*
Καλή ταινία, αλλά δεν ξέρουμε πόσο εύκολα φτάνει στο πλατύ κοινό με την αργή αφήγησή της, τους ατέρμονες διαλόγους της, την ιδιαιτερότητα στη γραφή της. Και το «να φτάνει κάτω», στην πλατεία, μια ταινία πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο. Τουλάχιστον αυτό εμείς πιστεύουμε –χωρίς, φυσικά, να σημαίνει ότι ο κινηματογράφος, όπως και το θέατρο, δεν πρέπει να πειραματίζεται, να αναζητάει νέα στοιχεία στη γλώσσα του και, κάποιες φορές, να είναι για τους λίγους.
Ανασυγκρότηση
***
*
Από τις αξιόλογες ταινίες τού μήνα που εκπνέει είναι και η ιαπωνική Κλέφτες Καταστημάτων, όπου απομυθοποιείται το οικονομικό θαύμα της μεγάλης ασιατικής χώρας. Ανέχεια, εγκατάλειψη, διαβίωση σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας όπου μια ολόκληρη οικογένεια για να επιβιώσει κλέβει τις ημερήσιες προμήθειές της από σούπερ μάρκετ και… απαλλοτριώνει ό,τι άλλο χρειάζεται από οπουδήποτε το βρίσκει. Το κάνει με την άνεση της καθημερινής συνήθειας, χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, με μεθοδικότητα και δεξιοτεχνία, δίχως να αισθάνεται ότι αυτό είναι μια μικρή παρανομία, αλλά σαν να πρόκειται για κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Η τετραμελής οικογένεια (γιαγιά, πατέρας, μητέρα, παιδί) γίνεται πενταμελής όταν μετά από μια επιχείρηση «ξαφρίσματος» βρίσκουν ένα κοριτσάκι εγκαταλειμμένο από τους γονείς τους έξω από το σπίτι του, μέσα στο κρύο και κακοποιημένο. Και αυτό δεν έχει συμβεί μόνο μία φορά, αλλά πολλές. Τελικά, αποφασίζουν να το περιθάλψουν και τα παίρνουν για να ζήσει μαζί τους. Εκείνο δεν αργεί, χωρίς να του το ζητήσουν, να μπει στο πνεύμα του τρόπου επιβίωσης της οικογένειας και μετέχει στην εξασφάλιση των προς το ζην.
*
Η φτώχια στην πλούσια Ιαπωνία
Η τετραμελής οικογένεια (γιαγιά, πατέρας, μητέρα, παιδί) γίνεται πενταμελής όταν μετά από μια επιχείρηση «ξαφρίσματος» βρίσκουν ένα κοριτσάκι εγκαταλειμμένο από τους γονείς τους έξω από το σπίτι του, μέσα στο κρύο και κακοποιημένο. Και αυτό δεν έχει συμβεί μόνο μία φορά, αλλά πολλές. Τελικά, αποφασίζουν να το περιθάλψουν και τα παίρνουν για να ζήσει μαζί τους. Εκείνο δεν αργεί, χωρίς να του το ζητήσουν, να μπει στο πνεύμα του τρόπου επιβίωσης της οικογένειας και μετέχει στην εξασφάλιση των προς το ζην.
Η ταινία του Χιροκάζου Κορεέντα (Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Κανών) είναι ανθρώπινη, συγκινητική και τραβάει την κουρτίνα πίσω από τη βιτρίνα της ιαπωνικής ευμάρειας για να δώσει ιστορίες και εικόνες που δεν μπορούμε να φανταστούμε, εδώ στη Δύση, ότι είναι δυνατόν να υφίστανται στην πλούσια πλευρά της Ανατολής.
Καλή ταινία, αλλά δεν ξέρουμε πόσο εύκολα φτάνει στο πλατύ κοινό με την αργή αφήγησή της, τους ατέρμονες διαλόγους της, την ιδιαιτερότητα στη γραφή της. Και το «να φτάνει κάτω», στην πλατεία, μια ταινία πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο. Τουλάχιστον αυτό εμείς πιστεύουμε –χωρίς, φυσικά, να σημαίνει ότι ο κινηματογράφος, όπως και το θέατρο, δεν πρέπει να πειραματίζεται, να αναζητάει νέα στοιχεία στη γλώσσα του και, κάποιες φορές, να είναι για τους λίγους.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου