*
Ανασυγκρότηση
***
*
του Χρήστου Ξανθάκη
Θυμάμαι εκείνο το εξώφυλλο από το άλμπουμ του συγκροτήματος Supertramp. Που τον λέγανε τον δίσκο “Crisis? What crisis?” κι έδειχνε έναν τύπο ντάγκλα στην ξαπλώστρα και δίπλα του να γίνεται μακελειό. Σκουπίδια, λύματα, ρύπανση, χαμός Κυρίου, μπουρούχα, μαυρίλα και σκατίλα παντού. Κι αυτός ανέμελος, με το χαμόγελο στα χείλη, άσε ρε φίλε ποια κρίση, εδώ περνάμε μια χαρά σε λέω. Τσάκω ένα Τζίβας χωρίς πάγο και βάλε να παίζει τσίτα Αργυρό. Για να μη σου πω Γονίδη που είναι και χαρντκοράς!
Κατά κάποιο τρόπο, κατά κάποιο τρόπο λέω, αυτός ο τύπος θα μπορούσε να είναι πολίτης της χώρας που λέγεται Ελλάδα. Της τρελής γίνεται ένα γύρο, στην Τουρκία έχει επιβάλλει καθεστώς σουλτανικό ο Ταγίπ, στην Βρετανία κλαίει η μάνα τους στο Brexit, στη Γαλλία τους έχουν φτάσει οισοφάγο τα κίτρινα γιλέκα, στη Γερμανία φεύγει η Μέρκελ και ψάχνουν για πάνες, στην Αμερική, hello babe, έχουν Τραμπ, τι άλλο θες δηλαδή για να αισθάνεσαι αναστατωμένος τη σήμερον ημέρα; Εκτός από τους πολίτες αυτής της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που σε κοιτάνε με βλέμμα ανέμελο και σε ρωτούν: «Κρίση; Ποια κρίση;»
Ο ρεπόρτερ Ξανθάκης, βεβαίως, τα έχει πει αυτά από την αρχή του 2018. Όταν έγραφα εδώ πέρα στο Newpost ότι η κρίση μας αποχαιρέτησε από τα τέλη του 2017 κιόλας, η πραγματική κρίση δηλαδή, η ζόρικη και πρόστυχη κρίση, η κρίση με ονοματεπώνυμο και σπονδυλική στήλη, η κρίση που έκανε τα παιδάκια να κλαίνε και να μανάδες να απελπίζονται. Αυτή η κρίση. Έχει τελειώσει από πέρυσι τέτοια εποχή, ναι, και αναρωτιόμουν εγώ που θα καθότανε το ζάρι όταν θα το καταλάβαιναν και οι υπόλοιποι αυτό που δεν είναι ρεπόρτερ και δεν τους πληρώνει ο Χατζής να οσμίζονται τον αέρα.
Και φυσικά, το ζάρι έκατσε στον καταναλωτισμό! Το διαπίστωσα πριν από μερικές μέρες, όταν γύρισε η μητέρα μου και μου είπε:
«Χρήστο μου, ξέρεις τι θέλω να μου πάρεις για τις γιορτές; Θέλω να μου πάρεις ένα μολυβάκι για τα φρύδια!»
Την κοίταξα κι εγώ έκπληκτος, καθότι φουλ ασχετίλα από προϊόντα ομορφιάς, δάγκωσα τη γλώσσα μου και τη ρώτησα:
«Και που ξέρω εγώ ρε μάνα από μολυβάκια φρυδιών;»
Με κοίταξε κι αυτή, χαμογέλασε πονηρά και απάντησε:
«Δεν πειράζει, ξέρει η φίλη σου η Γωγώ…»
Όπως καταλαβαίνετε, το φορτώθηκε η Γωγώ το αντβέντσουρ της ανακάλυψης μολυβιού κι έψαξε η Γωγώ και ανακάλυψε η Γωγώ και βρήκε η Γωγώ και με πλάκωσε η Γωγώ στα βρισίδια! «Ρε βλάκα Ξανθάκη», μου φώναξε αγανακτισμένη στο τηλέφωνο, «ξέρεις πόση ώρα έφαγα στο Χόντο στην Ομόνοια με το μολυβάκι της μαμάς σου;»
«Σιγά ρε φιλενάδα», της απάντησα, «αφού είσαι γάτα, αμέσως το βρήκες».
«Αμέσως το βρήκα, ρε χαζέ», μου είπε, «αλλά ξέρεις πόση ώρα έκατσα στο ταμείο; Σχεδόν τρία τέταρτα! Τόσο κόσμο έχω να το δω από την περασμένη δεκαετία».
«Και γιατί δεν πήγες στο Γκαλερί ντε Μποτέ, που άνοιξε παραδίπλα;», τη ρώτησα.
«Νομίζεις ότι εκεί δεν γινόταν πόλεμος;», μου απάντησε απολύτως εκνευρισμένη. Και μου ‘κλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Τόσο καλά στην Ελλάδα της κρίσης. Στην Ελλάδα που επιτέλους σταθεροποιήθηκε και επιτέλους έπαψε να είναι πανικόβλητη. Δεν ξέρω ποιος θα το πιστωθεί αυτό και δεν ξέρω αν θα μετρήσει αποφασιστικά τη μέρα των εκλογών. Πολλές φορές, άλλωστε, ο ξεβράκωτος επαναστάτης υποκύπτει στον μικροαστισμό άπαξ και την τυλώσει την κοιλιά του. Θα φανεί την κρίσιμη μέρα κι ως τότε έχουμε ακόμη πολύ καιρό και ακόμη πιο πολλά κόλπα. Όπως το κόλπο του τουρισμού, για παράδειγμα, όπου οι τουρίστες τριπλασιάστηκαν αλλά τα φορολογητέα έσοδα στις τουριστικές περιοχές ανέβηκαν μόλις 15 %. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει, πως το ελληνικό δαιμόνιο την έχει κάνει την κρίση μία χόρτα. Αλάδωτα!
*
Θυμάμαι εκείνο το εξώφυλλο από το άλμπουμ του συγκροτήματος Supertramp. Που τον λέγανε τον δίσκο “Crisis? What crisis?” κι έδειχνε έναν τύπο ντάγκλα στην ξαπλώστρα και δίπλα του να γίνεται μακελειό. Σκουπίδια, λύματα, ρύπανση, χαμός Κυρίου, μπουρούχα, μαυρίλα και σκατίλα παντού. Κι αυτός ανέμελος, με το χαμόγελο στα χείλη, άσε ρε φίλε ποια κρίση, εδώ περνάμε μια χαρά σε λέω. Τσάκω ένα Τζίβας χωρίς πάγο και βάλε να παίζει τσίτα Αργυρό. Για να μη σου πω Γονίδη που είναι και χαρντκοράς!
Κατά κάποιο τρόπο, κατά κάποιο τρόπο λέω, αυτός ο τύπος θα μπορούσε να είναι πολίτης της χώρας που λέγεται Ελλάδα. Της τρελής γίνεται ένα γύρο, στην Τουρκία έχει επιβάλλει καθεστώς σουλτανικό ο Ταγίπ, στην Βρετανία κλαίει η μάνα τους στο Brexit, στη Γαλλία τους έχουν φτάσει οισοφάγο τα κίτρινα γιλέκα, στη Γερμανία φεύγει η Μέρκελ και ψάχνουν για πάνες, στην Αμερική, hello babe, έχουν Τραμπ, τι άλλο θες δηλαδή για να αισθάνεσαι αναστατωμένος τη σήμερον ημέρα; Εκτός από τους πολίτες αυτής της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που σε κοιτάνε με βλέμμα ανέμελο και σε ρωτούν: «Κρίση; Ποια κρίση;»
Ο ρεπόρτερ Ξανθάκης, βεβαίως, τα έχει πει αυτά από την αρχή του 2018. Όταν έγραφα εδώ πέρα στο Newpost ότι η κρίση μας αποχαιρέτησε από τα τέλη του 2017 κιόλας, η πραγματική κρίση δηλαδή, η ζόρικη και πρόστυχη κρίση, η κρίση με ονοματεπώνυμο και σπονδυλική στήλη, η κρίση που έκανε τα παιδάκια να κλαίνε και να μανάδες να απελπίζονται. Αυτή η κρίση. Έχει τελειώσει από πέρυσι τέτοια εποχή, ναι, και αναρωτιόμουν εγώ που θα καθότανε το ζάρι όταν θα το καταλάβαιναν και οι υπόλοιποι αυτό που δεν είναι ρεπόρτερ και δεν τους πληρώνει ο Χατζής να οσμίζονται τον αέρα.
Και φυσικά, το ζάρι έκατσε στον καταναλωτισμό! Το διαπίστωσα πριν από μερικές μέρες, όταν γύρισε η μητέρα μου και μου είπε:
«Χρήστο μου, ξέρεις τι θέλω να μου πάρεις για τις γιορτές; Θέλω να μου πάρεις ένα μολυβάκι για τα φρύδια!»
Την κοίταξα κι εγώ έκπληκτος, καθότι φουλ ασχετίλα από προϊόντα ομορφιάς, δάγκωσα τη γλώσσα μου και τη ρώτησα:
«Και που ξέρω εγώ ρε μάνα από μολυβάκια φρυδιών;»
Με κοίταξε κι αυτή, χαμογέλασε πονηρά και απάντησε:
«Δεν πειράζει, ξέρει η φίλη σου η Γωγώ…»
Όπως καταλαβαίνετε, το φορτώθηκε η Γωγώ το αντβέντσουρ της ανακάλυψης μολυβιού κι έψαξε η Γωγώ και ανακάλυψε η Γωγώ και βρήκε η Γωγώ και με πλάκωσε η Γωγώ στα βρισίδια! «Ρε βλάκα Ξανθάκη», μου φώναξε αγανακτισμένη στο τηλέφωνο, «ξέρεις πόση ώρα έφαγα στο Χόντο στην Ομόνοια με το μολυβάκι της μαμάς σου;»
«Σιγά ρε φιλενάδα», της απάντησα, «αφού είσαι γάτα, αμέσως το βρήκες».
«Αμέσως το βρήκα, ρε χαζέ», μου είπε, «αλλά ξέρεις πόση ώρα έκατσα στο ταμείο; Σχεδόν τρία τέταρτα! Τόσο κόσμο έχω να το δω από την περασμένη δεκαετία».
«Και γιατί δεν πήγες στο Γκαλερί ντε Μποτέ, που άνοιξε παραδίπλα;», τη ρώτησα.
«Νομίζεις ότι εκεί δεν γινόταν πόλεμος;», μου απάντησε απολύτως εκνευρισμένη. Και μου ‘κλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Τόσο καλά στην Ελλάδα της κρίσης. Στην Ελλάδα που επιτέλους σταθεροποιήθηκε και επιτέλους έπαψε να είναι πανικόβλητη. Δεν ξέρω ποιος θα το πιστωθεί αυτό και δεν ξέρω αν θα μετρήσει αποφασιστικά τη μέρα των εκλογών. Πολλές φορές, άλλωστε, ο ξεβράκωτος επαναστάτης υποκύπτει στον μικροαστισμό άπαξ και την τυλώσει την κοιλιά του. Θα φανεί την κρίσιμη μέρα κι ως τότε έχουμε ακόμη πολύ καιρό και ακόμη πιο πολλά κόλπα. Όπως το κόλπο του τουρισμού, για παράδειγμα, όπου οι τουρίστες τριπλασιάστηκαν αλλά τα φορολογητέα έσοδα στις τουριστικές περιοχές ανέβηκαν μόλις 15 %. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει, πως το ελληνικό δαιμόνιο την έχει κάνει την κρίση μία χόρτα. Αλάδωτα!
---
newpost
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου