες δηλαδή που απευθύνονται στους πιτσιρικάδες και περιέχουν μικρά δώρα. Με τον καιρό εκτός από το μανταλάκι δεν τις άντεχε κι ο αναγνώστης.

Μετα-εφημερίδα δεν μπορεί να είναι αποστειρωμένη, αδιάφορη. Το αντίθετο. Σημαίνει δυναμισμός, γνώμη, μαχητικότητα. Θέλετε ένα παράδειγμα;

Το «Εθνος» πριν τη χούντα δεν είχε ποτέ υψηλές κυκλοφορίες (...)

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΔΩ (pasatempo)

---

"Μιντιακή πιάτσα" - ένα θαύμα ζητείται...

*

Ανασυγκρότηση

***

*

Δημοσιογράφοι έτοιμοι για όλα

Κάποια sites που δεν έχουν πίσω τους εφημερίδες σκίζουν (από επισκεψιμότητα), είναι η αλήθεια και με μεγάλα διαφημιστικά έσοδα (zougla, newsbomb, iefimerida, newsit, newsbeast) που τους επιτρέπουν και να έχουν στο μισθολόγιό τους αρκετό κόσμο -από 20 έως και 50 άτομα- και να πληρώνουν μάλιστα χωρίς καθυστερήσεις τις όποιες (χαμηλές) αμοιβές. 

Την ίδια ώρα στον "αντίπαλο" Τύπο συμβαίνει το "ελα να δεις": η ιστορική "Ναυτεμπορική" μπαίνει σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης (πτώχευση δηλαδή) εν λειτουργία, ένα ημερήσιο φύλλο με κραταιό επιχειρηματία πίσω του να απειλείται με λουκέτο και άλλες δύο εφημερίδες -η μια κυριακάτικη- να αγωνιούν για την ένταξή τους στον οδυνηρό για τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές τους εξωδικαστικό συμβιβασμό - μήπως και καταφέρουν να επιβιώσουν.

Κακά τα ψέμματα! Δεν φταίνε διαχρονικά μόνο οι κυβερνήσεις που δεν μοιράζουν λεφτά (από τον προϋπολογισμό;) στο "χαρτί" όπως διαμαρτύρεται τελευταία η Ενωση Ιδιοκτητών, ούτε η κακή μοίρα των ελλήνων δημοσιογράφων που έχουν σαφέστατα και αυτοί τις ευθύνες τους για την μεγάλη κατηφόρα.

Φταίνε κυρίως τα αφεντικά των "μεγάλων" Ομίλων και των εκδοτικών εταιρειών που δεν ασχολήθηκαν με το προϊόν που στέλνουν στα περίπτερα, διόρισαν βολικούς διευθυντές και απαξίωσαν έναν κλάδο που πριν από μερικά χρόνια ήταν λαμπερός και περιζήτητος για επενδύσεις.
Ταυτόχρονα μείωσαν το προσωπικό και επέβαλαν περικοπές σε όσους έσκυψαν φοβισμένοι το κεφάλι, για να μην χάσουν τις δουλειές τους. Φαύλος κύκλος για όποιον δεν κατάλαβε...

Θα είναι όντως ιδιαίτερα κρίσιμος ο Σεπτέμβριος που έρχεται με κυβέρνηση Μητσοτάκη το πιο πιθανό. Με εκατοντάδες επαγγελματίες να χάνουν τις θέσεις τους στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ και στα γραφεία Τύπου των υπουργείων εν μέσω μυρίων προβλημάτων σ' αυτό που όλοι αποκαλούμε "μιντιακή πιάτσα". 

Ένα θαύμα ζητείται...

Θ. Ζ (αναγνώστης)

---

zoornalistas

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*

Γιατί διαβάζαμε εφημερίδες

*
Ανασυγκρότηση
***
*

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Όσοι γεννήθηκαν μετά το 2000, ή εκεί γύρω, δεν μπορούν να καταλάβουν τη δυναμική που είχε άλλοτε η εφημερίδα. Η ενημέρωση από το ίντερνετ, που από χρόνο σε χρόνο εξαπλώνεται (στρεβλή ενημέρωση σε πολλές περιπτώσεις)
έχει σβήσει τις παλιές εικόνες και έχει κάνει ξεπερασμένες τις συνήθειες άλλων καιρών. Εκείνα τα «προϊστορικά» χρόνια, οι εφημερίδες έμπαιναν στα περισσότερα σπίτια και τα μέλη της οικογένειας, τουλάχιστον τα ενήλικα, την έπαιρναν από χέρι σε χέρι. Τότε τα έντυπα ήταν μοναδική ουσιαστική πηγή πληροφόρησης (ακόμα και για το τι παίζουν τα σινεμά), τα ρεπορτάζ είχαν σφαιρικότητα και υπήρχαν κείμενα που, κατά τη λαϊκή έκφραση, τα «ρουφούσαμε».

Το θυμηθήκαμε αυτό (το φρεσκάραμε στη μνήμη μας για να ακριβολογούμε) διαβάζοντας από την «πηγή» του, δηλαδή από σκαναναρισμένο απόκομμα και όχι πληκτρολογημένο, ένα κείμενο του σπουδαίου Κώστα Σταματίου στα Νέα του 1963 που έφερε στην επικαιρότητα αυτές τις ημέρες μιας δραματικής επετείου το μπλογκ «Πασατέμπος» («Ιστορίες για να περνά η ώρα»). Τότε τα ρεπορτάζ ήταν μεγάλα, ιδωμένα από πολλές πλευρές και βγαλμένα από πολλές πηγές. Το συγκεκριμένο δεν είναι ακριβώς ρεπορτάζ ή μόνο ρεπορτάζ. Είναι αναδρομή, μια σύνοψη γεγονότων, αλλά με πολλές λεπτομέρειες, με μικρές στιγμές βγαλμένες από ρεπορτάζ πολλών ημερών που είχαν προηγηθεί. Στιγμές-θραύσματα γεγονότων που συνέθεταν το μεγάλο παζλ μιας δολοφονίας από το παρακράτος.

Το κείμενο του Κώστα Σταματίου πιάνει το νήμα της τραγωδίας από το πρωινό της 22ης Μαΐου, όταν ο ένας από τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο μεταφορέας και ιδιοκτήτης τρικύκλου Σπύρος Γκοτζαμάνης, πρώην καραγωγέας και «επαγγελματίας παλικαράς», όπως τον χαρακτηρίζει ο δημοσιογράφος, απαντάει στην πρόσκληση τού επιπλοποιού Γιώργου Σωτηρχόπουλου για αγώι το βράδυ, ότι δεν μπορεί να μεταφέρει και να παραδώσει ένα έπιπλο που τότε θα ήταν έτοιμο: «Δυστυχώς, κυρ’ Γιώργη, δεν γίνεται απόψε. Απόψε θα έχουμε γλέντι τρανό. Μέχρι που θα σκοτώσω άνθρωπο», του είπε, όπως κατέθεσε ο Γ. Σωτηρχόπουλος.  (Αργότερα ο επιπλοποιός γι αυτήν την αποκάλυψη δέχτηκε επίθεση, μέχρι αναισθησίας, από «αγνώστους» που παρέμειναν άγνωστοι!)

Το κείμενο του Σταματίου, λοιπόν, «ρουφιέται»! Μεγάλο σε έκταση, αλλά δεν κουράζει στο ελάχιστο. Προσωπικά το διαβάσαμε, έτσι σκαναναρισμένο, με ελαφρά μεγέθυνση στο τάμπλετ, και νιώσαμε την παλιά μυρωδιά τού τυπωμένου χαρτιού. Το θέμα του Κώστα Σταματίου εξηγεί έμπρακτα έναν από τους λόγους για τους οποίους διαβάζαμε μαζικά, σε μεγάλη έκταση, τις εφημερίδες που είχαν κυκλοφορία δεκάδων χιλιάδων και κάποιες εκατοντάδων χιλιάδων φύλλων.

Μάθετε οι νεότεροι και θυμηθείτε το οι παλαιότεροι, διαβάζοντας εδώ, στο pasatempo.wordpress, το θέμα του Κώστα Σταματίου. Αξίζει τον κόπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κόπος…

---

harddog

---
*

Και όλο πέφτουν οι εφημερίδες...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Δεν μας είπε κάτι που δεν γνωρίζαμε η Ελληνική Στατιστική Αρχή: οι κυκλοφορίες των εφημερίδων στην Ελλάδα έχουν πτωτική τάση

Σύμφωνα λοιπόν με την ΕΛΣΤΑΤ, το 2018 σημειώθηκε μείωση κατά 5,9% σε σύγκριση με το 2017 στις συνολικές πωλήσεις εφημερίδων. Και το 2017 σε σχέση με το 2016 είχε μείωση 19,6%. Τουλάχιστον το 2018 είχαμε αύξηση 2% στις ημερήσιες πολιτικές εφημερίδες και αύξηση 6,3% στις οικονομικές.

Συνολικά οι πολιτικές εφημερίδες (μαζί με τις εβδομαδιαίες - κυριακάτικες) είχαν πτώση 3,7% στο σύνολο των πωλήσεων, οι οικονομικές άνοδο 6,3%, οι εφημερίδες μικρών αγγελιών πτώση 10,8%, οι αθλητικές μείωση 12% και οι λοιπές εφημερίδες (π.χ. ποικίλης ύλης, θρησκευτικές κ.λπ.) πτώση 17,7%. Επίσης πέρυσι, οι πωλήσεις των περιοδικών εμφάνισαν μείωση 9,4% εκτός των παιδικών περιοδικών όπου παρατηρείται αύξηση 66,3%.

Γενικώς το «χαρτί» αντιμετωπίζει πρόβλημα παγκοσμίως, αλλά στη χώρα μας, ειδικά με την κρίση, ακόμα περισσότερο. Η λαίλαπα των social media τα παρασύρει όλα. Βέβαια αληθινή ενημέρωση παίρνει κάποιος κυρίως από τις εφημερίδες, στο internet είναι τα περισσότερα αποσπασματικά, η πλειονότητα των αναγνωστών περιορίζεται στους τίτλους μόνο. Οι εφημερίδες έχουν ανάγκη από τη στήριξη της Πολιτείας, αποτελεί θέμα δημοκρατίας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΕΔΩ https://www.e-tetradio.gr/Article/18116/kai-olo-peftoyn-oi-efhmerides

---

e-tetradio

---

*

Οι εκδότες καταστρέφουν τις εφημερίδες

*

Ανασυγκρότηση

***
*

«Πεθαίνει» ο Τύπος στην Ελλάδα λένε.

Φυσικά. Με τέτοιους εκδότες...

Οι κυριακάτικες εφημερίδες λοιπόν αυτή την εβδομάδα θα κυκλοφορήσουν μία ημέρα νωρίτερα, το Σάββατο. Λόγω της αργίας της 25ης Μαρτίου. Πότε είναι 25 Μαρτίου, Κυριακή; Όχι. Σάββατο; Ούτε. Είναι Δευτέρα, την επομένη.

Δηλαδή, οι εφημερίδες της Κυριακής θα βγουν Σάββατο για μία αργία που είναι τη Δευτέρα! Πώς επηρεάζει η Δευτέρα τις εφημερίδες της Κυριακής θα ήταν ένα ερώτημα που δεν χωράει σοβαρή απάντηση.

«Πεθαίνει» ο Τύπος στην Ελλάδα λένε. Φυσικά. Αφού τον... πεθαίνουν οι ίδιοι. Το αναγνωστικό κοινό θα αγοράσει εφημερίδα το Σάββατο το πρωί (με ειδήσεις της Πέμπτης τουλάχιστον, μην σας πω και Τρίτης-Τετάρτης γιατί κλείνουν πολύ νωρίς λόγω των δώρων!) και θα ξαναπάρει πάλι την Τρίτη. Μετά από τρεις μέρες, μετά από 72 ώρες. Για ποια συνήθεια να μιλήσουμε;

Στρέφεται που στρέφεται αλλού για ενημέρωση ο κόσμος εγκαταλείποντας τις εφημερίδες, τώρα θα το κάνει και αναγκαστικά, θέλοντας ή μη, μια και εφημερίδες δεν θα υπάρχουν.

Μιλάμε για κινήσεις αυτοκτονίας. Αλήθεια σε τι θα χαλούσε η αργία της Δευτέρας αν οι εφημερίδες έβγαιναν κανονικά στις μέρες τους;

---

e-tetradio

---

*

Κινδυνεύει η εφημερίδα σου; Θα σου δώσουν χρήματα...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ποιος θα το κρίνει

σε ποιες εφημερίδες θα πάνε τα χρήματα;

Στη διάθεση χρημάτων απευθείας στις εφημερίδες που κινδυνεύουν να κλείσουν, αλλά μόνο για αυτήν τη χρονιά, προσανατολίζεται το υπουργείο Οικονομικών.

Οι συζητήσεις δεν έχουν ολοκληρωθεί, αλλά δείχνει να κερδίζει έδαφος η πρόταση του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής για χορήγηση χρημάτων ανάλογα με τον αριθμό των φύλλων που πωλούν, τον αριθμό των εργαζόμενων με μισθολόγιο και τα έτη κυκλοφορίας. Μπορεί να υπάρχει και σειρά άλλων κανόνων, όπως η προαγωγή της ελευθεροτυπίας και η προάσπιση της δημοκρατίας. Προ της τελικής απόφασης θα υπάρξουν οι συναντήσεις με ΕΣΗΕΑ και ΕΙΗΕΑ στο υπουργείο Οικονομικών.

---

Τυπολογίες

---

*

Εφημερίδες και βιβλία: Μια νέα εποχή

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Όπως διαβάζουμε στα σχετικά δελτία και ρεπορτάζ του εξειδικευμένου Τύπου, μολονότι την τελευταία δεκαετία οι θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ αυξήθηκαν συνολικά κατά 5,4%, στον τομέα των βιβλιοπωλείων και των πρακτορείων Τύπου διαπιστώθηκε μία πελώρια συρρίκνωση: είχαμε πτώση των θέσεων εργασίας κατά 44,3%. Τέτοια μεγάλα ποσοστά πτώσης της απασχόλησης βλέπουμε σε όλο το εύρος της εκδοτο-εκτυπωτικής βιομηχανίας: οι χονδρέμποροι βιβλίων και περιοδικών έχασαν το 37,6% του προσωπικού τους, οι εκδότες παραδοσιακών εφημερίδων το 50,3% των δημοσιογράφων τους, οι εκδότες διαφημιστικών δελταρίων και εκπτωτικών κουπονιών το 56% των υπαλλήλων τους κ.ο.κ. Από την άλλη, στο ίδιο χρονικό διάστημα και στις ίδιες δουλειές, οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 22,5%, προσεγγίζοντας τα 2.900 ευρώ μηνιαίως κατά μέσο όρο σήμερα.

Ο λόγος για τη μείωση του προσωπικού κάθε βαθμίδας στον χώρο των εκδόσεων είναι προφανής, είναι γνωστός και είναι ένας: το ίντερνετ. Κανείς πλέον δεν δίνει σημασία σε έναν διαφημιστικό φάκελο που έρχεται σπίτι του, κανείς δεν χρειάζεται έναν Χρυσό Οδηγό (για την ακρίβεια: είναι σκανδαλώδες να υπάρχουν ακόμη Χρυσοί Οδηγοί), ενώ τα μέσου μεγέθους βιβλιοπωλεία δεν μπορούν να έχουν τις ίδιες προσφορές με τα ηλεκτρονικά. Εδώ και χρόνια, πόσο δε μάλλον σήμερα, οποιοσδήποτε διαθέτει μία σύνδεση με το ίντερνετ έχει άπειρες πληροφορίες στα χέρια του, είτε αυτές είναι οι ειδήσεις για το τσουνάμι στην Ινδονησία ή για την αισχρή εμμονή του Τραμπ με το Μεξικανικό Τείχος, είτε αφορούν εμπορικές και καταναλωτικές προσφορές πάσης φύσεως. Και είναι τόσο πραγματικά πολλές, ποικίλες και φτηνότερες αυτές οι πληροφορίες και προσφορές, που δύσκολα θα τις παραμερίσει για να επιστρέψει σε ένα «κλασικό» πρότυπο.

Παρά ταύτα, στις ίδιες έρευνες βλέπουμε και κάτι άλλο. Κάτι εκ πρώτης όψεως παράδοξο. Μολονότι οι εκδότες εφημερίδων έχασαν συνολικά το 50,3% του προσωπικού τους όπως είπαμε, ή με άλλα λόγια τους μισούς υπαλλήλους τους, οι «New York Times» ΑΥΞΗΣΑΝ το προσωπικό τους από 1.100 το 2014 σε 1.500 σήμερα: +37%! Το ίδιο και η «Washington Post»: το 2013 δεν απασχολούσε περισσότερους από 500 δημοσιογράφους, το 2016 προστέθηκαν στο δυναμικό της άλλοι 100, και σήμερα έφτασε να μισθοδοτεί 825: +65%! Η αυξητική αυτή πορεία μάλιστα θα συνεχιστεί και την επόμενη πενταετία, όπως μαρτυρούν όλοι οι δείκτες.

Τι συμβαίνει με αυτά τα δύο εμβληματικά φύλλα, αλλά και με πολλές άλλες εφημερίδες και περιοδικά;

Για να το πούμε εντελώς συνοπτικά, πάνω-κάτω συμβαίνει το εξής: τα ποικίλα μοντέλα συνδρομών που προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό βρίσκονται σε τρομερή άνθηση. Και μάλιστα δεν έχουν φτάσει στο ζενίθ τους. Όπως λένε οι ειδικοί, ακόμη δεν είδαμε τίποτε: υπάρχει τεράστιο περιθώριο πολύ μεγαλύτερης ανόδου. Οι συνδρομητές της ηλεκτρονικής έκδοσης, των podcast, των newsletter, των (ψηφιακών πάντα) ενθέτων κλπ. κλπ. θα αυξηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια εκθετικά. Χάρη μάλιστα σε αυτή την ψηφιακή χείρα βοηθείας, θα ισχυροποιηθεί και το χάρτινο φύλλο.

Και, ξαναλέμε, αυτό δεν αφορά μόνο κολοσσούς όπως οι δύο προαναφερθέντες. Αυτό που «ξέρουν» οι αναλυτές είναι ότι το χαμένο 50% των δημοσιογράφων της τελευταίας δεκαετίας μπορεί και να υπερκαλυφθεί την αμέσως επόμενη. Ήδη, εξειδικευμένα έντυπα, από κόμικς μέχρι φιλοσοφικά περιοδικά και από «βαριές» λογοτεχνικές επιθεωρήσεις μέχρι εκδοτικούς οίκους κλασικών τίτλων, πειραματίζονται με νέους τρόπους προώθησης για να αυξήσουν την παραδοσιακή ή τη νέα, ψηφιακή, κυκλοφορία τους, προσπαθώντας να προσφέρουν ποιοτικό, πρωτότυπο περιεχόμενο υψηλού επιπέδου. (Το ίδιο, αναλογικά, ισχύει και για τον «Φιλελεύθερο» και το Liberal: αλλά, για αυτά, σε επόμενο σημείωμα).

Παρόμοιες ιστορίες επιτυχίας με τους ΝΥΤ ή την Post διαπιστώνονται και στον βιβλιοπωλικό χώρο: ενώ ολόκληρες αλυσίδες «φυσικών» καταστημάτων αγωνίζονται, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, να επιβιώσουν απέναντι στους ηλεκτρονικούς κολοσσούς λιανικής πώλησης όπως η Amazon, μία μεγάλη, ανθούσα και επεκτεινόμενη αγορά ανεξάρτητων βιβλιοπωλείων, παλαιοτέρων αλλά και νέων, τα πάει αντιθέτως (και όχι πέραν πάσης προσδοκίας) πολύ καλά.

Εκατοντάδες από αυτά έχουν επενδύσει στην προβολή τους μέσω των social media, από τα οποία αντλούν το ενθουσιώδες κοινό τους. Δεν είναι λίγα αυτά που είδαν τις πωλήσεις τους να αυξάνουν δυναμικά, «απλώς» και μόνο επειδή έφτιαξαν έναν (έξυπνο, αξιοπρεπή, όμορφο, πρωτότυπο και άρα επιτυχημένο) λογαριασμό στο Instagram. Δεν είναι καθόλου λίγα, επίσης, όσα εξειδικεύτηκαν σε έναν τύπο βιβλίου, ή σε παρόμοιους, γειτνιάζοντες τύπους, ή σε μία concept παρουσίαση των διαθέσιμων τίτλων τους, ή στη μετατροπή τους από βιβλιο-καφέ σε κάτι πιο «ζωντανό», πιο σύγχρονο, πιο θελκτικό και πιο κοντά στους πελάτες τους.

Αυτή η διττή εικόνα πτώσεως και ανόδου στον χώρο των εκδόσεων θα εξακολουθήσει να είναι ή ίδια με την τωρινή και την αμέσως προσεχή περίοδο, καθώς βρισκόμαστε ακόμη, και θα βρισκόμαστε επί πολύ, σε μία μεταβατική εποχή. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Αμερική βέβαια, αλλά για όλο τον κόσμο — και φυσικά και για την Ελλάδα. Είναι αναπόφευκτο, και κανείς δεν μπορεί (ούτε πρέπει) να του αντισταθεί. Αντιθέτως: κανείς οφείλει να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται σήμερα, και που πρόκειται να εμφανιστεί αύριο και στο εγγύς μέλλον. Κανείς μάλιστα οφείλει ακόμη και να προβλέψει κάποιες από τις αλλαγές — και να επενδύσει σε αυτές. Ο κόσμος, η αγορά, οι κοινωνίες, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι στατικές: παρά τα όσα λένε οι κρατιστές (για να θυμηθούμε και τους δικούς μας κυβερνώντες…), δεν ζούμε σε ένα είδος Μεσαίωνα. Αλλά σε μία διαρκή Αναγέννηση.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, και μιλώντας μόνο για τον τομέα μου, τα βιβλία, ας μου επιτραπεί να πω για πολλοστή φορά —η πρώτη ήταν στις αρχές της χιλιετίας…— ότι το μέγεθος της εγχώριας αγοράς, της ελληνικής, που είναι συνάρτηση του πληθυσμού της χώρας και της αναγνωστικής του κουλτούρας, δεν είναι τέτοιο που να μπορεί να στηρίξει πάνω από μία αλυσίδα μεγάλων καταστημάτων. (Για να πω την αλήθεια, στις αρχές της χιλιετίας ισχυριζόμουν ότι μπορεί να στηρίξει δύο αλυσίδες: έπεσα έξω). Ούτε περισσότερους από πέντε ή έξι, ή πάντως μετά βίας δέκα, μεγάλους και πολυθεματικούς εκδοτικούς.

Μπορεί όμως να στηρίξει μία μεγάλη σειρά από υγιείς οίκους και υγιή βιβλιοπωλεία, που θα ξεχωρίζουν το καθένα τους για διαφορετικούς λόγους: είτε για το είδος των τίτλων που θα εκδίδουν και πουλάνε, είτε για τον τρόπο παρουσίασης, είτε για την πολιτική τιμών που θα ακολουθούν, είτε γιατί επέλεξαν πρόσφορους τρόπους προσέλκυσης κοινού, είτε γιατί προσέλαβαν το κατάλληλο προσωπικό — o altra cosa. Μιλάμε βέβαια για μικρές, «οικογενειακού» τύπου επιχειρήσεις τις περισσότερες φορές. Αλλά πάντα, και παντού, έτσι ήταν με τις εκδόσεις και τα βιβλιοπωλεία.

Αυτά για την ώρα. Να είστε καλά - και να διαβάζετε: εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία. Κάνουν καλό. Σε εσάς. Στη χώρα. Σε όλους.

---

liberal.gr

---

*

Γιατί εκτιμώ τους διορθωτές των εφημερίδων

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Ένας από τους τομείς της δημοσιογραφίας –τις ειδικεύσεις, ας πούμε – που έχω ψηλά στην εκτίμησή μου, είναι αυτός των διορθωτών εφημερίδων (φυσικά και περιοδικών). Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους πάντα πίστευα ότι κάτι παραπάνω ξέρουν, τουλάχιστον από εμένα, και όχι απαραιτήτως μόνο στη Γλώσσα – την οποία γνωρίζω με σχετική επάρκεια για δημοσιογραφική χρήση, αλλά πάντα ανακαλύπτω κενά στις γνώσεις μου που με τρομάζουν.

Οι διορθωτές ήταν παραδοσιακά στον Τύπο οι πιο αφανείς δημοσιογράφοι. (Η πρώτη εικόνα διορθωτή που αποτυπώθηκε –όντας πολύ νεαρός τότε, παιδί ακόμα– στο μυαλό μου, ήταν εκείνη του «κύριου Καββαδία». Ένας άνδρας σοβαρός, απόμακρος, λιπόσαρκος, εγκαταστημένος σε μια απόμερη γωνιά του τυπογραφείου πολιτικήςεφημερίδας με υψηλό επίπεδο γραπτών –οπαδός του Πανιωνίου, αν έχει σημασία!– που ήταν σκυμμένος συνεχώς πάνω από τις «διορθώσεις», δηλαδή τα κείμενα της λινοτυπίας αποτυπωμένα σε βρεγμένο χαρτί. Με τη λάμπα χαμηλά, πάνω από το χαρτί, σημείωνε τα λάθη με το μελανί μολύβι του, πάντα σιωπηλός και πάντα καταρρακτώδης σε πληροφορίες για όποια γλωσσική απορία είχα –και είχα τότε πάρα πολλές για να τον διακόπτω στη δουλειά του. Ήταν ο πρώτος δημοσιογραφικός δάσκαλός μου και από τους πολυτιμότερους όπως θα αποδεικνυόταν στην επαγγελματική πορεία μου).

Οι διορθωτές είναι ενδεχομένως το ίδιο αφανείς με εκείνους τους συντάκτες που έκαναν τα «Φαρμακεία», δηλαδή όσα πρωτάκια δημοσιογράφοι είχαν μέσα στις τριτεύουσες αρμοδιότητές τους την επιμέλεια των πινάκων με τα εφημερεύοντα. Αλλά οι διορθωτές διατηρούσαν και διατηρούν την ανεκτίμητη αξία των οργάνων του ανθρώπινου σώματος που λειτουργούν από μόνα τους, χωρίς εντολή τού εγκεφάλου: πνεύμονας, μάτια, καρδιά κ.λπ.

Ο άνθρωπος που δουλεύει αθόρυβα, πίσω από τη δημοσιογραφική σκηνή, για  να φτάσει στον αναγνώστη το κείμενο καθαρό από ανορθογραφίες, σολοικισμούς, βαρβαρισμούς –ακόμα και από πιθανές στρεβλές γνώσεις του συντάκτη–  βρίσκεται αντιμέτωπος ΚΑΙ με χοντράδες που εύκολα εντοπίζονται, αλλά ΚΑΙ με λάθη που καραδοκούν απαρατήρητα, πονηρά και αποφασισμένα να φτάσουν ώς το πιεστήριο και από εκεί να πετάξουν πανελλαδικά στην ελευθερία των περιπτέρων και να κάνουν πασαρέλα στο εκθετήριο των πάγκων των εφημεριδοπωλών της χώρας.

Η Διόρθωση της Εφ.Συν.

Οι διορθωτές της Εφημερίδας των Συντακτών με ένα ωραίο, έξυπνο και φυσικά αλάνθαστο κείμενο που έγραψαν με την ευκαιρία των έξι χρόνων από την πρώτο φύλλο τής συνεταιριστικής έκδοσης, περιγράφουν ανάλαφρα, με εύθυμη διάθεση, λίγα από τα πολλά εμπόδια που συναντούν και που είναι:

«Να κοντράρονται μπροστά στα μάτια σου ο κανόνας της γραμματικής με το "εγώ έτσι το θέλω" του συντάκτη, να παραβλέπεις τους κανόνες στίξης και να δέχεσαι τις αγκύλες εκεί όπου χρειάζονται οι παρενθέσεις (τι διδασκόμουν τόσα χρόνια, γαμώτο;)…
» Να μάχεσαι με τις δημοσιογραφικές λέξεις-μαϊντανούς των κειμένων: "προκειμένου", "καθώς", "υπογράμμισε", "αναμένεται", "φέρεται".
» Να παθητικοποιείς το ανύπαρκτο ενεργητικό "προοιωνίζω" και να μην αφήνεις να... διαρρέει ο υπουργός. 
» Να παραδίδεσαι στη "βιωσιμότητα του χρέους", να μην το αλλάζεις σε "διαχείριση" και να παρακαλάς μέσα σου να μη σώσει...
» Να εγκαταλείπεις τη διάκριση μεταξύ "σορού" και "πτώματος" γιατί δεν θέλει πολλά ο θάνατος».

Ο διορθωτής ζει καθημερινά στις εφημερίδες την αγωνία τού τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι. Κάποιοι από εμάς του σουτάρουμε καραβολίδες άγνοιας ή προσπαθούμε να παραβιάσουμε την εστία τών γνώσεών του με ανάποδα ψαλίδια ενός ογκώδους επαγγελματικού εγωισμού που προστάζει «μην μου πειράξεις το κείμενό μου, έτσι το θέλω εγώ, με κόμμα πριν από το είτε, πριν από το ή, πριν από το ούτε –και ας το λες εσύ λάθος». Γιατί πάντα έχουμε έγνοια για τα πονήματά μας, τα οποία γράφουμε ορισμένοι με την προσωπική μας –την ιδιωτικής χρήσης– γραμματική.

Ο διορθωτής-τερματοφύλακας (όπως λέει ο φίλος μου ο Μάριος) μπορεί να πραγματοποιήσει την ημέρα δεκάδες σωτήριες αποκρούσεις για να μη φτάσει το λάθος στον αναγνώστη. Αλλά ένα κοροϊδίστικο γκολ να του ξεφύγει, εκτίθεται και μπορεί να ακούσει τα εξ αμάξης, όπως γράφουν στο επετειακό άρθρο τους τα παιδιά της Εφ.Συν (τους τηλεφωνούν οι αναγνώστες: «Μα, είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό το λάθος στην εφημερίδα σας; Αγράμματοι είστε;»)

Θα ήθελα πολλά ακόμα να γράψω για τους διορθωτές. Ανάμεσά τους ότι σε αρκετές εφημερίδες η θέση έχει καταργηθεί από χρόνια (απίστευτο φαίνεται, αλλά είναι αληθινό) ή ότι η έλλειψη του διορθωτή φάνηκε στις ιστοσελίδες που λειτουργούν έρημην του και γι αυτό πολλές είναι γεμάτες γλωσσικούς δράκους. Αλλά επειδή στο ίντερνετ τα μεγάλα κείμενα τα τρώει το σκρολάρισμα και η διαγώνια ανάγνωση, θα σταματήσω εδώ –ήδη είναι μεγάλο.

Θα κλείσω με μια προσωπική αλήθεια που δεν διστάζω να μοιραστώ με όσους άντεξαν ώς εδώ και είναι αποφασισμένοι να φτάσουν ώς τις τελευταίες αράδες αυτού του κειμένου. Ότι δηλαδή, οι διορθωτές έχουν σώσει πολλές φορές από γκάφες εφημερίδες στις οποίες δούλεψα σε υπεύθυνη θέση (άρα έσωσαν και εμένα) και ότι τόσα χρόνια μέσα στον Τύπο, κάτι κάτι παραπάνω έμαθα από αυτούς. Μέχρι χθες από τον Νίκο, τον Γιώργο, τον Ντένη. Μέχρι προχθές και αντιπροχθές από τη Γιώτα, την Αυγή, την Κική, τον Μάριο, τον Διονύση, τον Ανδρέα, τον Γιάννη (τους Γιάννηδες), τον κυρ Αντώνη, τον Μανώλη, τον Φώτη –πολλούς άλλους. Και πολύ παλιότερα έμαθα γλωσσικές λεπτομέρειες (μέσα από διαφωνίες, συζητήσεις και συναινέσεις) από μια τετράδα υπέροχων παιδιών υψηλής φιλολογικής και εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης. Τα θυμάμαι και από τη συνεργασία μας και από ένα μικρό βιβλιαράκι, ένα εγχειρίδιο, που μου δώρισαν κάποια Χριστούγεννα, περί τα τέλη της δεκαετίες του ΄80. Ήταν το «Μονοτονισμένη μουσική», μια έκδοση του 1986 του Στέλιου Ράμφου (δεν τον γνώριζα ως όνομα τότε) για το μονοτονικό που είχε μπει στη ζωή μας. Στην αφιέρωσή τους μού έγραφαν, φυσικά με δασείες, ψιλές και περισπωμένες: «Ου παντός των δημοσιογράφων ελληνίζειν… Καλά Χριστούγεννα». Υπογραφές: Αναστασία Λ., Παναγιώτης Ζ., Ανέζα Ζ., Λεωνίδας Κ.

Όλα αυτά τα παιδιά που ανέφερα με τα βαπτιστικά τους ονόματα  –και πολλά άλλα που παρέλειψα ή ξέχασα– τα εκτιμώ βαθιά για τη δουλειά τους και τα ευχαριστώ για τη συνεργασία μας και, ακόμα, γιατί βοήθησαν τα κείμενά μου να φτάνουν όσο πιο καλοσιδερωμένα γίνεται στη σελιδοποίηση. Ας μου συγχωρέσουν ότι πάνω από όλους εκτιμώ και ευχαριστώ έναν: τον «κύριο Καββαδία», εις μνήμην του οποίου θα αφιερώσω τούτο το κομμάτι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ξέρω, αν αυτό το κείμενο γραφόταν για εφημερίδα, οι διορθωτές όλο και κάτι θα του εύρισκαν. Μπορεί και πολλά. Τυπογραφικά λάθη, αβλεψίες, γλωσσικά λαθάκια, «κακώσεις» στη στίξη, «ν» που έπρεπε να μπουν και δεν μπήκαν, «ν» που μπήκαν και δεν χρειάζονταν, τόνοι που δεν ήταν απαραίτητοι σε κάποια άρθρα κ.ά. Είναι κάτι ψείρες αυτοί οι διορθωτές, άλλο πράγμα…

** Το κείμενο με την ένδειξη «Συνάκτης: Η Διόρθωση» το βρήκαμε στους Zoornalistas, εδώ, και ήταν αναδημοσιευμένο από το σάιτ της Εφ.Συν, εδώ
** Τη πρώτη φωτογραφία που εικονογραφεί τούτο το κείμενο πήρανε από παλαιότερο θέμα του lifo.gr. Εικονίζει τυπογραφείο άλλων εποχών και πάνω στο μάρμαρο μια στήλη της λινοτυπίας και το χαρτί της διόρθωσης που έχει πάει και έχει επιστρέψει από το τραπεζάκι του διορθωτή.

Διον. Βραϊμάκης

---

harddog

---

*

Πολλές εφημερίδες, άδεια ταμεία, λάθος αποφάσεις

*

Ανασυγκρότηση

***
*

@ Στα μεγάλα έξοδα που απαιτεί η σχετική επένδυση "κολλάνε" όλες οι συζητήσεις ( που αυτή την στιγμή βρίσκονται σε εξέλιξη) για την έκδοση κάποιων νέων φύλλων που έχει ανεπισήμως προαναγγελθεί.

@ Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο "μαγαζί" περιοδικών που πριν λίγους μήνες ονειρευόταν και ημερήσιο tabloid.

@ Περίεργα πράγματα σκέφτεται ο ισχυρός άνδρας μικρομεσαίου ομίλου media που τώρα τελευταία παλεύει με τα κύματα.Τα άδεια ταμεία οδηγούν συνήθως σε λάθος αποφάσεις.

@ Κάτι περιμένουν οι μετέχοντες στο project της "Απογευματινής" και δεν έχουν πατήσει ακόμα το κουμπί της εκκίνησης. Η εφημερίδα πάντως έχει αρχίσει να σχεδιάζεται...

@ Κατάφερε να αποκτήσει παρεμβατικότητα η αρχαία ΕΣΤΙΑ από τότε που πέρασε στα χέρια του Γιάννη Φιλιππάκη, με αποκλειστικά ρεπορτάζ και ισχυρή αρθρογραφία.

@ Εξαφανισμένος από το προσφιλές του παρασκήνιο αλλά και το προσκήνιο ο "δαιμόνιος" τύπος του μεγάλου αφεντικού! Εχει συμβεί κάτι;

@ Κίνηση για μεγάλο εβδομαδιαίο εκκλησιαστικό έντυπο προωθεί με φίλους του, προβεβλημένος μητροπολίτης του νομού Αττικής.

---

zoornalistas

---
*

Ειρήνη Νικολοπούλου - εφημερίδες και σεξουαλική παρενόχληση

*

Ανασυγκρότηση

***
*

«Με απέλυσε επειδή δεν του κάθισα...»

«Εμένα με απέλυσαν δύο φορές επειδή δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις κι επειδή δεν του κάθισα… Νομίζω ότι αυτό πρέπει, πρέπει να καταγγέλλεται, να έρθει στην επιφάνεια. Έχω υποστεί δύο φορές σεξουαλική παρενόχληση σε εφημερίδες. Και μάλιστα μου διατυπώθηκε σαφώς ότι εάν δεν... θα απολυθώ. Και απολύθηκα και τις δύο φορές» είπε χαρακτηριστικά η γνωστή δημοσιογράφος Ειρήνη Νικολοπούλου.

Συγκεκριμένα στην κάμερα της εκπομπής “Καλύτερα δε γίνεται” και τον Κώστα Τσουρό, η Νικολοπούλου μίλησε για την σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε κατά το παρελθόν δύο φορές σε εφημερίδες.

Τα ίδια είχε αποκαλύψει η Νικολοπούλου τον περασμένο Ιούλιο στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Καλοκαίρι μαζί στις 10.00». «Στην αρχή της καριέρας μου στην εφημερίδα, ήταν δυστυχώς επαναλαμβανόμενο και έτσι απολύθηκα δύο φορές από τις εφημερίδες. Δυστυχώς ήταν μια πολύ σκληρή εμπειρία. Και δεν μπορούσα και να την αντιμετωπίσω, γιατί ήμουν πάρα πολύ νέα και ήταν πάρα πολύ δυνατοί οι αντίπαλοι μου» είχε πει τότε η δημοσιογράφος (ΕΔΩ).

---

zoornalistas

---

*

Απρόβλεπτο φθινόπωρο με απλήρωτους και απολύσεις

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Συσκέψεις επί συσκέψεων στις εφημερίδες 

Εν αναμονή «Ζούγκλας» και «Απογευματινής» 

Επιστρέφουν σιγά σιγά οι αδειούχοι στα μιντιακά «μαγαζιά» και στις εφημερίδες που δεν κέρδισαν - αν δεν έχασαν κιόλας - ούτε ένα φύλλο τον καυτό μήνα Αύγουστο.

**** 

Το "μήνυμα" είναι ότι ο κόσμος δυστυχώς έχει γυρίσει την πλάτη στις εφημερίδες και..
δεν τις αγοράζει ακόμη και όταν είναι χαλαρός και απολαμβάνει τα μπάνια του.

**** 

Ξεκίνησαν και συσκέψεις στα "μαγαζιά" που βάλλονται πανταχόθεν εν όψει του Φθινοπώρου που διαγράφεται δύσκολο και απρόβλεπτο, είτε λόγω των πάσης φύσεως περικοπών, είτε λόγω επικείμενων νέων εκδόσεων που θα έρθουν (αν και όταν) για να φάνε τις σάρκες των ήδη υπαρχόντων - είπαμε οι νέοι αναγνώστες μας τελείωσαν.

****

Στον πρώην ΔΟΛ (νυν ΔΟΜ) δεν έχει κοπάσει η αναστάτωση ενώ υπάρχει κατήφεια και μουρμούρα μετά τις τελευταίες απολύσεις - αυτόπτης μάρτυς μας έλεγε ότι πλέον οι εργαζόμενοι δεν σκάνε ούτε ένα χαμόγελο στους διαδρόμους.

**** 

Κάτι παρόμοιο (γκρίνια και μουρμούρα) συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα «μαγαζιά» με απλήρωτους εργαζόμενους ενώ και στο συγκρότημα Φιλιππάκη (δημοκρατία, Espressso κλπ) το προσωπικό, μετά την ένταξη στον εξωδικαστικό συμβιβασμό, περιμένει να μάθει σε πόσες δόσεις θα πάρει τα χρήματα που του οφείλει η επιχείρηση.

****

Ακόμη και εφημερίδες, που φαίνεται πως δεν έχουν πρόβλημα, καθυστερούν τουλάχιστον έναν μήνα την εξόφληση των δεδουλευμένων ενώ κάποιοι εργοδότες δεν έχουν καταβάλει ακόμη το επίδομα αδείας στους εργαζόμενους. 

**** 

Από τις ελάχιστες εξαιρέσεις ο Ηλίας Λιβάνης, στην κυριακάτικη εφημερίδα «Νέα Σελίδα», που χθες Τρίτη πλήρωσε και τον έναν μισθό που χρώσταγε, οπότε άπασες και άπαντες εξωφλήθηκαν πλήρως.

****

Την ίδια ώρα η πιάτσα των εκατοντάδων ανέργων στο χώρο των μίντια, αγωνιά για το τι θα κάνει ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος με την κυριακάτικη "Ζούγκλα" (επιθυμεί διακαώς να την βγάλει στα περίπτερα) ενώ όλοι διερωτώνται για το που βρίσκεται το πλάνο της νέας "Απογευματινής" και το ημερήσιο φύλλο που σχεδιάζει να εκδώσει ο Χρίστος Μουλίνος.

---

zoornalistas

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*

Λαθραναγνώστης εφημερίδων...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

...ο άνθρωπος που μας λείπει!

*** ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΛΛΟΤΕ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

*** ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΔΩΡΕΑΝ, ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ, Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΤΣΟΣ

του Διονύση Βραϊμάκη

Ένα είδος κοινωνικού τσιμπουριού που έχει εξαφανιστεί από την πανίδα των λαθροβίων, είναι ο λαθραναγνώστης εφημερίδων. Ενδημούσε τις δεκαετίες τής διαρκούς πενίας που δεν την ξέραμε –ούτε μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι ήταν κάτι ξεχωριστό αυτό που ζούσαμε το '60 ή το '70 γιατί δεν αποτελούσε περιοδική κρίση, αποτελούσε κατάσταση, πάγια και ανυποχώρητη. Δεν το καταλαβαίναμε από την πολλή εξοικείωση με την αβίαστη λιτότητα, καθώς είχαμε γεννηθεί με ισχυρά γονίδια φτώχειας που ταξίδευαν αταβιστικά στον χρόνο, ενθρονισμένα στις γενιές –όπως ταξίδευε και η χώρα δηλαδή.

Το είδος «λαθραναγνώστης» ήταν ιογενές αλλά μαρτυρούσε την υγεία τού Τύπου! Τότε οι εφημερίδες είχαν αίμα στις φλέβες και οι αρτηρίες τους δεν ήταν στεγνές σαν ξεροπόταμοι το καλοκαίρι. Τις εποχές εκείνες, που η κυκλοφορία τους δεν μετριόταν με χιλιάδες, αλλά με εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα καθημερινά, η λαθρανάγνωση ήταν το αγαπημένο σπορ του σφιχτοχέρη.

Κυριότερο πεδίο δράσης τού λαθραναγνώστη ήταν τα μανταλάκια των περιπτέρων. Σχεδόν κρεμιόταν και αυτός μαζί με τις εφημερίδες διαβάζοντας βουλιμικά όρθιος όλα τα πρωτοσέλιδα που τότε είχαν μεγάλο σχήμα και πολύ κείμενο στην πρώτη σελίδα. Ο θρασύς λαθραναγνώστης –ένας σαλταδόρος της ενημέρωσης– έχωνε το κεφάλι του ακόμα και στις εσωτερικές σελίδες των κρεμασμένων εφημερίδων για να αρπάξει ό,τι προλάβει, ώσπου ο περιπτεράς να του χτυπήσει από μέσα το τζάμι για να τον επαναφέρει σε τάξη: «Ε, κύριος, μην τη φας κιόλας».

Δεύτερο πεδίο λαθραναγνωστικής δράσης ήταν τον λεωφορείο. Ξεφύλλιζες την εφημερίδα και στην αρχή ένιωθες το λοξό βλέμμα του πλαϊνού να ρουφάει μελανωμένες αράδες, μετά αισθανόσουν έναν ώμο να μπαίνει στην επικράτειά σου και καθώς ο ακτιβιστής της ανάγνωσης έγερνε σταδιακά προς το μέρος σου, έβρισκες δύο αυθάδη φρύδια να περιφέρονται πάνω από τα κείμενα της σελίδας και ένα κεφάλι να σου περιορίζει το οπτικό πεδίο.

Οι περιπτεράδες είχαν τα τυχερά τού επαγγέλματος: ήταν οι μόνοι που ανέξοδα μπορούσαν να διαβάζουν όλον τον Τύπο, δεξιό, κεντρώο, αριστερό, αθλητικό, φυσικά και τον περιοδικό. Ήταν βασιλιάδες με ξένο στέμμα. Και οι φίλοι ή οι συγγενείς των περιπτεράδων είχαν το ζηλευτό προνόμιο να δανείζονται εφημερίδες, να τις ξεκοκαλίζουν και να τις επιστρέφουν. Αρκεί να το έκαναν συνωμοτικά, με το έντυπο κρυμμένο μέσα από το σακάκι, κάτω από τη μασχάλη –προσεκτικά τέλος πάντων, γιατί αυτή η πνευματική κλοπή διωκόταν και είχε συνακόλουθη συνέπεια την άμεση ανάκληση αδείας πώλησης Τύπου από το περίπτερο της «παρανομίας». Κάτι, δηλαδή, που ισοδυναμούσε με εμπορική καταστροφή και ας ήταν μηδαμινά τα ποσοστά κέρδους από τη διάθεση εφημερίδων και περιοδικών.

Γιατί όταν ο Τύπος ευημερούσε και είχε την αξιοπρέπειά του, ήταν για τα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα κράχτης, μαγνήτης, μαλάγρα. Πήγαινες για την εφημερίδα και μαζί αγόραζες τσιγάρα, παγωτά, σοκολάτες, τσίχλες. Ξεκινούσες από μιάμιση δραχμή, που είχε το φύλλο, και έφευγες έχοντας αφήσει ένα δεκάρικο, το λιγότερο...

Στα χρόνια τής βασιλείας τού Τύπου ο παρασιτικός λαθραναγνώστης αποτελούσε ένδειξη υγείας για τον χώρο της έντυπης ενημέρωσης. Υπήρχε αυτός γιατί υπήρχε και ζεστό ενδιαφέρον για τις εφημερίδες. Που είχαν μασίφ κοινό, πιστούς αναγνώστες, ανθρώπους που ταυτίζονταν ιδεολογικά με την εφημερίδα τους, δεν διανοούνταν ότι μια μέρα μπορεί να τη χάσουν («Εγώ ανελλιπώς διαβάζω είκοσι χρόνια τα Νέα», «Δεν έχω χάσει φύλλο της Βραδυνής απο το '60», καυχιόνταν). Και γι αυτό ζητούσαν από τον περιπτερά να τους κρατάει, αν αργούσαν, ένα φύλλο και εκείνος το έκρυβε στα κάτω ράφια στερώντας το από άλλους πελάτες.

Και πάνω από όλα αυτά, η σφραγίδα της υγείας τού Τύπου ήταν στρογγυλή, στο σχήμα της Ομόνοιας! Εκεί όπου αναδιδόταν η αξέχαστη μυρωδιά τού δημοσιογραφικού χαρτιού όταν συγκεντρώνεται σε μεγάλες ποσότητες. Και στην Ομόνοια ο Τύπος αφθονούσε κάθε βράδυ και διακινούνταν έως τις πρωινές ώρες. Οι εθισμένοι στο χαρτί (και στην οσμή του) θυμούνται, θυμόμαστε, τους πάγκους που έζωναν περιμετρικά την πλατεία και έφτιαχναν κλοιό. Πάγκος στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε Πειραιώς και Αθηνάς, πάγκος μεταξύ Αθηνάς και Πανεπιστημίου, πάγκος στο διάστημα από Πανεπιστημίου έως Γ' Σεπτεμβρίου, πάγκος στη συμβολή Αγίου Κωνσταντίνου και Πειραιώς.

Εκεί, στην πλατεία, λειτουργούσε για δεκαετίες κάτι σαν σούπερ μάρκετ της ενημέρωσης, κατάφορτο από κάθε λογής πιθανά και απίθανα έντυπα που έφευγαν από τους πάγκους σαν φρέσκο ψωμί. Εικόνες άγνωστες σήμερα που η εφημερίδα είναι περιφρονημένο είδος και ταπεινωμένο προϊόν, σε τέτοιο βαθμό που να σου τη δίνουν δωρεάν στο φανάρι και να βαριέσαι να κατεβάσεις το τζάμι τού αυτοκινήτου για να την πάρεις. Ακόμα και αν σου την προσφέρει αυτοπροσώπως ο βασιλιάς τού φρι-πρες, ο Γιώργος Κύρτσος.

---

harddog

---

*

Δημοσιογραφία κουρασμένων και απλήρωτων συντακτών...

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ανοίγεις μια εφημερίδα και διαβάζεις (από το εξώφυλλο): Γνώμη, γνώμη, άρθρο, γνώμη, γνώμη, σχόλιο, παραπολιτικά, σχόλιο, επιφυλλίδα, γνώμη. Κάπου στην 7η σελίδα υπάρχει ένα νέο το οποίο βέβαια το έχει γράψει το ίντερνετς χθες. Και το μοιρολόι συνεχίζεται. 

Δεν είναι αυτό μέθοδος να ανταγωνιστείς τα νέα Μέσα. Αρχικά γιατί οι τόσες "γνώμες" είναι στην επανάληψη τους βαρετές. Τα καλά και στιβαρά κείμενα σπανίζουν (όχι τώρα, αλλά δεκαετίες). Δεύτερον γιατί το ίντερνετςςςςς είναι επίσης γεμάτο από την "γνώμη" του καθενός.

Αυτό που χρειάζεται είναι ανάλυση. Σε βάθος. Με στοιχεία. Με ρεπορτάζ που δεν βρίσκεις αλλού. Άρα απαιτείται μια διαφορετική κουλτούρα εργασίας, όπου κάθε εβδομάδα θα σχεδιάζεται το βασικό περιεχόμενο της επόμενης εβδομάδας με έρευνες και ρεπορτάζ.

Χωρίς δηλαδή το ανούσιο (πλέον) κυνήγι της επικαιρότητας, όπου το παιχνίδι είναι χαμένο λόγω διαδικτυακής ενημέρωσης. Η επικαιρότητα του σήμερα θα γίνεται έναυσμα. Και αν βέβαια μπορείς -και πρέπει να μπορείς- να δίνεις "αύριο" λίγο βάθος σε αυτό που γράφηκε χθες Online, ακόμη καλύτερα.

Φυσικά αυτά δεν γίνονται με ομάδες κουρασμένων και απλήρωτων συντακτών...

---

- από το facebook του Χρήστου Κτενά / zoornalistas

---
*

Απαντήσεις για την κυκλοφοριακή κατηφόρα των εφημερίδων

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Από το fb

του Άρη Σκιαδόπουλου

Ψάχνονται λέει γιατί

οι εφημερίδες παίρνουν την κάτω βόλτα

Υπάρχουν οι απαντήσεις:

1. Έλλειψη διευθυντικών στελεχών. Κυρίως η κορυφή που θα αναλάβει ένα μοντέλο εφημερίδας φρέσκο στην σχεδίαση και στις ιδέες (κάτι σαν αυτό που έκανε ο Φιλιππόπουλος με το ΕΘΝΟΣ το 1981).
2. Στελέχωση του εντύπου με ικανούς, παλιούς και νέους δημοσιογράφους, που θα εκπαιδευτούν πάνω στο νέο μοντέλο του εντύπου και δεν θα αναμασάνε τις παπαριές της τηλεόρασης.
3. Ευθέως ανταγωνιστικό απέναντι στην τηλεόραση με φρέσκες ιδέες και θέματα.
4. Οι δημοσιογράφοι θα αμειφθούν ανθρώπινα κι όχι με μισθούς πείνας. Παράλληλα θα εργάζονται αποκλειστικά στο έντυπο δίχως άλλη παράλληλη απασχόληση.
5. Ολα τα τμήματα της εφημερίδας θα προετοιμαστούν τουλάχιστον δυο μήνες εντατικά πάνω στην οργάνωση και σταδιακή υλοποίηση του πλάνου (λογιστήρια, τμήμα διαφήμισης, τεχνικοί, δημοσιογράφοι)
6. Από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης συμφωνήσει με τον διευθυντή και τον περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του, παύει να έχει ανάμιξη στην έκδοση.
7. Η εφημερίδα πρέπει να σταθεί όχι με λόγια, αλλά με έργα απέναντι στην εξουσία από την πρώτη στιγμή και να ΠΕΙΣΕΙ τον αναγνώστη ότι αγωνίζεται για εκείνον.
8. Να καταστήσει συνυπεύθυνο και συνομιλητή τον αναγνώστη.

ΥΓ. Επειδή διατυπώθηκαν ποικίλες απόψεις σχετικά με την ανάρτηση, συμπληρώνω:

Παραμονές έκδοσης του Έθνους, ο Φιλιππόπουλος μοιραζόταν το γραφείο του με εκείνο του Μπόμπολα. Απευθυνόμενος κάποια στιγμή στον Μπόμπολα του είπε:

- Κύριε Γιώργο, η μόνη σας δουλειά από δω και πέρα είναι να ΄ρχεστε στο γραφείο μετά τις δώδεκα και θα βρίσκεται ένα σημείωμα. Θα το διαβάζετε κι αν θέλετε να το παίρνετε μαζί σας.
- Και τι περιέχει αυτό το σημείωμα, Αλέκο;
- Την κυκλοφορία της εφημερίδας.

Αυτή την σχέση την σεβάστηκε ο Μπόμπολας και δεν ασχολήθηκε ποτέ με την δημοσιογραφική λειτουργία της εφημερίδας. Μέχρι που παραιτήθηκε ο Φιλιππόπουλος.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση

*